Conclusións do día (II)

As miñas conclusións sempre son sobre o mesmo tema, e tanto me gustaron os comentarios de hoxe que os deixo aquí para non esquecerme deles nunca:

1. "O amor de hoxe é máis falso ca un euro coa cara de Franco" (Sak dixit)

2. A amistade vai ser sempre mellor que o amor: "Vivan os amigos pra chingar!" "Viva!" by os xemelgos Harvey e Sobchack.

3. A mellor declaración de intencións: "Non che prometo amor, para que mentir, pero heiche prometer unha visita de cando en vez" (an sincerándose)

4. A sabedoría de a pirámide:"Un día libre ao ano non fai mal"

E para celebrar a amistade, el amor e a vida voulle tomar algo cuns amigos e a miña Estrella querida. E si, vos quiero.

E unha visita ao fodemillo nunca vai mal.

Futuro incerto (nostro grande cuore)

Tonino Carotone-Me cago en el amor

Creo que expresa moitas cousas a día de hoxe para min. Pero eso, que no fondo o amor está moi ben anque nos abandone cando mellor estamos. Ains.

É un mondo difficile
e vita intensa
felicitá a momenti
e futuro incerto

A miña fin de semana

Pois a miña fin de semana comezou e rematou o venres que a día de hoxe aínda me estou recuperando. Tanta foi a festa e tanta xente maja nos atopamos no concerto de 6pm e tanto durou a noite que so puiden durmir dúas horas, pero o ben que o pasamos no 14 quítame tódalas penas, que camareros máis simpáticos en ningún sitio atopas. E ata alí so chegamos tres perdidos: un, dous e tres anque nos rematamos convertendo nun lote.



Ao igual que este outro elemento o sábado tamén quedei sen ferrete, pero si conservo a invitación á exposición de pinturas de Charo Tejada, e como somos así, pois vamos facerlle publicidade á moza: o xoves 15 de febreiro no Café de Coco en Orillamar 40. Pon por aí que haberá viño español...igual nos pasamos e todo.



E claro, tanta festa o venres e tanto por facer o sábado e case sen durmir...foi lóxico que o sábado quedase frita no sofá e me perdese o concerto de Dorian e quedase mal e fatal con todos. Pero vai haber máis días para ir por aí e volver ao 14 e todo iso, prometido.

E hoxe domingo tocou socializar outra vez e que mellor que cunha moza de ollos atúnidos (parafraseando a ictios) que a ver se lle da outra arroutada desas súas e outra fin de semana saímos todos por aí. Sen máis, todiños para cama que xa está ben de tanta festa.

Elisete

Elisete-Gaauga (Saudade)

Que alegrías se poden chegar a recibir no correo, e desta vez son alegrías musicais da man de Elisete. Elisete é unha moza brasileira que vive en Tel-Aviv e diredes vos, que pinta unha brasileira en Israel? Pois o mesmiño que pintou un galego nos EEUU ou o que pinta agora outro en terras teutonas: o amor que todo o pode. Elisete leva xa 15 anos en Israel e o ano pasado editou o seu segundo disco "Gaauga" con letras en hebreo e portugués pero, como di ela, de ritmos ben brasileiros.

A verdade é que, a min polo menos, chámame a atención recibir de Israel música de aires brasileiros, pero a día de hoxe, con tanto trafego de xente dun lado para outro e onde cada día as distancias se fan máis pequenas e se convirten en ínfimas gracias a internet, tampouco é de extrañar tanto. De tódolos xeitos sempre queda un pouco de "Gaauga": esa morriña por Brasil é a que lle da nome a este disco.

Elisete-Capoeira

Elisete di que a música israelí precisa dunha mensaxe optimista por parte dos artistas e que ela so ten intención de aledar un pouquiño a vida da xente que alí vive dadas as dificultades que se lle presentan no día a día e que ten a esperanza que algún día os conflictos en Oriente Medio se solucionen. E aquí conto eu a historia dun dos seus temas "Lifaamin" do anterior disco "Luar e Cafe", as súas cancións contan cousas alegres pero "Lifaamin" ten unha historia triste, fala sobre a perda dun amigo, sobre a xente que se vai nos ataques terroristas (piguim) etc...ao día seguinte de compoñela recibiu a noticia da morte dun amigo no Brasil e comprendeu por que a canción era tan triste. Esta é:

Lifaamin-Elisete


E se non recibistes este agasallo musical no correo hoxe e tedes curiosidade por saber máis desta rapaza aí van unhas ligazóns:

Elisete.com onde podedes baixar algúns dos seus temas.
Luar e Café, 2004
Gaagua, 2006
Elisete Retter no myspace

Xa a maiores, dicir que este último disco adícallo a Ehud Manor, que faleceu no 2005 e que a apoiou moito. Para quen non saiba quen é Ehud Manor (aquí, unha entrevista), resulta que foi un grande compositor israelí e, ademais, autor de "Abanibi", esa canción que gañou no 78 Eurovisión.

E creo que non me quedou máis nada por dicir, so os mellores desexos para Elisete!

Queres ser ti o sexto?

un, dous, tres, catro, cinco e para ser 6 PM (six post morning, ou half past six, que total antes ou despois habemos de atoparnos) faltas ti.

Radio Oceánica

"Obrigado por saberes cuidar de mim, tratar de mim, olhar para mim... " como cantaban The Gift en Fácil de entender. The Gift foron un dos grupos que soaron no primeiro programa de Radio Oceánica, e cóllolles a letra e doulle as gracias aos colaboradores e a Vincent Jalo por pensar en nós o día que se lles ocurriu a idea.

Xa sabedes, tódolos domingos de 22:00 a 23:00 horas na Radio Galega Música ou por internet.

Contraprogramación

Pois mañá vai ser outro día grandioso:

Ute Lemper no Teatro Colón (está tamén Cabaret no Pazo da Ópera, ata a orquesta é divinaaaaa...ains, pero xa se sabe porque non vou) e The Lonely e Volonté na Mardi. Pra rematar a festa, noite coruñesa por todo lo alto. We want you!! Ais, que dura é a vida de salir.

The Homens: a miña primeira vez e outras historias

E a miña primeira vez foi en compañía de dous gafapastas do máis agradables na Mardi Gras. Eu fun a esperar a Gustavo Harvey á estación de tren que ía facer un non-stop de concertos despois do mércores en Ferrol e o xoves en Compostela, e como non hai dous sen tres...A Coruña foi a súa seguinte parada técnica.

Mentres tardabamos en chegar á Travesía da Torre por culpa de andar á procura dun guante que o Gustavo perdera e andar medios tolleitos por culpa do frío, ghanito estaba escoitando a Os Gin Tonics que nolo resumiu perfectamente cando aterramos na ateigadiña Mardi Gras: son un grupo de Ordes (pero a min non sei que me da que son de Oroso: bonito lugar e mellor xente), cantan en inglés, falan galego e fan as brincadeiras en castelán. Dito esto procedemos a escoitar a The Homens: moi ben, moi ben, moi ben. Alí estivemos coreando púdrete, uh, uh, uh, hei confesa que te poño, ven bailar, es a miña toxic girl (mentres ghanito e Gustavo Harvey me deixaban moi claro o que eran "ganas de roer") e o Long Time entre outros. Non nos enteramos do chiste pq tamén lle demos á lingua de carai.

E como tamén tiñamos reservadas entradas para o concerto de The Bongolian no Playa e aínda estabamos a tempo fomos nun taxi cara alí. O taxista, venezolano de orixe canario, caeume ben, estívonos falando no traxecto das bandeiras do Orzán que seica o outro día había un fulano subido no mastro dunha delas para quitala, ante o cal preguntamos: "e cal das dúas quería quitar?" e no medio das risas dixo o taxista que a marela e vermella esa. Procedeu a falar das patrias e cando nos deixou no Playa díxolles aos rapaces que coidasen de min. Dicir dixeron que si, anque coidar coidaron máis da estatua esta ca de min.


The Bongolian xeniais, a min non me digades por que fixéronme lembrar a Scooby Doo, a Harvey a Austin Powers e a ghanito non sei, que estaba todo emocionado bailando. Portáronse os Bongolian na Coruña e nos disfrutamos un montón con eles, así que cando remataron procedemos a continuar co disfrute, previo paso polo caixeiro. Despois ghanito tivo que retirar, moi ao noso pesar, e para afogar penas dirixímonos ao Milk, onde eu me lembrei dunha cea de verán na que falamos do sitio e os dous nos acordamos da última vez que estiveramos alí, o día do partido da selección galega.

E como somos xente sociable, fixemos amistade cun rapaz de Xinzo de Limia e acompañantes, que nos falou do tema das pantallas e do antroido entre outras moitas cousas e que voltamos a atopar no Playa onde seguimos confraternizando. Despois diso, non sei a que hora xa, procedemos a retirarnos, que o pobre do Gustavo Harvey despois da festa dos días anteriores estaba algo canso e a min pareceume boa idea eso de ir durmila entre as mantas. E ata aí, señores, outra noite a lembrar e o que non veu foi porque non quixo. Bicos!

I Premio Blogomorgue de Novela

A descuberta da recén comezada (e recomendada) historia con crime por medio de Ricardo Taveiro titulada "A vida escarpada", a iniciativa de Ediciós da Rotonda (da que pronto teremos novas novas, válgame la redundancia. Aquí dorfun deixa onde baixar "O home inédito" e outras cousas), o 1º concurso de microrelatos de pseudos Á maneira de Manuel Rivas, idea que tivo bola extra e o premio Xerais en si, fanme pensar en que igual se podía convoar un premio de narrativa dentro da Blogomorgue seguindo a liña dos Chanante Piñeiro vs Chano Piñeiro.

Como se sospeita que aínda hai vida na blogomorgue igual sae A GRAN NOVELA GALEGA debaixo dalgunha lápida do cemiterio. Así pois, aí vai a convocatoria:

Edicións Blogomillo de Galicia/Galiza convoca a primeira edición do premio Blogomorgue de Novela en lingua galega dotado dalgún recoñecemento aínda por determinar que se rexerá polas seguintes bases:

1º. Poderán concorrer ao premio todos aqueles blogueiros/as de calquera nacionalidade que presenten os seus orixinais en lingua galega, conforme á normativa vixente na súa cabeza. Os textos presentados han ser inéditos e totalmente orixinais.

2º. Cada orixinal presentarase nun blogue feito para a ocasión ou ben tagueado convenientemente antes do día 10 de abril de 2007 ao correo blogomorguenarrativa no gmail punto com.

3º. O xurado estará composto por cinco membros, escolleitos, para cada edición, entre lectores, recoñecidos profesionais da cultura e un secretario con voz e sen voto en representacion de Edicións Blogomillo de Galiza/Galicia, S.A. O premio outorgarase por maioría de votos.

4º. A composición do xurado darase a coñecer no mes de maio (primeiro a ver se o atopamos e despois a ver)

5º. O xurado emitirá o seu fallo no curso da Cea "Blogomorgue" (similar a esta) que se celebrará alá por xuño (non se dan datas porque se hai que poñer de acordo, e igual aínda queda para xullo)

6º. O premio poderá ser declarado deserto no caso de que o Xurado así o estime, e a decisión será inapelable.

7º. Aquí ven o tema Creative Commons que se falará convenientemente co gañador.

8º. Os non premiados poderán facer o que lles pete coas súas bló-novelas, que para algo son súas.

A participación nesta convocatoria requerirá a aceptación das normas contidas nas presentes bases e as decisións do xurado que se teñan designado.


Polo de pronto eu presento a miña pseudo-plaxio-novela fora de concurso e tal.

Kiwi-melón-kiwi-melón

A mediados de febreiro vanme marchar uns moi bos amigos arxentinos de volta a súa terra e non por motivos non moi alegres o cal me apena moito. Pero á vida haille que botar alegría e igual algún día voltarán para aquí ou se non, iremos a visitalos a Arxentina, que tamén pode ser unha opción.
E alegremente denosto a coca cola light (que pena que a creatividade ao final vaia a parar as mans dos ricos) pero levanto a miña man no kiwi-melón, son a primeira en facer as miñas propias versións.

Ao final, "la vida es como te la tomás".