Como liquidarme definitivamente

Empregar penicilina, os dardos envelenados non son eficaces.

Blade Runner e a empatía

Roy Batty: Eu vin cousas que vos non creriades: atacar naves en chamas máis alá de Orión. Vin Raios-C brillar na escuridade preto da Porta de Tannhäuser. Todos eses momentos perderanse no tempo como bágoas na chuvia. É hora de morrer.

[Roy morre. A pomba sae voando cara o ceo. Aparece Gaff ]

Deckard (voice-over): Non sei por que me salvou a vida. Pode que neses últimos momentos amaba a vida máis do que a amou nunca. Non so a súa vida: a vida de todos. A miña vida. Todo o que el quería eran as mesmas respostas que todos buscamos: de onde veño, a onde vou, canto tempo me queda...Todo o que eu podía facer era sentarme alí e velo morrer.

Gaff: Fixo un bo traballo, señor. Supoño que xa está rematado.

Deckard: Rematei.

Gaff: Mágoa que ela non poida vivir. Pero, quen vive?

[ Corte. Apartamento de Deckard. A porta está aberta ]

Deckard: ¿Rachael? ¿Rachael? ¿Rachael?

[ Deckard atopa a Rachael durmindo ]

Deckard: Quéresme?

Rachael: Quérote.

Deckard: Confías en min?

Rachael: Confío.

[ Deckard e Rachael saen do apartamento. Camiñan cara o ascensor ]

Deckard: Rachael.

[ Rachael roza co seu pé unha pequena figura de papel. Deckard recóllea e obsérvaa detidamente. É un unicornio de origami ]

Gaff (recuerdo): Mágoa que ela non poida vivir. Pero, quen vive?

[ Deckard e Rachael abandoan a cidade en coche ]

Deckard (voice-over): Gaff estivera alí e deixáraa vivir. Catro anos, cría el. Estaba enganado. Tyrell dixérame que Rachael era especial: non tiña data de remate. Non sabía canto tempo estariamos xuntos. Quen o sabe?

Guión de Blade Runner en castelán

___________________________________

Rutger Hauer (aka Roy Batty): "Esquece o final feliz. Nin sequera me gusta o que Deckard se vaia con Rachael ao final. Para min non tiña sentido que Deckard se enamorase dun replicante. A verdade, Deckard sempre me pareceu algo enfermizo, porque o que estaba facendo era fugarse cun vibrador que parecía unha muller.

Hai xente que se enfada comigo cando lles digo iso. Sempre me din: "Non o entendeches, Rutger. Deberías ler a novela de Philip K. Dick." E o que eles non saben é que si lin o libro. E creo que a súa moralexa se reduce ao seguinte: "Pode amarte un ordenador? Non, un ordenador non pode amarte." Fin da historia."

"Como se hizo Blade Runner. Futuro en negro." Paul M. Sammon

Irracionalidades e supersticións

Dunha das viaxes a Madrid collín do Parque do Retiro unha castaña de Indias e dende entón lévoa sempre comigo (é a máis pequena da foto). Non sei por que, pero metina no bolso e alí se quedou.

Hai pouco, nunha comida familiar, saiu unha tía avoa falando das castañas da envexa, que ela sempre leva unha na carteira e que seica lle trae boa sorte. Quedou a cousa aí ata que, dalí a pouco, me trouxo miña nai dúas castañas da envexa, que resultaron ser castañas de Indias para a miña sorpresa. Parva de min, tamén as conservo comigo.

Debo dicir que o estiven pensando e non é por superstición, se non que me decatei de que teño tendencia a gardar cousiñas dese tipo: landras, flores murchas, pedras que atopo no campo, cunchas da praia etc Se fose superstición seguro que levaría unha ristra de allos coma o catamarán que nos levara ás Ons no verán.


Vale, admito que tamén teño unha pulseira co Nazar Boncuk, o ollo de Estambul, pero ata que mo dixo Zerovacas eu non sabía nada.

Galiciae e a evoluciónn xeracional

Pois xa chegou Galiciae para ser lido en castelán como en galego (eu optaría por esta segunda opción, pero so é unha opinión). Á espera das primeiras opinións sobre temas de deseño e outras críticas constructivas, eu aínda lle ando botando un vistazo a este xornal de pasado coñecido (Xeración) e que agora tamén integra a El Progreso, ao Diario de Pontevedra, a De luns a venres e a Galicia Gastronómica. Andaremos e veremos. Eu deséxolles moita sorte ao grupo de persoas que están detrás traballando porque puxeron moito esforzo e loitaron contra ventos e mareas para que este proxecto fose adiante.

Do que quería falar é da violencia contra a muller. Hai pouco saltou á luz o caso de Svetlana, unha muller que foi asasinada catro días despois de acodir ao Programa de Patricia requerida pola súa ex-parella, da que se separara por sufrir malos tratos. Hai programas tóxicos na televisión pero tamén hai outros que, queirámolo admitir ou non, están facendo unha labor educativa no eido das relacións persoais: a Super Nanny, SOS Adolescentes, Terapia de parella etc. Ensinan valores e formas de comportarnos cos demais que xa deberiamos coñecer e que, nun principio, nos poden resultar carentes de sentido, por obvias, e mesmo podemos pensar que as persoas que acode a eles carecen de vergoña por ensinar así a súa intimidade.

Pois ben, eu prefiro que se necesitan axuda para relacionarse cos demais que a pidan (anque sexa deste xeito público) a que me ensinen máis mulleres mortas por culpa de homes que si precisan esa axuda e foron educados nuns valores que non sirven a día de hoxe.

Analfabetismo emocional

Daniel Salgado dá conta no que, a día de hoxe, se converteu Sargadelos: "Díaz Pardo afirma que pretenden desalojarle del edificio donde vive"

Premio Nacional do Deporte Galego

Pois o Premio Nacional do Deporte Galego á Mellor Iniciativa no Deporte Tradicional déronllo onte a O Varal. A crónica e fotos na de ghanito, a quen lle collo esta prestada. As noraboas no Varal, nas Conferencias NorLeste e NorOeste. Todo un gusto coñecer a Juan Pico, voltar a ver a todos os demais palanadores e con ganas de ver no Tele-Varal a zimmer103 recollendo o premio e ler un discurso que ben merece ser escoitado e lembrado.



O dito, outro deporte é posíbel!

Sobre a SIDA

O meu traballo é físico, tanto no esforzo coma no contacto, nada de mecánica cuántica, e chegou a hora na que tiven diante de min a unha rapaza que, entre outras moitas cousas, era seropositiva. Foi como se os meus pensamentos se bloqueasen e non prestase atención a outra cousa que non fose iso. Disimulaba a miña incapacidade de reacción, quedara bloqueada e estábame preguntando por que me estaba poñendo nerviosa. Repasaba mentalmente, dun xeito exaxerado, todas as medidas de precaución que debía tomar as veces que a rapaza viñese, tanto para min coma para o resto da xente que despois pasase por alí.

A cuestión pasou e deime conta de que, en certa maneira, a primeira reacción que tiven foi medo ao velo todo tan cercano e tan claro. A SIDA hai que tomala en serio, sobre todo nos casos nos que non se amosa tan claramente e cando non a asociamos a momentos de diversión.

Galicia é a sexta comunidade con máis casos de SIDA rexistrados dende 1981, cun total de 3.593 persoas contaxiadas segundo os últimos datos recollidos en xuño deste ano. Actualmente, a principal causa de transmisión son a práctica de relacións sexuais de risco.

Está ben saber como previlo, pero mellor está facelo, cousa que ás veces tendemos a esquecer facilmente confiando nos compañeiros sexuais. Sorte temos se acertamos, pero vai ser mellor non arriscarse...

Vixilancia epidemiolóxica da SIDA en España

As Crónicas de Gáidil

Tiven onte agasallos e alegrías polo aniversario ben bonitos e hoxe chegoume outro, As Crónicas de Gáidil. Dentro del atopei unha grata sorpresa da man do Breogán e de Jan. As Crónicas de Gáidil xa estaban escritas hai tempo, pero parece que o destino quixo que fose nestas datas cando o recibise.



Moitas grazas rapaces, o agasallo de volta será botarlle unha partida en Gael-leach. Acedre, teste que animar tamén!!

Misión Imposible

Ás veces cando temos metas, obxectivos ou nos plantexamos retos a nós mesmos, tamén precisamos contarllos aos demais coa fin de afianzarnos na nosa decisión e darnos ánimos, posto que canto máis xente coñeza o que queremos facer, con máis ilusión traballaremos para lograr iso que desexamos acadar.

Tenteino cando quixen deixar de fumar e o fixen público e fracasei estrepitosamente, agora volvo a ter outro obxectivo (moi distinto a ese vicio) e antóxaseme misión imposible, pero se o digo aquí igual me obrigo a facer todo o posible para acadalo. De momento deixo escrita esta anotación para lembrarme a min mesma aquelo que quero facer. Pode que non sexa tan imposible se me esforzo.

PhotoGalicia 2007: Man Ray

Fomos ver a exposición sobre Man Ray "Despreocupado mais non indiferente" na Fundación Caixa Galicia enmarcada dentro de PhotoGalicia 2007. As fotografías de Man Ray gústanme, non sei exactamente que é o que me fascina, pode ser unha asociación de sentementos e conversas sobre el con algunha persoa e algunha das súas fotografías o que me provoque este interés. Tanto ten, Man Ray fixo de todo: pintou, fotografiou, esculpiu, debuxou...pouco lle quedou por facer e un pouco de todo é o que se expón en "Despreocupado mais non indiferente".

Man Ray, dadaísta confeso, é coñecido sobre todo polas raiografías, as copias en negativo e positivo do seu traballo Noire et Blanche e fotografías como Le Violon d´Ingres, Le Baiser, Prayer, Glass Tears, Erotique voilée ou Observatory Time, The lovers, entre outras.

Da exposición conto o que me interesa, centrándome no que me interesa: a cantidade de corpos nús que Man Ray fotografiou ao longo da súa vida e entre eles inclúense a fotografía que abre esta anotación, reseñada na documentación que entregan ao inicio da exposición:

"No 1929, nunha reunión do surrealistas, os directores da revista Variétés, con sede en Bruxelas, anunciaron que non podían pagar o que adebedaba a publicación polas fotografías. O poeta Louis Aragon propuxo que se fixese un número especial de poesía erótica e máis tarde pediulle a Man Ray que achegase as ilustracións. Este abriu un caixón cheo de fotografías para lle amosar a Aragon que xa tiña o que precisaba: unha abundante colección de imaxes sexuais explícitas entre Man Ray e Kiki de Montparnasse. André Breton encargouse da producción do número, cunha tiraxe de cincocentos exeplares, pero as autoridades aduaneiras francesas secuestraron a revista e destruírona."

Ademáis diso a obra fotográfica de Man Ray vai amosando as distintas mulleres que pasaron pola súa vida, dende Kiki de Montparnasse, Lee Miller ou a súa muller Juliet Browner e a moitos persoeiros da época cos que tivo contacto: Marcel Duchamp, Henri Matisse, James Joyce, Jean Cocteau, Juan Gris, Picasso, Hemingway, Stravinsky, Vicente Escudero, Dalí, Coco Chanel ou Henri Cartier Bresson entre outros.

Días despois de ver a exposición, da que saín máis ou menos satisfeita, a conclusión á que cheguei é que a obra de Man Ray (filias, fobias ou despreocupacións aparte) interésame en canto amosa as distintas variantes e posibilidades de creación e experimentación sen alonxarse de temas tan terrenais como son a súa vida amorosa-sexual e o seu grupo de amigos e coñecidos que tanta influencia tiveron os uns nos outros. Vamos, que sen sabelo estaba facendo unha especie de blogue ou fotologue da súa vida e iso sempre é interesante.

Man Ray Trust