
Os cúmulos de casualidades e serendipias encántame e ás veces ata che dan ideas. Hoxe seguimos con Rilke e con algo de Quevedo á honra do señor da foto (agardo non enganarme, que se non menuda metida de pata). Máis ca nada porque me gusta a noite e porque non hai idades dentro dela.
A ti, oscuridad de la que vengo,
te amo más que a la llama
que limita el mundo
y brilla sólo
para algún círculo
fuera del cual ningún ser sabe de ella.
Pero la oscuridad lo retiene todo:
formas y llamas, animales y a mí,
tal como los atrapa,
personas y poderes...
Y puede que una gran fuerza
cerca de mí se agite.
Creo en las noches.
Rilke "El libro de las horas"
A LA EDAD DE LAS MUJERES
De quince a veinte es niña; buena moza
de veinte a veinticinco, y por la cuenta
gentil mujer de veinticinco a treinta.
¡Dichoso aquel que en tal edad la goza!
De treinta a treinta y cinco no alboroza;
mas puédese comer con sal pimienta;
pero de treinta y cinco hasta cuarenta
anda en vísperas ya de una coroza.
A los cuarenta y cinco es bachillera,
ganguea, pide y juega del vocablo;
cumplidos los cincuenta, da en santera,
y a los cincuenta y cinco echa el retablo.
Niña, moza, mujer, vieja, hechicera,
bruja y santera, se la lleva el diablo.
Francisco de Quevedo
13 comentários:
Son eu, en efecto: non te enganas, aínda que verme así de sopetón (non de súpeto) no teu blog causoume un impacto do que aínda non me dou recuperado. O peor é o de señor, pero en fin ireime afacendo.
Poesía por poesía, alí vai
Tiempo, que todo lo mudas,
tú, que con las horas breves
lo que nos diste, nos quitas,
lo que llevaste, nos vuelves:
tú, que con los mismos pasos,
que cielos y estrellas mueves,
en la casa de la vida,
pisas umbral de la muerte.
Tú, que de vengar agravios
te precias como valiente,
pues castigas hermosuras,
por satisfacer desdenes:
tú, lastimoso alquimista,
pues del ébano que tuerces,
haciendo plata las hebras,
a sus dueños empobreces:
tú, que con pies desiguales,
pisas del mundo las leyes,
cuya sed bebe los ríos,
y su arena no los siente:
tú, que de monarcas grandes
llevas en los pies las frentes;
tú, que das muerte y das vida
a la vida y a la muerte.
Si quieres que yo idolatre
en tu guadaña insolente,
en tus dolorosas canas,
en tus alas y en tu sierpe:
si quieres que te conozca,
si gustas que te confiese
con devoción temerosa
por tirano omnipotente,
da fin a mis desventuras
pues a presumir se atreven
que a tus días y a tus años
pueden ser inobedientes.
Serán ceniza en tus manos
cuando en ellas las aprietes,
los montes y la soberbia,
que los corona las sienes:
¿y será bien que un cuidado,
tan porfiado cuan fuerte,
se ría de tus hazañas,
y victorioso se quede?
¿Por qué dos ojos avaros
de la riqueza que pierden
han de tener a los míos
sin que el sueño los encuentre?
¿Y por qué mi libertad
aprisionada ha de verse,
donde el ladrón es la cárcel
y su juez el delincuente?
Enmendar la obstinación
de un espíritu inclemente,
entretener los incendios
de un corazón que arde siempre;
descansar unos deseos
que viven eternamente,
hechos martirio del alma,
donde están porque los tiene;
reprender a la memoria,
que con los pasados bienes,
como traidora a mi gusto
a espaldas vueltas me hiere;
castigar mi entendimiento,
que en discursos diferentes,
siendo su patria mi alma,
la quiere abrasar aleve;
éstas si que eran hazañas,
debidas a tus laureles,
y no estar pintando flores,
y madurando las mieses.
Poca herida es deshojar
los árboles por noviembre,
pues con desprecio los vientos
llevarse los troncos suelen.
Descuídate de las rosas,
que en su parto se envejecen;
y la fuerza de tus horas
en obra mayor se muestre.
Tiempo venerable y cano,
pues tu edad no lo consiente,
déjate de niñerías,
y a grandes hechos atiende.
Eu aponto-me ate a vespera da coroza :P
Esperamos a vindeira nocturna crónica eufórica. Tes que ser fiel á monotemática do teu blog.
E abrígate, que enfermas
Estas a coller sona de festeira consumada e apoloxista da esmorga. Que saibas que iso pode perxudicarte se aspiras a ser presidenta da deputación d'A Coruña.
É broma, por suposto. A min tamén me gustan os post que abundan nesa faceta túa.
Uf, Sr. ???? penso que a súa etapa de anónimo blogueiro chegou a súa fin. Parabéns besbellinha ¡que lista nos é esta rapaza!
Apertas.
Avísame para a próxima euforia nocturna que eu tamén son de facerlles crónica.
:>
Ui candelas, que ana bande acaba de descubrirme unha cousa que non sabía...a ver ese blogue :) O do señor, boh, xa sabe, tratamento de cortesía que non é caso poñerse a titear (ou tutear ou como se diga) así de boas a primeiras. Fermosa poesía e moi agradecida :)
Gustavo Harvey xa ben se ve o moucho que é.
Zerovacas, agardo contar contigo na próxima...e xa enfermei, estou fatal, hoxe xa me mandaron do traballo para casa, que maliña que estou!
Larvós, presidenta da deputación non, ou presidenta da Xunta ou nada, digo. E o dito, teño un convite para vostede que llo farei saber en breve ;)
Ana Bande, sabes algo que eu non sei e compartir é bonito :)
Ghanito descoida, que pronto nos veremos noutro sarao destes.
A todos gracias e sigo medicándome que como corresponde a un bo día da poesía, estou melancólica, enferma e parezo unha pseudotuberculosa. Se hai dous posts dicía que non me romperades nada, hoxe digo que non se vos ocurra enfermar. Bicos!
Esse senhor da foto deu-me a mim aulas de literatura alô num monte com magníficas vistas às Cies... hehe
E é majo, non? que ten pinta diso. Mira ti por onde nos van a alcanzar máis casualidades e menos grados de separación :)
Un saúdo prosciutto!
Así da gusto. Siga con sus crónicas
Vivan as euforias nocturnas...que supoño merecerían un blog de seu. Du dunkelheit aus der ich stamme...Ich glaube an Nächte... ese pequeno libro de horas paga a pena do esforzo de aprender alemán
salve, nobre cronista de saraos!, :P
xa ves que varias horas despois de dar coa fórmula ideal para salvar ao mundo sigo en pé (e non no mundo libre, xa me gustaría), iso sí, mañan non haberá quen me ature.... pero tiña algúnhas cousas que facer e como todo o mundo sabe os mouchos somos aves nocturnas.
Eu cheguei tarde ao agradecemento da mención, por non faltar ás miñas idiosincrasias, pero quedou feito... sen tanto esmero nin estilo, pero con vontade, :P
Ai moucho, que a pouco máis non te deitas, gustoume moito o teu post :)
Urizen, si que ten que ser un gusto poder ler e entender poemas en versión orixinal.
Ra, espero poder sanar xa para poder continualas :)
Enviar um comentário