Como a vida mesma: sen xeito ningún

-Star wars é un calco de Centauros del Desierto.

-O último western que vin foi Kill Bill.

-Woman at pet shop: You can fool everybody, but landie dearie me, you can't fool a cat. They seem to know who's not right.

-Dos 8 a 10 anos, aos rapaces chámanlle putos. E ás rapazas? Miúdas, que as outras son de mala vida.

Volveremos algún día destes a Vigo? Voto que si.

So if you´re lonely, you know que é ben fácil ser feliz.

Non foi o Pinkpop. Foi mellor, que foi Castrelos (e non me dighades que que mal sae a foto, que xa o sei e ben que podiades vir sacalas vos) e falando de todo, hai que sinalizar Vigo un pouco mellor.

Take Me Out
Album - Franz Ferdinand(Kapranos, McCarthy, Hardy, Thomson)

So if you're lonely
You know I'm here waiting for you
I'm just a crosshair
I'm just a shot away from you
And if you leave here
You leave me broken, shattered I lie
I'm just a crosshair
I'm just a shot then we can die

I know I won't be leaving here with you

I say don't you know?
You say you don't know
I say take me out

I say you don't show
Don't move, time is slow
I say take me out

I say you don't know
You say you don't go
I say take me out

If I move, this could die
Eyes move, this could die
I want you to take me out

I know I won't be leaving here
With you

I say don't you know?
You say you don't know
I say take me out

If I wait, this can die
If I wane, this can die
I want you to take me out

If I move, this could die
If eyes move, this could die
Come on, take me out

I know I won't be leaving here
With you

Hai que coidar as orquídeas

Non sei se o dixera, pero resulta que o veciño novo, usa slips, o cal me lembrou unha conversa que tivemos uns amigos, non fai moito, sobre a roupa interior masculina.

Resulta que as venas dos testículos recollen o sangue do pelxo pampiriforme. Cando as válvulas non son capaces de facer a súa función, as venas dilátanse e elónganse. Iso chámase varicocele. Polo xeral danse máis no lado esquerdo, que seica tamén é o máis grande.Ou non. Pero para medir tamaños, xa está o orquidómetro:

Non sei se se utiliza ou non nas consultas dos urólogos, pero seguro que mandan o equivalente que nos mandan a nós, ademais de preocuparse doutras cousas.

E todo isto enlaza cos calzóns porque andaban discutindo cal era mellor, o slip ou o boxer. Partindo da base que o mellor é o algodón (por iso de que a licra e outros tecidos provocan aumento de temperatura na zona, o cal repercute negativamente nos espermatozoides): uns rexeitaban o slip porque, como van máis apretadiños, tamén aumentaría a temperatura local e outros, rexeitaban o boxer porque viran por algún lado que, levándoos tan folgados, posibilitaba a aparición de varicocele. Isto último non se demostrou de ningún xeito, pero debe ser porque cando xa diagnostican o varicocele, recomendan usar slip para que a zona estea máis recollida e aliviada (igual que as medidas de compresión no caso de I.V.C.). Todos tranquilos que xa solucionaron o problema: tres modelos e total garantía.

Así, a ver se facemos entre todos que as orquídeas (do grego orchis, testículo) deixen de ser consideradas pola CITES como flora salvaxe ameazada. Fotos aquí e aquí. E de paso, devólvolle a Larvós a inspiración.

"Operación Troia"

Coma toda noveliña que vaia a pena...aquí está o corto e estes son os protagonistas:
Helena
Roi
Xelís
Marcos
Daniel (o Xurxo)
Mingos
Sven
Ulrich (tiven un romance con el cando estivo en na TVG, por se alguén non o sabía)
Rapaz da mensaxería

Agardo que acudan en masa á estrea en tódalas pantallas do seu cine habitual, e se non, ale, a carregar da mula e esas cousas que se adoitan a facer.

Calquera parecido coa realidade é verdade

Onte de noite pecha, máis que de madrugada, digamos que ás 2:00 horas, descubrín que teño veciño novo. Estaba tendendo a roupa pola ventá da cociña. A ventá do seu cuarto queda enfrente. Vino antes de que me vise, tiña as cortinas recollidas, igual que eu as da cociña. A luz do cuarto alumeaba uns papeis que estaba mirando bastante concentrado.

As cordas do tendal fan máis ruído de noite e coas ventás abertas óese máis, o cal chamou a súa atención. Iso e que as dúas da maña non son horas de tender a roupa. Iso e que igual eramos das poucas persoas espertas a esas horas no edificio. Non me decatei de que miraba ata que quixen voltar a ver o perfil do novo veciño e se me foron os ollos cara a súa ventá. Son eses intres nos que o outro reacciona rapidamente e volta ao que estaba a facer, neste caso, voltou a aqueles papeis. Desta vez, dame que os ollos non miraban, so tentaban captar á outra persoa dentro do campo visual.

Eu seguín tendendo. Non busco posturas nada ergonómicas para a tarefa, máis ben todo o contrario. A ventá dame polo ventre, é moi baixa, que xa mo teñen dito moitas veces, pero a min gústame así. Apóiome nela e boto o corpo fóra mentres tento que as pinzas non se me vaian das mans e caian á terraza da veciña de abaixo. Ás veces meto unha na boca mentres coloco a roupa. Despois dou a volta e a tina coa roupa que está no chan segue alí. Podería tela posto encima dunha cadeira para que me quedase máis a man, mesmo colocala na encimeira ao lado da ventá...pero sempre segue no chan. E eu podería axeonllarme cada vez que collo unha peza de roupa pero no canto, inclínome nun ángulo de 90º de costas á ventá. Cando dou a volta, levanto os ollos e vexo coo o veciño se agocha detrás das pregas da cortina cachado na súa curiosidade. Eu tendo, e un sorriso grande escápaseme polos beizos sen que poida retelo. Dou de novo a volta e collo outra peza de roupa e cando me xiro a luz do seu cuarto está apagada. Gustoume pensar que me estivo a mirar na escuridade do seu dormitorio todo o tempo que botei tendendo, que igual foi para outro lado, pero cada quen pensa o que quere.

Despois comprobei que, cando me inclino, o vestido que levaba súbese case ata o lugar onde as coxas rematan.

Hoxe recollín a roupa, algunha aínda estaba húmida e deixeina. Botei un anaco grande mirando cara a ventá do seu cuarto. Non estaba por aí, pero estivo xa que había dúas toallas no seu tendal, moi mal tendidas, por certo. Cada vez que vou á cociña ou ao meu cuarto (que da cara a súa cociña) miro cara o piso de enfrente.

Quero voltar a ver ao veciño...se eu estivese vivindo outra vida posible, un día coincidiriamos tendendo a roupa, saudaríao. Outro día colleríamos xuntos o ascensor e outro día abriríame o portal ao ver que vou cargada coas bolsas do supermercado. Se vivise outra vida, botaría horas a mirar cara as súas ventás mentres el, dende detrás das cortinas, non deixaría de aledarse polo feito. Un día, algún dos dous se adiantaría ao outro e, ou ben tocaría o timbre da miña porta a pedirme...que nos viñeron pedir os veciños de arriba (tamén estudiantes) daquela vez? Unha batidora. Si, viría a pedirme unha batidora. Cando ma devolvese sería o momento de preguntarlle que que fixo con ela ou algo así. Ou ben, un día, chamaría á súa porta e diríalle:"Ola, que tal? Só era por ver se querías vir ver unha peli á casa, que teño tal cousa. Eu que sei, por se che apetecía." Nesa outra vida diría que si.

Pero iso sería noutra vida.

Agora que acabo de descubrir que son dous veciños, outra vivencia posible acaba de abrirse diante de min.

(Boto de menos ao pito)

Epílogo

O paso dos anos fai que reconsideremos moita das nosas posturas, ideas, conviccións e fagamos xuízos morais das nosas propias accións. Nalgunhas persoas o tempo fai que se arrepintan das súas accións. Eso explicaría que dous mozos cun pasado salpicado pola implicación nun dos movementos máis activos do nacionalismo galego, pola presunta actuación nun acto de violencia terapéutica contra civís para reivindicar o dereito de libre determinación do pobo galego e demais pingas aceitosas nun traxe novo, quedasen esquecidas e conseguisen integrarse de novo nunha sociedade que de boas a primeiras os rexeitaría.

Estes dous mozos, Marcos e Daniel, despois dos sucesos do 21 de xuño do 2006 nunca máis quixeron saber nada sobre o que antes lles levaba a vida. Un estudiou Empresariais e o outro adicouse á Física e non se voltaron a ver, nin ganas que tiñan. Nunca Daniel soubo que Marcos chegou a ser o director dunha sucursal bancaria e que con 35 anos morreu a causa dun tiro na caluga. Os atracadores que pertencían ao GRAPO, ao que lle quedaba nada para desaparecer, levaran a cabo un atraco ao estilo de "Bandits", no último momento o Marcos púxose nervioso e un dos atracadores, tamén, co conseguinte falecemento do xoven. Marcos tampouco soubo que Daniel , militante dun partido de dereitas e profesor asociado no Departamento de Física da Materia Condensada, recriminara nunha das clases a un alumno que tiña tódalas trazas de ter moito amor propio. O que pasa a esas idades é que non se ten moi claro o que se fai nin por que, tamén pode ser que algún transtorno debido a algunha adicción propiciase que unha noite na alameda se cruzasen e que Daniel se transformase nun poema :

"Juan Antonio el de Montilla
rueda muerto la pendiente
su cuerpo lleno de lirios
y una granada en las sienes.
Ahora monta cruz de fuego,
carretera de la muerte."*

*fragmento de Reyerta, Romancero Gitano, Federico García Lorca.

A dereita gobernou na Galiza moito tempo máis, ata que un grupo de xornalistas un día decidiron facer unha revisión dos atentados do 2006. Non se sabe como fai a xente desta profesión que sempre acaba sacando trapos suxos á luz: altos cargos do goberno, dirixentes municipais, caciques de medio pelo e mesmo algún que outro cargo dentro da Policía, Garda Civil e Exército, víronse implicados no que deron en chamar "Operación Troia". Infiltraran xente nos núcleos independentistas máis radicais para levar a cabo a súa propia guerra preventiva a costa de danos colaterais. O plan fora perfecto, conseguiran un acto terrorista, conseguiran demonizar todo o que sonase a nación e mesmo o himno galego esquecérase da forza bravía do "fogar de Breogán" e so pregaba nas bocas dos poucos que o entonaban "a redenzón da boa/nazón de Breogán". Conseguiran a través do sangue de víctimas inocentes acalar as voces dos que reclamaban atención para unha terra que seguía sendo caciquil e voltaran a facerse co poder. Pero os xornalistas son así, meten os narices en todo.

Roi recibiu a noticia a través dunha chamada de Xelís. Contoullo con tódolos detalles a Ulrich e a Sven. O recordo de Helena non sería mancillado nunca máis. Esa noite saiu das súas vísceras toda a impotencia, a dor, a tristeza, a humillación, a xenreira, o odio, a ausencia e todo canto sentemento acumulara neses anos. As bágoas ían arrastrando pola súa faciana os anos que non poidera disfrutar con ela. Ela, a quen tanto quería.





Aprópiome dunha canción para adicarlla a Roi e a Helena.

Mus e Nacho Vegas. La D´amor.
(resulta que castpost non funa, o savefile anda en venda e de novo a buscarse a vida noutro lado, desta en rapidshare...e de novo, download download)

Ayer vite na fonte tabes cantando
y hoy que pase per ella tabes llorando,
Díme por qué tras triste y descoloría
dime por qué sospires prenda quería.
Sospiro por amores que yo quería,
sospiro por amores que yo tenía.
Amores que tuvisti sigues teniendo,
ya sabes que te quixi y sigo queriendo.
¿Si tanto me quixisti y sigues queriendo,
por qué nun vas a veme cuando te espero?
Ya se que tienes otra que t'enamora,
bien se qu'a mí me dexes llorando sola.
La qu'a mí m'enamora tu bien lo sabes,
que yes tu prenda mía coles tos gracies.
Les gracies que yo tengo nun son dalguna,
por eso vivo sola como la lluna.
Pues si tu yes la lluna yo soy lluceru,
que te voy persiguiendo per todo'l cielu.
Ya se fue l'amor, ya se fue'l querer
al pie d'una fonte m'amaste y t'ame.

Espero que vos gustase e gracias por ler.

Doce

-So tes que facer dúas cousas e fainas ben. Hoxe lévalle a Roi Dopazo o que hai dentro dun paquete que pronto che levará algunha empresa de mensaxería. Dentro vai a dirección, unha carta e unha mochila. Nada máis recibilo, lévallo. Sabes que te vixiamos.- Mingos seguía mirando a fotografía que atopara dentro dun sobre na mesa do seu traballo. Mirara arredor por ver se alguén o vía, pero na redacción todos seguían ao seu. Todo era normal. Todo agás a situación. Seguía mirando a mesa de mármore do bar de Pepe. Miraba para os vasos cheos do café irlandés. Miraba os debuxos que facía no aire o fume do cigarro que estaba pousado no cinceiro. Miraba para a esquina do cadro aquel e debuxaba na cabeza todo o poster, Grande Pyramide Bleue de Leproust. Pepe tiña detrás da barra outro poster que chamaba a atención no medio das botellas todas, era unha fotografía en branco e negro da Bauhaus. Indo cara os aseos había outra que tamén lle gustaba, o Ed. Secil-Hasselblad Arc Body dun portugués. Pepe tiña que ser arquitecto. Pero na foto non saía Pepe, saían Helena máis el.- Ti fai o que che dicimos e todo estará ben, se non, sabes que o de meterse en negocios escuros non é boa cousa.-xa sabía do que falaba, a trata de brancas, anque fose indirectamente tamén o luxaba de sobremaneira, realmente non quería ter nada diso no seu currículo.- E nunca máis te voltes a meter onde non te chaman.-colgou e ao pouco chegou un rapaz de MRW ou SEUR ou calquer outro sitio preguntando por Domingo Martínez.



Marcos dixérame que Roi chamara. Que estaba preocupado e parecía algo importante. Que a ver se as once podía estar na catedral, alí no Pórtico da Gloria, que el quedara a esa hora cunha amiga que estaba facendo prácticas de turismo alí e que así xa ían tomar algo despois e a falar. Que el a podía achegar ata alí. A mañá seguinte colleron o coche e voltaron a Compostela. Quedaría con Roi, a ver que pasara, iría á casa a botar de menos aos rapaces, chamaría a Mingos para contarllo todo, desfaría a mochila e faría a maleta. Quería liscar xa daquela cidade que tanto a estaba oprimindo. Do resto que se encargase a policía que por unha tempada non desexaba saber nada. Cando baixei do coche e lle dei as gracias ao Marcos por achegarme, collín camiño da Praza do Obradoiro, tan cansa estaba que me parecía que a mochila pesaba moito máis do debido.



Que facía Helena alí arriba? Non dicía na carta que liscaba? Que facía alí? E se estaba alí, por que mandara a aquel fulano coa mochila...si, era unha proba, seguro que era iso...e se non era, non lle daba tempo a subir antes de que estoupase. A carta dicía que ía ser un estourido pequeno, que non debía estar preto do lugar cando supostamente estoupase, a eso das once. Seguiu andando cara diante, non fora boa idea meterse no grupiño. Nun principio compartira ideario pero despois so tiña que asimilar consignas e facelas súas, alienabante, perdías a capacidade de posuír as túas propias ideas e unha vez metido na marabunta non te decatabas de que era un pensamento de masa, que actuabas nun rabaño e se tiñas unha opinión algo discordante, mellor quedar calados porque che poñían un R de reaccionario na caluga. Non estoupara. Xirou a cabeza e si, era Helena sen dúbida. A confusión mesturábase coa alegría de vela, mirou como baixaba as escaleiras. Pero que facía alí? Ao mellor non lle mandara ela a carta. Ela tamén tiña unha mochila ás costas. E nun intre todo estoupou sorprendendo a un día que se prometía tranquilo. Ao pouco escoitáronse, no silencio que quedou, as detonacións que seguiron desfacendo en anacos as pedras que tanto tempo repousaran tranquilas.

Aínda era hoxe o día no que podía lembrar cada detalle deses momentos, podía lembrar cada acontecemento que seguira a ese día, podía lembrar como se convertira na cabeza de turco daquela noxenta acción, podía lembrar as páxinas dos xornais sacando a cara de Helena como compañeira dun suposto comando inexistente, podía recitar os nomes dos mortos dese día, mesmo tamén o dun Evaristo García, o Ferreiro que falecera na outra punta do país de vello e dun Domingo Fernández, que facía xornalismo de investigación dun diario de gran tirada e que se chimpara dunha ventá embaixo e de todos os que saían nas esquelas eses días, catro anos e pico no cárcere dan para remoer moitos recordos. Despois fora sabendo da vida de moitos dos seus compañeiros a través de Xelís. El tamén o pasou mal, moi mal, pero nunca lle preguntara nada do tema, so lembraba vagamete un "Roi, que che pasa? Enterácheste do da catedral?" naquel día tan doroso. A metade dos que coñecera eran xa ex militantes e o resto adicábanse a organizar actos sociais, culturais etc sen ánimo reivindicativo algún porque as forzas represivas vixiábanos moi de preto. O que pretendía ser a liberación do povo da represión conseguira o efecto contrario: a esquerda era mal vista, o nacionalismo era o demo e os resultados de tódolos comicios torcían cara unha dereita orgullosa de si mesma e orgullosa dos resultados obtidos por "un sangue que non foi derramado en balde" segundo palabras do actual presidente da Xunta.



Ao final a xustiza existe, pensou Xelís. Catro anos para instruir a causa non foran abondo e Roi saiu en liberdade por ter superado o tempo máximo en prisión preventiva. As incompetencias e retrasos conseguiran o impensable, a liberdade de seu irmán. Había repercusión nos medios de comunicación pero o peor, ao seu ver, ía ser a volta a casa, a retomar a normalidade que nunca ía ser tal. Aínda estaban coa reconstrucción dos edificios que nunca voltarían a ter esa beleza que posuíran. Compostela era unha cidade moi pequena e Roi non mantivera contacto con ningún dos seus anteriores amigos, so se adicara a respostar as cartas de Sven e Ulrich. Logo duns meses de comprobar que aquel non ía ser sitio para Roi, decidiron entre os catro que o mellor era que se fose para Berlín.

Once (Om mani padme hum)

A paisaxe que se vía dende a ventá era fermosa, ao lonxe unha morea de ondulacións cobertas das cores dos castaños, das uces, das aciñeiras, dos carballos e de tantas outras especies, facían que pensar na chaira castelá provocase agorafobia. Non, non era esa a palabra...a ela producílle unha sensación de baleiro, soidade e ausencia.

Mentres se dirixían á casiña que alugaran, vira árbores e máis árbores no camiño, montes calmos e vales coma os dos contos que escribía cando era pequena. Mesmo se pararan a observar o plegamento de Campodola por petición propia, sempre gustara da xeoloxía anque pouco podería contar agora do tema, esquecíaselle todo. Estábase lembrando agora da imaxe do plegamento, hai case 500 millóns de anos a Terra decidira moverse e facer acabalgar aquelas moreas de materias estratificados uns por riba doutros. Agora, por mor da choiva, do vento e de todo aquelo que nos daba tema de conversa nos ascensores, viamos so o sinclinal, deitado e repousado, agardando sen saber a ciencia certa o seu futuro dentro doutros 500 millóns de anos. Despois dese momento desexou por uns intres transformarse nunha ninfa para habitar aqueles marabillosos lugares, despois pensou nos homes, nos deuses, na destrucción e lembrouse do que estaba a facer alí.

Precisaban implicación por parte da xente, darlles motivos para a loita, facer posible a combustión. "Precisamos dun catalizador", dixera Daniel, "Xa sabes, un discurso contando a represión que nos rodea, ti deso sabes, dáseche moi ben o discurso." O discurso precisaba de palabras xa por todos sabidas, represión, o País, independentismo, organización, estado español, política opresiva social, caciquismo, aplicación terapéutica da violencia, simboloxía fascista, víctimas do terrorismo machista e patriarcal, autodeterminación, Galiza livre e combativa, denuncia, política lingüística, non ao soberanismo, marbellización mesmo podería chegar a valer nun momento dado...

Mingos prometéralle que despois daquelo todo remataría, que so precisaba identificar á xente que ía acudir, que lle daría el persoalmente a información ás autoridades que xa estaban sobreaviso. Pero diante deles tiña que amosarse como unha líder agora que llo pediran, despois todo remataría, prometérallo. Ela pensaba que xa estaba indo demasiado lonxe, quería rematar con aquelo xa. Cando chegaran todos á casa alugada aledouse moito de non atopar a Roi alí, ao mellor facía mal en tentar mantelo apartado, pero era dos poucos que non quería ter que denunciar.

Tras o discurso de arenga, polo que o Daniel e o Marcos a felicitaron moi sinceramente e con cara de estar realmente sorprendidos, foi para o cuarto. Botou media hora sentada na cama cravando os ollos en ningún sitio. 18 de xuño, hoxe marchaban os "deutsches" e onte non os vira en todo o día, nin de noite (houbera festa) e hoxe pola mañá cos nervios nin se lembrara de deixarlles anque fose unha tarxeta de despedida. Voltarían o mércores pola mañá a Compostela e despois chamaríaos a Berlín se atopaba o teléfono. Pensou no seu móbil, debeu de deixalo encima da cama mentres metía a roupa na mochila. Pero ela tiña a imaxe clara de telo metido no bolso. Esqueceuno. Dispúxose de novo a baixar cara a lareira da casa onde estarían todos os demais. Xa ulía a churrasco, colleu aire e botouno lentamente baleirando o peito. Ultreia abriu a porta e baixou as escaleiras cun sorriso na cara.

"Todo rematará pronto e ben", ía repetindo a modo de mantra Helena.



(Comunicado: xantar do blogomillo o domingo 30 de xullo no San Clodio en Compostela, razón e reservas na casa de dorfun)

Dez

Levaba seis meses no cárcere e parecíalle estar vivindo aínda unha película. Dende que aquel rapaz lle trouxera a dichosa mochila amarela todo fora de mal en peor.

-Abre ti Xelís, que eu non poido!!-berrara dende a sala mentres seguía limpando a ventá que daba á rúa. Xelís abrira sen dar un chío. Era o mellor irmán que nunca poidese ter tido, a mellor persoa que coñecía: tan inxenuo por veces pero sempre tan atento e sereno. Nunca che daba un consello se non llo pedías e nunca o xulgara en acto ningún. Quería a Xelís. Non podía pensar nel se non era con moita admiración, por moitas pelexas que tivesen tido e por moito que se chegaran a non soportar nalgúns momentos, gústaballe telo coma irmán: chegar a aborrecelo máis que a ninguén pero terlle gardado o mellor curruncho no corazón.

-Ola, está Roi? É que lle viña dar unha cousa, que non sabe que veño.-Xelís quedara mirando con cara de extrañeza ao fulano que tiña diante. Non lle debía cadrar para nada comigo: un mozo alto, tan delgado que semellaba que se ía descompoñer por momentos, cun riso estúpido na cara brillante pola graxa que lle rezumaba polos poros e catro pelos que se dispoñían anarquicamente na cima do cranio. Ademais a camisiña rosa non lle cadraba nada a esa cara. Levaba postas unhas gafas de pasta negras que lle quedaban moi mal, parecían as gafas de Torrente Ballester, pero era o único no que podería parecerse a el.

-Roi, é para ti...-mirou ao rapaz sen saber en que categoría de recoñecemento de patróns colocalo- e chámaste?
-Mingos... Domingo mellor.
-Domingo-repetiu polo baixo Xelís. Iso de que as primeiras apariencias enganan non lle voulo de nada.

Achegárame á porta da entrada mirando para o mozo aquel. A cara de extrañeza penso que se notaba ás leguas, non vira a aquel fulano na vida, pero el parecía que me coñecese de toda a vida porque me miraba aos ollos e sorríame. Xelís miroume con cara de "e este ghicho?" e foise para a cociña deixándonos aos dous no marco da porta.

O tipiño era a cousa máis extraña que vira nunca, un cabezón enorme para a delgadez do seu corpo e un pelo moi fino e algo longo de máis. Tamén tiña as mans moi grandes para os brazos de fideo que se gastaba. Supuxo ao ver o pelo que lle cubría os dedos que a carencia de masa muscular era suplida pola presencia de bulbos pilosos.

-Ola.
-Ola. Roi, non? Son Mingos, Domingo. Veño traerche unha cousa de parte dunha amiga en común-enarquei as cellas- De Helena. Creo que foi de viaxe ou algo así e encargoume que che dera isto- dixo alongándome a mochila marela.
-Ah, de viaxe. E encargouche a ti que me deses isto.-había unha semana que non vía a Helena. A última vez fora nunha das festas que se organizaran. A temática da festa era contra a marbellización de Galiza. Fora divertido, estaba todo o mundo moi eufórico e nos poucos intres que puiden estar con ela díxome que pronto deixaría todo aquilo, que xa me contaría polo miúdo e que non fixera burrada ningunha. Realmente non sei moi ben que me dixera porque non estaba en condicións de reter moita información, estaba automutilando o meu cerebro a base de cervexa, porque me decatara daquela que o único que me interesaba reter dos beizos da rapaza, non eran as palabras, se non a propia carnosidade dos mesmos nos meus.

-Cóllea, que eu teño presa. Veña, que marcho, aburiño e boa sorte!- quedei coma un papón coa mochila na man. O fulano dou volta instantáneamente- Esquecíaseme ufff, tamén me dixo que che dera isto.- e a miña man colleu un sobre cunha suposta carta dentro.

Fora moi parvo. Tan inocente que non podía dar creto. Fixera todo o que poñía na carta, crérao todo. Que se ía de Compostela por motivos familiares, que xa voltaría a ter novas dela e xa lle explicaría polo miúdo, que so lle tiña que facer un favor...moi grande, deixar a mochila no Pórtico da Gloria, que non llo debía de dicir pero que ía ser unha pequena explosión, que apenas danaría a pedra, sería so un susto, unha acción política...se llo pedía era porque tiña moita confianza nel e palabras e máis palabras que embaucaban e que o fixeran sentir... especial? Hai veces que un non pensa as cousas e anque as pensase moito tempo seguro que tiraría para adiante igual, por moi absurdo que poida parecer. Ao mellor ese fora o erro da súa vida. E o dela, cal fora o dela? Neses intres, seis meses caen riba das costas e pesan, abafan, murchan, consumen e vante ferindo nunha constante tortura.

Nove

Viña de Cáceres, cada vez que ía visitar a Roi quedaba alí máis días do debido, parecíalle que así estaba máis preto del. Non lle dicía nada ao rapaz sobre iso porque sabía que sufriría máis. Roi deixaba pasar o tempo, sen pensar moito, sen facer nada e obedecendo, máis por desidia que por outra cousa, as normas internas. Lía, escribía e escoitaba música. Tentaba manterse ocupado a maior parte do tempo e non fixera moita amistade con ninguén. Con quen te vas xuntar no cárcere?

Desta vez, coma das outras, a cara do Roi era coma a do conde Orgaz...estaba morta, pálida, ausente. Mesmo el se deixaba utilizar. Ao pouco de mandalo para prisión, como sempre pasa nestes casos, unha plataforma cidadá comezaba xa a armar rebumbio pedindo a excarcelación de Roi. Despois so pedían o achegamento a Galiza. Non quixen ter nada que ver e Roi continuaba co seu mutismo. Deixaba facer pero non se implicaba nada. Tiña cartas sen ler, de xente que descoñecía e dalgunha que coñecía. Deixou de lelas despois da primeira, a organización pedíalle que fose forte, que eles estaban con el, que fora todo un exemplo para os demais non declarando, que era o bastión do independentismo galego, que ogallá todos tivesen a súa decisión e a súa convicción na loita...e así moreas de verbas imbéciles, incoherentes e falsas. Roi decidiu seguir dando a calada por resposta, rexeitaba visitas e fuxía de situacións que o forzasen a lembrar o que pasara. Nen el mesmo o sabía.

A casa estaba valeira e voltoume ao corpo esa sensación de tristura. Mirei as cartas que collera do buzón e entre as facturas e a publicidade apareceu unha sen remitente. Sentei no sofá ao lado da ventá e abrina. Viña unha fotografía dentro que recoñecín de seguido e dúas cartas dentro, unha para Helena e outra para Roi e para min. Lin a nósa, eran Ulrich e Sven, os "deutsches". Veume un sorriso á cara ao lembralos, foran os compañeiros de piso de Helena... xa pasaran 5 meses dende que marcharan, como coincidiu con todo o rebumbio penso que nin nos despediramos deles. Dicían que Helena non lles respostaba ás cartas, se sabiamos se se mudara de casa, que nos botaban de menos e que a ver se podían vir uns días de novo a Compostela. Non sabían nada. Mandaban tamén unha carta para a rapaza e agardaban que estivesemos todos ben. Unha morea de apertas, que lles gustaría ter novas nósas e que eles seguían sendo do LK.

A fotografía que mandaban fixéraa eu. Estaban Sven, Helena, Roi e Ulrich sorrindo á camara nos Cañóns do Sil. Fora un día de sol no mes de maio que colleramos o coche cara non se sabe onde e remataramos, como dixera Sven, en Falcon Crest. Ogallá as cousas seguisen sempre así. Tería que dicirlles que esa foto nunca máis voltaría a ser posible porque nos faltaba un riso para completala.




(por certo, tamén nos falta hojasdehierba de Hai Cada!, sabe alguén algo dela?)