A noite do orgullo

O 7 do 7 do 7, que se día do orgullo lgbt en Compostela, que se a festa do planeta contra o aquecemento global, que se o día do paraugas negro que descubriu dorfun e xa que estabamos, tamén a quedada da blogocousa, como lle chamou Elianinha á proposta de Calidonia.

A Quintana a verdade non estaba moi chea cando Lucía Aldao comezou a presentación (que ben o fixeches) que nos contou que este ano o día ía adicado aos bisexuais, falou de canto mal ten feito El diario de Patricia e nos prexuizos que a día de hoxe siguen existindo cando se fala de homosexualidade.



Tocaron The Homens e pouco a pouco fomos atopándonos todos e enchendo as pedras da praza. Así cando Projecto Mourente comezou a tocar xa estabamos por alí reunidos un bo grupiño, máis revoltos pola Quintana adiante ca xuntos: marinha de allegue, nemeth, gustavo harvey, serxo 74 e brother, a raiña vermella, a rapaza do arco, Mario, elianinha and friends, zerovacas e compañía...



Mentres tocaba Mourente e facía aparición un látigo no escenario, sorprendémonos cando ocuparon a primeira fila as fans máis novas: un grupiño de rapazas dándolo todo e sendo máis fans que os fans. As novas xeracións veñen pisando forte. Andaban por alí integrantes de proxecto-ds, Anxo e o Juanma lunaticboy.



Nun de tantos paseos pola Quintana, luis transitando mellor ca nunca, brunhaven, misscorpse e o regueifeiro polo medio da xente. Canta aglomeración! Aglomeración e consignas: se na manifestación de pola tarde se berraba "Detrás das persianas, hai moitas lesbianas. Nos balcóns, tamén hai maricóns", nun momento do concerto, Mourente tivo que oír o de "Non oposites, fai electropop!".

O caso é que chegaron as Nancys Rubias despois dunha actuación de danza do ventre moi orixinal e tras atopar a María Franc3s (tocan en Razo no II Festival Sereas e Piratas o 21 de Xullo con Delorean) demos en bailar e bailar, e Mario Vaquerizo nos cae mal, pero que ben o pasamos, do que poden dar boa fe Ra e Elvi.



Así que rematou todo fomos ás Crechas, punto de reunión onde nos agardaba Calidonia e onde tamén atopamos a Berto e a María. Finalmente incumplimos todos os plans previstos e rematamos no Malas Pécoras, onde atopei a un par de bos amigos que facía moito que non vía.



A ruta continuou polo Tarasca onde vimos a Rosa Valdeorosa, polo Forum a onde non chegamos a entrar porque nos puxemos de parola e mentres uns marchaban outros seguiamos cara o Maycar para rematar no Ruta, onde atopamos a Kate e ao Outstanding Pupil.



Pois iso, que cando marchamos xa era de día e hoxe aínda estamos ríndonos e lembrándonos dos que non viñeron, véxase Sak (sonou a sintonía de e-music nun dos descansos), SugarKane, Jan, lourixe e tantos outros. Para outra será!

Mentres tanto e lembrando eses bailes con Marinha máis con Nemeth e á rapaza do triángulo das Nancys (non facía frío ningún), algo de musiquita (anque a apoteose foi con Sálvame, queda aquí Corazón de Hielo), ale a bailar.

Nancys Rubias-Corazón de Hielo

Ira

Definamos el término ira. En el sentido que lo usamos en este capítulo se refiere a una reacción inmovilizante, una reacción que se experimenta cuando nos falla algo que esperábamos, algo con que contábamos. Toma la forma de rabia, hostilidad, de agresión contra alguien o incluso de silencio amenazante. No se trata simplemente de un enfado o irritación. Una vez más la palabra clave es inmovilidad. La ira es inmovilizante y por lo general proviene del deseo de que el mundo y la gente sean diferentes a lo que realmente son.
....
La ira, cuando se usa en cualquier tipo de relación, impulsa a la otra persona a que siga actuando como lo ha hecho hasta ahora. Si bien el provocador aparenta estar asustado, por otro lado sabe muy bien que puede enfadar a la otra persona cuando quiera, y de esa manera ejercer sobre ella el mismo tipo de autoridad vengativa que cree tener el iracundo. Cada vez que eliges enfadarte debido al comportamiento de otra persona, la estás privando de su derecho de ser lo que ella escoja. Dentro de tu cabeza está la frase neurótica: "Por qué no eres más parecido a mí? Entonces te querría y me gustarías en vez de enfadarme". Pero los demás no serán nunca como tú quieres que sean, todo el tiempo por lo menos. Gran parte del tiempo las cosas y la gente serán distintas a lo que tú quisieras que fueran.

É dun libro de autoaxuda deses que alguén se molestou a subir a un blogue. Chámase "Tus zonas erróneas", de Wayne W. Dyer.


E, ao que ía, un momento de ira fai que a xente que aprecias te borre do mapa.

Obediencia

"Los aspectos legales y filosóficos de la obediencia son de enorme importancia, pero dicen muy poco sobre cómo la mayoría de la gente se comporta en situaciones concretas. Monté un simple experimento en la Universidad de Yale para probar cuánto dolor infligiría un ciudadano corriente a otra persona simplemente porque se lo pedían para un experimento científico.
...
La situación se prepara de tal forma que el sujeto no puede suspender las descargas al “alumno” sin violar el cometido que le definió el instructor. Teme parecer arrogante y rudo si abandona su deber. Y, aunque estas emociones inhibidoras parezcan menores en comparación con la violencia ejercida sobre el “alumno”, impregnan la mente y los sentimientos del sujeto que se angustia ante la perspectiva de tener que repudiar a la autoridad cara a cara. (Cuando se varió el experimento para que el experimentador diera sus instrucciones por teléfono, sólo un tercio de los sujetos obedeció hasta los 450 voltios). Es curioso que, entre las fuerzas que impiden romper el vínculo de obediencia, en el sujeto obre esa especie de “compasión” o resistencia a “lastimar” los sentimientos del experimentador. Retirarle esa consideración puede ser tan doloroso para el sujeto como para la autoridad que desafía.
...
Así, el conflicto entre conciencia y autoridad sólo en cierta medida es un problema filosófico o moral. Muchos sujetos del experimento comprendían, por lo menos en el plano teórico de los valores, que no debían seguir, pero no fueron capaces de traducir en actos su convicción. No se necesita una persona mala para servir en un mal sistema. La gente común se integra fácilmente en sistemas malévolos."

Stanley Milgram. The Perils of Obedience (Los peligros de la obediencia. 1974)

Exemplo do Experimento Milgram en Redes


Alédame comprobar que teño criterio propio. O problema é que á autoridade lle parece mal que a desautorice.

Sobre o café e blogues no Vecchio

Non fun a convocatoria feita por Frank porque xa tiña compromiso, pero cando vin as fotos que fixera ghanito, en vez de apenarme aledeime un montón. Volvemos a atoparnos!!



E alédome moito por el, moitísimo.



Pasou moito tempo, pero o meu primeiro ano na Coruña está e estará marcado por todo o que vivín con el e con toda a súa pandilla, o meu primeiro San Xoán, as cuadas patinando (aínda non aprendín), a "te paso a recoger, ya!", as hamburguesas no Delicias despois de saír toda a noite, as cancións de U2, a SuperCoco...a risas mil!

Agora, tantos anos despois, voltamos a atoparnos: mil bicos e os meus parabéns a LordMax e á súa Musa, esa ejecutiva agresiva.

Esa voda!

De voda again

Hai vodas e vodas e esta foi das sonadas. Xa dixen que o feito de casarse non me é apetecible pero para outra xente non é así, de todos os xeitos é motivo de festa porque as dúas persoas (e familias) que organizan semellante evento están máis felices ca nunca.

E nunha voda:

Aos noivos hailles que tirar de todo, acéptase arroz, acéptanse macarróns...os garbanzos son algo máis perigosos e o alpiste...os paxarons agradecerano. Tamén se leva moito eso de tirar pétalos de rosa, pero non foi o caso.

Hai que aguantar o tipo subidas nos tacóns así a misa dure hora e media, así non teñas onde sentarte e non rirse cando o cura saca unha lupa para ler a letra pequena. Despois hai que andar coma se foses unha modelo de Cibeles anque por dentro estés maldecindo a quen inventou os zapatos imposibles que levas nos pés.

E toca emocionarse cando os noivos saen a bailar o vals e evitar en todo momento que o señoriño de turno te colla para bailar un pasodoble español.

Dios, que voda.

De voda

Así de jlamurosa

Delicioso é como se di o teu nome

María e Berlín e Fanny e Alexander e David Rubín e Mario Regueira, todos en A Regueifa Plataforma.




Para escoitar hoxe e sempre: Berlín.

Tan bonito que precisas que te abracen.

Oroso es "solo" un estado de ánimo

"Solo" un estado de ánimo. Non o puxen en dúbida en ningún momento. E nun comezo ía ser cousa de tres que se converteron en catro (para ser 5 de 5), e ao remate acabamos sendo seis. A praza do Concello de Oroso nunca tivo tan bos inquilinos nas terrazas, nin sorpresas tan gratas e, moito menos, rapaces tan guapos. O sol acompañou en tan bonito encontro iluminando as ideas e os contos que surxían sen parar nunha conversa que nos descubría os monumentos do concello e que continuou nun coche cotroso coa facción menos tensa do grupo.

Creo que nunca me sentín máis agusto na miña vida namais coñecer a alguén, nótase no trato, nótase nas miradas e nótase nos risos. E como non, fun colmada de agasallos e xa teño a miña serigrafía nº 13 no meu poder que, anque mete medo, xa ten un lugar reservado nunha das paredes da miña casa.



Remolca Madriña son especiais, e se non cadramos antes, o 28 de xullo en Vigo será un gran día para celebrar en concerto o "Born 31th de Xullo" e para volver a vernos, desta vez sen presas e sen perder máis cousas. Menos mal que Cinderella sempre terá a súa fada Madriña.



Nenos: Campei!!!

Punto importante: eu non vou a Colombia, os voy a hacer trabajar duro. Resumo da reunión: homérica si, pero o de kafkiano tamén se deixou oír.

B.S.O. Remolca Madriña- Al uso principal. Un 10.

Greyboxes na Coruña

O día de San Xoan mentres iamos camiño da casa, ifrit parouse a facer unha foto dunha caixa do semáforo ou das de comunicacións, xa non sei. Creo que era esta, pero non lle vimos o lado de atrás que estaba máis chula.



Díxenlle que lle sacase unha foto a esta outra que quedaba na beirarrúa de enfrente



e faleille que eu o verán pasado lle sacara unha foto a esta outra:



Resulta que Wicho tivo a mesma idea e anda "afotándoas" todas e podedes velas no seu flickr, que foi de onde as saquei.



Hai outras polo mundo adiante que tamén son igual de bonitas, esta, de Bandid of Oz, vai adicada e non é moi complicado saber a quen a falta de 20 e poucos días do cabodano da súa defunción.



Gústanme estas cousas porque aledan bastante unha cidade, non serán Bansky cos seus estarcidos, pero agradécense igual.

Agapimú

Como sóis.

Dices que me quieres
con una fuerza que me hiere
agapimú.

Non facía falla chuzalo para preguntarmo.

Matarile-rile-ron.