Tres historias, tres.

Unha.

Dous norteamericanos chegan a Sevilla a visitala, a muller de 150 kilos e o home un pouco máis, e como facía unha calor que tumbaba, montáronse nunha calesa, o cabalo a pouco cae do susto. Dinlle ao señor:"Hello...tú enseñar...enseñar Sevilla nosotros", "Si, hombre, como no!". E alá van os dous norteamericanos, o sevillano e o cabalo de percorrido turístico, que se aquí esto que se aquí o outro e pasan por tódolos sitios habidos e por haber e cando rematan o itinerario o sevillano vai e dilles:" Son siencuatromil peseta". O norteamericano que tonto non era di: "Excuse me, tú enseñar...enseñar tarifa" ao cal o retranqueiro do sevillano vai e dille:"¿Tarifa?¡¡Tú lo que quieres es que se me muera el caballo!!".

Dúas.

Había un canciño palleirán pola rúa arriba de enfrente da Giralda ao que lle gustaban as cadelas grandes e el era pequeniño, pequeniño...e o único que lle gustaba eran as cadelazas así de bo ver. Como non lles daba feito sempre as camelaba, ladraba aquí, ladraba alá, trababa amodiño noutro lado e íaas levando para a porta dunha casa de alí. Nesa porta había un escalón (un chanzo grande, vamos) e cando tiña a cadela en posición subíase a el e alí a montaba, poñía as patas de diante cruzadiñas por riba das mesmas da cadela e apretábaa forte e daquela xa a tiña onde a quería ter. E canto máis pelexaba a cadela, máis lle gustaba ao canciño e anque a cadela correse cabreada o canciño sempre ía anoado a ela. E o canciño sempre pasaba tantos traballos ladrando e mordendo porque a el so lle gustaban as cadelas grandes.

Tres.

A versión oficial e a que me contaron: Susana era unha moza moi fermosa, das que nunca se viron, e de tan fermosa que era ao pé do seu balcón houbo pelexas e pelexas de pretendentes, vertiuse moito sangue no nome da beleza de Susona e a ela mesmo lle gustaban esas loitas polo seu amor, sabíase bonita. Pasou o tempo e Susona envelleceu e a súa cara encheuse de arrugas e a beleza esvaíase por momentos, daquela douse de conta de que a fermosura exterior era algo enganoso, que o único que importaba era a cara que non todos poden ver a cal perduraba para sempre. Arrepentida dos crimes amorosos e ciumentos cometidos no seu nome dixo que cando morrera quería que o seu cranio fose pinchado debaixo do seu balcón para que ninguén esquecese iso.

Anotacións a pé de páxina:
1. Esta cidade alcolízame.
2. O de que as casas non sobrepasen os 3 pisos (na zona máis antiga) para que poidas ver a Giralda é moi boa idea, a ver eses plans urbanísticos dalgún sitio.
3. Quedoume a curiosidade do "a pesares de..."

¿Que se o pasei ben?

Ten unha cor especial.

Ten o seu duende.

Gostei da súa xente.

E todo a eito ule a azahar.

Si, paseino moi ben.

Peninsuleando

Mañá irei cara aí.
A primeira foto para quen lle gusten as postais.

Esas ideas

Refírome a esas ideas que temos cando imos para a cama pola noite, que andan entre o mundo real e o onírico, que rompen moldes de razoamento lóxico e que polo xeral resolven ese problema sen solución. Entras na fase 2 do soño feliz por dar no cravo e agardas ao día seguinte para recuperar ese pensamento propio de mentes iluminadas. Cando espertas ao día seguinte, esa fantástica idea paréceche do máis ridícula e automaticamente o cerebro bótaa ao lixo para que non ocupe conexións sinápticas necesarias para volver ao bucle do cotiá.

A "idea" viña polo tema tantas veces comentado: hai literatura galega, pero non hai lectores galegos. As imprentas sacan edicións de libros e estes acugúlanse nos estantes de mil librarías do país. Despois resulta que Saramago é portugués e lese e todo o mundo, Paulo Coelho é brasileiro e pásalle outro tanto do mesmo e Ferrín pode optar a un Nobel e en España non o coñecen.

Tamén é certo que non coñezo moitos máis escritores nin portugueses nin brasileiros, o cal é moi curioso, pero xa sería outro tema a tratar.

Ben, visto que a nivel empresarial e de comunicacións se andan a firmar acordos entre os dous países peninsulares (obviemos Xibraltar), eu pensei: " Podíase mudar a liña dunha editorial galega e outra portuguesa, ou facer un convenio entre dúas delas, ou mesmo todas, para editar os libros que lle cheguen, en galego e portugués e distribuílos así nas dúas bandas do Miño. Así alá chegaría a nosa literatura, ampliándose mercado, e aquí tamén teriamos acceso a actual creación literaria portuguesa."

Á mañá seguinte, concluín que era unha mala alucinación, que ao mellor o ideal era o reintegracionismo, que ata fai pouco non me entraba nin con calzador, pero é posible que estivese errada (realmente non hai erros, sinxelamente puntos de vista e diferentes expectativas).

Pois iso, que esa era a idea de antes de mergullarme feliz no meu soño.

O que se esquece

Un día non soubo amar e convertiuse nunha inútil emocional. Actualmente estase recuperando da súa amnesia e esta letra podería ser o guión dun día destes para poder voltar á normalidade.



Powered by Castpost

(Xa sei que visto dende fora pode quedar demasiado ñoño, pero hai cousas que so se entenden mediante a introspección e iso é cousa de cada un. Veloso, déchesme que pensar, graciñas.)

Primavera

Atopada aquí

Xa entrou e xa se viña notando. Remataron as neves e volveron as choivas, caprichosas pero algo máis cálidas. Todo medra, as árbores tentan estouparse a si mesmas para sacar o seu armazón máis bonito, os ríos van caudalosos e as troitas xa andan xogando ás agachadas. E nós, nós rimos, aledámosnos de ter máis sol, de ter máis día, parecemos nenos pequenos neste tempo no que xogan as nenas cos nenos e comezamos a facer excursionciñas.

Pero tamén é agora cando abres os ollos, espreguízaste e espertas doutro ano igualiño ao anterior. Pode que non sexa igual 100%, pero o teu ser séntese igual que daquela. Volves ter medo, volves a mirar arredor e ves que todo ten moi claro o seu curso a seguir: a auga cara o mar, o verde cara arriba, ¿e ti?. Ti coma cada primavera volves a estar perdida, cada vez menos, pero o teu ser invádese de morriña doutros tempos, andas con esa figura lánguida de tuberculosa, ausente de nada e preocupada de todo. Á vez tamén queres mudar de pel, meterte nas turbulencias dun muíño de vento e saír voando coma os paxariños.

Pois coma a flor máis bonita, xa é hora de saír do acubillo e deixar de estar tan resgardada. É tempo de coller azos e abrirte ao mundo, coller o mellor de cada tempo que viviches e fundilo todo.

Muda xa e fai de ti a cousa máis bonita que nunca pensaches ser!

A túa larpeirada

Fas a merca do día e colles un pouco de todo, colles o pan prefabricado, o leite que non sabe a leite, o zucre que non sabes ben por que se refina, mercas cervexa porque hoxe che apetece e dubidas entre mercar amorodos sen sabor ou aguacates. Pillas un par deles pensando que lle poden facer boa compaña aos tomates insípidos. Colles os máis escuros que son os máis maduros, vas á caixa e rumbo cara a casa.

Ao final os aguacates non acompañaron aos tomatiños, e decides que o mellor destino que van ter vai ser a batidora: aguacate, zucre e leite.

Verde que te quero verde.

Un ombreiro

Un ombreiro calquera éche moito máis do que parece, riba dun podes chorar, podes atopar apoio para a cabeciña cando cansa de rebulir, podes botarlle unha man e amosar moitos sentementos, podes subilo na busca da ourella e mesmo coa fazula ir a buscalo... cando suben os dous pode que non saibas por que e cando comezas a menealos amodiño o corpo sigue detrás na busca dese baile. Bótalos cara atrás para darlle unha aperta ao lombiño tan castigado e eu polo xeral téñoos castigados a proxectarse cara adiante nunha postura similar ao Pensador de Rodin.

Un ombreiro non é unha articulación calquera, son catro. Se algunha falla o ombreiro non é o mesmo. Articúlase o húmero coa escápula, articúlase a escápula coa clavícula (a través do acromion), articúlase a clavícula co esternón e volvemos a escápula que tamén se articula coa parede torácica a través de dous musculiños que normalmente non sabemos nin que os temos (o subescapular e o serrato anterior). Poderiamos engadir mesmo outra articulación máis, se admitimos esta última, a articulación subdeltoidea.

O conto é que con todas estas articulacións hai moitos máis ligamentos e un lote de músculos cos seus correspondentes tendóns implicados no movemento dun ombreiro.

Quero que non me doia máis e recupere a súa funcionalidade. Sana, sana...
(A parelliña esta ven sacada desta páxina)

Música do momento

Eu non sei de música, non sei de estilos, non sei de nada, pero hoxe na radio fórmula escoitei unha canción duns que polo de agora me gustan: Franz Ferdinand, "Well that was easy" que me recordou a algunha outra canción, pero vamos, nin caso, que eu teño moi mal oído e peor voz.

Despois, tendo en conta as miñas dotes musicais, lembráronme a un garito de O Grobe que poñen así música que non escoitara en ningún outro lada ata daquela. Non me lembro do nome do sitio, pero gustárame moito, moitísimo, bastante mod o sitio (a ver se non vou meter a zoca, que nos movementos xuvenís tampouco estou moi posta).

Dos Franz Ferdinand, unha cousa que me fixo rir, sacada da súa biografía: "A couple of years ago Bob, Alex, Nick and Paul got a group together. They said that they wanted to make girls dance or something." A min estanme gustando, será porque me manteñen a cabeza nas nubes.

*Despois de buscar un pouco conclúo que o sitio en cuestión é Vado Permanente e resulta que é indie. Boh, xúntase de todo ho, coma en Radio 3.

Teima

Eu, por veces, gosto de estar na verza, cos p�s na terra e a cabeza noutro mundo.

Powered by Castpost