Projecto Mourente na NASA

Xa está máis que contado e recontado, pero é que o evento mereceuno.
Arume dos piñeiros anunciando
Apocalipse do porco 1
Apocalipse do porco 2
Modesto
A regueifa
O demo me leve
AK77
Moderno de merda
Retropower
Luis en tránsito

Re-editando, e vai el, e agradécenolo!! As gracias a ti!

Dende a Coruña fomos Sak, J. máis eu pensando que chegariamos tarde, pero gracias a que os artistas tiñan que cear chegamos máis que a tempo para o evento á sala NASA onde nos atopamos na entrada con Marinha mailo Artipractor (mil gracias e non sei cando nos perdimos a pista), Gustavo Harvey e sergio74. Entramos na NASA, onde nunca estivera antes e que me gustou moito e xa saudamos como poidemos á gran concentración de blogueiros que alí había: ghanito, fer, ifrit, Calidonia, ascárida, Modesto e zerovacas. Surtímonos das cervexas máis baratas que nunca vira e fomos meténdonos entre a xente (copio e pego palabras de AK77: nom entendo como a xente prefire estar apelotonada na metade da sala co bem que se estaba en primeira fila, ou na barra) para escoitar a Los Ruínes que, a min non me defraudaron e como dixo Marinha "que marcha teñen en Cerdido". Nun momento, non sei dicir cando tamén vimos a DJ Helena, a sabelaogrobe e a moita máis xente de Ferrol, misscorpse incluída.



Xa avanzaramos posicións daquela pero cando lles tocou o turno aos The Homens xa non estabamos en primeira fila se non en cuarta ou quinta pola cantidade de xente que se estaba achegando ao escenario. Alí foi cando vimos a xornalistinha por un lado e a Kate por outro. Antes de subir ao escenario Martiño xa dixera que "hoxe a estrela é Mourente" pero confirmamos que The Homens tamén levantaban expectación e as novas cancións que tocaron do seu próximo disco fixéronnos bailar a todos, rainha vermella e rapaza do arco incluídas. Nese intre acordámonos dos emigrados e mandamos cara as españas unha mensaxe tipo "Non sei se escoitaches pero era Sandra Dee dos Homens, que me acordei de ti, bicazos e non é por dar envexa é saudade de ti! bico!" ante o cal respostáronme como merecía.



E despois o noso benquerido Projecto Mourente, primeiro acompañado polos The Homens por iso de verse arroupado (digo eu) e despois el con Noelia que non deixou de bailar nin un so momento. Aquí xa non hai palabras e apareceron novos fans do Carlos, Brunhaven e Luís que transitaba adecuadamente na que polo visto era a súa primeira noite como dios manda despois de moito sufremento. Non hai palabras pero hai vídeos, coma os de Vincent Jalo, que tropecei con el e ben o vin. Despois de moitos temas, entre eles o mítico dos caranguejos, e de moito dar palmas e saltar saiu coma un campión a cantarnos o "Corpiño xeitoso". Xeitoso es ti, rapaz, que menudo concertazo que deches. Abofé que vai ser coma o dos Pistols en Manchester como ben dicían os rapaces da Asociación Xurásica.

Projecto Mourente-Como os caranguejos

Sei que había máis xente alí, como imos descubrindo co paso do tempo, entre eles AK77 presente nesta foto anque non sei cal será. W.Sobchak que sigue sendo un pendejo e non saúda, trivia, nimoi e xxxlurpia, non sei se foron, pero por Compostela adiante andaban.



Cando rematou todo nós fomos cara o Malas Pécoras onde atopamos con moita alegría ao Pastor eléctrico, a Mario e a case toda a xente que o sábado pasado estaba en Fene e non sei porque se lles dou a moitos por liscar pero eu fun detrás, cara a constante do Maycar mentres outro grupo se dirixía ao Tarasca. No Maycar atopamos a Mourente, xa máis relaxado e estivemos baila que te bailotea ata as tantas. Cando saímos eu tiven que marchar, non sen grande pesar, pero dame que xa quedaba moita xente a romper co que quedaba de noite no Ruta 66.

En definitiva, unha noitaza e noraboa a Mourente que observadores alleos a todo este tinglado que é o blogomillo confirmaron que os The Homens son bos e que a ver que era o que nos deran para estar tan eufóricos durante a actuación de Projecto Mourente. LK foi o que nos deron e moitas ganas de bailar.

Fotos de ghanito, todas toditas.

Rock en Costa e a Asociación Xurásica

A Asociación Xurásica surxe no 2004 no Castiñeiriño en Compostela, é unha asociación preocupada pola creación de contidos e actividades que aposta polas periferias das cidades e é a responsable en última instancia do Rock en Costa que xa leva 6 edicións. Este ano Rock en Costa ten festa de presentación, o día 16 de maio na sala NASA coas actuacións de Los Ruines, Projecto Mourente e The Homens.



Como surxiu e por parte de quen a iniciativa da Asociación Xurásica?

A Asociación Xurásica naceu aló polo 2004, da man dun grupo de mozas e mozos que vivían ou tiñan relación co barrio do Castiñeiriño. Desde o principio había ganas de facer cousas desde os barrios, de demostrar algo que nos parece evidente: que as cidades son algo máis que un centro que irradia para o resto dos seus habitantes, que nos barrios tamén hai creatividade e ganas de facer cousas.

Cal é o organismo ou entidade que máis vos está axudando?

Como calquera asociación cultural pedimos axudas a diversos organismos. Temos que destacar en especial a colaboración que nos prestan diversas empresas e establecementos do barrio, que, por exemplo, participan como patrocinadores no Rock en Costa.

Hai voces a favor da descentralización da cultura e este ano co Cultur.gal(primeiras crónicas, venres 11, sábado 12, domingo 13) celebrado en Pontevedra dividiu á xente entre as que cre que un evento así se debería realizar en cidades máis grandes e a que pensa que hai que favorecer a vilas máis pequenas. Nas cidades, neste caso na aldea máis grande do mundo, tamén é preciso esta descentralización cultural?

A descentralización é especialmente necesaria en cidades-museo coma Santiago D.C., onde o centro é cada vez máis un escaparate e unha zona de actividades para os turistas. Consideramos que hai que sacar dunha vez da sombra aos barrios, e recoñecerlles o seu papel, tamén como xeradores de cultura. Ao fin e ao cabo, custa o mesmo ir do Obradoiro ao Castiñeiriño que do Castiñeiriño ao Obradoiro.

A Asociación Xurásica coñécese na rede sobre todo por iniciativas musicais. Que grupos se forxaron aí e que facilidades lles da a Asociación Xurásica? Algunha nova promesa para seguirlles a pista?

É posible que se nos coñeza sobre todo polo Rock en Costa, pero desde logo que non é o único que facemos. Desde que empezou a traballar, a Asociación Xurásica fai roteiros e actividades de campismo pola comarca e por outras zonas de Galicia, leva a cabo cursos e campionatos deportivos, colabora coa Asociación de Veciños en moitas das actividades que se fan no barrio... O Rock en Costa é probablemente a punta do iceberg, non o único que se fai...



En canto aos grupos, na Asociación está involucrada xente das bandas que ensaian na Casa Xurásica, de onde saíron Fame Neghra, Street Fighter (onde estivo Xocas) ou Redullos (que deron o seu concerto de despedida na anterior edición de Rock en Costa), xa desaparecidos, ou os actuais Samesugas e The Homens. Agora mesmo están empezando a pisar as táboas os Royalties, aos que poderedes ver o 2 de xuño no festival, un grupo de punk rock con xente dos Redullos, unha apisonadora. Somos todos xente bastante apegada á filosofía hardcore do "faino ti mesmo", e iso é o que merece a pena. Hai unha especie de comunidade rock no Castiñeiriño que o resto do planeta ten que coñecer, hahaha...

Que tal foron as anteriores edicións do Rock en Costa? Que agardades da de este ano?

O Rock en Costa foi cambiando e medrando ano a ano. Naceu precisamente con iso do "faino ti mesmo": unha vez ao ano, os grupos da Casa Xurásica sacaban os amplis e os instrumentos á rúa que hai enfronte dos locais e facían unha festa para mostrarlle á xente do barrio –que nos sofre con moi bo humor- e a quen quixese darse por aludido o que se cocía alí dentro. Despois comezouse a convidar a algúns grupos de fóra da Casa, ata que, no 2005, coa Asociación xa montada, a cousa pasou a maiores. Desde entón o festival faise no campo da festa do Castiñeiriño, máis ou menos coincidindo coas festas do barrio, aínda que sempre montamos algunha cousa paralela, no caso deste ano a festa de presentación do 16 de maio, na sala Nasa.

Por que o achegamento a Portugal no Rock en Costa? Como surxiu esa posibilidade?

Ademais desa condescendencia que se ten habitualmente cos barrios, outra cousa que nunca comprendemos moi ben é o muro de ignorancia mutua que hai entre Galicia e Portugal. Os grupos da Casa Xurásica colaboran desde hai tempo coa xente de Audiência Zero, outra asociación radicada no Porto que aposta polo intercambio sónico entre un país e o outro. Esta é a nosa contribución a ese achegamento, e a verdade é que sempre nos foi moi ben: o ano pasado os d3ö, de Coimbra, deixaron pampo a máis de un, e temos a certeza de que o 2 de xuño vai pasar o mesmo cos Act-Ups, de Barreiro, ao lado de Lisboa, que son un grupazo. Temos grupazos aí ao lado e non nos queremos nin dar conta, e iso é ben triste.

Que estratexias seguistes para promocionar o evento? Cal é a que mellor funciona, tendo en conta que a mayor parte do público non é do Castiñeiriño?

Basicamente dar a chapa por terra, mar e aire, como saberedes a xente que estades na lista de correo, hahaha... Logo funciona moito o boca a orella, e cremos que a xente xa empeza a familiarizarse co festival.



Máis nada por hoxe, so decir que nos vemos todos mañá na presentación do Rock en Costa 2007 e moita sorte co evento. (Se hai algo máis que engadir, adiante)

Pouco máis, só pedirvos que veñades primeiro á Festa (debuta Projecto Mourente, e iso, ademais de que só vai pasar unha vez na historia, vai ser coma o concerto aquel dos Pistols en Manchester, todo o mundo quererá ter ido) e logo ao Rock en Costa, que este ano prometemos que non se acaba a cervexa.

Gracias!



Gracias a vos por organizar estes eventos, vémonos!

Voces coma poemas

Ferrol e arredores aparte de ter gasificadoras e de saber e querer facer barcos, tamén é un fervedoiro de cultura e así o poidemos comprobar o sábado no Pote en Maniños onde nos achegamos a rainha vermella, Gustavo Harvey, sergio74 máis eu a escoitar as voces das que podemos ir tomando nota que nun futuro seguro que estarán nos libros de texto, como ben dixo Arsenio Iglesias que fixo de presentador do acto e agradecéndolle tamén a Darío Iglesias facer que o acto fose posible.

Recitaron Xiana Arias, Eduardo Estévez, Daniel Salgado, Leo, Lorena Souto, Arsenio Iglesias, María Lado e Mario Regueira.




Moitos recitaron contidos de Pirata, como Xía Arias co seu Cleo de dez a doce, definido como artefacto de apoio ao Cineclube de Compostela, que como ben din: Compartir non é delito.



Arrancou os aplausos dos asistentes Daniel Salgado cando leu "Non á SGAE" de 20.000 leguas de viaxe subnormal, desfrutamos dos haicus de Leo, da sensualidade de Lorena e por fin lle poñía cara a Arsenio Iglesias do que tivera novas por vez primeira a través de Alicia Fernández e a quen dá gusto escoitar. Despois María embelesou ao público coas súas palabras cargadas de emocións e de osiños de peluche, de novembros e que bonita porque te miramos e so te vemos sorrir. Mario puxo fin ao recital lendo versos de Tanxerina e xa andamos agardando todos a que volva á poesía despois da L´affiche rouge. Finalizou todo cunha gran actuación de Leo que non deixou indiferente a ninguén e que creo que ás señoras máis maiores que alí había lles fixo sacar as cores e as risas.

E se Tanxerina gañara o ano pasado o Premio Nacional de Poesía XoseMaría Pérez Parallé este ano gañouno Ortigas de Xía Arias e fomos á presentación que ía da man de Fernán-Vello e Leo. Mención hai que facer a Xosé Carlos Hidalgo que é o responsable da portada do libro e á súa vez do deseño gráfico do documental CCCV (Cineclube Compostela Carlos Varela).




Había máis casualidades e máis que celebrar porque se o Ático de Arsenio gañara a anterior edición do Avelina Balladares, este ano Nove de María Lado é o galardonado.

Despois de confirmar que a poesía si da de comer e con lamentables baixas que como ben dixeron "estaría ben espertar en Compostela" o resto da cuchipanda fomos de troula pola noite ferrolana que, unha vez máis, confirmamos que é para recomendar.

Agora estou ortigándome e vendo lauras por canto sitio hai.

Vémonos todos o 16 na Nasa.

Noite de Titáns

O venres na Capitol foi a noite de dous grupos grandes e que van dar moito que falar por aí adiante 6pm e Niño y Pistola. Tíñaos visto antes na Mardi Gras pero hai que dicir que a Capitol é o escenario que merecían eles e o que merecía o seu público para darse esa homenaxe acústica nunha sala practicamente chea. Os homes orquesta de 6pm fixeron delicias electrónicas paseándose no escenario entre cables, guitarras, acordeóns e demais instrumentos e fíxose curto o concerto e creo que todos escoitariamos mil veces máis temas como Crossfading Natures ou Homemade Screener.

6pm-Homemade Screener


Despois tocaron Niño y Pistola e de novo non defraudaron, a xente bailou ao son das notas e ven se ve que teñen lexión de fans que algunhas ata teñen coreografías para algunha canción e todo. Desta vez a súa "Dancing Queen" non foi a canción que pechou o concerto.

Niño y Pistola-Dancing Queen


Despois dunha ovación pedindo outra máis saíron e cantaron unha que non tiñan moi ensaiada pero que o público soubo agradecer destilando dobarrismo polas orellas "O tren", que xa se pode escoitar no seu myspace, foi coreada polos alí presentes deixándonos un sorriso na cara e unhas ganas tremendas de facernos xa con ese disco homenaxe a Andrés do Barro.

Foi unha noite moi bonita por ver como a Capitol estaba chea para ver a dous grupos galegos que han encherse de éxitos (6pm van ir ao Primavera Sound e Niño y Pistola xa andan dando concertos por toda a Península) polo mundo adiante. Eu polo menos quedei moi contenta e seguro que non fun a única igual de satisfeita. E aproveito de paso para dar gracias a ifrit e compañía (e que boa compañía) por aturar a miña presencia e foi unha pena que non poidesen quedar ata o final do concerto onde coincidín con outro coñecido máis.

Xeración

e que máis vou dicir que xa non dixeran?

Elianinha
Chexire
Zerovacas
Gustavo Harvey
El duende
Chuza!

Pois iso que habemus Xeración, de beta pa riba e subindo (ou progresando adecuadamente).

Rumore, rumore

Seica din, que eu ben o oín e non sei se é verdade, que detrás de nos gusta La Coruña anda alguén da directiva de Santa Zara de los Atunes.

Basicamente outro abarrote no Parrote e que Paco nos bendiga.

Ladytroneando na Coruña

Despois das troitas lisérxicas, con ausencia de representantes da Madriña, de visitar amigas en Compostela e de coñecer a esas grandes persoas e mellores seres humanos que son Elianinha, o home de Hellboy e Chexire, onte tocou concerto again, ao remate do cal pillei o playlist en News Time Romans hételo aquí:



Foi unha noite ogrovita total sendo o nexo de unión SugarKane (ás veces non sei que faría sen ti, rapaz). E está claro que O Grove , que nunca saberei como se escribe correctamente, é un sitio distinto con grupos coma The Phantom Keys ou locais onde so hai que poñer a ourella para darse conta do bo gusto ogrovita, destacando Vado Permanente ou Vinilo: grandes, que son grandes. Outra ourella tiñámola posta no 14 (a partir de agora catorsse) coa honrosa presencia dos mariñeiros do navío. O concerto estivo xenial e o Playa petado e desta vez non houbo queixa de son, moi ben todo. A golpe de martes fomos de visita pola Coruña adiante con parada no Patachim e a botarlle un baile despois no Rock´n´Roll en pleno Orzán, así ata as catro da mañá que eran horas e ao día seguinte había que traballar (anque se por min fose aí quedaba toda a noite).

E está claro que Vigo queda cada día máis preto da Coruña porque alí atopamos a Ra (ese marabilloso nevero) e compañía onde se incluían aos rapaces de proxecto-ds. Encontros breves pero non por iso menos gratos.

Decirlle á xente de la baca pop, a ese dr. infarto, que foi unha pena que non poidesen vir que aquí tiñamos os brazos abertos e a Ladytron en concerto, para outra vez será, verdade?

Pouco máis que contar, agás que como ben dixen ante a pregunta das lentillas: quero crer que eses ollos son seus. Fermosas mulleres.

Ladytron-Evil


Crónica escuetísima que xa nos imos preparando para o venres na Capitol a ver a Niño y Pistola e a 6pm. Ifrit, estate alí e sorte este xoves con Cinema Friki nos premios de 20 minutos (Ballan the same wishes to you)!

De regalo para SugarKane por levarme de paseo:



Ai que noite tan bonita.

Soñan os androides con ovellas eléctricas?

Si, agora si que o fan gracias ao Apophysis creado por Mark Townsend e que ten a súa orixe no ano 92 cando Scott Graves se puxo a facer chamas fractais (fractal flames). É un software libre e hai un plug-in no gimp (tamén para Mac) que permite facer o mesmo. Outra opción é ir á páxina das ovellas eléctricas, onde tamén se pode descargar un salvapantallas de código aberto tamén que vai creando o que eles chaman ovellas, imaxes coma esta. Cada un vota pola súa preferida e esa perdurará e seguirase reproducindo seguindo un código xenético con mutacións incluídas.



E diredes, código xenético a conto de que? A conto da mesma esencia fractais e copio da wikipedia: os fractais veñen sendo obxectos xeométricos nos que a súa estructura básica se repite a diferentes escalas. Os fractais polo visto poden ser xerados por un proceso recursivo e producir estructuras auto-similares a eles independentemente da escala e son estructuras xeométricas que combinan irregularidade e estructura.

Os fractais están relacionados coa Teoría do Caos e lendo esta explicación quedoume todo moito máis claro e tamén esbocei un tremendo sorriso porque collendo unha frase do artigo parece ser que o caos da tanta liberdade que nada se organiza nin perdura e a orde é tan ríxida que non permite que nada interesante aconteza. O meu caos determinista ten o seu fundamento, e por terceira vez consecutiva teño que voltar a nomear a mourullo (porque o día que foramos a ver a Ballan a Pontevedra xa me tiña clasificada como determinista) e chiscarlle un ollo a outra persoa que eu me sei.



Pois para animar a cousa resulta que agora non flipamos por colores, agora alucinamos en fractais. Lendo este artigo do 2004 Neuroloxía, Filoxenia e Teoría do Caos que sei que lle ha de interesar á rainha vermella vou dar ao tema das drogas e resulta que eso, que alucinamos fractalmente e viría sendo algo así:

Alucinacións e música fractal-Hongo Psilocybe


Alucinando fractalmente co LSD

Eu non sei se será así pero dame a impresión que pode chegar a ser moi agobiante.

Máis fractais.
Artigo moi interesante sobre a teoría do caos.

Por certo, que pobres androides.

Troita, troita, troita!!!

Pois eso, XI Festa da Troita en Oroso . Esta noite andan as rapazas de Faltriqueira a tocar e tamén a Cristina Pato, non sei se poderei ir pero mañá seguro que ando a comer as ricas troitiñas. Invitados quedades que cunhas cerveciñas nos baretos do lugar (véxase Sigüeiro) hánvolas poñer de balde, 5.ooo kilos de troitas malo será que non cheguen.

E de paso, gracias a que mourullo mo lembrou, a Barciela é nosa!(bueno, un cacho)

Camiño a Compostela

Camera Obscura e pernocta en Portomarín

Como pasa o tempo. Hai unha semana desta hora estaba rematando de ver a actuación de Camera Obscura na Fundación Caixa Galicia. O sitio é ben bonito e non se podía pedir mellor compaña: SugarKane e amigos, o noso camareiro favorito (ese home do 14) e á súa compañeira de fatigas nocturnas, zetxek (amiguiño no last.fm) e mourullo a quen cría desaparecido en combate, tamén estaban alí. Quedei encantada do concerto e nalgún momento púxoseme a pel de galiña e creo que a máis dun tamén. Deixo un dos temazos causantes desa erección pilosa que en directo é para quitarse o sombreiro e o dito, moi bonito, tranquilo e relaxado (síntoo sr nohara).

Camera Obscura-Razzle Dazzle Rose

Baixo a choiva liscamso pitando a facer o macuto que me acompañaría nos 4 vindeiros días camiño a Compostela. Despois de que Sak me fixese de GPS telefónico e facer a parada típica por Lugo "mira, vou ben por aquí?" por desviarme onde non era, á unha da mañá cheguei a Portomarín. Alí agardábame a miña compañeira de soños, unha alicantina que levou o xeonllo vendado e revendado como recordo da camiñata.

Andando polo Camiño

O sábado erguinme pensando que a ver que facía eu no Camiño de Santiago no medio de 50 persoas que non coñecía de nada, pero pronto rematou a incertidume porque os que serían a escoba e o recolledor do grupo baixaban a almorzar e pronto me dixeron que eu debía ser a quen estaban agardando. Efectivamente, era eu e xa se encargaron de difundir a nova entre o grupo de peregrinos e asombreime do bo recebemento que tiven (anque dado o traballo que ía facer creo que era máis que comprensible). E xa nos puxemos a andar.

Contaría mil cousas dese día e millóns de millóns dos tres seguintes e non acabaría nunca. Andivemos moito nas catro xornadas 6 horas, 7 horas, 8 horas...xa non sei porque o tempo relativízase. As cousas que che aconteceron esa mañá parecen de fai 15 días e disfrutas de que iso sexa así, de que che cunda o tempo tanto, que se faga inmenso e rico de vivencias. Se nos primeiros cinco minutos resulta que non coñeces a ninguén, aos sete xa sintes que os coñeces a todos de toda a vida anque so cruzaras unha mirada con eles.



Así transcorre o Camiño: seguindo as frechas marelas, andando, rindo, saudando a máis peregrinos, preguntando se viramos pasar a outros que compartían etapas, cruzando estradas, meténdonos en bosques encantados que pensabas extintos, tentando non esvarar na lama, enchoupando as botas en pozas que parecían lagoas, apartando das 200 bicicletas que ían timbrándonos, escoitando as verbas máxicas "Buen Camino", acompañando aos que cara o final da andanza non podían máis, falando de todo e con todos, aledándote polo bo tempo e agradecendo poder darlle uso ao poncho cando sarabeou e se puxo a chover...Disfrutando, disfrutando moito.

Cando non andas...

Toca xantar, toca cear e re-descubres o caldo con repolo (que non con grelos), os chuletóns das cuchas galegas, saboreas o rape, a pescada, as xudías co refrito por riba, a empanada, a carne asada, o polvo de Melide na de Ezequiel e o pan. Saboreas o café de pota e régalo coa caña, co licor de herbas e co LK ou coa crema de orujo. Despois de repoñer forzas estamos todos mellor e rimos fitándonos coa chispa na mirada.



O que non esquecerei nunca vai ser a sesión de estiramentos do grupo na praza de Portomarín, onde todo eran ais, nin a enfermería que montamos nun cuarto para pinchar bozas, facer curas, vendar xeonllos, vendar nocellos, dar masaxes e trapichear con antiinflamatorios. Como ben dixeron, non imos a Santiago, parece que imos a Lourdes. Son todos moi agradecidos, aínda hai moitos que non coñeces pero eles a ti si, e alédaste de que ningún estea demasiado grave. Son un encanto de rapaces.

E as noites son o mellor, o ron seica quita tódolos males, convídante a Zamora cando lle falas doutro zamorano de adopción, convidas en Arzúa por 30 euros a 12 copas, queren que quedes e ti vas canda outros pero á noite seguinte estás con eles como lles prometeches, aínda estamos preguntándonos os nomes despois de horas de conversa, hai unha servilleta con tódalas direccións de correo e sigues rindo e falando e sabes que xa tes amigos para sempre.

E entre todo iso choras, choras andando no camiño sen saber por que, choras falando con alguén cando che pregunta que tal o día, choras despois de que te abracen sen motivo, choras ao chegar ao Obradoiro e nunca tanto te aledaches de ver a Praza, choras sen motivo e a choiva ás veces disimula esas pingueiras na cara. Pero estás feliz, moi feliz.

Un remate que non é tal

A chegada a Compostela eu non a sentín coma o final, o Camiño sigue. Queres volver facelo e continúas preguntándote por que: porque foi moi enriquecedor, porque ogallá toda na vida fose coma o Camiño, porque é coma estar noutro mundo e porque merece a pena. Non sabería dicir que é iso da introspección que tanto falan porque eu sigo sendo a mesma, anque houbo algo que se remexeu dentro de min pero non sei o que.



E agora é cando podedes dicir o falsa que son. Teño a Compostela. Podería ter un certificado que dan conforme fixen o Camiño de Santiago porque cando cubres os datos na Oficina do Peregrino (onde che din que se queres deixar esmola que botes 1 ou 2 euros) marcas os motivos polos que o fas: relixiosos, relixiosos e outros e Outros. Marquei a segunda opción, non porque fose por motivos relixiosos, se non porque sen a relixión o camiño non existiría e a esencia é esa. Non é argumento ningún e no momento pareceume moi obsceno poñer un X nese recadro, de feito aínda mo sigue parecendo e creo que me enganei. Ás veces penso que fago cousas aínda sabendo que me vou a arrepentir delas (ao igual que sempre aposto cando sei que vou perder). Tanto ten, é un papel, é un rito.

E comemos unha vieira, dinnos que aínda non é o tempo de pementos de Padrón e temos que ir marchando todos e despedímonos felices sabendo que nos imos voltar a ver.

Trapalladiñas

Non tiven unha soa vexiga (chiste malo coas ampollas: un que vaia unha farmacia en Londres e pregunta Hay ampollas? e respostalle o farmacéutico Hello, Mr Pollas) porque as miñas botas están feitas para iso...for walking!



Levei cámara de fotos prestada pero non levei o cargador para as pilas así que non teño unha soa fotografía, pero xa mas pasarán e xa darei a lata con elas.

Andar é do melloriño que hai.

Nunca tanto castelán falei na vida, unha semana despois aínda se me escapan cousas en español.

Non sei como non me deshidratei porque ao chegar a casa ben podía cantar iso de eu chorar, chorei o domingo á tarde...

Houbo prensa e todo.

Quero volver a facer o Camiño así que se a alguén lle leva idea, que avise (como dixo Elianinha, é unha proposición indecente)

Polo de agora a Mariam Agnetus esta que vos fala vai ir devotamente Camiño de San Antón da man desa escisión de RM chamada The Policarpo Sound Inc. que nos ofrece en primicia A Regueifa para petiscar xunto co Corpiño Xeitoso versionada por Mourente. Data clave para ese disco dobarrista tan agardado: 5 de xuño, estaremos atentos.



Tedhead, un policarpo, fala por aí dun coro final inédito que seica di así:

lévame, elévame, lévame,
lévame á pandeirar...
e-lévame meu xeitosiño
que eu non quero camiñar

Pois ata aquí chegou o meu Camiño de Swan, amigos, Bobby McGee mediante.