O instante máis feliz da miña vida

Adoitaba regalar libros ás persoas que coñecía por vez primeira sempre que a ocasión o facía posible. Coa mellor intención. Regalaba un libro que me gustaba a min, un que sabía que era desexado, un que aínda non lera (El libro de los amores ridículos de Kundera foi un deles), un escrito con moito amor, un adicado polo autor...

Regalaba libros porque, en certo modo, tamén me agasallaba eu. Co tempo fun perdendo o costume porque cansei de regalarme. Hai moi, moi, moi pouco tempo regaláronme.

Entramos nunha libraría, escollín o libro e fixo que o envolveran para regalo. Despois doumo. Abrino hai pouco e comeza así:

O INSTANTE MÁIS FELIZ DA MIÑA VIDA

Foi o instante máis feliz da miña vida e non o souben entón. Puideron ser diferentes as cousas, púidome perdurar a felicidade, se o sei nese momento? Abofé, porque se me chego a decatar de que era ese o momento máis feliz da miña vida, non o deixo fuxir! Aínda que o instante único en que me invadiu unha fonda paz interior durou escasos segundos, tiven a sensación de que esa felicidade duraba horas, anos. O domingo 26 de maio de 1975, contra as tres menos cuarto, estabamos libres de culpa e pecado, de penitencia e castigo, e no mundo derrogáranse as leis do tempo e da gravitación. Biquei a Füsun no ombro-suado da calor e do xogo erótico-, abraceina por detrás, penetreina e ao trabarlle na orella esquerda soltóuselle o pendente, que quedou brillando brevemente no aire e caeu ao chan. Estabamos tan encantados, que nin fixemos caso del, nin eu reparei na súa forma, e continuamos a acariciarnos.

O museo da inocencia, Orhan Pamuk

Regaláchesme alegría e ganas de recuperar o vello costume.

Gracias.

Paradigmas

Lin Postpoesía, de Agustín Fernández Mallo. Gustoume. Recomendaríao por curioso, por recrearse nun discurso.

Hoxe entérome de que Pina Bausch morreu o 30 de xuño. Ela xa era postmoderna no seu eido: a danza.


Pina Bausch - Parle avec elle

Despois descubro outro termo: transmodernidade. E pérdome, pero dame igual, xa todo é tan novo que é vello. So creo naquelo que me gusta e iso é tan relativo...

Fagamos algo antes de morrer

Abraham Boba - 'Hagamos algo antes de morir'

Je me souviens

Acórdome do meu primeiro San Xoán de verdade na Coruña.
Acórdome de que o coche pinchara de volta á Coruña mentres eu durmía na parte de atrás.
Acórdome de Riazor ás seis da mañá, que era de día e que a praia estaba suxa e os barrendeiros a traballar.
Acórdome que esa tarde fora á praia e de estar alegre mentres vía á xente carrexar leña.
Acórdome de bañarme esa mesma noite en Veigue ás 12 da noite e de que non levaba nin bikini nin toalla.
Acórdome dunha man sacando a Super Coco ao outro lado da ventá mentres nos metiamos co coche no túnel de Juana de Vega cara o Paseo Marítimo.
Acórdome da vértixe que dá a felicidade mentres nos metiamos como balas nese mesmo túnel.
Acórdome de como fixen o esguince no dedo gordo do pé esquerdo.
Acórdome das noites que non remataban e de un día non ir facer puenting por esgotamento.
Acórdome de Where the streets have no name, de With or without you e sobre todo de I still haven´t found what I´m looking for sonando a través das luces da noite.
Acórdome de que discutiades de se realmente se notaba que os mp3 tiñan menos calidade.
Acórdome das hamburguesas no Delicias, de chegar á casa e coller o bikini para ir á finca da piscina, de quedar durmida ao sol e queimar o lombo.
Acórdome da Ronda de Outeiro, de Juan Flórez, da rúa Juan Canalejo, dun coche azul, de todas as rutas.
Acórdome da pista de patinaxe de Adormideras, de manter o equilibrio, de seis brazos dispostos a collerme, de caer de cu entre risos á luz das farolas e de aprender a frenar os patíns.
Acórdome de como o estómago sube cando a Ronda de Outeiro se cruza coa Avenida de Finisterre e vas a 90 por hora.
Acórdome de beber moito, de bailar, de "¡estamos ahí ya!", da sorpresa de que "xa" esteades todos aí, de Green despois.
Acórdome do Dreams, acórdome de Coruña, acórdome de coñecer a moitos coruñeses.

Acórdome do Macondo, acórdome...deste enorme e último e primeiro recordo destes acordos todos.

Tiñas razón, todo era máis fácil antes. Dez anos antes.



Je me souviens, George Perec
Acórdome

Que eras ti o do outro lado

The Legendary Tiger Man-Honey, you´re too much


E, por veces, lembrar unha clase de luz.

(vístome e deixo outra versión homenaxe a Betty Page)

Actitudes

Hai formas de suicidio realmente atractivas:
rascar o pulso, abotoar o derradeiro botón da camisa
ou fumar un paquete enteiro de tabaco,
actitudes vitais que exerzo no absurdo.

Outros seica deciden masturbarse mentres se privan de osíxeno...e morren. O sábado pasado fun a Mera, cubriuse de néboa, de moita néboa. De estar o día claro ao outro lado vese A Coruña, vese a Torre, vense espellos que a fan bonita.

Oín as buguinas dos barcos, máxicas, invisibles, longas, a tronzar a néboa. Souben despois o que dicían. Quixera eu tamén que coñeceses, coma os barcos, a maneira de poder atoparte na néboa, de avisar da túa presenza, de que escoitases a buguina que che resposta e saber que non es o único que non ve nestes intres o camiño. Que te deixes acompañar.

Rearmarte.

Viñan para salvarnos

Acontece, en todas as circunstancias, que viñan para salvarnos
con palabras de alento,
maleándonos brandas.
Despois vendéronnos e aplastáronnos
igual que os dinosaurios fixeron cos homes.

Viñan para salvarnos, a salvarnos da imposición dun idioma que esmorece, a salvarnos de Xurxo Souto, a salvarnos das Vacas Tolas e Caixas Negras, a salvarnos de libros, de teatro, de todo o que poida facernos pensar en Galicia, de todo o que nos distingue, de todo o que se fai aquí. Viñan para salvarnos despois das enanas vermellas.

Infórmannos
as lesmas, os dinosaurios, os que viñan a salvarnos,
que outro mundo non interesa

Pero éche o mesmo, isto foi o que se escolleu, porque seica estabamos fatal.

Arrólome mirando este teatro con papeis de mansas ovellas
e no fondo, matarilerilerón, dirasme “os cans pastores sempre foron tan bonitos...”

Actualizando: vía R.R. descubro Galician Rights Watch

Lupe

Onte vin nun estante "Quero bailar" e leveino para a casa. É o primeiro libro que lle leo a Lupe Gómez da que sempre me chamaron a atención os títulos dos libros que nunca lera. E lin.

Agora estou enfadada sobremaneira con Lupe. Porque é feliz, porque está namorada, porque voa e porque baila.

Estou enfadada porque eu tamén sufrín moito, porque Trasmonte tamén era un mundo, porque teño un río, polas vacas, por toda a herba dos prados, porque tamén sempre estou namorada.

Realmente estou enfadada porque a Lupe que levo dentro aínda non se atreve a voar, aínda non baila libre e quere ter un Manolo co que falar.

Estou enfadada porque queimo as ás dunha soa vez en voos estratosféricos, porque me condeno a min mesma a bailar sempre a mesma canción, porque cando aparecen Manolos non lles digo todo o que lles quero dicir.

VOAR

Para min é importante voar. Elevarse sobre a realidade. Escapar. Sempre estou voando, sempre estou contenta. O xesto da muller é voar.
...
Hoxe espertei con medo a quedarme muda. O amor faime falar. Para min sentir amor é ter palabras. Sempre estou namorada. Díxenlle a Manolo que para min é moi importante falar. E púxenme a voar.
...

QUERO BAILAR

Gústame moito bailar. Nada ten sentido, o importante é bailar. Hai uns versos de Uxío Novoneyra que me gustan moito, e que din así: "Bailas e faisme libre". Porque para min bailar é a liberdade e cando bailo me sinto libre. Sinto que alcanzo unha liberdade preciosa.
...
Ás veces cando estou soa eu na miña casa e poño música e síntome contenta e póñome a bailar. Para min bailar é un sentimento profundo de amor e liberdade.

AMO MOITO

...
Eu sempre estou namorada. Eu son namoradiza como unha vaca. E todos os meus poemas son poemas de amor. Sempre me gustou escribir sobre ese sentimento que me invade e que me fai sentirme viva, chorar, rir. Amo moito, amo todo. Amo moito, como unha nena aburrida.
...
A min gústame bailar libre no amor. Quérote, sen que veñas ao meu carón como algo fixo. Namoreime cando chovía. Se non chovese tanto non me namoraba.
...

Quero bailar, Lupe Gómez

Máis:

Lupenáutica
Algo máis do Dicionario para lupenautas
Lupe, fascículo 3


E estou enfadada porque choveu e namoreime tanto...teño que ser zen.

Sobre as sereas

Fala emereci dos disfraces de serea e eu que namorei de Ray Bradbury (definitivamente) cando lin Crónicas Marcianas deixo aquí, da man do mesmo autor, a infelicidade doutra serea.

"-Todo el año, Johnny, ese monstruo estuvo allá, mil kilómetros mar adentro, y a treinta kilómetros bajo las aguas, soportando el paso del tiempo. Quizás esta solitaria criatura tiene un millón de años. Piénsalo, esperar un millón de años. ¿Esperarías tanto? Quizás es el último de su especie. Yo así lo creo. De todos modos, hace cinco años vinieron aquí unos hombres y construyeron este faro. E instalaron la sirena, y la sirena llamó y llamó y su voz llegó hasta donde tú estabas, hundido en el sueño y en recuerdos de un mundo donde había miles como tú. Pero ahora estás solo, enteramente solo en un mundo que no te pertenece, un mundo del que debes huir. El sonido de la sirena llega entonces, y se va, y llega y se va otra vez, y te mueves en el barroso fondo de los abismos, y abres los ojos como los lentes de una cámara de cincuenta milímetros, y te mueves lentamente, lentamente, pues tienes todo el peso del océano sobre los hombros. Pero la sirena atraviesa mil kilómetros de agua, débil y familiar, y en el horno de tu vientre arde otra vez el juego, y te incorporas lentamente, lentamente. Te alimentas de grandes cardúmenes de bacalaos y de ríos de medusas, y subes lentamente por los meses de otoño, y septiembre cuando nacen las nieblas, y octubre con más niebla, y la sirena todavía llama, y luego, en los últimos días de noviembre, luego de ascender día a día, unos pocos metros por hora, estás cerca de la superficie, y todavía vivo. Tienes que subir lentamente: si te apresuras; estallas. Así que tardas tres meses en llegar a la superficie, y luego unos días más para nadar por las frías aguas hasta el faro. Y ahí estás, ahí, en la noche, Johnny, el mayor de los monstruos creados. Y aquí está el faro, que te llama, con un cuello largo como el tuyo que emerge del mar, y un cuerpo como el tuyo, y, sobre todo, con una voz como la tuya. ¿Entiendes ahora, Johnny, entiendes?

..........

-Así es la vida -dijo McDunn-. Siempre alguien espera que regrese algún otro que nunca vuelve. Siempre alguien que quiere a algún otro que no lo quiere. Y al fin uno busca destruir a ese otro, quienquiera que sea, para que no nos lastime más.

La sirena, Ray Bradbury

Tería que drogarme

Saio do armario cun montón de palabras. Todas xuntas forman Tería que drogarme.

Dáme vergoña pero precisaba saír.