100 posters para un século

100 pósters para un seculo é o título da exposición que ha de estar ata o 16 de setembro na Fundación Pedro Barrié de la Maza na Coruña. Onte pasamos por aí. Os carteis proveñen do Museum für Gestaltung Zürich que conta dun arquivo de 330.000 exemplares e tivemos a sorte que collemos unha visita comentada da exposición (e moi ben o rapaz que a comentou)

Sempre me chamou a atención isto dos carteis pola efémeros que son, unha vez pegados nas paredes duran o que tardan en poñer outros encima deles. Con todo non deixan de ser obras de arte.

Fai un percorrido dende a cartelería da man de Toulouse-Lautrec pasando por Chéret que foi quen comezou a darlle importancia á tipografía e quen viu na figura da muller unha fórmula de reclamo para anunciar productos e que a día de hoxe sigue vixente.



Na 1ª Guerra Mundial queda patente a inmediatez e a temática antibélica en carteis que parecen debuxos feitos con carboncillo e onde se amosan nais protexendo os seus fillos dos desastres da guerra. Despois hai exemplos tamén da época entre Guerras onde se destaca a Bauhaus e a antiga Unión Soviética coa máquina metida de pleno na vida diaria. En cartelería comeza a utilizarse a fotografía, o cine, as diagonais que dan movemento, a integrar máis a tipografía no cartel e a un uso do branco, negro e vermello para crear máis impacto visual.



E desta época e de El Lissitzky é un dos carteis máis caros da exposición



Ven despois a 2ª Guerra Mundial e toda a propaganda nazi, moi gótica en si pero que utiliza a síntese da Bauhaus por ser eficaz na mensaxe. Destaca Jean Carlu que incorporou conceptos e imaxes do cubismo nos seus carteis para as forzas aliadas e norteamericanas. No que atinxe a España, a Guerra Civil tamén deixou cartelería abondo (aquí unha recopilación deles).



Continúa a exposición con cartelería de postguerra con referencias á guerra fría e ao horror da ameaza nuclear e cambiando totalmente de estilo chega o pop-art e o comezo de posters de índole consumista que chegan ao seu máximo expoñente en campañas coma as de Toscani con Benetton, onde o que se quere conseguir é asociar imaxes impactantes a unha marca, anque non teñan nada que ver entre si.



A día de hoxe hai moita variedade de temas no deseño gráfico tanto en denunciar situacións, anunciar productos, publicitar eventos etc Tanto que ven ao caso un cartel de Cassandre no que expresaba a saturación de información que a día de hoxe temos, non hai sitio onde nos poidamos librar deses impactos visuais.



Gustoume a exposición e en especial o primeiro cartel que vin, que a pesar de anunciar Tabu, papel de liar



lembroume moito ao que si semella ser tabú estes días visto o secuestro de El Jueves.



E veña, que destrúan os moldes.

algo (me) está a pasar e non sei o que

Habito un corpo enfermo e revoloteo nunha bitácora que quería ser pequena. Que é pequena. Que será máis pequena. Enfermo tanto nestes últimos 60 días que visito máis á miña médica que a miña nai. Invádeme o cansazo e interrúmpoo con esporádicos momentos de euforia nocturna que me son precisos, pero que me embrollan aínda máis. Acho no meu interior outra vida máis calma, que non é a miña pero que estou adoptando como tal. Outra vida a vivir que implica distancia dun mundo no que se non estás, eres relegado ao esquecemento e contribúe a ese feito un móbil que quixo saír defectuoso e que mantés canda ti porque, en ocasións, cumpre o seu cometido.

(Sempre me preguntei que pasaría se morrese alguén en internet. Non pasaría nada. Un mínimo de comentarios sen dicir, de correos sen respostar, de música sen escoitar, de fotografías sen tirar, de palabras sen comunicar...un mínimo tan mínimo que se alguén collese o móbil e chamase á xente que habita a axenda e dixese Inés morreu atoparía como resposta Que Inés? ou Perdoe, pero penso que se enganou. É lóxico nunha lóxica de axiomas que rexeito inutilmente.)

Estou febril de novo e xa me estou habituando á sensación do corpo morno.

Letras por ler

Levo, xa non sei dende cando, tentando rematar O bosque dos raposos aforcados pero entre obrigacións laborais e vicisitudes varias non acabo de conseguilo. Vai ser unha das lecturas que hei ter neste verán que non quere ser tal, polo menos aquí na Coruña onde esperta o día con choiva matutina e sae o sol a mediodía. Á hora do solpor destes días que terían que ser azuis e interminables e que pola contra se atopan cheos de nubeiros e ausentes de claridade, voume sumerxir de cheo noutros mundos da man dos libros que escollín para este estío mentirán.

Lois Pereiro-Poesía última de amor e enfermidade 1992-1995



Mario Regueira-L´affiche rouge



Terry Pratchett-¡Voto a Bríos!



Séchu Sende-Made in Galiza



Libros en galego facéndolle caso á campaña de Brétemas "apoiando os produtos da industria cultural galega" e, sobre todo, porque á hora de completar a lista dos romances en lingua galega de Parzival decateime de que era moi pouca a variedade de autores galegos a que se me viña á cabeza.

O namoramento queda para un pouquiño máis adiante, non vaia ser que caia eu tamén, e como a iso hai que adicarlle tempo e coidados, penso que non é o mellor momento.

In the corner watching cars go by

O anuncio de Movistar emoción di que so utilizamos un 15% da nosa capacidade cerebral (e tamén das capacidades dos móviles e seguramente de tantas outras cousas).

Felix Dahouse Cat-Watching Cars Go By

Vendo a clase de Heroe que se supón que sería, é para pensalo.

Which Heroes character are you? Your Result: Issac Mendez   You are Issac Mendez. Your paintings can tell the future. You used to have to take drugs in order for this to work, but you recently found out how to do it sober. You are intent on saving the NYC from a future you painted, but you are unsure of how to do so.
Peter Petrelli
Nathan Petrelli
Sylar
Claire Bennet
Matt Parkman
Hiro Nakamura
Niki Sanders
Which Heroes character are you? Quiz Created on GoToQuiz

Curioso porque pensaba que o resultado sería este:



pero está visto que...(mellor, ídeo mirar).

Os debuxos xa os descubrira emereci :)

A noite do orgullo

O 7 do 7 do 7, que se día do orgullo lgbt en Compostela, que se a festa do planeta contra o aquecemento global, que se o día do paraugas negro que descubriu dorfun e xa que estabamos, tamén a quedada da blogocousa, como lle chamou Elianinha á proposta de Calidonia.

A Quintana a verdade non estaba moi chea cando Lucía Aldao comezou a presentación (que ben o fixeches) que nos contou que este ano o día ía adicado aos bisexuais, falou de canto mal ten feito El diario de Patricia e nos prexuizos que a día de hoxe siguen existindo cando se fala de homosexualidade.



Tocaron The Homens e pouco a pouco fomos atopándonos todos e enchendo as pedras da praza. Así cando Projecto Mourente comezou a tocar xa estabamos por alí reunidos un bo grupiño, máis revoltos pola Quintana adiante ca xuntos: marinha de allegue, nemeth, gustavo harvey, serxo 74 e brother, a raiña vermella, a rapaza do arco, Mario, elianinha and friends, zerovacas e compañía...



Mentres tocaba Mourente e facía aparición un látigo no escenario, sorprendémonos cando ocuparon a primeira fila as fans máis novas: un grupiño de rapazas dándolo todo e sendo máis fans que os fans. As novas xeracións veñen pisando forte. Andaban por alí integrantes de proxecto-ds, Anxo e o Juanma lunaticboy.



Nun de tantos paseos pola Quintana, luis transitando mellor ca nunca, brunhaven, misscorpse e o regueifeiro polo medio da xente. Canta aglomeración! Aglomeración e consignas: se na manifestación de pola tarde se berraba "Detrás das persianas, hai moitas lesbianas. Nos balcóns, tamén hai maricóns", nun momento do concerto, Mourente tivo que oír o de "Non oposites, fai electropop!".

O caso é que chegaron as Nancys Rubias despois dunha actuación de danza do ventre moi orixinal e tras atopar a María Franc3s (tocan en Razo no II Festival Sereas e Piratas o 21 de Xullo con Delorean) demos en bailar e bailar, e Mario Vaquerizo nos cae mal, pero que ben o pasamos, do que poden dar boa fe Ra e Elvi.



Así que rematou todo fomos ás Crechas, punto de reunión onde nos agardaba Calidonia e onde tamén atopamos a Berto e a María. Finalmente incumplimos todos os plans previstos e rematamos no Malas Pécoras, onde atopei a un par de bos amigos que facía moito que non vía.



A ruta continuou polo Tarasca onde vimos a Rosa Valdeorosa, polo Forum a onde non chegamos a entrar porque nos puxemos de parola e mentres uns marchaban outros seguiamos cara o Maycar para rematar no Ruta, onde atopamos a Kate e ao Outstanding Pupil.



Pois iso, que cando marchamos xa era de día e hoxe aínda estamos ríndonos e lembrándonos dos que non viñeron, véxase Sak (sonou a sintonía de e-music nun dos descansos), SugarKane, Jan, lourixe e tantos outros. Para outra será!

Mentres tanto e lembrando eses bailes con Marinha máis con Nemeth e á rapaza do triángulo das Nancys (non facía frío ningún), algo de musiquita (anque a apoteose foi con Sálvame, queda aquí Corazón de Hielo), ale a bailar.

Nancys Rubias-Corazón de Hielo

Ira

Definamos el término ira. En el sentido que lo usamos en este capítulo se refiere a una reacción inmovilizante, una reacción que se experimenta cuando nos falla algo que esperábamos, algo con que contábamos. Toma la forma de rabia, hostilidad, de agresión contra alguien o incluso de silencio amenazante. No se trata simplemente de un enfado o irritación. Una vez más la palabra clave es inmovilidad. La ira es inmovilizante y por lo general proviene del deseo de que el mundo y la gente sean diferentes a lo que realmente son.
....
La ira, cuando se usa en cualquier tipo de relación, impulsa a la otra persona a que siga actuando como lo ha hecho hasta ahora. Si bien el provocador aparenta estar asustado, por otro lado sabe muy bien que puede enfadar a la otra persona cuando quiera, y de esa manera ejercer sobre ella el mismo tipo de autoridad vengativa que cree tener el iracundo. Cada vez que eliges enfadarte debido al comportamiento de otra persona, la estás privando de su derecho de ser lo que ella escoja. Dentro de tu cabeza está la frase neurótica: "Por qué no eres más parecido a mí? Entonces te querría y me gustarías en vez de enfadarme". Pero los demás no serán nunca como tú quieres que sean, todo el tiempo por lo menos. Gran parte del tiempo las cosas y la gente serán distintas a lo que tú quisieras que fueran.

É dun libro de autoaxuda deses que alguén se molestou a subir a un blogue. Chámase "Tus zonas erróneas", de Wayne W. Dyer.


E, ao que ía, un momento de ira fai que a xente que aprecias te borre do mapa.

Obediencia

"Los aspectos legales y filosóficos de la obediencia son de enorme importancia, pero dicen muy poco sobre cómo la mayoría de la gente se comporta en situaciones concretas. Monté un simple experimento en la Universidad de Yale para probar cuánto dolor infligiría un ciudadano corriente a otra persona simplemente porque se lo pedían para un experimento científico.
...
La situación se prepara de tal forma que el sujeto no puede suspender las descargas al “alumno” sin violar el cometido que le definió el instructor. Teme parecer arrogante y rudo si abandona su deber. Y, aunque estas emociones inhibidoras parezcan menores en comparación con la violencia ejercida sobre el “alumno”, impregnan la mente y los sentimientos del sujeto que se angustia ante la perspectiva de tener que repudiar a la autoridad cara a cara. (Cuando se varió el experimento para que el experimentador diera sus instrucciones por teléfono, sólo un tercio de los sujetos obedeció hasta los 450 voltios). Es curioso que, entre las fuerzas que impiden romper el vínculo de obediencia, en el sujeto obre esa especie de “compasión” o resistencia a “lastimar” los sentimientos del experimentador. Retirarle esa consideración puede ser tan doloroso para el sujeto como para la autoridad que desafía.
...
Así, el conflicto entre conciencia y autoridad sólo en cierta medida es un problema filosófico o moral. Muchos sujetos del experimento comprendían, por lo menos en el plano teórico de los valores, que no debían seguir, pero no fueron capaces de traducir en actos su convicción. No se necesita una persona mala para servir en un mal sistema. La gente común se integra fácilmente en sistemas malévolos."

Stanley Milgram. The Perils of Obedience (Los peligros de la obediencia. 1974)

Exemplo do Experimento Milgram en Redes


Alédame comprobar que teño criterio propio. O problema é que á autoridade lle parece mal que a desautorice.

Sobre o café e blogues no Vecchio

Non fun a convocatoria feita por Frank porque xa tiña compromiso, pero cando vin as fotos que fixera ghanito, en vez de apenarme aledeime un montón. Volvemos a atoparnos!!



E alédome moito por el, moitísimo.



Pasou moito tempo, pero o meu primeiro ano na Coruña está e estará marcado por todo o que vivín con el e con toda a súa pandilla, o meu primeiro San Xoán, as cuadas patinando (aínda non aprendín), a "te paso a recoger, ya!", as hamburguesas no Delicias despois de saír toda a noite, as cancións de U2, a SuperCoco...a risas mil!

Agora, tantos anos despois, voltamos a atoparnos: mil bicos e os meus parabéns a LordMax e á súa Musa, esa ejecutiva agresiva.

Esa voda!

De voda again

Hai vodas e vodas e esta foi das sonadas. Xa dixen que o feito de casarse non me é apetecible pero para outra xente non é así, de todos os xeitos é motivo de festa porque as dúas persoas (e familias) que organizan semellante evento están máis felices ca nunca.

E nunha voda:

Aos noivos hailles que tirar de todo, acéptase arroz, acéptanse macarróns...os garbanzos son algo máis perigosos e o alpiste...os paxarons agradecerano. Tamén se leva moito eso de tirar pétalos de rosa, pero non foi o caso.

Hai que aguantar o tipo subidas nos tacóns así a misa dure hora e media, así non teñas onde sentarte e non rirse cando o cura saca unha lupa para ler a letra pequena. Despois hai que andar coma se foses unha modelo de Cibeles anque por dentro estés maldecindo a quen inventou os zapatos imposibles que levas nos pés.

E toca emocionarse cando os noivos saen a bailar o vals e evitar en todo momento que o señoriño de turno te colla para bailar un pasodoble español.

Dios, que voda.

De voda

Así de jlamurosa