botarialle máis amor... ou paciencia, pero ainda que non o fixese seguro que che gustaban igual. Ah.. i eu creo que o mundo non se acaba pero as veces ben valía a pena.
Lembráronme as túas palabras ás de aquel crego que contou en televisión como, cando lles dicía as ancias rurais que, trala morte, irían ao maravilloso paraíso a beira de deus e rodeadas de anxos, estas respostaban “si, ben. Pero como na casa de un non se está en ningures”. É tiñan razón. Non hai como as cousiñas que un sinte como propias. Iso non o suple nada.
5 comentários:
botarialle máis amor... ou paciencia, pero ainda que non o fixese seguro que che gustaban igual.
Ah.. i eu creo que o mundo non se acaba pero as veces ben valía a pena.
todo o bo se acaba algunha vez, pero canto máis tarde mellor.
Iso e como a cocinha. Semella que canto mais maior sexa a persoa, millor sbe o cocinhado.
A semente
Que em ti germinar
No teu corpo quente
Bom fruto vai dar
Pitiño
Lembráronme as túas palabras ás de aquel crego que contou en televisión como, cando lles dicía as ancias rurais que, trala morte, irían ao maravilloso paraíso a beira de deus e rodeadas de anxos, estas respostaban “si, ben. Pero como na casa de un non se está en ningures”.
É tiñan razón. Non hai como as cousiñas que un sinte como propias. Iso non o suple nada.
Enviar um comentário