Pekín Express

Vin o domingo o programa este Pekín Beixín Express, presentado por Paula Vázquez. Aquí na casa falamos de La larga marcha (a chinesa non, a de Stephen King) onde cen rapaces participan, por gusto ou disgusto, nunha camiñata que comeza na fronteira dos Estados Unidos e Canadá ata que so queda un...vivo.

-Sentaos, muchachos -dijo, una vez en tierra-. Tened en cuenta el consejo número 13.
El consejo número 13 rezaba: «Conservar las energías siempre que sea posible.»
Los que se habían puesto en pie volvieron a sentarse. Garraty consultó de nuevo su reloj: las 8.16. Decidió que iba un minuto adelantado. El Comandante siempre aparecía a la hora prevista. El muchacho pensó en atrasar el reloj un minuto, pero pronto lo olvidó.
-No voy a hacer un discurso -continuó el Comandante, escudriñándoles con las gafas que le ocultaban los ojos-. Quiero felicitar al que resulte vencedor, y expresar mi reconocimiento a los perdedores por su valor.

Mañá comezo a correr e entre La larga marcha e o novo de Haruki Murakami (do que lle teño libros pendentes) What I Talk When I Talk About Running do que fala de novo Jaureguízar, xa teño lecturas motivadoras de sobra para acadar o de mens sana in corpore sano.

Mañá, á hora de estourar os pulmóns, as orellas acollerán música coma a que me esperta cada mañá pero hoxe de banda sonora quedo con jazz, tan presente tamén na vida e obra de Murakami.

Jhon coltrane-My Favorite Things

Outra vaca no millo: sobre o M. González Garcés

Chegoume toda a información nun correo de Igor Lugrís e a estas alturas saberá todo o mundo que lle concederon o premio de poesía Miguel González Garcés a Eduardo Estévez cun poemario baseado nun blogue chamado "en construcción" onde se vía claramente que era el o autor, onde os lectores podían ler, opinar e influír sobre o decorrer dos versos, o que veñen chamando "work in progress", cousa novidosa nas nosas letras e usando as novas tecnoloxías que se teñen ao alcance. A Xavier Lama chegáronlle novas sobre a procedencia da obra gañadora e impugnou a decisión do xurado que polo visto nin sabía de quen eran os versos gañadores nin tiñan coñecemento da existencia do blogue en construcción, co cal o anonimato preciso segundo as bases do premio estaba garantido. Ao final quitáronlle o premio a Eduardo nunha nova deliberación do xuri con presencia dun avogado por parte da Deputación polo medio e estimarion conveniente outorgarllo a Lama.

A impugnación de Lama, e a explicación da cal que se pode atopar na de Jaureguízar, viña dada polo feito de que se "en construcción" estivo á vista de todo aquel que o quixese ler, de que se supostamente a obra de Eduardo estaba baseada en todos eses versos, revisados ou non coa axuda dos lectores do blogue, e outros novos...había a posibilidade de que algún membro do xuri soubese a quen pertencían (que parece que non foi así) e de que realmente a obra non fose inédita, se estaban publicados xa nun blogue... Lama, ao meu ver, ten toda a razón do mundo, posto que existe a dúbida razoable de que poidese ter habido algún incumprimento das bases do premio.

Visto que o anonimato foi garantido, o que queda por aclarar é se a obra era inédita ou non. Eduardo a través de consultas feitas a Fran Alonso ou a Miguel Anxo Fernán Vello concluiu que un blogue non se pode considerar unha edición, e Marcos S. Calveiro expresa na súa bitácora o que se considera inédito ou non. Ata aquí todo correcto, a obra era inédita dende o punto de vista legal. Entón o premio non debería de retirárselle a Eduardo.

María Lado expresa tamén que é moi normal que se presentan a concurso "obras" nas que parte dos versos xa estivesen antes expostos en publicacións como revistas ou fosen antes recitados polo propio autor.

Sorprendinme moito con toda esta información posto que se presentas unha "obra" a un concurso onde fala de obras inéditas (así en xeral) por moito que a maioría do poemario sexa inédito e supoñendo que o xuri estea enterado do que se coce a nivel galego asistindo a recitais, lendo publicacións, lendo blogues de autores...é moi fácil que uns versos che sonen de telos lido ou oído antes e polo tanto que os poidas atribuír a un determinado autor. E isto é un perigo nunha literatura onde, máis ou menos, todo o mundo se coñece, que ao final somos catro gatos así ben contadiños. Co cal entendo perfectamente a Lama e a súa impugnación.

Penso que o de inédito para concursos literarios deste tipo ten que ser máis definido nas bases porque está visto que o que xuridicamente se entende por inédito (obra publicada baixo ISBN ou obra que se poida descarregar en formato pdf, doc ou lit por poñer un caso) non sirve no caso de recitais, blogues ou outro tipo de soporte no que se difundan os contidos polo posible futuro recoñecemento da obra e autor vulnerando así o anonimato que tamén se require neste timo de certames.

Eduardo di que non vai recurrir a impugnación de Lama e penso que si o debería facer para aclarar este tema e non deixar este caso como precedente posto que non deixa contentos nin a uns nin a outros e non remata de aclarar nada posto que ao final todo queda reducido á redacción das bases pola entidade convocante e interpretación que o xuri faga delas, todo moi relativo ao final.

Para min neste caso vai quedar como gañador Eduardo e Xavier Lama como merecedor dun accésit. Iso si, tamén quero dicir que non se me ocurriría presentar un poemario procedente dun "work in progress" a un concurso deste tipo polos problemas que podería traer (e que ao final trouxo), máis ben tentaría que algunha editora o publicase debido a que é unha forma innovadora de escrita e colaboración cos lectores e no caso de que á editora non lle interesase (anque o louvasen ata o infinito dicindo que é un proceso creativo marabilloso bla, bla, bla) faría por publicalo no mesmo medio que o viu nacer, neste caso a rede (A Regueifa, por exemplo, por poñer un netlabel e por non dicir o único) e sobre os dereitos de autor case que non vou falar, como que paso.

Porque aquí, a pesar de que se trata de gañar un premio (prestixio e cartos), tamén importa moito o feito de publicar a obra en papel, que semella que é o que importa. Déixase de lado a evolución da literatura na rede en canto a facer reseñas e críticas de ebooks pero fáiselle caso cando é motivo para retirar un premio, por poñer un caso. Penso que as editoriais teñen un traballo que facer poñéndose a traballar co abano que a rede lles permite utilizando catálogos de libros on line daquelas obras que pasen un mínimo de calidade exixida coa opción de impresión baixo demanda (o papel sigue tendo o seu peso) por iso de non sobrecargar os estantes das tendas de libros nin o sistema literario galego.

Polo demais, o feito de que neste caso os poetas teñan que recurrir a versos, poemas etc que xa recitaron, xa publicaron noutros soportes etc para incorporalos ás súas obras dime moito da precariedade literaria deste país, co cal ideas coma as da Axencia Literaria Galega para promover a carreira literaria dos autores e a prol dunha profesionalización dos escritores parécenme do melloriño que en moito tempo apareceu por estes lares, da contra haberá que darlle a razón a Steiner (e eso doe moito, moito, moito).

Como pinga para facer rebosar o vaso non estaría mal que aproveitando este debate sobre o édito e o inédito se falase do que xa outros compañeiros como Mario Regueira, María Lado ou Alfredo Ferreiro teñen dito: Arsenio Iglesias, o X Premio Avelina Valladares e a súa obra premiada pero inédita a efectos legais Ático.

Hoxe, máis ca nunca, o hipertexto é literatura.



A boa nova: Construccións será publicado en edicións positivas.

Pirateando libros

Non me resisto, son incapaz, pareceume tan xenial, tan distinto, tan moitas cousas, que con razón mereceu un premio. E isto, descúlpenme por incomprensible, fíxome rir un anaco. Descúlpeme Valentina por piratearlle un anaco do seu Debaixo de Dziga Vertov hai unha buxaina:


(EVIDENTEMENTE, cando chame á porta, fareino pasar e sentareino
na mesiña
ó fondo,
sen posibilidade de fuga ou contrapunto)
Vid. Fig.1 para os detalles da miña rumiada aproximación en pun-
tos discontinuos e demais estratexias circunvalatorias de imperio
romano.
O éxito radica en comeza-lo discurso cun suxeito gramaticalmente
pesado,
por ex.: os octanos da gasolina.
Sexa como for, volatilizar ipso facto en metereoloxía.
Os ollos en ventolina
crestas de escuma na voz
e de seguido, xa, embestida.

Meu querido Fernán Vello punto coma.

Claro que a velocidade do discurso pode ir aumentando en quilóme-
tros/hora,
así de frouxiño a temporal duro, moi duro
e polo tanto, nestre intre, as pálpebras centrifugarán caldeiros cheíños
de ondas de altura excepcional, vomitando salpicaduras.

Remanso e embestida

Meu querido Fernán Vello punto coma o premio de poesía espiral maior ten que ser para os efectos do vento en alta mar; escala Beaufort.

Despois disto, tan só ser cantil
deixarse bater,
porque un mar con rizos coma as escamas dun peixe pero sen escuma.
a devastación total da beleza.

Opaiii Canido!

O sábado carguei as pilas en Canido, foi algo especial.

Ata me animei a participar e o resultado foi este, moi naïf segundo me dixo Gustavo Sequeiro, pero segundo as nenas que por alí se achegaron: "te quedó muy bien". Admítense críticas!



Máis fotos do evento no flickr de Xoan Porto. E moitas grazas ao Serxio, que tamén se encargou de organizar as actuacións musicais do día.

Alimentación cuestionable

Antona ten 30 anos e tamén nome de ama de cría, concretamente da que amamantou á súa nai, alá na aldea, segundo contou unha vez.Sírveme o café coqueta e achégame a xerriña de leite tépedo cun sorriso nos beizos que rompen en reflexos avermellados cando un raio de sol atravesa a ventá e chega á súa esponxosa boca.

Vémonos todos os xoves dende que vin traballar aquí. É agradabel atopar a algún compañeiro de carreira na cidade na que vas vivir. Hai pouco máis de nove meses bebiamos cervexa ata que un sorriso se asentaba na nosa cara e as gargalladas salpicaban a nosa conversa. Ultimamente eramos máis sans en canto á bebida, tiñamso debilidade polos zumes e rematou trunfando o de pexego. Antona quedou preñada e eu atopábaa máis atractiva.

As citas pasaron a ser na súa casa cando dou á luz e mudamos de novo as beberaxes. Poñía amorosamente o café no lume ao tempo que falabamos na cociña, despois iamos para a sala e ela voltaba ao pouco á cociña para traer o leite e a cafeteira logo de pasar polo cuarto do pequeno. Máis ou menos á hora de eu marchar dáballe o peito ao bebé, un acto íntimo pero tan natural que dicía que nunca lle parecera obsceno darlle a teta en público ao seu neno bonito.

Eu tomaba café con leite, cada vez con máis leite que café, excitábame facilmente e algunhas noites tardaba en quedar durmido. Non coma o Brais, que non facía outra cousa que mamar e durmir, durmir e mamar. Había días nos que demoraba a despedida e observaba coa boca aberta como o pequeno agarraba o peito da nai e sen abrir os ollos atopaba a grande mamila coa súa boquiña e continuaba así ata que fartaba de comer. Antona miraba á criatura cunha expresión que non son quen de describir, a expresión dunha nai alimentando ao seu fillo e logo mirábame a min e sacaba un tema de conversa calquera e parolabamos o tempo que duraba a boca de Brais unida á teta de Antona. Vía entón como a man collía o peito e o agochaba con coidado baixo a camisa mentres a miña mirada quedaba prendida ao momento no que o peito deixaba de ser alimento e descontextualizando pasaba a ser obxecto de desexo.

Saboreaba o último grolo de leite con café e viña ela polo corredor, o neno hoxe non ten fame ningunha. Sentou no sofá e serviuse un café máis, cos ollos preguntoume se eu quería. Quero, dixéronlle os meus ollos e axeonlleime na alfombra ao seu carón. Dun xeito natural a man sacou o obxecto de desexo desabotoando a chaqueta de punto vermella, coma o Brais a miña man pousou no peito e a boca buscou a mamila.

Non foi sorpresa ningunha recoñecer o sabor do meu leite con café na teta da miña secreta ama de cría.

O suizo Hans Locher quería utilizar leite materno no seu restaurante, quen dixo que xa probara algúns pratos cociñados con este leite posiblemente provinte da súa muller. As autoridades sanitarias ameazaron con denuncialo e desistiu da idea.

Rolf Etter, director do laboratorio de control de alimentos de Zurich dixo que "os seres humanos non forman parte da lista de especies das que é legal obter leite con fins comerciais, coma a ovella ou a vaca, pero tampouco está na lista de especies prohibidas, coma monos e primates".

A telenovela das vieiras

"Tal vez, pensó Axel Jordache mientras trabajaba en el sótano, debería echar veneno en uno de los panecillos. En broma. Porque sí. Les estaría bien empleado. Sólo una vez; sólo una noche. A ver a quién le tocaba.

Echó un trago, directamente de la botella. Al terminar la noche, la botella estaría casi vacía. Estaba enharinado hasta los codos, y tenía harina en la cara, donde se había secado el sudor. Soy un maldito payaso, pensó, pero sin circo."

Hombre rico, hombre pobre de Irwin Shaw.

Cando lin este libro, convertido despois nunha exitosa serie, e concretamente este parágrafo, quedoume moi claro que coas cousas de comer non se xoga.



Estes días, co problema das vieiras, lembreime de novo destas liñas que tan desacougantes foran naquel momento para min. Non creo que Toñi Vicente nin o resto dos cociñeiros supostamente implicados quixesen facer coas vieiras intoxicadas a broma macabra que Axel Jordache tiña en mente cos panecillos, pero o resultado sería máis ou menos o mesmo, unha tortilla rusa de vieiras e a ver a quen lle toca o veleno.

O que si conseguiron foi o circo que Jordache non tiña, comezando por un barullo mediático desordeado e seguinto cun manifesto un tanto absurdo segundo o meu punto de vista. Eu so digo que cando un fai algo mal, agradécese o apoio dos amigos e compañeiros, pero ese apoio ten que ser coherente: aceptar que o amigo fixo algo mal, dicirlle que o fixo mal, estar con el neses malos momentos e discreción, moita discreción.

Ao que non vexo sentido é a ensalzar o mal feito, porque se non, o día que outro Jordache envelene de verdade un bolo de pan, por coherencia tamén teremos que defendelo e non nos vai gustar nada.

Strangelets

O día que remate o mundo, todo será tan estúpido coma as consecuencias do impacto dun mosquito contra a túa cabeza.

The Doors-Break on through


Ás veces xa o é.

Libros e redes sociais

A día de hoxe hai redes sociais para todo e coa leria do Steiner e co anuncio o outro día que Amazon mercaba Shelfari, acordeime de LibraryThing, outra biblioteca virtual que descubrira no 2006. Ao final, as redes sociais relacionadas con libros que atopei quédanseme en cinco:

Librarything.com

Shelfari.com

Goodreads.com

Librofilia.com

anobii.com

Despois de botarlle un vistazo a todas quédome con anobii, con base de operacións en Hong Kong e que escolleron ese nome porque eran as primeiras sílabas de Anobium Punctatum, uns insectos tamén chamados piollos dos libros que viven alimentándose dos fungos que medran na cola e no pegamento dos libros. Anobii ten unha inferface similar a Shelfari e está traducido a varios idiomas (ao galego aínda non) ofrecendo a posibilidade de colaborar, e catalógache os libros lidos segundo o idioma, ademais de atopar xente próxima aos teus gustos.

Respecto ao idioma, Shelfari e Goodreads só están en inglés, LibraryThing ten a opción de escoller todos os idiomas peninsulares agás o galego e Librofilia, como comunidade hispana, está en español.

Considero que estas redes sociais tamén son unha maneira de espallar a literatura galega pola rede adiante, agora que semella que hai tanta preocupación polo tema e o descoñecemento por parte doutros da nosa literatura.

Así que se queredes...www.anobii.com/besbe

Acabo de atopar un grupo Last.Fm Readers, moi social todo isto.

Megalitismo en Galiza dende Andalucía

Acaba de chegarme á casa o PH67, un boletín gratuíto monográfico do Instituto Andaluz do Patrimonio Histórico, que desta vez trata do Patrimonio Megalítico na Península. A parte que lle corresponde á Galicia desenvolveuna Fernando Carrera Ramírez, da Escola Superior de Conservación Restauración Bens Culturais de Galicia. E falo disto porque non hai unha sen dúas e mesmo, ás veces, dúas sen tres.

Volve a anunciarse que a Consellería de Cultura e Deporte vai declarar BIC 48 cámaras megalíticas e supoño que seguirán as propostas que neste monográfico Fernando Carrera propón, baseadas todas elas na protección patrimonial e na limitación dos recursos destinados ao patrimonio arqueolóxico, que como el di, ata o de agora "Si nos referimos a los cuidados que merecen los ortostatos con arte prehistórico, el análisis se vuelve bochornoso: se trata de la más antigua expresión artística hoy por hoy conocida en Galicia, que desaparece poco a poco ante la apatía general". A ver se desta vai.

Ademais diso, dicir que a foto que abre a sección do megalitismo en Galiza fíxena o día que fomos visitar Dombate.

Pensamentos post-Valga 08

Dixo un tal Simon Frith que "a música é capaz de crear unha identidade colectiva" de feito a música folk é o que fai, conserva as raíces, a tradición de cada lugar, formando un guetiño pechado a influencias externas, reafirmando así unha identidade. Despois ven a evolución desa música e aparecen sons coma os de Luar na Lubre, Berrogüeto, Espido, Nordestinas, Milladoiro etc que tamén están moi ben e siguen espallando ese concepto de identidade fora das nosas fronteiras.

A identidade colectiva que pode crear a música tamén se ve reflexada na indumentaria, un xeito de diferenciarse/identificarse a través da estética que acompaña aos grupos e xa me paso ao pop: as raias de The Homens, a liña de roupa customizada dos Franc3s, ver aos membros de Nadadora é como mirar un escaparate de tenda de moda, as corbatas monocromas de Quant, o estilazo dos integrantes de Projecto Mourente, a camiseta-pendrive de Nouvelle Cuisine, a estética escura dos Triángulo de Amor Bizarro, The Blows tan maqueados e tan británicos(ou xa non?), Niño y Pistola agora máis guapiños e, que vou dicir...gústame moito máis esta estética, este coidado na apariencia que se nota tamén no coidado que poñen ao facer música.

Digamos que esa é a solución ao que Martin Wu dixo un día "O problema da música galega é a falta de hixiene", frase presente nun recuncho moderno deste país a rebosar palestinas e complementos da Rúa Nova en Compostela (que non digo que non sexa hixiénico, ollo, pero gústame máis ver uns pitillos, unhas Converse, unhas crachás divertidas, unhas gafas de pasta, unhas camisetas que poñan Morrissey por poñer un caso e prendas do estilo)

Falando de letras, non vou dicir que as letras popeiras sexan as máis profundas, reivindicativas ou o que sexa comparadas con calquera outro estilo musical, pero hai quen pode capear ben un temporal como Ataque Escampe ou Fanny&Alexander, que o de musicar poesía autóctona xa leva mensaxe encima.



E falo destes grupos porque son uns cantos dos que me gustan e case todos estiveron presentes no Artenativa en Valga nalgunha das súas dúas edicións, razón de máis para ter asistido: un festival cun traballazo detrás e cuns cartaces moi apetecibles e sen ter que ir buscar grupos fora de aquí, porque os de aquí tamén triunfan aló onde van.

Ía ser un pouco rancia e queixarme da pouca xente que fora en comparación con outros festivais do estilo, pero vou pensar que á terceira edición irá a vencida e que como dixo Edu de Nadadora, hai que ampliar o círculo de amigos para que o ano que ven Valga estea cheo de xente, e engado, de persoas que valoran o esforzo que fan estes rapaces e a música con denominación de orixe, que para min non facía falla que viñesen os de Galicia Escoita a dicir que montaban o Benicassim galego, porque Valga xa o é de sobra.

Despois de Valga está o tema A Polo Ghit e tamén teño a esperanza de que a terceira edición vaia a vencida, máis ca nada porque creo que o de "canción do verán" aínda non quedou claro ata agora e xa que o gañador vai ir a Laponia, digo eu que podiamos facer algo semellante ao que fixo Suecia con ABBA e o seu Waterloo, ou Israel con Izhar Cohen co Abanibi Aboebé se falamos de Eurovisión ou Rumania con O-Zone e o seu Dragostea din tei en canto a cancións do verán. Eu teño moi claro que canción debería ir (dixen que ía subornar ao Sr Pereiro, pero non son nada sutil para esas cousas e un suborno queda moi feo, así que deixo este comentario e a ver que pasa) e no caso de que Projecto Mourente non fose, outras opcións boas serían Roger de Flor ou Boy Elliot and the Plastic Bags.



Todo isto non é máis que unha opinión moi persoal, pero son estes detalles os que hai que coidar, a toda esta xente que está facendo cousas e movéndose, que teñen boas ideas (Artenativa), que son bos no que fan (os grupos que pasan por Valga), son os mellores representantes que a día de hoxe pode ter Galicia musicalmente, porque non se estancan en guetos, as identidades tamén evolucionan e enriquécense e non por iso renuncian ás súas raíces e Galiza é moito máis ca folk, máis ca ska e do que se ve en Desde Galicia para el mundo e estou segura de que lle pode interesar a xente que non é galega, que podemos deixar de pecharnos un pouco comezando por nós mesmos.

Din que estamos nun dos mellores momentos en canto a festivais e música así que non hai que facer outra cousa máis que apoialos, mimalos e valorarlle o esforzo que fan, porque son coma tesouros e sería unha pena que todo isto se perdera namais comezar e a ver se dunha vez alguén é profeta na nosa terra e que a nosa terra sexa Valga.

Apuntamentos a maiores:

-Nadadora non son ñoños, en directo sonan moi ben.
-Paréceme fatal que os da RTVG poñan Disco 2000 (nada en contra do programa, cantos máis mellor) na RG e non fagan o mesmo con Radio Oceánica (moito máis rica en opinións, gustos e estilos ao meu parecer)
-Nada máis que se me estropea o karma.

Máis do Artenativa 08

Memoria de Valga
Artenativa 08 (ou Festivalga)
Fotos