Peninsuleando

Mañá irei cara aí.
A primeira foto para quen lle gusten as postais.

Esas ideas

Refírome a esas ideas que temos cando imos para a cama pola noite, que andan entre o mundo real e o onírico, que rompen moldes de razoamento lóxico e que polo xeral resolven ese problema sen solución. Entras na fase 2 do soño feliz por dar no cravo e agardas ao día seguinte para recuperar ese pensamento propio de mentes iluminadas. Cando espertas ao día seguinte, esa fantástica idea paréceche do máis ridícula e automaticamente o cerebro bótaa ao lixo para que non ocupe conexións sinápticas necesarias para volver ao bucle do cotiá.

A "idea" viña polo tema tantas veces comentado: hai literatura galega, pero non hai lectores galegos. As imprentas sacan edicións de libros e estes acugúlanse nos estantes de mil librarías do país. Despois resulta que Saramago é portugués e lese e todo o mundo, Paulo Coelho é brasileiro e pásalle outro tanto do mesmo e Ferrín pode optar a un Nobel e en España non o coñecen.

Tamén é certo que non coñezo moitos máis escritores nin portugueses nin brasileiros, o cal é moi curioso, pero xa sería outro tema a tratar.

Ben, visto que a nivel empresarial e de comunicacións se andan a firmar acordos entre os dous países peninsulares (obviemos Xibraltar), eu pensei: " Podíase mudar a liña dunha editorial galega e outra portuguesa, ou facer un convenio entre dúas delas, ou mesmo todas, para editar os libros que lle cheguen, en galego e portugués e distribuílos así nas dúas bandas do Miño. Así alá chegaría a nosa literatura, ampliándose mercado, e aquí tamén teriamos acceso a actual creación literaria portuguesa."

Á mañá seguinte, concluín que era unha mala alucinación, que ao mellor o ideal era o reintegracionismo, que ata fai pouco non me entraba nin con calzador, pero é posible que estivese errada (realmente non hai erros, sinxelamente puntos de vista e diferentes expectativas).

Pois iso, que esa era a idea de antes de mergullarme feliz no meu soño.

O que se esquece

Un día non soubo amar e convertiuse nunha inútil emocional. Actualmente estase recuperando da súa amnesia e esta letra podería ser o guión dun día destes para poder voltar á normalidade.



Powered by Castpost

(Xa sei que visto dende fora pode quedar demasiado ñoño, pero hai cousas que so se entenden mediante a introspección e iso é cousa de cada un. Veloso, déchesme que pensar, graciñas.)

Primavera

Atopada aquí

Xa entrou e xa se viña notando. Remataron as neves e volveron as choivas, caprichosas pero algo máis cálidas. Todo medra, as árbores tentan estouparse a si mesmas para sacar o seu armazón máis bonito, os ríos van caudalosos e as troitas xa andan xogando ás agachadas. E nós, nós rimos, aledámosnos de ter máis sol, de ter máis día, parecemos nenos pequenos neste tempo no que xogan as nenas cos nenos e comezamos a facer excursionciñas.

Pero tamén é agora cando abres os ollos, espreguízaste e espertas doutro ano igualiño ao anterior. Pode que non sexa igual 100%, pero o teu ser séntese igual que daquela. Volves ter medo, volves a mirar arredor e ves que todo ten moi claro o seu curso a seguir: a auga cara o mar, o verde cara arriba, ¿e ti?. Ti coma cada primavera volves a estar perdida, cada vez menos, pero o teu ser invádese de morriña doutros tempos, andas con esa figura lánguida de tuberculosa, ausente de nada e preocupada de todo. Á vez tamén queres mudar de pel, meterte nas turbulencias dun muíño de vento e saír voando coma os paxariños.

Pois coma a flor máis bonita, xa é hora de saír do acubillo e deixar de estar tan resgardada. É tempo de coller azos e abrirte ao mundo, coller o mellor de cada tempo que viviches e fundilo todo.

Muda xa e fai de ti a cousa máis bonita que nunca pensaches ser!

A túa larpeirada

Fas a merca do día e colles un pouco de todo, colles o pan prefabricado, o leite que non sabe a leite, o zucre que non sabes ben por que se refina, mercas cervexa porque hoxe che apetece e dubidas entre mercar amorodos sen sabor ou aguacates. Pillas un par deles pensando que lle poden facer boa compaña aos tomates insípidos. Colles os máis escuros que son os máis maduros, vas á caixa e rumbo cara a casa.

Ao final os aguacates non acompañaron aos tomatiños, e decides que o mellor destino que van ter vai ser a batidora: aguacate, zucre e leite.

Verde que te quero verde.

Un ombreiro

Un ombreiro calquera éche moito máis do que parece, riba dun podes chorar, podes atopar apoio para a cabeciña cando cansa de rebulir, podes botarlle unha man e amosar moitos sentementos, podes subilo na busca da ourella e mesmo coa fazula ir a buscalo... cando suben os dous pode que non saibas por que e cando comezas a menealos amodiño o corpo sigue detrás na busca dese baile. Bótalos cara atrás para darlle unha aperta ao lombiño tan castigado e eu polo xeral téñoos castigados a proxectarse cara adiante nunha postura similar ao Pensador de Rodin.

Un ombreiro non é unha articulación calquera, son catro. Se algunha falla o ombreiro non é o mesmo. Articúlase o húmero coa escápula, articúlase a escápula coa clavícula (a través do acromion), articúlase a clavícula co esternón e volvemos a escápula que tamén se articula coa parede torácica a través de dous musculiños que normalmente non sabemos nin que os temos (o subescapular e o serrato anterior). Poderiamos engadir mesmo outra articulación máis, se admitimos esta última, a articulación subdeltoidea.

O conto é que con todas estas articulacións hai moitos máis ligamentos e un lote de músculos cos seus correspondentes tendóns implicados no movemento dun ombreiro.

Quero que non me doia máis e recupere a súa funcionalidade. Sana, sana...
(A parelliña esta ven sacada desta páxina)

Música do momento

Eu non sei de música, non sei de estilos, non sei de nada, pero hoxe na radio fórmula escoitei unha canción duns que polo de agora me gustan: Franz Ferdinand, "Well that was easy" que me recordou a algunha outra canción, pero vamos, nin caso, que eu teño moi mal oído e peor voz.

Despois, tendo en conta as miñas dotes musicais, lembráronme a un garito de O Grobe que poñen así música que non escoitara en ningún outro lada ata daquela. Non me lembro do nome do sitio, pero gustárame moito, moitísimo, bastante mod o sitio (a ver se non vou meter a zoca, que nos movementos xuvenís tampouco estou moi posta).

Dos Franz Ferdinand, unha cousa que me fixo rir, sacada da súa biografía: "A couple of years ago Bob, Alex, Nick and Paul got a group together. They said that they wanted to make girls dance or something." A min estanme gustando, será porque me manteñen a cabeza nas nubes.

*Despois de buscar un pouco conclúo que o sitio en cuestión é Vado Permanente e resulta que é indie. Boh, xúntase de todo ho, coma en Radio 3.

Teima

Eu, por veces, gosto de estar na verza, cos p�s na terra e a cabeza noutro mundo.

Powered by Castpost

Control

Non son asertiva. Se me preocupo algo máis xa caio na ansiedade xeneralizada. E se me deixo de preocupar parece que quedo sen control.

Aquí, un problema. Telo todo situado, visto e remirado. Que non haxa lugar para a improvisación porque, se algo escapa aos acontecementos xa pensados, unha ponse nerviosa. E despois resulta que es a que fai as tolemias máis grandes, coma se te quixeses poñer en perigo e rematar con tanta rectitude.

Dixéronme que o problema das mulleres era o control.

O mundo arrecende

CAKE DE AMORODO

Sinxelamente para larpeiros.

Xabón aromático con vainilla e petit-grain.