Nunca me deixes de trovar

Vaite ir ver, vai ir ao corazón do país. Xa ten o itinerario feito na cabeza e so queda realizalo. Quere, non debe, ten medo, pero á fin, débecho. Se ela fose ti, xa tería abandoado a lírica e xa se tería ocupado doutra máis agradecida.

E de certo que parece unha desas historias, que todos sospeitan, que ninguén sabe, que todos vos ven e ninguén vos mira. Como pensa que o amor máis puro é o que non se posúe, es ti quen o sofre. Es ti o que se preocupa de que saiba que toleas por un ollar e é ela a que rexeita todo o que lle das. Non sempre. Desta vez toca unha de area, anque despois de tres anos a cal estaría máis que merecida.

Tres anos sen vos ver, oito a vos coñecer.
Primeiro encontro, a cidade mareira.
Segundo encontro, a cidade de pedra.
Terceiro encontro, a foliada da carballeira.
Cuarto encontro, a cidade das burgas.
Quinto encontro, a vila do maravedí.
Houbo outro nunha cova da cidade primeira que rematou onde fixo o mesmo Xerion, dende aquela ningún máis.

Teme que hoxe sexa o día no que os feitos desfagan toda a maxia. Quere, non debe, ten medo, pero á fin, débecho. Que sexa hoxe o día no que a vexas fea e que sexa a fin, despois poderá dicir o que Olga Novo: "quen me dera ser gata..."

Nós mesmos

E ti estarías encantada/o de coñecerte?

Sábado, sabadete

¿Pero en que país vivimos? A min é que me da a risa, pero moita risa. Aparte do chuzas que somos (aquí tamén comentan algo) paréceme incrible que lle estean dando publicidade e todo (acabo de velo no supertelexornal da TVG, con hora e lugar incluídos).

O peor do conto é que supostamente é para batir un récord Guiness (viva a cervexaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa), a ver se lles gañamos aos de Sevilla, ole mi niño.

E falando da cidade en cuestión, a finais deste mes voltarei a visitala. A primeira e única vez que fun foi cando era algo máis pipiola, con 19 aniños case recén cumpridos. Unhas xornadas de estudantes que organizaran alá e non sei como foi a cousa e metinme no grupo que ía. E claro, a vida de estudiante xa se sabe...preciosa.

Cousas a destacar, todo en xeral, pero así que me impactaran máis...é que me da vergonza e todo. A manzanilla riquísima. A única bebida non alcólica tomada foi unha auga embotellada media hora antes de liscar de volta a Coruña, e foi auga porque acababa de perder a chave da taquilla da estación de autobuses e estaba o ánimo algo decaído. Descobremento da existencia de "Tele-botella" con xeo incluído. Descobremento do que era un botellón: unha praza diante dunha igrexa enorme petadísima de xente coas súas bolsas espirituosas entre os pés porque non collían noutro sitio. Descobremento de que en Sevilla non se fala galego e que o porteiro en cuestión non te deixa entrar porque pensa que estás bébeda (tiña razón, pero non era para tanto, eu falaba o que aprendín...so tiña un leve problema espacio-temporal...pensaba que estaba na terriña). A casualidade de que aquel rapaz que che fixera tilín fose de Novelda...ao ano seguinte, creo (se non foi ese) en Novelda caeu o gordo.

En definitiva...non sei se sairei o sábado, en caso de que si ¿por que sitio da xeografía galega me deixo caer?

Tags: licor café, ron, cervexa,máis cervexa, güisque se se tercia e viño seco de Madeira.

Fuxindo das situacións tóxicas

E iamos por luuuuuuuuume e atopamos neve. As cousas nunca saen como unha pensa e sorprendentemente, comeza a gustarme ese feito.

Estaba eu tola por ir a ver Lamatumbá e convenzo á xente para tirar cara Arzúa no día menos propicio para ir a sitio ningún. Que gusto a auga a caer do ceo, e mi madriña querida... creo que vai ser boa idea mercar unhas cadeas para o coche. Curtis en plena nevarada, ¿para onde imos? ¡e eu que sei se os carteis están branquiños da neve! A cuestión é que chegamos alí e vaia por dios, que resulta que cancelaron o concerto. ¿Pero dende cando se cancelan os concertos neste país? Éche o mesmo, imos cear como é debido e imos buscar onde pasar a noite que de aquí hoxe non nos movemos.

E aí nos vamos de ricachóns a pasar a noite nunha casiña de turismo rural. Que ben, que ben, que ata hai calefacción e mira ti que a auga sae máis quente aquí que na miña casa. Como non, nunha terra de vacas, ule a vaca, o exterior que non o interior da casa.

E ao día seguinte imos a feira do queixo, a escoitar os pasarrúas e a meterse no ambiente da vila. Comemos pulpiño, comemos churrasco, bebemos barrantes, bebemos café e como non, gotas e licorciño do negro...¡café! Machiño nin que fose un cubata. E vamos chamar a tal, e vamos chamar a cual e siiiiii, van vir tamén...¿e teu irmán? Sms que te criou.

E xa que estamos e quedou boa tarde, fría coma o demo, pero boa á fin, quedaremos a escoitar a Xochimilca. E entre chimpo e chimpo descubrimos que ao noso lado está a Susana Seivane mailo mozo...crónica rosa galega, mellor non, non nos rebaixemos ata eses extremos ¿non? (si que nos rebaixamos un pouquiño, pero todo queda en bueh, sabe dios e que máis ten)

E eso, que nos vemos rapaces, que nós liscamos para casa que mañá toca traballo e a Milladoiro xa os veremos noutra, pasádeo ben e quedamos neso ¿vale? Xa nos chamamos. E de volta para casa sorpréndome de bo humor, contenta da fin de semana e con ganas de sofá.

E dime mamá, ¿que meu irmán tamén estivo en Arzúa?...este rapaz non se entera de nada, nin mirou o teléfono...se é que o levou, claro. Pois veña que xa te chamo eu nesta semana, chauuuu.

Que ben se está cando se está ben ¿a que si? Bicazos.

Non me gusta nada que me potreen

Que unha sexa algo calada e non diga máis do que ten que dicir porque lle parece que os demais xa falan de máis.
Que porque fales máis alto e digas catro palabros técnicos moi ben colocados dando a impresión de que sabes máis co resto.
Que as túas palabras acabalen ás miñas coma se foran bestas na rapa e queiras ir para arriba empurrándote gracias ao apoio do teu pe no meu ombreiro.
Que cando hai un bo proxecto para todos pero que non che vai ben a ti poñas trabas ao caladiño por tódolos lados.
Que che pareza que aínda hai categorías e que catalogues aos demais baseándote en que o teu punto de vista es lo más de lo más.
Que vexas que me mato e que aínda me restregues con queixumes as concesións que che fan a ti.
Que estea notando que so me contes o que che convén e cando che convén.
Que me mires coma unha rival cando sabes de sobra que están tentando levar a cabo un proxecto de grupo.

Que pase todo eso e que haxa alguén que confíe en min e a ti non che guste, pois claro que é fastidiado, pero non me gusta que pasen por riba de min tantas veces. Tranquila que xa me estou poñendo as pilas e noutra así non me cazan.

Respecto a ti, que che dean e que che guste, que non hai que ser tan trepa.

Pascual Veiga

Andamos nunha época de bo comer e eses bos costumes non se deben perder. Descubríronme fai pouco un sitio que me gustou moito para iso, boa comida e bo prezo tamén, ao meu ver. Chámase O Trisquel (Pascual Veiga, 14 creo...preto das Conchiñas na Coruña).

As veces non te paras a pensar no nome das rúas (véxase Calle/Rúa División Azul) e pódeste levar sorpresas. Desta vez foi moi grata.

Eu xa aviso cando saiba tocar o noso himno.

Pulsión

Os desexos de ser unha maldita alimaña poden comigo. As fantasías están precisamente para iso, para fantasear.

Desexo saír feita unha odiosa cadela de caza sabendo que son eu a presa e que so de min depende baixar a garda para ser devorada. Andar polas rúas e por ese local fantaseado intuíndo os ollos cravados en min, máis ou menos disimuladas esas miradas, pero tan profundas que enardecen as ansias.

Nos meus adentros a chama da altivez sorrí e na miña face amósase ese desdén finxido, pero é a miña fantasía e non hai que renegar del polo que dirán. Agora é cando entendo o luxo que sería pisalos a todos cos tacóns de agulla. Sometidos, porque é a miña fantasía e así eles o queren. Non hai moitos que sexan capaces de facelo anque o tenten.

Poño os meus ollos na mirada dun deles e como se adiviñase certeiramente os meus pensamentos (así ten que ser) amosa no seu ollar como se consume por necesitar de min. Nese momento sabes que é certo que nada pasa se ti non queres. E sempre escolles ben.

De volta ao teu ser, descobres que nunca foi improbable a posibilidade, pero que te camuflas moi ben entre o resto dos mortais e ninguén nunca saberá ata que punto desexas o que imaxinas ou imaxinas o desexo.

(Despois de ver dúas cousas ou tres)

En conmemoración tardía

Veño de ler esto e como o 21 foi o Día da Lingua Materna ei vai outro caso do que pasa cando non tes moi claro por que falas outra lingua que non é a túa.

Nai: "A ver, ¿quién fue el que mojó el trapo?"
Fillo: "Ay, yo no lo mollé"

Hai que usar a lingua, para o que sexa, pero como é debido.

Merodeando

E fun a dar unha volta pola rede, e que pequeno é todo. Aquí, vou e atopo as verbas dunha rapariga que nunca me deixou de sorprender.

Un bicazo nena e moitas risas.

Antroidadas

Non volo dixen pero eu xa me disfracei o sábado pasado.

Estábame lembrando eu como corriamos os entroidos cando era pequena, iamos os rapaces da parroquia (curiosa división territorial) vestidos todos con trapos da avoa e coa cara tapada, cun cestiño para os pesos, as ourellas e as filloas e cáseque todos coa súa pandeireta de rigor. E arreando, casa por casa a petar na porta, a pedir que nos desen algo e sempre nos pedían o mesmo: que lle botásemos un baile.

Pedazo de artistas...os da pandeireta a darlle forte, os outros a botar unhas muiñeiras bailadas malamente e cos brazos ben arriba e chiscando os dedos e o do cestiño, meu pobre, mirando como caían as filloas e as ourellas (en cada casa son de súa maneira)

Agora van miña nai e as amigas a correlo entroido. Non estaría mal volver a facelo. Aos velliños íalles facer ilusión e todo e á xente no fondo gústalle, anque os despertes cando están moneando despois de comer.

Tamén é tempo de antroidadas, e xa vexo que fai 25 anos tamén eran dados ao tema.

¡E veeeeeeeeeeeeña, ide remexer no faiado que seguro que hai algún trapo!