Malas Pécoras, fenotipicamente falando

A min é que me gusta conducir e Compostela queda a poucos minutos musicais e despois de pensalo outra vez, dixen, teñen razón, teño que poñerme as pilas e alá fomos a cargalas ben cargadas.

A primeira parada foi nese grande evento que é a Xuventude Galiza Net, onde estaban Sak, Iarrowarro (a quen non vin) e Andrés Milleiro, un encanto de rapaz (dáme una U, dáme una P, dáme una...), a quen lle encargamos unha complicada misión: atopar entre todos eses millóns de ficheiros a primeira película porno galega, que non sabemos se é lenda urbana ou non. Mentres tanto, Sak facía das súas con idea de podcastear algo.

Quedei atontanda ante tamaña concentración de xente no lugar e a imaxe de tantas pantallas xuntas impactoume tremendamente porque o meu nivel de frikismo é algo escaso, de tódolos xeitos é para pensarse ir un ano destes a estas festas. Supoño que algo contarán tamén Modesto máis ghanito que hoxe ían andar por alí como mafiosos fedelladores que son.



E despois de estar alí un anaco baixamos a deixar a nosa pegada polas pedras desa cidade que tanto nos gusta coincidindo no camiño a Oko, tan simpática coma sempre pero que se lle vía nos olliños o cansancio. E ao final chegamos ao noso destino onde nos atopamos cos responsables de mmmmmúsicas!, ese meme glorioso que está unindo ao blogomillo mediante notas musicais, co equipo de sono-tone case ao completo, con gañadores de premios de narrativa e gañadoras de premios de ensaio, con poetas que ao final da noite se convirten en cantantes, co capitán dun navío oceánico, co amigo do capitán ao cal non vin na Playa onde debiamos coincidir, con un que quere ser enterrado na discoteca, cunha ausencia de vacas por mor de tanta pécora reunida, co dono dunha mítica camisola e arremecaghona!...houbo serendipias de novo.

Creo que non se me esquece ninguén e se así é, que me perdoen que desmemoriada son abondo e non sei que conxunción de planetas nin que designio do destino fixo que se xuntase tanto persoeiro no lugar, pero dou gracias á decisión arroutada de poñer o coche camiño da aldea máis grande do mundo porque de novo foi outra grande noite, dende o comezo ata o final. Bos momentos e mellores cancións, ou ao revés.

Pixies-Here comes your man


Coma sempre un tremendo abrazo, porque non hai cousa que mellor sente que compartir uns risos con todos vos. Grandes, que sodes grandes!

(nota: esto xa parece a revista de cotilleos, eventos y ociosidades varias do blogomillo)