Carlos Casares

Súmome ao convite de Marcos Valcárcel para facerlle a nósa pequena homenaxe a Carlos Casares. Lembro a súa columna, que lía tódolos días tal como hoxe leo os blogues de todos (ou case) vós. O seu pasamento, hai hoxe 5 anos, non me deixou indiferente anque non o coñecese máis que polas súas verbas, que non é pouco. Non sei por que un día( hai case 10 anos) recortei do xornal dous dos seus artigos que aínda gardo nun cartafol cheo de anacos de xornais, revistas etc e que mellor momento para deixalos hoxe aquí, facéndolle a miña pequena homenaxe ao Carlos.

-Á MARXE-

A morte dun golfo

CARLOS CASARES

Acaba de morrer en Inglaterra un dos golfos máis grandes de Europa, o periodista Jeffrey Bernard, un auténtico crápula. A pesar de ser diabético, bebeu o que quixo: non menos dunha botella de vodka diaria. Foi un dos últimos actos da súa vida. Pouco antes de morrer, na cama, sen a perna que lle amputaran había uns anos, pediu unha copa e un pito. Faltoulle o tereiro lado do triángulo, que non é difícil de supoñer. Por esa parte, casou catro veces, pero como dicían os seus amigos, tivo moitas mulleres, incluídas as propias.

A súa célebre columna do semanario The Spectator fíxose famosa, en primeiro lugar, polas súas moitas virtudes: era un gran periodista. Non era menos coñecida, sen embargo, pola nota de redacción que aparecía frecuentemente cando non se publicaba. Dicía "Jeffrey Bernard está indisposto". É dicir, que estaba borracho.

Hai uns días aínda, lin unha das súas columnas. Contaba a historia dun rapaz novo e inexperto, fillo dun editor londinense, que bebeu tanto nunha festa dada polo seu pai que fixo unha desgracia polos pantalóns abaixo. Con disimulo, saíu á rúa e dirixiuse a uns almacéns para mercar uns pantalóns novos. A continuación colleu o tren de cercanías, meteuse no lavabo, quitou a prenda destragada e tirouna pola ventá. O malo foi que cando abriu a bolsa do comercio para cambiarse, atopou un xersei. Mañá contarei o resto.

-Á MARXE-

Final dunha historia

CARLOS CASARES

No artículo de onte, dedicado a reseñar a morte do periodista inglés Jeffrey Bernard, comentaba eu aquí unha das últimas columnas que escribiu, na que narraba a historia dun rapaz borracho. Como se recordará, o mozo, descontrolado pola bebida, acabou tendo unha desgracia nos pantalóns, polo cal foi rapidamente a un comercio a mercar outra prenda coa intención de cambiarse canto antes. En vez de volver á festa, pois o seu corpo despedía un escándalo, meteuse no tren, foi ó lavabo e dispúxose a resolver o problema.

Tal como explicaba eu ó final do artículo, o rapazote, despois de adecentarse, tirou os pantalóns suxos pola ventá e abriu a bolsa coa intención de coller os limpos, recén mercados. A sorpresa e o susto deberon ser tremendos cando o pobre infeliz se decatou de que en vez de pantalóns lle deran, por confusión , un xersei.

Aí remata a historia, tal como lla contaron a Jeffrey Bernard. O que sucede é que un ser tan divertido e maligno como este célebre periodista non podía contentarse cun final tan incerto, cortado precisamente no momento máis atractivo do disparate. Por eso se puxo a especular. Imaxinou entón que o rapaz resolveu a papeleta metendo as pernas polas mangas do xersei, unha decisión bastante lóxica. Menos fácil de adiviñar, segundo conta Jeffrey Bernard, é saber se o mozo colocou o pico do suéter para adiante ou para atrás.

Merecemos ser recordados tal e como fomos en vida, e Carlos Casares para min era un home alegre, sinxelo, que non se daba máis importancia e imposible de separar do seu Samuel. Un saúdo e un sorriso e gracias Marcos por esta oportunidade de voltar a recordalo.