Noite de agasallos

Pois que iamos facer o venres máis que ir dar unha volta por aí? Despois de atopar pola tarde a dúas deportistazas saíndo do ximnasio e ver que o cúmulo de casualidades nunca remata de esgotarse, perdín algo o tempo limpando a casa e cando me quixen dar conta xa era hora de ir baixando. Non querendo baixar o coche vou e collo un taxi, que cada día van máis caros, coa COPE de banda sonora. O taxista informoume que teriamos que ir polo Paseo Marítimo porque había dúas manifestacións: a dos traballadores de Atento e a dos funcionarios do Concello, ante o cal falamos tamén da prevista para o día seguinte, esa que reza...na túa puta vida.

O home deixoume preto do punto de encontro e cando me dispoñía a baixar despois de deixarlle un billete enteiriño a cambio do servicio prestado e dicirlle que quedase co cambio, vai e dime: "Oe, desexo que pases un moi bo fin de semana". Si señor, así si que da gusto.

Pois eso, que alí estiven un anaco agardando ao segundo mosqueteiro e pensando en que tal lles estaría parecendo o concerto do Matt Elliot a outras dúas almas perdidas. E unha vez listos, alá nos fomos a ver a Niño y Pistola, concerto xenial e público entregado. Vamos, que se todo ía ben ao final foi mellor ao rematar o concerto coa chegada do terceiro mosqueteiro.

Kaiser Chiefs-Ruby


Como xa é habitual, dirixímonos ao 14, agora con fotolog. O bo de andar con esta xente é que ao final conversas e música sempre están relacionadas, va que si? Pois eso, que eu de informática nin flowers, pero que me gusta escoitalos.



A próxima parada foi o Polvorín e, ao pouco, uns cantos xa se dirixían cara o Puticlú e outros decidiamos retirarnos ante o pesadelo de ter que erguerse ao día seguinte para cumprir cos compromisos e obrigas consabidas. Antes de despedirnos completei o meu trío de agasallos da noite, desexei que este quinteto da morte non se desfixese nunca e, ante a ausencia de bágoas de emoción, unha refrescante choiva primaveral veu a bendecir o desexo e fixo que a despedida fose máis curta pero non por iso menos sentida e que cada un collese camiño cara onde lle pedía o corpo.

O meu foi o da retirada a tempo e que lle volvese a tomar o gusto a Fanny e Alexander.

Fanny e Alexander-Lene