mmmmmmúsicas!

Pois de parte de Gustavo Harvey recibo unha proposta: videoclips para foder, idea xestada nas súas conversas con maria de mallou. Despois de ver as súas escollas, case as copiaría unha por unha pero imos facer un esforzo.

Antes de nada, dicir que estaba tentando lembrar algún momento deses de facer o amor asociado a algunha música en concreto e éme imposible, debe ser pola concentración que non me acordo de melodía ningunha. Procedemos pois a xuntar momentos de ocio e diversión:

1. Marvin Gaye-Let´s get it on



Máis ca nada porque é unha proposta en toda regla e moi sincera. Ademais que che digan que te queren, anque sexa mentira, con esa tremenda voz e eses ritmos tan pausados e sensuais, esperta unhas bonitas cóxegas no baixo ventre, paso previo a todo o que pode vir despois.

2. Millie Small-My boy lollipop

E claro, unha vez que tes cóxegas e ganas de xogar...you´re sweet as candy. O tema de facer o amor tamén o hai que tomar con esa inocencia picarona, con ganas de pasalo ben e cun sorriso na cara.

3. Benny Benassi-Who´s your Daddy?

Unha que é algo macarra. Lémbrame noites tolas de cando tiña menos anos, e a algunhas igual de tolas xa máis medrada. As discotecas déixanche a pel empapada de suor, tes unha aliada na escuridade, o ritmo da música guía os teus movementos, embébeste da xente e xa todo che da igual...

4. Nine Inch Nails-Closer

Ás veces sáelle a unha a parte rallante e escura, esa parte que te mira fixamente aos ollos e que parece que se vai arrastrando cara ti coma a melodía da canción ata posuírte por enteiro. Creo que é delirio apaixoante e sinceridade o que expresa a canción.

5. Janis Joplin-Piece of my heart

Non por ser especialmente sexy esta canción, se non porque me pon eufórica esta muller, gústanme os berridos e o come on vai e vai e vai e sube e sube e...


Pois ata aquí a miña lista, que non será moi ERDF, pero é o que hai. A ver que se lles ocorre a...aí van os nominados:

-SugarKane por Vidas Verticais
-Ghanito por Apocalipse do Porco
-Zerovacas por Zerovacas
-Elianinha por Elianinha
-Oko por Dor na retina

Pensamento e posterior edición: foder con música, desacompasa.

Un pouco de todo

Fun a Vilagarcía, deille recordos ás corredoiras, tiven de banda sonora a Remolca Madriña, a Niño y Pistola e a Colectivo Oruga.



Comín eu soa, un pouquiño menos gracias ao móbil que ás veces me fai sentir preto da xente que máis aprecio.



Vin monte queimado.



E ao chegar a casa vinme reflexada nun texto ao que lle quitaría un E do nome, mudaría o apelido, de boa gana diría con coñecemento de causa que me gusta Estocolmo, eliminaría a pornografía e ao mellor as vodas das cousas que me disgustan, diría que a sexualidade non se pode definir e que nos últimos cinco anos non lle levo dando voltas a Descartes, pero que si levo facendo a mesma cousa.



Teño que ler Herba Moura e, querido diario, a sorte do amor é sentilo.

Noite de agasallos

Pois que iamos facer o venres máis que ir dar unha volta por aí? Despois de atopar pola tarde a dúas deportistazas saíndo do ximnasio e ver que o cúmulo de casualidades nunca remata de esgotarse, perdín algo o tempo limpando a casa e cando me quixen dar conta xa era hora de ir baixando. Non querendo baixar o coche vou e collo un taxi, que cada día van máis caros, coa COPE de banda sonora. O taxista informoume que teriamos que ir polo Paseo Marítimo porque había dúas manifestacións: a dos traballadores de Atento e a dos funcionarios do Concello, ante o cal falamos tamén da prevista para o día seguinte, esa que reza...na túa puta vida.

O home deixoume preto do punto de encontro e cando me dispoñía a baixar despois de deixarlle un billete enteiriño a cambio do servicio prestado e dicirlle que quedase co cambio, vai e dime: "Oe, desexo que pases un moi bo fin de semana". Si señor, así si que da gusto.

Pois eso, que alí estiven un anaco agardando ao segundo mosqueteiro e pensando en que tal lles estaría parecendo o concerto do Matt Elliot a outras dúas almas perdidas. E unha vez listos, alá nos fomos a ver a Niño y Pistola, concerto xenial e público entregado. Vamos, que se todo ía ben ao final foi mellor ao rematar o concerto coa chegada do terceiro mosqueteiro.

Kaiser Chiefs-Ruby


Como xa é habitual, dirixímonos ao 14, agora con fotolog. O bo de andar con esta xente é que ao final conversas e música sempre están relacionadas, va que si? Pois eso, que eu de informática nin flowers, pero que me gusta escoitalos.



A próxima parada foi o Polvorín e, ao pouco, uns cantos xa se dirixían cara o Puticlú e outros decidiamos retirarnos ante o pesadelo de ter que erguerse ao día seguinte para cumprir cos compromisos e obrigas consabidas. Antes de despedirnos completei o meu trío de agasallos da noite, desexei que este quinteto da morte non se desfixese nunca e, ante a ausencia de bágoas de emoción, unha refrescante choiva primaveral veu a bendecir o desexo e fixo que a despedida fose máis curta pero non por iso menos sentida e que cada un collese camiño cara onde lle pedía o corpo.

O meu foi o da retirada a tempo e que lle volvese a tomar o gusto a Fanny e Alexander.

Fanny e Alexander-Lene

E agora que me puxen boa...

...you´ll see me surfing on the crest of the wave...como ben din os meus remolcadores favoritos.

Handiwork Shelving-Remolca Madriña

Enfermidade e creatividade

Estes días estiven enferma. Lembro outras dúas veces nas que estiven así de mal: hai nove anos onde me coidaron moi ben as compañeiras de piso e hai vinte que me coidou moi ben miña nai. Desa vez foi por culpa do sarampelo e mentres estaba metida na cama enchín un caderno vermello de contos e historias e daría un mundo por atopalo, porque me resultaría interesante saber que é o que escribín.

Estes días non fixen nada máis que sonar o nariz, toser coma unha bronquítica e durmir, durmir e durmir. Nos momentos en que espertaba algo febril e a pesar de que poida sonar raro, gustábame a sensación de estar enferma (sabendo que non era cousa grave) porque me sentía recollida en min mesma. Na enfermidade notas coma nunca o teu corpo, sínteste protexida polos demais, desenvolves unha capacidade de agradecemento infinita e a cabeza non deixa de rebulir porque xa non se ten que ocupar da rutina pautada de cada día e so desexa que o corpo se poña ben para poder facer todo aquelo que se lle ocurre.

Vin por aí un libro, de Philip Sandblom: "Enfermedad y creación: Como influye la enfermedad en la literatura, la pintura y la música." onde fala de enfermidades, malformacións conxénitas, consumo de drogas, desequilibrios mentais e no que investiga a autores como Sylvia Plath, Munch, Klee, Chopin, Hölderlin, Chéjov etc por citar uns poucos. O libro tamén está ilustrado con pinturas e debuxos de Picasso, Goya, Van Gogh... en definitiva, que Sandblom argumenta que ás veces e en certas circunstancias a enfermidade pode convertirse en fonte de inspiración e a dor, en arte.



E dixen eu, que é a creatividade? como chegamos a ser creativos? A creatividade ven sendo crear algo da nada. Como chegamos a iso non o sei pero algo que inflúe no creativos que podemos chegar a ser é o pensamento diverxente, un pensamento que non está necesariamente baixo un control consciente nin se rixe polas leis da lóxica, anque nel predominen as conexións lóxicas. É un pensamento rico en metáforas, atemporal, simbólico e que funciona máis no ámbito da fantasía que na realidade concreta (según Antonijevic e Mena, 1989) Ese é o pensamento creativo e vendo o traballo e as ideas de moita xente que anda neste blogomillo, unha non pode facer máis que abraiarse e desfrutar desas creacións. Eu tamén quero ser creativa, e como hai autores que pensan que esa habilidade se pode traballar, comezamos hoxe a poñernos as pilas e a esquecernos da enfermidade como soporte artístico que xa vamos curando. E hai que saír, claro!

Sobre as euforias nocturnas

Os cúmulos de casualidades e serendipias encántame e ás veces ata che dan ideas. Hoxe seguimos con Rilke e con algo de Quevedo á honra do señor da foto (agardo non enganarme, que se non menuda metida de pata). Máis ca nada porque me gusta a noite e porque non hai idades dentro dela.

A ti, oscuridad de la que vengo,
te amo más que a la llama
que limita el mundo
y brilla sólo
para algún círculo
fuera del cual ningún ser sabe de ella.

Pero la oscuridad lo retiene todo:
formas y llamas, animales y a mí,
tal como los atrapa,
personas y poderes...

Y puede que una gran fuerza
cerca de mí se agite.

Creo en las noches.


Rilke "El libro de las horas"



A LA EDAD DE LAS MUJERES

De quince a veinte es niña; buena moza
de veinte a veinticinco, y por la cuenta
gentil mujer de veinticinco a treinta.
¡Dichoso aquel que en tal edad la goza!

De treinta a treinta y cinco no alboroza;
mas puédese comer con sal pimienta;
pero de treinta y cinco hasta cuarenta
anda en vísperas ya de una coroza.

A los cuarenta y cinco es bachillera,
ganguea, pide y juega del vocablo;
cumplidos los cincuenta, da en santera,

y a los cincuenta y cinco echa el retablo.
Niña, moza, mujer, vieja, hechicera,
bruja y santera, se la lleva el diablo.

Francisco de Quevedo

Sobre a poesía

Non son moi dada a recomendar libros nin falar deles anque si a regalalos, o cal non é o mesmo que facer bookcrossing. Tódalas letras que escribimos teñen un significado que so nos sabemos e que todos poden interpretar, máis aínda no caso da poesía.
Hai anos regalei O principiño a unha persoa moi querida por min (daquela, agora e sempre), que me correspondeu cun libriño que hoxe vou citar: Cartas a un joven poeta. Son as cartas que Rainer Maria Rilke lle escribiu a Franz Xaver Kapuss e que este publicou 20 anos despois da morte de Rilke.



Hoxe, por ser o día que é, deixo aquí un anaco, algo longo, desas cartas:

"(...)Pregunta usted si sus versos son buenos. Me lo pregunta a mí. Antes ha preguntado a otros. Los envía usted a revistas. Los compara con otros poemas, y se intranquiliza cuando ciertas redacciones rechazan sus intentos. Ahora bien (puesto que usted me ha permitido aconsejarle), le ruego que abandone todo eso. Mire usted hacia fuera, y eso, sobre todo, no debería hacerlo ahora. Nadie puede aconsejarle ni ayudarle, nadie. Hay sólo un único medio. Entre en usted. Examine ese fundamento que usted llama escribir; ponga a prueba si extiende sus raíces hasta el lugar más profundo de su corazón; reconozca si se moriría usted si se le privara de escribir. Esto, sobre todo: pregúntese en la hora más silenciosa de su noche: ¿debo escribir? Excave en sí mismo, en busca de una respuesta rofunda. Y si ésta hubiera de ser de asentimiento, si hubiera usted de enfrentarse a esta grave pregunta con un enérgico y sencillo debo, entonces construya su vida según esa necesidad: su vida, entrando hasta su hora más indiferente y pequeña, debe ser un signo y un testimonio de es impulso. Entonces, aproxímese a la naturaleza. Enconces, intente, como el primer hombre, decir lo que ve y lo que experimenta y ama y pierde. No escriba poesías de amor; apártese ante todo de esas formas qaue son demasiado corrientes y habituales: son las más difíciles, porque hace falta una gran fuerza madura para dar algo propio donde se establecen en la multitud tradiciones buenas y, en parte, brillantes. Por eso, sálvese de los temas generales y vuélvase a los que le ofrece su propia vida cotidiaa: describa sus melancolías y deseos, los pensamientos fugaces y la fe en alguna bellea; descríbalo todo con sinceridad interior, tranquila, humilde, y use, para expresarlo, las cosas de su ambiente, las imágenes de sus sueños y los objetos de su recuerdo. Si su vida cotidiana le parece pobre, no se queje de ella; quéjese de usted mismo, dígase que no es bastante poeta como para conjurar sus riquezas: pues para los creadores no hay pobreza ni lugar pobre e indiferente.



Y aunque estuviera usted en una cárcel cuyas paredes no dejaran llegar a sus sentidos ninguno de los rumores del mundo, ¿no seguiría teniendo siempre su infancia, esa riqueza preciosa, regia, el tesoro de los recuerdos? Vuelva ahí su atención. Intente hacer emerger las sumergidas ensaciones de ese ancho pasado; su personalidad se consolidará, su soledad se ensanchará y se hará una estancia en penumbra, en que se oye pasar de largo, a lo lejos, el estrépito de los demás. Y si de ese giro hacia dentro, de esa sumersión en el mundo propio, brotan versos, no se le ocurrirá a usted preguntar a nadie si son buenos versos. Tampoco hará intentos de interesar a las revistas por esos trabajos, pues verá en ellos su amada propiedad natural, un trozo y una voz de su vida. Una obra de arte es buena cuando brota de la necesidad. En esa índole de su origen está su juicio: no hay otro. Por eso, mi distinguido amigo, no sabría darle más consejo que éste: entrar en sí mismo y examinar las profundidades de que brota su vida: en ese manantial encontrará usted la respuesta a la pregunta de si debe crear. Tómela como suene, sin interpretaciones. Quizá se haga evidente que usted está llamado a ser artista. Entonces, acepte sobre sí ese destino, y sopórtelo, con su carga y su grandeza, sin preguntar por la recompensa que pudiera venir de fuera. Pues el creador debe ser un mundo para sí mismo, y encontrarlo todo en sí y en la naturaleza a que se ha adherido.



Pero quizá, después de ese descenso en sí y en su soledad, deba renunciar a llegar a ser poeta (basta, como he dicho, sentir, que se podría vivir sin escribir para no deber hacerlo en absoluto). Sin embargo, tampoco entonces habrá sido en vano este viraje que le pido. En cualquier caso, a partir de ahí, su vida encontrará caminos propios, y le deseo que sean buenos, ricos y amplios, mucho más de lo que puedo decir.(...)"

Deixa que todo che aconteza: a beleza e o espanto. Rainer Maria Rilke

Aviso

Isto é o que che pode pasar se andas a mocear coa rapaza doutro.



Aparte diso, penso que ninguén é propiedade de ninguén a menos que queira selo (o amor é entregarse ao outro, xa sabedes). E mañá éche o Día Mundial da Poesía...

Billarda: outro deporte é posíbel!

E tanto que é un deporte con posibilidades esto da billarda, eu xa me enganchei. Aínda non recuperada da noite do venres pero facendo caso ao que as camisetas de e-music nos inculcan e con medo a ver que era eso da billarda, achegueime o domingo pola mañá, invitada por Sak, ao lado da CUAC.fm alá na "Pateira" bautizada así por un dos integrantes da Liga Nacional de Billarda.

Celebrábase o II All Stars da Billarda e resultou todo un éxito: o equipo do Leste conta o do Oeste, laranxas contra azuis, e fixémolos sufrir: Sak, David, Aitor, Toño, Leti, Anxo, Calve máis eu, integrantes do equipo azul do Oeste podemos estar orgullosos do traballo realizado, que non sei como demos para tanto sendo tan principiantes como eramos, non todos, pero si a maioría.

No encontro coñecín a David, rapaz a mar de feito onde os haxa, e semifinalista do concurso de mates (que non de triples) de billarda, a ilustres mandriles das ondas coma Zimmer 103 e durante a comida tivo lugar o encontro con ese gran home que fai posible A Randeeira, e cando digo gran home quédome curta. Canto da de si o blogomillo, eh?

Despois de encher ben os bandullos e tomarlle o obrigado licor café de sobremesa dirixímonos ao Patachim onde voltamos a lembrar a noite do venres no 14 con Rubén que nos agardaba detrás da barra.



Eu dende aquí non poido facer máis que darlle a miña noraboa e as gracias á xente do Varal por todo o que andan a facer con eses campionatos a través da LNB (Liga Nacional de Billarda), polo ben que se pasa con eles, pola boa xente que son e porque si, porque me da a gana e porque me meteron as ganas do corpo de xogar máis a billarda, onde tamén hai un equipo feminino, as Fanecas Bravas que animan calquera celebración en menos de nada.

E a prepararse todo o mundo que eu trouxen para casa con que entrenar, e a ver se imos pensando en montar un equipo aquí na Coruña porque hai canteira, e eso, que esto vai en serio, así que a prepararse que xa sabedes onde conseguir todo o que fai falla para xogar, so falta poñer as ganas e eu teño moitas.



O dito, todo un placer e unha marabilla de día :) e agardo que toda esa xente chegara ben a casa guiada polo conductor da guagua.



E a quen botamos de menos desta vez foi ao Gustavo Harvey, non sei que excusa tería, pero tamén lle perdoamos a ausencia.

Crónica dunha festa anunciada

A festa anunciada e moi esperada por moitos (polo menos por min) foi a de e-music e botando man da sabiduría popular: pasou o día, pasou a romería. Pero que ben pasou.

Os meus momentos previos á festa paseinos traballando, co cal paso ampliamente de comentar a divertida xornada laboral ata altas horas da noite que me da que non procede. O que si procedía, unha vez ceada e lista para baixar, era chamar e localizar a xente. Ghanito, Modesto, aluguer, ictios e ascárida estaban ceando a típica comida galega que chamaremos kebab e Gustavo Harvey, Sak e os rapaces do Colectivo Oruga estaban na pizzería Roma preto do lugar do evento.



E cando cheguei ao 14 xa estaba Breogán pinchando e todos felicitando a os rapaces do proxecto-ds polo deseño dos flyers e das camisetas de e-music, a mar de chulas. E así en menos de nada o local foise ateigando de xente: os habitantes do kebab chegaron acompañados de Calidonia (vámonos de viaxe, rapaz!), chegaron tamén maria de mallou máis Lucía Aldao que andaban de celebración, Vincent Jalo e compañía, lourixe e amigos, maceirax, xente de arredemo, xente de Radio Fusión, os amigos ferroláns de Gustavo Harvey, xente que non coñecía de nada e coñecidos doutras noites coruñesas que si acudiron á chamada e foron recibidos con moita alegría.



Tocaron e sonaron xenial os rapaces de Colectivo Oruga ao tempo que se facían as proxeccións, despois Breogán seguiu pinchando, Vincent Jalo (máis majo) repartiu as chapas da sono-tone, ascárida e ghanito fixeron de fográfos oficiais coas cámaras de Modesto e de maria e foi todo un bailar, falar e non parar todos xuntos e revoltos dun lado para outro.



Ao final uns tiraron cara o Soho, outros cara o Patachim, outros cara o Puticlú, que ten uns baños vermellos e divinos a máis non poder, sendo o punto de encontro a altas horas da noite o Playa a onde chegamos poucos e por episodios, que cada un anda ao seu ritmo. Eu fun dos primeiros episodios en chegar e despois de botar un anaco perdida en compañía na pista do Playa sen localizar ao resto da xente (véxase maria, Lucía, Sak e Gustavo Harvey)e cantando eso de "Let´s make love and listen to death from above", ao final o grupo reuniuse para seguir baila que te baila. Pecháronnos o Playa, ante o cal Sak dixo a verdade da noite, que nos estaban a botar de tódolos garitos e decidimos ir a pechar outro local mítico, Soweto, que señores e señoras ten relación con Joaquín Sabina e esa canción mítica de "nos dieron las mil". E a partir de aí uns marcharon e o resto fomos a Casa Mallou a botar unhas risas.

Onte foi a ocasión que máis utilicei o móbil en toda a miña vida, se non fixen mil chamadas non fixen ningunha: ao Gustavo Harvey, a Ghanito, a mariside, a Gustavo Harvey outra vez, aos Colectivo Oruga, a Modesto, a Sak, a Sak outra vez porque non os atopaba na pista...e Calidonia quedou sen chamar porque non lle sabía o número.

É dicir, pasei toda a noite perdida entre unha morea de amigos, compañeiros e xente coñecida e fíxoseme todo tan, tan, tan corto que andaba FRUSTRADIRMA(como me acaban de dicir que confirman as fotos). Hoxe cando espertei (eu quero ser rica e non traballar) so tiña moi bos recordos da noite e unha alegría inmensa no corpo ao decatarme da boa xente que sodes e de que noites así ten que haber máis. E á xente do 14, eso, que nos vemos!



Ah, por certo: non botastes de menos a SugarKane?? Pois eso, que me dou saúdos para todos (e foron dados) por non poder asistir. Pobriño, pensaredes. De pobriño nada, que estaba disfrutando das noites de centroeuropa e por esta perdoámosche a ausencia, pero que non se volva repetir!

Estou desexando ver as fotos, porque as que quitei co móbil foron da decoración do Puticlú. Ale, ata outra.