O home está triste, que terá o home?

Neste tempo no que non se venden coches e proliferan os ERE por canto sitio hai e nos que Ana Botella nos obsequia con cousas como que o planeta está ao servizo do ser humano porque o ser humano é o centro, vénseme á cabeza unha lenda:

"E o home estaba sentado so. Empapado ata os osos na tristura. E achegáronselle todos os animais e dixeron: Non nos gusta verte tan triste. Pídenos o que queiras e teralo.
O home dixo: Quero ter boa vista. E o voitre respostoulle: Terás a miña. O home dixo: Quero ser o máis forte. O xaguar dixo: Serás forte coma min.. Despois o home dixo: Desexo saber os segredos da Terra. A serpe respostoulle: Eu ensinareichos.
E foi así con todos os animais. Cando tivo todos os dons que lle podían dar, marchou. E o moucho díxolle aos outros animais: Agora o home sabe moito e pode facer moitas cousas. De súpeto sinto medo. O cervo dixo: Xa ten todo o que precisa. Agora a súa tristura acabará. Pero o moucho respostou: Non. Vin un buraco no home, profundo como unha fame que nunca saciará. Faino triste e fai que sempre queira máis. Seguirá tomando e tomando ata que un día o mundo diga 'Xa non existo máis e non me queda nada que dar'"

Non sei se Mel Gibson a inventou ou lla contaron, pero pensei que viña ao caso.

El dime que escriba

El dime que escriba. De calquera cousa. Pero que escriba. Eu dígolle que non teño nada que contar. Penso que levo un ano horrible e lémbrome doutro el que di que medimos o tempo en anos e atrapamos así os sentementos desas épocas. Este ano non foi un bo ano. Véñome abaixo moi a miúdo. Continúa dicíndome que escriba, que o meu xeito de contar as cousas vai ser único. E sigo sen ter nada que contar. El insiste na frase e decátome do feito: non so é escribir, é algo máis.

Aí é onde comeza o longo proceso, tecleo, escribo e as palabras van saíndo, espallando, chegando a quen teñen que chegar.

E ninguén ten idea de canto me custa cada sms.

Despois lémbrome de Estíbaliz e da súa última entrada eliminada.

Do que acontece e non se adoita contar

-Como non me deas os cartos -dígolle- mátote.
-Veña, xa abonda -di mamá. Está xunto ao fregadeiro, ao lado da cociña-. Vou chamar á policía para que se encargue de ti -e bota a andar.
-Ti non vas chamar a ninguén -digo eu.
-Pois compórtate como unha persoa! -bérrame.
Sinto que vou estourar da carraxe.
-Vives aquí sen pagar casa nin comida -di papá-, e non podes pedir cartos cando che pete.
-Que non podo que...?
Póñome de pé, agarro a mesa polo bordo e envórcoa. Os pratos e os vasos caen ao chan e rompen, a tixola de peixe fritido con cebola queda do revés. Os meus irmáns quedan sentados, aterrorizados, e logo saen correndo. Collo a papá pola camisa póñoo contra a perede.
-Vasme dar cartos? -bérrolle, cos dentes apertados.

Anxos do Universo, Einar Már Gudmundsson

E nese intre, toda a poética que encerra unha vida vese depositada nos sumidoiros. Había ben tempo que quería dicilo.

Máis de billarda

Este ano non xogo á billarda, pero sigue a gustarme moito todo o relacionado con ela, en especial a entrada de acedre falando sobre como el lembra que se xogaba á pincha.

Non hai moito, nunha conversa con amigos saiu o tema dos xogos de cando eramos nenos e doume un pouco de rabia non poder dicir que eu de pequena tamén xoguei á estornela...máis en A billarda é pasalo ben.

Pasalo ben, Italo Calvino

Erase un país onde todo estaba prohibido.

Como o único que non estaba prohibido era o xogo da billarda, os súbditos reuníanse nuns prados que quedaban detrás do pobo e alí, xogando á billarda, pasaban os días.

E como as prohibicións comezaran con pouco, sempre con motivos xustificados, non había ninguén que atopase nada que dicir ou que non se soubese adaptar.

Pasaron os anos. Un día os condestables viron que xa non había razón para que todo estivese prohibido e mandaron mensaxeiros a anunciar aos súbditos que podían facer o que quixesen.

-Sabede -anunciaron- que xa non hai nada prohibido.

Os súbditos seguían xogando á billarda.

-Comprendestes? -insistiron os mensaxeiros- Sodes libres de facer o que queirades.

-Está ben. -respostaron os súbditos- Nós xogamos á billarda.

Os mensaxeiros afanáronse en lembrarlles cantas ocupacións belas e útiles existían ás que se adicaran no pasado e ás que podían adicarse novamente de agora en diante. Pero os súbditos non facían caso e seguían xogando, un golpe tras outro, case sen respirar.

Comprobando a inutilidade dos seus intentos, os mensaxeiros foron a comunicarllo aos condestables.

-Moi sinxelo. -dixeron os condestables- Prohibamos o xogo da billarda.

Foi a vez na que o pobo fixo a revolución e matounos a todos.

Despois, sen perder tempo, voltou xogar á billarda.

Pasalo ben, Italo Calvino

Círculos viciados

Diría que a vida se tornou nunha mestura de Eternal Sunshine of the Spotless Mind e o día da marmota, que os recordos xogan ás agachadas, déixanse soñar, sacoden o pensamento...

Así é imposible.

Fartei de perrenchas lingüísticas

Vía O quilombo lin unhas declaracións de Kureishi, o titular é o seguinte: Europa deve criar esquerda alternativa para assegurar futuro. Fala, sobre todo, do capitalismo, pero tamén da multiculturalidade.

No caso do galego tamén fai falla, xa non unha política alternativa porque a día de hoxe semella que toda a política está vendida, se non unha masa crítica que evite caer en trampas que so buscan alterar os ánimos e en accións empresariais que desexan encher o peto a base do despiste e da incoherencia.

O resto é o de sempre: se o poder son os cartos e os cartos se xeran azuzando aos consumidores con publicidade, cortemos ese ciclo espantoso e publicitemos, non o que nos ataca, se non o que nos honra.

En Galicia, en castellano

Alema, "bueno" marea e non precisamente na RAG.

A imaxe da crise

Unha crise sempre é ben recibida, cambios e máis cambios, no económico mellor que sexan mudanzas a mellor. Ben pensado, sempre que haxa crise é preferible que sexa para mellor, e cando se fala de cartos, non sei quen dixo que non dan a felicidade, pero axudan. Igual nesta casa xa se comezan a notar os efectos desta suposta (para min aínda ficticia e etérea) crise e aínda así, por agotamento, estou pensando en deixar un dos segundos traballos que teño para o ano que ven (si, síntoo moito, son pluriempregada a xornada supercontinua).

A historia é a seguinte: os amigos van pescar a Santa Cristina un día destes, levan as súas cañas, as súas rapalas, a súa ilusión e asisten á subida e baixada das mareas mentres eu quedo na casa facendo sabe Deus que (perder o tempo, basicamente). Chega a hora na que despois de ter pescado unha lubina e dous xargos deciden retirarse e chaman ao móbil (non sempre operativo non se saber por que) para reclamar a miña presenza. Vou e recólloos. Decidimos ir a tomar algo, ponlle un prato combinado, unha hamburguesa ou algo semellante, alí onde van os rapaces guapos e pregúntome onde andarán aqueles que o primeiro día que cheguei a Coruña vin.

Conclúo moitas cousas, que Santa Cristina segue sendo o que era cando frecuentava Chevalier, que unha xa ten dez anos máis enriba, que moito che mudaron as cousas e que, efectivamente estamos en crise. Non porque o prezo das hamburguesas, pratos combinados, cañas e café sexa excesivo, se non porque, como teño oído veces abondo como para rematar convencéndome do feito, a creatividade aumenta en tempos aciagos (así como o gusto polo gran tamaño dos peitos). E, de non ser así, de que todo "artista" ou similar, tolea de cando en vez.

Pido un café con leite e respóstanme "con leite?" ao que digo "si". Xa non tomo tanto café coma antes, faime ter bruxismo, ponme demasiado nerviosa, pero de cando en vez agradécese o sabor. Despois de que mo traian bótolle o azucre. Polo xeral sempre lle boto unha ollada ao envoltorio do azucre e desta vez fixérono antes os acompañantes cun riso semi-obsceno na cara. Miro o envoltorio e de primeiras non vexo nada significativo, de segundas penso que, efectivamente, o meu é café con leite.



Creo que a obra é de Yolanda Dorda e, a verdade, creo que non hai imaxe mellor para falar da crise nin para os versos de Connie Francis cantando Siboney:

Siboney, yo te quiero
yo me muero por tu amor;
Siboney en tu boca
la miel puso su dulzor;
ven a mí que te quiero
y que te adoro
y qué eres para mi...

Connie Francis-Siboney

Ai, Chantal, Chantal...pero ti que pretendías??

...la frase "los hombres ya no se vuelven para mirarme" es la luz roja que indica el comienzo de la progresiva extinción del cuerpo.

Por mucho que él le dijera que la quiere y la encuentra guapa, su mirada de enamorado no le serviría de consuelo. Porque la mirada del amor es la mirada del aislamiento. (...) No, lo que ella necesita no es la mirada del amor, sino un aluvión de miradas indiscriminadas, desconocidas, groseras, concupiscentes, que se detengan fatal e inevitablemente sobre ella sin simpatía, sin ternura ni cortesía. Esas miradas la mantienen en la sociedad de los humanos. La mirada del amor la arrebata de ella.

(...)

Cuando Chantal tenía dieciséis, diecisiete años, le encantaba una metáfora; ¿la había inventado ella misma, o la había oído, o leído? Poco importa: ella quería ser un perfume de rosas, un perfume expansivo y avasallador, quería traspasar así a todos los hombres y, por mediación de los hombres, abrazar el mundo entero. Perfume expansivo de rosas: metáfora de la aventura. Esa metáfora había brotado en el umbral de su vida adulta como la promesa romántica de una dulce promiscuidad, como una invitación al viaje a través de los hombres.

La identidad, Milan Kundera.

Descontextualizando ou contextualizando fora de contexto, mentres escoito voces que me calman e música que me agrada, penso se Chantal debería mercar ou non unha antiarrugas. É a dúbida existencial que nestes intres me corroe.

Impactada

Isto é un geoduck, unha especie de ameixa enorme que pode vivir 146 anos tan tranquilamente. Alá pola China, Corea e Xapón cómenos tan panchos e tan anchos, ríome eu dos que lle teñen noxo aos percebes.



Vía Dark Roasted Blend.