3/31/2007

Malas Pécoras, fenotipicamente falando

A min é que me gusta conducir e Compostela queda a poucos minutos musicais e despois de pensalo outra vez, dixen, teñen razón, teño que poñerme as pilas e alá fomos a cargalas ben cargadas.

A primeira parada foi nese grande evento que é a Xuventude Galiza Net, onde estaban Sak, Iarrowarro (a quen non vin) e Andrés Milleiro, un encanto de rapaz (dáme una U, dáme una P, dáme una...), a quen lle encargamos unha complicada misión: atopar entre todos eses millóns de ficheiros a primeira película porno galega, que non sabemos se é lenda urbana ou non. Mentres tanto, Sak facía das súas con idea de podcastear algo.

Quedei atontanda ante tamaña concentración de xente no lugar e a imaxe de tantas pantallas xuntas impactoume tremendamente porque o meu nivel de frikismo é algo escaso, de tódolos xeitos é para pensarse ir un ano destes a estas festas. Supoño que algo contarán tamén Modesto máis ghanito que hoxe ían andar por alí como mafiosos fedelladores que son.



E despois de estar alí un anaco baixamos a deixar a nosa pegada polas pedras desa cidade que tanto nos gusta coincidindo no camiño a Oko, tan simpática coma sempre pero que se lle vía nos olliños o cansancio. E ao final chegamos ao noso destino onde nos atopamos cos responsables de mmmmmúsicas!, ese meme glorioso que está unindo ao blogomillo mediante notas musicais, co equipo de sono-tone case ao completo, con gañadores de premios de narrativa e gañadoras de premios de ensaio, con poetas que ao final da noite se convirten en cantantes, co capitán dun navío oceánico, co amigo do capitán ao cal non vin na Playa onde debiamos coincidir, con un que quere ser enterrado na discoteca, cunha ausencia de vacas por mor de tanta pécora reunida, co dono dunha mítica camisola e arremecaghona!...houbo serendipias de novo.

Creo que non se me esquece ninguén e se así é, que me perdoen que desmemoriada son abondo e non sei que conxunción de planetas nin que designio do destino fixo que se xuntase tanto persoeiro no lugar, pero dou gracias á decisión arroutada de poñer o coche camiño da aldea máis grande do mundo porque de novo foi outra grande noite, dende o comezo ata o final. Bos momentos e mellores cancións, ou ao revés.

Pixies-Here comes your man


Coma sempre un tremendo abrazo, porque non hai cousa que mellor sente que compartir uns risos con todos vos. Grandes, que sodes grandes!

(nota: esto xa parece a revista de cotilleos, eventos y ociosidades varias do blogomillo)

3/28/2007

Eu tamén quero a Dylan

Bob Dylan-Blowin´In The Wind


Chiquito de la Highway 61 manda unha mensaxe nunha botella, que xa recolleu arume dos piñeiros. Fagamos que se expanda a mensaxe e a ver se logramos que traian a exposición Bob Dylan American´s Journey 1956-1966 ás nosas terras, ao MARCO de Vigo ou a calquera sitio da xeografía galega.

Vamos ho, que hai datas libres para poder traela (por non falar da proximidade das eleccións, que tamén interesa), a quen corresponda...que vaia tomando nota.

Avante blogomillor, a espallar esta boa iniciativa. Conseguirémolo? The answer my friend, is blowing in the wind...si es que Dylan, es mucho Dylan.

3/27/2007

mmmmmmúsicas!

Pois de parte de Gustavo Harvey recibo unha proposta: videoclips para foder, idea xestada nas súas conversas con maria de mallou. Despois de ver as súas escollas, case as copiaría unha por unha pero imos facer un esforzo.

Antes de nada, dicir que estaba tentando lembrar algún momento deses de facer o amor asociado a algunha música en concreto e éme imposible, debe ser pola concentración que non me acordo de melodía ningunha. Procedemos pois a xuntar momentos de ocio e diversión:

1. Marvin Gaye-Let´s get it on



Máis ca nada porque é unha proposta en toda regla e moi sincera. Ademais que che digan que te queren, anque sexa mentira, con esa tremenda voz e eses ritmos tan pausados e sensuais, esperta unhas bonitas cóxegas no baixo ventre, paso previo a todo o que pode vir despois.

2. Millie Small-My boy lollipop

E claro, unha vez que tes cóxegas e ganas de xogar...you´re sweet as candy. O tema de facer o amor tamén o hai que tomar con esa inocencia picarona, con ganas de pasalo ben e cun sorriso na cara.

3. Benny Benassi-Who´s your Daddy?

Unha que é algo macarra. Lémbrame noites tolas de cando tiña menos anos, e a algunhas igual de tolas xa máis medrada. As discotecas déixanche a pel empapada de suor, tes unha aliada na escuridade, o ritmo da música guía os teus movementos, embébeste da xente e xa todo che da igual...

4. Nine Inch Nails-Closer

Ás veces sáelle a unha a parte rallante e escura, esa parte que te mira fixamente aos ollos e que parece que se vai arrastrando cara ti coma a melodía da canción ata posuírte por enteiro. Creo que é delirio apaixoante e sinceridade o que expresa a canción.

5. Janis Joplin-Piece of my heart

Non por ser especialmente sexy esta canción, se non porque me pon eufórica esta muller, gústanme os berridos e o come on vai e vai e vai e sube e sube e...


Pois ata aquí a miña lista, que non será moi ERDF, pero é o que hai. A ver que se lles ocorre a...aí van os nominados:

-SugarKane por Vidas Verticais
-Ghanito por Apocalipse do Porco
-Zerovacas por Zerovacas
-Elianinha por Elianinha
-Oko por Dor na retina


Pensamento e posterior edición: foder con música, desacompasa.

3/25/2007

Un pouco de todo

Fun a Vilagarcía, deille recordos ás corredoiras, tiven de banda sonora a Remolca Madriña, a Niño y Pistola e a Colectivo Oruga.



Comín eu soa, un pouquiño menos gracias ao móbil que ás veces me fai sentir preto da xente que máis aprecio.



Vin monte queimado.



E ao chegar a casa vinme reflexada nun texto ao que lle quitaría un E do nome, mudaría o apelido, de boa gana diría con coñecemento de causa que me gusta Estocolmo, eliminaría a pornografía e ao mellor as vodas das cousas que me disgustan, diría que a sexualidade non se pode definir e que nos últimos cinco anos non lle levo dando voltas a Descartes, pero que si levo facendo a mesma cousa.



Teño que ler Herba Moura e, querido diario, a sorte do amor é sentilo.

Noite de agasallos

Pois que iamos facer o venres máis que ir dar unha volta por aí? Despois de atopar pola tarde a dúas deportistazas saíndo do ximnasio e ver que o cúmulo de casualidades nunca remata de esgotarse, perdín algo o tempo limpando a casa e cando me quixen dar conta xa era hora de ir baixando. Non querendo baixar o coche vou e collo un taxi, que cada día van máis caros, coa COPE de banda sonora. O taxista informoume que teriamos que ir polo Paseo Marítimo porque había dúas manifestacións: a dos traballadores de Atento e a dos funcionarios do Concello, ante o cal falamos tamén da prevista para o día seguinte, esa que reza...na túa puta vida.

O home deixoume preto do punto de encontro e cando me dispoñía a baixar despois de deixarlle un billete enteiriño a cambio do servicio prestado e dicirlle que quedase co cambio, vai e dime: "Oe, desexo que pases un moi bo fin de semana". Si señor, así si que da gusto.

Pois eso, que alí estiven un anaco agardando ao segundo mosqueteiro e pensando en que tal lles estaría parecendo o concerto do Matt Elliot a outras dúas almas perdidas. E unha vez listos, alá nos fomos a ver a Niño y Pistola, concerto xenial e público entregado. Vamos, que se todo ía ben ao final foi mellor ao rematar o concerto coa chegada do terceiro mosqueteiro.

Kaiser Chiefs-Ruby


Como xa é habitual, dirixímonos ao 14, agora con fotolog. O bo de andar con esta xente é que ao final conversas e música sempre están relacionadas, va que si? Pois eso, que eu de informática nin flowers, pero que me gusta escoitalos.



A próxima parada foi o Polvorín e, ao pouco, uns cantos xa se dirixían cara o Puticlú e outros decidiamos retirarnos ante o pesadelo de ter que erguerse ao día seguinte para cumprir cos compromisos e obrigas consabidas. Antes de despedirnos completei o meu trío de agasallos da noite, desexei que este quinteto da morte non se desfixese nunca e, ante a ausencia de bágoas de emoción, unha refrescante choiva primaveral veu a bendecir o desexo e fixo que a despedida fose máis curta pero non por iso menos sentida e que cada un collese camiño cara onde lle pedía o corpo.

O meu foi o da retirada a tempo e que lle volvese a tomar o gusto a Fanny e Alexander.

Fanny e Alexander-Lene

3/23/2007

E agora que me puxen boa...

...you´ll see me surfing on the crest of the wave...como ben din os meus remolcadores favoritos.

Handiwork Shelving-Remolca Madriña

Enfermidade e creatividade

Estes días estiven enferma. Lembro outras dúas veces nas que estiven así de mal: hai nove anos onde me coidaron moi ben as compañeiras de piso e hai vinte que me coidou moi ben miña nai. Desa vez foi por culpa do sarampelo e mentres estaba metida na cama enchín un caderno vermello de contos e historias e daría un mundo por atopalo, porque me resultaría interesante saber que é o que escribín.

Estes días non fixen nada máis que sonar o nariz, toser coma unha bronquítica e durmir, durmir e durmir. Nos momentos en que espertaba algo febril e a pesar de que poida sonar raro, gustábame a sensación de estar enferma (sabendo que non era cousa grave) porque me sentía recollida en min mesma. Na enfermidade notas coma nunca o teu corpo, sínteste protexida polos demais, desenvolves unha capacidade de agradecemento infinita e a cabeza non deixa de rebulir porque xa non se ten que ocupar da rutina pautada de cada día e so desexa que o corpo se poña ben para poder facer todo aquelo que se lle ocurre.

Vin por aí un libro, de Philip Sandblom: "Enfermedad y creación: Como influye la enfermedad en la literatura, la pintura y la música." onde fala de enfermidades, malformacións conxénitas, consumo de drogas, desequilibrios mentais e no que investiga a autores como Sylvia Plath, Munch, Klee, Chopin, Hölderlin, Chéjov etc por citar uns poucos. O libro tamén está ilustrado con pinturas e debuxos de Picasso, Goya, Van Gogh... en definitiva, que Sandblom argumenta que ás veces e en certas circunstancias a enfermidade pode convertirse en fonte de inspiración e a dor, en arte.



E dixen eu, que é a creatividade? como chegamos a ser creativos? A creatividade ven sendo crear algo da nada. Como chegamos a iso non o sei pero algo que inflúe no creativos que podemos chegar a ser é o pensamento diverxente, un pensamento que non está necesariamente baixo un control consciente nin se rixe polas leis da lóxica, anque nel predominen as conexións lóxicas. É un pensamento rico en metáforas, atemporal, simbólico e que funciona máis no ámbito da fantasía que na realidade concreta (según Antonijevic e Mena, 1989) Ese é o pensamento creativo e vendo o traballo e as ideas de moita xente que anda neste blogomillo, unha non pode facer máis que abraiarse e desfrutar desas creacións. Eu tamén quero ser creativa, e como hai autores que pensan que esa habilidade se pode traballar, comezamos hoxe a poñernos as pilas e a esquecernos da enfermidade como soporte artístico que xa vamos curando. E hai que saír, claro!

3/21/2007

Sobre as euforias nocturnas



Os cúmulos de casualidades e serendipias encántame e ás veces ata che dan ideas. Hoxe seguimos con Rilke e con algo de Quevedo á honra do señor da foto (agardo non enganarme, que se non menuda metida de pata). Máis ca nada porque me gusta a noite e porque non hai idades dentro dela.

A ti, oscuridad de la que vengo,
te amo más que a la llama
que limita el mundo
y brilla sólo
para algún círculo
fuera del cual ningún ser sabe de ella.

Pero la oscuridad lo retiene todo:
formas y llamas, animales y a mí,
tal como los atrapa,
personas y poderes...

Y puede que una gran fuerza
cerca de mí se agite.

Creo en las noches.


Rilke "El libro de las horas"



A LA EDAD DE LAS MUJERES

De quince a veinte es niña; buena moza
de veinte a veinticinco, y por la cuenta
gentil mujer de veinticinco a treinta.
¡Dichoso aquel que en tal edad la goza!

De treinta a treinta y cinco no alboroza;
mas puédese comer con sal pimienta;
pero de treinta y cinco hasta cuarenta
anda en vísperas ya de una coroza.

A los cuarenta y cinco es bachillera,
ganguea, pide y juega del vocablo;
cumplidos los cincuenta, da en santera,

y a los cincuenta y cinco echa el retablo.
Niña, moza, mujer, vieja, hechicera,
bruja y santera, se la lleva el diablo.

Francisco de Quevedo

Sobre a poesía

Non son moi dada a recomendar libros nin falar deles anque si a regalalos, o cal non é o mesmo que facer bookcrossing. Tódalas letras que escribimos teñen un significado que so nos sabemos e que todos poden interpretar, máis aínda no caso da poesía.
Hai anos regalei O principiño a unha persoa moi querida por min (daquela, agora e sempre), que me correspondeu cun libriño que hoxe vou citar: Cartas a un joven poeta. Son as cartas que Rainer Maria Rilke lle escribiu a Franz Xaver Kapuss e que este publicou 20 anos despois da morte de Rilke.



Hoxe, por ser o día que é, deixo aquí un anaco, algo longo, desas cartas:

"(...)Pregunta usted si sus versos son buenos. Me lo pregunta a mí. Antes ha preguntado a otros. Los envía usted a revistas. Los compara con otros poemas, y se intranquiliza cuando ciertas redacciones rechazan sus intentos. Ahora bien (puesto que usted me ha permitido aconsejarle), le ruego que abandone todo eso. Mire usted hacia fuera, y eso, sobre todo, no debería hacerlo ahora. Nadie puede aconsejarle ni ayudarle, nadie. Hay sólo un único medio. Entre en usted. Examine ese fundamento que usted llama escribir; ponga a prueba si extiende sus raíces hasta el lugar más profundo de su corazón; reconozca si se moriría usted si se le privara de escribir. Esto, sobre todo: pregúntese en la hora más silenciosa de su noche: ¿debo escribir? Excave en sí mismo, en busca de una respuesta rofunda. Y si ésta hubiera de ser de asentimiento, si hubiera usted de enfrentarse a esta grave pregunta con un enérgico y sencillo debo, entonces construya su vida según esa necesidad: su vida, entrando hasta su hora más indiferente y pequeña, debe ser un signo y un testimonio de es impulso. Entonces, aproxímese a la naturaleza. Enconces, intente, como el primer hombre, decir lo que ve y lo que experimenta y ama y pierde. No escriba poesías de amor; apártese ante todo de esas formas qaue son demasiado corrientes y habituales: son las más difíciles, porque hace falta una gran fuerza madura para dar algo propio donde se establecen en la multitud tradiciones buenas y, en parte, brillantes. Por eso, sálvese de los temas generales y vuélvase a los que le ofrece su propia vida cotidiaa: describa sus melancolías y deseos, los pensamientos fugaces y la fe en alguna bellea; descríbalo todo con sinceridad interior, tranquila, humilde, y use, para expresarlo, las cosas de su ambiente, las imágenes de sus sueños y los objetos de su recuerdo. Si su vida cotidiana le parece pobre, no se queje de ella; quéjese de usted mismo, dígase que no es bastante poeta como para conjurar sus riquezas: pues para los creadores no hay pobreza ni lugar pobre e indiferente.



Y aunque estuviera usted en una cárcel cuyas paredes no dejaran llegar a sus sentidos ninguno de los rumores del mundo, ¿no seguiría teniendo siempre su infancia, esa riqueza preciosa, regia, el tesoro de los recuerdos? Vuelva ahí su atención. Intente hacer emerger las sumergidas ensaciones de ese ancho pasado; su personalidad se consolidará, su soledad se ensanchará y se hará una estancia en penumbra, en que se oye pasar de largo, a lo lejos, el estrépito de los demás. Y si de ese giro hacia dentro, de esa sumersión en el mundo propio, brotan versos, no se le ocurrirá a usted preguntar a nadie si son buenos versos. Tampoco hará intentos de interesar a las revistas por esos trabajos, pues verá en ellos su amada propiedad natural, un trozo y una voz de su vida. Una obra de arte es buena cuando brota de la necesidad. En esa índole de su origen está su juicio: no hay otro. Por eso, mi distinguido amigo, no sabría darle más consejo que éste: entrar en sí mismo y examinar las profundidades de que brota su vida: en ese manantial encontrará usted la respuesta a la pregunta de si debe crear. Tómela como suene, sin interpretaciones. Quizá se haga evidente que usted está llamado a ser artista. Entonces, acepte sobre sí ese destino, y sopórtelo, con su carga y su grandeza, sin preguntar por la recompensa que pudiera venir de fuera. Pues el creador debe ser un mundo para sí mismo, y encontrarlo todo en sí y en la naturaleza a que se ha adherido.



Pero quizá, después de ese descenso en sí y en su soledad, deba renunciar a llegar a ser poeta (basta, como he dicho, sentir, que se podría vivir sin escribir para no deber hacerlo en absoluto). Sin embargo, tampoco entonces habrá sido en vano este viraje que le pido. En cualquier caso, a partir de ahí, su vida encontrará caminos propios, y le deseo que sean buenos, ricos y amplios, mucho más de lo que puedo decir.(...)"

Deixa que todo che aconteza: a beleza e o espanto. Rainer Maria Rilke

3/20/2007

Aviso

Isto é o que che pode pasar se andas a mocear coa rapaza doutro.



Aparte diso, penso que ninguén é propiedade de ninguén a menos que queira selo (o amor é entregarse ao outro, xa sabedes). E mañá éche o Día Mundial da Poesía...