-Como non me deas os cartos -dígolle- mátote. -Veña, xa abonda -di mamá. Está xunto ao fregadeiro, ao lado da cociña-. Vou chamar á policía para que se encargue de ti -e bota a andar. -Ti non vas chamar a ninguén -digo eu. -Pois compórtate como unha persoa! -bérrame. Sinto que vou estourar da carraxe. -Vives aquí sen pagar casa nin comida -di papá-, e non podes pedir cartos cando che pete. -Que non podo que...? Póñome de pé, agarro a mesa polo bordo e envórcoa. Os pratos e os vasos caen ao chan e rompen, a tixola de peixe fritido con cebola queda do revés. Os meus irmáns quedan sentados, aterrorizados, e logo saen correndo. Collo a papá pola camisa póñoo contra a perede. -Vasme dar cartos? -bérrolle, cos dentes apertados.
Este ano non xogo á billarda, pero sigue a gustarme moito todo o relacionado con ela, en especial a entrada de acedre falando sobre como el lembra que se xogaba á pincha.
Non hai moito, nunha conversa con amigos saiu o tema dos xogos de cando eramos nenos e doume un pouco de rabia non poder dicir que eu de pequena tamén xoguei á estornela...máis en A billarda é pasalo ben.
Como o único que non estaba prohibido era o xogo da billarda, os súbditos reuníanse nuns prados que quedaban detrás do pobo e alí, xogando á billarda, pasaban os días.
E como as prohibicións comezaran con pouco, sempre con motivos xustificados, non había ninguén que atopase nada que dicir ou que non se soubese adaptar.
Pasaron os anos. Un día os condestables viron que xa non había razón para que todo estivese prohibido e mandaron mensaxeiros a anunciar aos súbditos que podían facer o que quixesen.
-Sabede -anunciaron- que xa non hai nada prohibido.
Os súbditos seguían xogando á billarda.
-Comprendestes? -insistiron os mensaxeiros- Sodes libres de facer o que queirades.
-Está ben. -respostaron os súbditos- Nós xogamos á billarda.
Os mensaxeiros afanáronse en lembrarlles cantas ocupacións belas e útiles existían ás que se adicaran no pasado e ás que podían adicarse novamente de agora en diante. Pero os súbditos non facían caso e seguían xogando, un golpe tras outro, case sen respirar.
Comprobando a inutilidade dos seus intentos, os mensaxeiros foron a comunicarllo aos condestables.
-Moi sinxelo. -dixeron os condestables- Prohibamos o xogo da billarda.
Foi a vez na que o pobo fixo a revolución e matounos a todos.
Despois, sen perder tempo, voltou xogar á billarda. Pasalo ben, Italo Calvino
No caso do galego tamén fai falla, xa non unha política alternativa porque a día de hoxe semella que toda a política está vendida, se non unha masa crítica que evite caer en trampas que so buscan alterar os ánimos e en accións empresariais que desexan encher o peto a base do despiste e da incoherencia.
O resto é o de sempre: se o poder son os cartos e os cartos se xeran azuzando aos consumidores con publicidade, cortemos ese ciclo espantoso e publicitemos, non o que nos ataca, se non o que nos honra.
Unha crise sempre é ben recibida, cambios e máis cambios, no económico mellor que sexan mudanzas a mellor. Ben pensado, sempre que haxa crise é preferible que sexa para mellor, e cando se fala de cartos, non sei quen dixo que non dan a felicidade, pero axudan. Igual nesta casa xa se comezan a notar os efectos desta suposta (para min aínda ficticia e etérea) crise e aínda así, por agotamento, estou pensando en deixar un dos segundos traballos que teño para o ano que ven (si, síntoo moito, son pluriempregada a xornada supercontinua).
A historia é a seguinte: os amigos van pescar a Santa Cristina un día destes, levan as súas cañas, as súas rapalas, a súa ilusión e asisten á subida e baixada das mareas mentres eu quedo na casa facendo sabe Deus que (perder o tempo, basicamente). Chega a hora na que despois de ter pescado unha lubina e dous xargos deciden retirarse e chaman ao móbil (non sempre operativo non se saber por que) para reclamar a miña presenza. Vou e recólloos. Decidimos ir a tomar algo, ponlle un prato combinado, unha hamburguesa ou algo semellante, alí onde van os rapaces guapos e pregúntome onde andarán aqueles que o primeiro día que cheguei a Coruña vin.
Conclúo moitas cousas, que Santa Cristina segue sendo o que era cando frecuentava Chevalier, que unha xa ten dez anos máis enriba, que moito che mudaron as cousas e que, efectivamente estamos en crise. Non porque o prezo das hamburguesas, pratos combinados, cañas e café sexa excesivo, se non porque, como teño oído veces abondo como para rematar convencéndome do feito, a creatividade aumenta en tempos aciagos (así como o gusto polo gran tamaño dos peitos). E, de non ser así, de que todo "artista" ou similar, tolea de cando en vez.
Pido un café con leite e respóstanme "con leite?" ao que digo "si". Xa non tomo tanto café coma antes, faime ter bruxismo, ponme demasiado nerviosa, pero de cando en vez agradécese o sabor. Despois de que mo traian bótolle o azucre. Polo xeral sempre lle boto unha ollada ao envoltorio do azucre e desta vez fixérono antes os acompañantes cun riso semi-obsceno na cara. Miro o envoltorio e de primeiras non vexo nada significativo, de segundas penso que, efectivamente, o meu é café con leite.
Creo que a obra é de Yolanda Dorda e, a verdade, creo que non hai imaxe mellor para falar da crise nin para os versos de Connie Francis cantando Siboney:
Siboney, yo te quiero yo me muero por tu amor; Siboney en tu boca la miel puso su dulzor; ven a mí que te quiero y que te adoro y qué eres para mi...
...la frase "los hombres ya no se vuelven para mirarme" es la luz roja que indica el comienzo de la progresiva extinción del cuerpo.
Por mucho que él le dijera que la quiere y la encuentra guapa, su mirada de enamorado no le serviría de consuelo. Porque la mirada del amor es la mirada del aislamiento. (...) No, lo que ella necesita no es la mirada del amor, sino un aluvión de miradas indiscriminadas, desconocidas, groseras, concupiscentes, que se detengan fatal e inevitablemente sobre ella sin simpatía, sin ternura ni cortesía. Esas miradas la mantienen en la sociedad de los humanos. La mirada del amor la arrebata de ella.
(...)
Cuando Chantal tenía dieciséis, diecisiete años, le encantaba una metáfora; ¿la había inventado ella misma, o la había oído, o leído? Poco importa: ella quería ser un perfume de rosas, un perfume expansivo y avasallador, quería traspasar así a todos los hombres y, por mediación de los hombres, abrazar el mundo entero. Perfume expansivo de rosas: metáfora de la aventura. Esa metáfora había brotado en el umbral de su vida adulta como la promesa romántica de una dulce promiscuidad, como una invitación al viaje a través de los hombres.
Descontextualizando ou contextualizando fora de contexto, mentres escoito voces que me calman e música que me agrada, penso se Chantal debería mercar ou non unha antiarrugas. É a dúbida existencial que nestes intres me corroe.
Isto é un geoduck, unha especie de ameixa enorme que pode vivir 146 anos tan tranquilamente. Alá pola China, Corea e Xapón cómenos tan panchos e tan anchos, ríome eu dos que lle teñen noxo aos percebes.
Que se é unha postal, que se non deixa de caer nos tópicos, que se a voz en off, que, en definitiva, vaia fraude de película. Pois a min gustoume e por un momento comparei a Woody Allen con Stephen King en canto á facilidade que teñen ambos de imaxinar os seus mundos, as súas historias, dun xeito que ata parece fácil.
Vicky, Cristina, Barcelona é iso, o que é Barcelona para os que non viven na cidade e para os que van de turistas: o aeroporto, Miró, Gaudí e o parque Güell e a Pedrera, Miró, a fonte máxica e Montjuïc, a burguesía catalana e o barrio de Pedralbes, as Ramblas, a estatua de Colón, o Tibidabo, o catalán, os extranxeiros...e o que pode acontecer nunha cidade ou noutra (Oviedo e os carbayones, e Santa María del Naranco e unha fabada) mentres bebes viño, escoitas tocar unha guitarra (que nunca está de máis, pero tamén son casualidades atopar tantas guitarras) e te sorprendes coas persoas coas que te xunta a vida. Trailer de Vicky, Cristina, Barcelona
Barcelona non é maís que o marco no que se conta unha historia que tanto ten que acontecese en Londres, ou Manhattan, San Petersburgo ou na Coruña, o que se vai buscando é encadrar nalgún sitio o que todos facemos e a todos nos pasa: seducir, namorarnos, botar un ferrete, comezar unha relación, plantexarte outra, cuestionar o futuro na compaña de alguén, decidir continuar co que xa tes, decidir ser infiel, saber o que non queres e buscar o que colme a insatisfacción, decidir que as etiquetas homosexual/heterosexual/bisexual non sempre son correctas, querer a alguén e namorarte doutro alguén, cuestionarte a monogamia, cuestionarte a vida en parella...e todo o que iso implica cando non se comparten puntos de vista, cando a moralidade che impide tomar certas decisións, cando as eleccións non son "correctas", cando che da igual o que digan os demais, cando non atopas o que queres, cando ves que as túas decisións están influenciadas polos demais e optas por deixar que iso sexa así ou todo o contrario.
A película non soluciona nada, pódese dicir que é un cliché de pensamento e ata podo aventurar que sexa unha película a programar nas tardes dos domingos en calquera cadea de televisión, o cal me parecería xenial: ver con naturalidade certas maneiras de vivir a vida, a sexualidade, que non son as convencionais e sementar unha dúbida en milleiros de cabezas.
O que máis me gustou é que a historia é presentada así tal cual, non xulga, non critica, non condiciona, so mostra o que hai e cada un que escolla, porque á fin, a vida hai que vivila e das túas escollas vai depender a túa vida. Gustoume porque é sinxelo identificarse con cada un dos personaxes.
Ningunha en especial e todas en xeral, tirando de last.fm escollería tags tales como mowtown, twee, britpop, sweden ou algo semellante.
2. A que libro lle botarías un ollo?
Non creo que se me dese por ler, se acaso rematar o último que ande a ler, por iso de non morrer coa intriga. Pero non ían ser os libros os que me preocupasen nese intre. 3. Con quen che gustaría falar?
Con quen estivese ao meu carón, neste caso J., adicar unhas palabras á familia e unhas mensaxes aos amigos, que supoño que estarían tamén preparándose para a fin do mundo.
4. Que che gustaría comer?
Chocolate ou xeado de limón ou pipas e café ou licor café ou cervexa ou zume de laranxa (é que agora mesmo ando de sobremesa e se vai rematar o mundo é o que me apetece)
5. Que farías e que che queda pendente por facer?
Pois collería o coche e tiraría cara Fisterra ou cara San Andrés de Teixido ou cara algún sitio con mar lonxe da cidade, coa música e comida/bebida anteriormente escollida e cun libro de poesía para non ler no asento de atrás. Supoñendo que chegase ao sitio escollido, pois disfrutar da compaña e acompañamentos.
Se remata o mundo non creo que me arrepinta de nada nin pense no que me quede por facer, a día de hoxe quero facer moitas cousas, tantas, que xa me pesa non telas feito antes...pero se hoxe remata todo, tede por seguro que non me vou amargar pensando nelas.
