Obediencia

"Los aspectos legales y filosóficos de la obediencia son de enorme importancia, pero dicen muy poco sobre cómo la mayoría de la gente se comporta en situaciones concretas. Monté un simple experimento en la Universidad de Yale para probar cuánto dolor infligiría un ciudadano corriente a otra persona simplemente porque se lo pedían para un experimento científico.
...
La situación se prepara de tal forma que el sujeto no puede suspender las descargas al “alumno” sin violar el cometido que le definió el instructor. Teme parecer arrogante y rudo si abandona su deber. Y, aunque estas emociones inhibidoras parezcan menores en comparación con la violencia ejercida sobre el “alumno”, impregnan la mente y los sentimientos del sujeto que se angustia ante la perspectiva de tener que repudiar a la autoridad cara a cara. (Cuando se varió el experimento para que el experimentador diera sus instrucciones por teléfono, sólo un tercio de los sujetos obedeció hasta los 450 voltios). Es curioso que, entre las fuerzas que impiden romper el vínculo de obediencia, en el sujeto obre esa especie de “compasión” o resistencia a “lastimar” los sentimientos del experimentador. Retirarle esa consideración puede ser tan doloroso para el sujeto como para la autoridad que desafía.
...
Así, el conflicto entre conciencia y autoridad sólo en cierta medida es un problema filosófico o moral. Muchos sujetos del experimento comprendían, por lo menos en el plano teórico de los valores, que no debían seguir, pero no fueron capaces de traducir en actos su convicción. No se necesita una persona mala para servir en un mal sistema. La gente común se integra fácilmente en sistemas malévolos."

Stanley Milgram. The Perils of Obedience (Los peligros de la obediencia. 1974)

Exemplo do Experimento Milgram en Redes


Alédame comprobar que teño criterio propio. O problema é que á autoridade lle parece mal que a desautorice.

Sobre o café e blogues no Vecchio

Non fun a convocatoria feita por Frank porque xa tiña compromiso, pero cando vin as fotos que fixera ghanito, en vez de apenarme aledeime un montón. Volvemos a atoparnos!!



E alédome moito por el, moitísimo.



Pasou moito tempo, pero o meu primeiro ano na Coruña está e estará marcado por todo o que vivín con el e con toda a súa pandilla, o meu primeiro San Xoán, as cuadas patinando (aínda non aprendín), a "te paso a recoger, ya!", as hamburguesas no Delicias despois de saír toda a noite, as cancións de U2, a SuperCoco...a risas mil!

Agora, tantos anos despois, voltamos a atoparnos: mil bicos e os meus parabéns a LordMax e á súa Musa, esa ejecutiva agresiva.

Esa voda!

De voda again

Hai vodas e vodas e esta foi das sonadas. Xa dixen que o feito de casarse non me é apetecible pero para outra xente non é así, de todos os xeitos é motivo de festa porque as dúas persoas (e familias) que organizan semellante evento están máis felices ca nunca.

E nunha voda:

Aos noivos hailles que tirar de todo, acéptase arroz, acéptanse macarróns...os garbanzos son algo máis perigosos e o alpiste...os paxarons agradecerano. Tamén se leva moito eso de tirar pétalos de rosa, pero non foi o caso.

Hai que aguantar o tipo subidas nos tacóns así a misa dure hora e media, así non teñas onde sentarte e non rirse cando o cura saca unha lupa para ler a letra pequena. Despois hai que andar coma se foses unha modelo de Cibeles anque por dentro estés maldecindo a quen inventou os zapatos imposibles que levas nos pés.

E toca emocionarse cando os noivos saen a bailar o vals e evitar en todo momento que o señoriño de turno te colla para bailar un pasodoble español.

Dios, que voda.

De voda

Así de jlamurosa

Delicioso é como se di o teu nome

María e Berlín e Fanny e Alexander e David Rubín e Mario Regueira, todos en A Regueifa Plataforma.




Para escoitar hoxe e sempre: Berlín.

Tan bonito que precisas que te abracen.

Oroso es "solo" un estado de ánimo

"Solo" un estado de ánimo. Non o puxen en dúbida en ningún momento. E nun comezo ía ser cousa de tres que se converteron en catro (para ser 5 de 5), e ao remate acabamos sendo seis. A praza do Concello de Oroso nunca tivo tan bos inquilinos nas terrazas, nin sorpresas tan gratas e, moito menos, rapaces tan guapos. O sol acompañou en tan bonito encontro iluminando as ideas e os contos que surxían sen parar nunha conversa que nos descubría os monumentos do concello e que continuou nun coche cotroso coa facción menos tensa do grupo.

Creo que nunca me sentín máis agusto na miña vida namais coñecer a alguén, nótase no trato, nótase nas miradas e nótase nos risos. E como non, fun colmada de agasallos e xa teño a miña serigrafía nº 13 no meu poder que, anque mete medo, xa ten un lugar reservado nunha das paredes da miña casa.



Remolca Madriña son especiais, e se non cadramos antes, o 28 de xullo en Vigo será un gran día para celebrar en concerto o "Born 31th de Xullo" e para volver a vernos, desta vez sen presas e sen perder máis cousas. Menos mal que Cinderella sempre terá a súa fada Madriña.



Nenos: Campei!!!

Punto importante: eu non vou a Colombia, os voy a hacer trabajar duro. Resumo da reunión: homérica si, pero o de kafkiano tamén se deixou oír.

B.S.O. Remolca Madriña- Al uso principal. Un 10.

Greyboxes na Coruña

O día de San Xoan mentres iamos camiño da casa, ifrit parouse a facer unha foto dunha caixa do semáforo ou das de comunicacións, xa non sei. Creo que era esta, pero non lle vimos o lado de atrás que estaba máis chula.



Díxenlle que lle sacase unha foto a esta outra que quedaba na beirarrúa de enfrente



e faleille que eu o verán pasado lle sacara unha foto a esta outra:



Resulta que Wicho tivo a mesma idea e anda "afotándoas" todas e podedes velas no seu flickr, que foi de onde as saquei.



Hai outras polo mundo adiante que tamén son igual de bonitas, esta, de Bandid of Oz, vai adicada e non é moi complicado saber a quen a falta de 20 e poucos días do cabodano da súa defunción.



Gústanme estas cousas porque aledan bastante unha cidade, non serán Bansky cos seus estarcidos, pero agradécense igual.

Agapimú

Como sóis.

Dices que me quieres
con una fuerza que me hiere
agapimú.

Non facía falla chuzalo para preguntarmo.

Matarile-rile-ron.

Churruscando Coruña

A noite de San Xoán para min é sagrada, xa ten que haber forza de causa maior para non celebrala como se merece. Por ese motivo, de primeiras non tiña idea de ir á convocatoria A Coruña arde quetecagas!! porque xa quedara coas integrantes da banda da pachocha para baixar á praia. E alí andabamos, cando SugarKane me mandou un sms premonitorio do que ía ser a noite: Tem coidado co alcool! Te pones del revés!

Canta sabeduría en tan poucas palabras, o conto é que pouco caso lle fixen porque en seguida o Julián explicando como se facía un portugués me convidou a licor café e alí nos puxemos a discutir se o devandito licor se fai con café ou coa tona da laranxa...alguén ten a receta? E casualidades da vida, apareceu Sak que resulta que tamén coñecía ao das tonas de laranxa, botamos un anaco falando e non sei como foron pasando as cousas que rematei tirada na area mil e unha veces xogando e pintando na mona todos xuntos.



Á banda da pachocha dóuselle por ir á carpa techno-dance que seica había preto da Torre e Sak máis eu collemos camiño do Desquite, onde estaban o resto dos integrantes do Arde Coruña, a saber: Snob, ifrit, ghanito, mourullo, Modesto e ascárida (bueno, faltaba Pawley). A partir daí foi o que dicía o SugarKane...al revés, al revés: decateime cando no 14 lle fun pedir ao Javi non sei que cousa para beber e non tiña a carteira nin as chaves da casa, acompañoume ghanito ao caixeiro e non sei que números marquei que se me bloqueou a tarxeta, volvemos para o 14 onde todo transcurriu correctamente como experiencia interpersoal, etílica, sobona e alucinada que era.

Menos mal que está ghanito para contar como foi toda a noite, porque eu a verdade debín ser presa dalgún meigallo porque cando saiamos do 14 case deixo a cazadora do despiste que levaba encima e nin me lembro de terlle avisado ao SugarKane da ubicación que tiñamos naquel momento, nin posiblemente doutras moitas cousas.




Sei que volvemos para casa andando o ghanito, Sak, ifrit máis eu. Nós os dous atopamos despois na estación de tren a Modesto, ascárida e a Snob, aí decateime tamén que perdera o chisqueiro e que tiña dous paquetes de tabaco, pero á hora da verdade resulta que cheguei á casa sen ningún.

E ben, deixoume ifrit na casa e seguimos coa racha del revés:

Chamei a un cerraxeiro e despois de sacar alí unha placa dunha radiografía máis non sei que outro plástico vai e cóbrame 164,72 eurales, pero que majo el tío. Resulta que tamén teño o corpo cheo de negróns que parece que me deron unha malleira, xa debín andar facendo ben a croqueta pola area...e, de novo, outra quentura desas na boca, vou ir ghuapirma á voda, menos mal que non son eu a que casa.

En resumo, que o pasei pipa, que foi unha noite de sorpresas, que non sei como non perdín a cabeza que era o que me faltaba. En definitiva, unha noite del revés ou polo menos non como a agardaba, estivo ben.

A próxima esta, non?

Despedida Miss Juergas

Fixémoslle a despedida de solteira a nosa querida amiga casadeira e, para non desentonar co ambiente reinante, fomos dun tan gallego como o gazpacho que lla fixemos na Casa de Andalucía da Coruña.

Desta non houbo boy e pasámolo moi, pero que moi ben e rematamos regalámoslle un kit de supervivencia da perfecta recén casada ao máis puro estilo retrógado. O conto foi que ao final da noite a futura noiva tiña que escoller á nova Miss Juergas...de entre 13 candidatas escolleu a unha que se sentiu moi honrada.



Como ben dixen, que me dure o reinado moitos anos.