Peninsuleando

Mañá irei cara aí.
A primeira foto para quen lle gusten as postais.

Esas ideas

Refírome a esas ideas que temos cando imos para a cama pola noite, que andan entre o mundo real e o onírico, que rompen moldes de razoamento lóxico e que polo xeral resolven ese problema sen solución. Entras na fase 2 do soño feliz por dar no cravo e agardas ao día seguinte para recuperar ese pensamento propio de mentes iluminadas. Cando espertas ao día seguinte, esa fantástica idea paréceche do máis ridícula e automaticamente o cerebro bótaa ao lixo para que non ocupe conexións sinápticas necesarias para volver ao bucle do cotiá.

A "idea" viña polo tema tantas veces comentado: hai literatura galega, pero non hai lectores galegos. As imprentas sacan edicións de libros e estes acugúlanse nos estantes de mil librarías do país. Despois resulta que Saramago é portugués e lese e todo o mundo, Paulo Coelho é brasileiro e pásalle outro tanto do mesmo e Ferrín pode optar a un Nobel e en España non o coñecen.

Tamén é certo que non coñezo moitos máis escritores nin portugueses nin brasileiros, o cal é moi curioso, pero xa sería outro tema a tratar.

Ben, visto que a nivel empresarial e de comunicacións se andan a firmar acordos entre os dous países peninsulares (obviemos Xibraltar), eu pensei: " Podíase mudar a liña dunha editorial galega e outra portuguesa, ou facer un convenio entre dúas delas, ou mesmo todas, para editar os libros que lle cheguen, en galego e portugués e distribuílos así nas dúas bandas do Miño. Así alá chegaría a nosa literatura, ampliándose mercado, e aquí tamén teriamos acceso a actual creación literaria portuguesa."

Á mañá seguinte, concluín que era unha mala alucinación, que ao mellor o ideal era o reintegracionismo, que ata fai pouco non me entraba nin con calzador, pero é posible que estivese errada (realmente non hai erros, sinxelamente puntos de vista e diferentes expectativas).

Pois iso, que esa era a idea de antes de mergullarme feliz no meu soño.

O que se esquece

Un día non soubo amar e convertiuse nunha inútil emocional. Actualmente estase recuperando da súa amnesia e esta letra podería ser o guión dun día destes para poder voltar á normalidade.



Powered by Castpost

(Xa sei que visto dende fora pode quedar demasiado ñoño, pero hai cousas que so se entenden mediante a introspección e iso é cousa de cada un. Veloso, déchesme que pensar, graciñas.)

Primavera

Atopada aquí

Xa entrou e xa se viña notando. Remataron as neves e volveron as choivas, caprichosas pero algo máis cálidas. Todo medra, as árbores tentan estouparse a si mesmas para sacar o seu armazón máis bonito, os ríos van caudalosos e as troitas xa andan xogando ás agachadas. E nós, nós rimos, aledámosnos de ter máis sol, de ter máis día, parecemos nenos pequenos neste tempo no que xogan as nenas cos nenos e comezamos a facer excursionciñas.

Pero tamén é agora cando abres os ollos, espreguízaste e espertas doutro ano igualiño ao anterior. Pode que non sexa igual 100%, pero o teu ser séntese igual que daquela. Volves ter medo, volves a mirar arredor e ves que todo ten moi claro o seu curso a seguir: a auga cara o mar, o verde cara arriba, ¿e ti?. Ti coma cada primavera volves a estar perdida, cada vez menos, pero o teu ser invádese de morriña doutros tempos, andas con esa figura lánguida de tuberculosa, ausente de nada e preocupada de todo. Á vez tamén queres mudar de pel, meterte nas turbulencias dun muíño de vento e saír voando coma os paxariños.

Pois coma a flor máis bonita, xa é hora de saír do acubillo e deixar de estar tan resgardada. É tempo de coller azos e abrirte ao mundo, coller o mellor de cada tempo que viviches e fundilo todo.

Muda xa e fai de ti a cousa máis bonita que nunca pensaches ser!

A túa larpeirada

Fas a merca do día e colles un pouco de todo, colles o pan prefabricado, o leite que non sabe a leite, o zucre que non sabes ben por que se refina, mercas cervexa porque hoxe che apetece e dubidas entre mercar amorodos sen sabor ou aguacates. Pillas un par deles pensando que lle poden facer boa compaña aos tomates insípidos. Colles os máis escuros que son os máis maduros, vas á caixa e rumbo cara a casa.

Ao final os aguacates non acompañaron aos tomatiños, e decides que o mellor destino que van ter vai ser a batidora: aguacate, zucre e leite.

Verde que te quero verde.

Un ombreiro

Un ombreiro calquera éche moito máis do que parece, riba dun podes chorar, podes atopar apoio para a cabeciña cando cansa de rebulir, podes botarlle unha man e amosar moitos sentementos, podes subilo na busca da ourella e mesmo coa fazula ir a buscalo... cando suben os dous pode que non saibas por que e cando comezas a menealos amodiño o corpo sigue detrás na busca dese baile. Bótalos cara atrás para darlle unha aperta ao lombiño tan castigado e eu polo xeral téñoos castigados a proxectarse cara adiante nunha postura similar ao Pensador de Rodin.

Un ombreiro non é unha articulación calquera, son catro. Se algunha falla o ombreiro non é o mesmo. Articúlase o húmero coa escápula, articúlase a escápula coa clavícula (a través do acromion), articúlase a clavícula co esternón e volvemos a escápula que tamén se articula coa parede torácica a través de dous musculiños que normalmente non sabemos nin que os temos (o subescapular e o serrato anterior). Poderiamos engadir mesmo outra articulación máis, se admitimos esta última, a articulación subdeltoidea.

O conto é que con todas estas articulacións hai moitos máis ligamentos e un lote de músculos cos seus correspondentes tendóns implicados no movemento dun ombreiro.

Quero que non me doia máis e recupere a súa funcionalidade. Sana, sana...
(A parelliña esta ven sacada desta páxina)

Música do momento

Eu non sei de música, non sei de estilos, non sei de nada, pero hoxe na radio fórmula escoitei unha canción duns que polo de agora me gustan: Franz Ferdinand, "Well that was easy" que me recordou a algunha outra canción, pero vamos, nin caso, que eu teño moi mal oído e peor voz.

Despois, tendo en conta as miñas dotes musicais, lembráronme a un garito de O Grobe que poñen así música que non escoitara en ningún outro lada ata daquela. Non me lembro do nome do sitio, pero gustárame moito, moitísimo, bastante mod o sitio (a ver se non vou meter a zoca, que nos movementos xuvenís tampouco estou moi posta).

Dos Franz Ferdinand, unha cousa que me fixo rir, sacada da súa biografía: "A couple of years ago Bob, Alex, Nick and Paul got a group together. They said that they wanted to make girls dance or something." A min estanme gustando, será porque me manteñen a cabeza nas nubes.

*Despois de buscar un pouco conclúo que o sitio en cuestión é Vado Permanente e resulta que é indie. Boh, xúntase de todo ho, coma en Radio 3.

Teima

Eu, por veces, gosto de estar na verza, cos p�s na terra e a cabeza noutro mundo.

Powered by Castpost

Control

Non son asertiva. Se me preocupo algo máis xa caio na ansiedade xeneralizada. E se me deixo de preocupar parece que quedo sen control.

Aquí, un problema. Telo todo situado, visto e remirado. Que non haxa lugar para a improvisación porque, se algo escapa aos acontecementos xa pensados, unha ponse nerviosa. E despois resulta que es a que fai as tolemias máis grandes, coma se te quixeses poñer en perigo e rematar con tanta rectitude.

Dixéronme que o problema das mulleres era o control.

O mundo arrecende

CAKE DE AMORODO

Sinxelamente para larpeiros.

Xabón aromático con vainilla e petit-grain.

Reminiscencias do orkut

Acabo de dar coa contraseña que tiña para orkut, o cal di moito de min: poucas visitas ao orkut e non dar pé con bola nunca. E acordoume o inventiño porque mirando e curioseando polas blós, resulta que o que oín dunha vez e que agora non lembro exactamente, vai ser verdade: que a través de 3 persoas (creo que eran 3) que coñeces podes estar relacionado con calquera outra en calquera punto do planeta.

Descubro sorprendida (ou non tanto) que coñezo persoalmente ao dono dunha bló (anque el non o saiba...pero el tampouco me quixo dicir quen era cando me chegou unha sms dun móbil descoñecido e como somos medio rarechos deixamos a cousa así, un bico logo de táboas merecidas). Que me falou el do autor doutra bló, que falei vía irc coa dona doutra, que outras dúas persoas coñecen a unha rapaza que eu tamén, outro fai mención nun momento a outra rapaza que é do meu agrado, un que sospeito que podería ter coincidido no Abastos con outro amigo e outro que a pesar da distancia pode saber quen foi unha compañeira de piso mentres estudiabamos. Despois dentro da xente da escrita xa muda a cousa porque é moi probable que se leven con mestres poetas que tiven...co cal a relación xa se metamorfosea.

Gosto dese feito, de que ao final todos esteamos no mesmo mundo e que igual unha anécdota que unha vez che contaron fose algo que nos pasou a algún de nós.

Isto remata chiscando un ollo a tódolos amigos invisibles que temos. Bicos.

Hey, ho. Let´s go.

Decidido. Mañá 15 de marzo vai ser o día D (Deixar De ffffffffffff). Xa non cheiro nada, ou se o fago vai con retraso respecto ao ulido en cuestión. Dixen fai tempo que cando o tabaco me impedise ir ao monte, remataba con el. Agora xa noto que me afogo por veces e o outro día oín sibilancias nas alegrías.

Detesto o ulido, detesto o sabor, e o que é máis, detesto pensar que cando morra no caso de poder doar órganos, miren para os pulmóns cheos de pena. Anque namais sexa pola idea de pensar que poida salvar algunha vida merece a pena deixar esta droga. Vaia se a merece. Xa irei contando e a ver se logramos rehabilitarnos.

Respecto ao de fffffffff, que vos parecería que asociado a outra acepción de ffffffff tivese acontecido esta conversa?:

"-Ti fumas moito?
-Tanto se nota?"

Que os azos volvan a min.

Nunca me deixes de trovar

Vaite ir ver, vai ir ao corazón do país. Xa ten o itinerario feito na cabeza e so queda realizalo. Quere, non debe, ten medo, pero á fin, débecho. Se ela fose ti, xa tería abandoado a lírica e xa se tería ocupado doutra máis agradecida.

E de certo que parece unha desas historias, que todos sospeitan, que ninguén sabe, que todos vos ven e ninguén vos mira. Como pensa que o amor máis puro é o que non se posúe, es ti quen o sofre. Es ti o que se preocupa de que saiba que toleas por un ollar e é ela a que rexeita todo o que lle das. Non sempre. Desta vez toca unha de area, anque despois de tres anos a cal estaría máis que merecida.

Tres anos sen vos ver, oito a vos coñecer.
Primeiro encontro, a cidade mareira.
Segundo encontro, a cidade de pedra.
Terceiro encontro, a foliada da carballeira.
Cuarto encontro, a cidade das burgas.
Quinto encontro, a vila do maravedí.
Houbo outro nunha cova da cidade primeira que rematou onde fixo o mesmo Xerion, dende aquela ningún máis.

Teme que hoxe sexa o día no que os feitos desfagan toda a maxia. Quere, non debe, ten medo, pero á fin, débecho. Que sexa hoxe o día no que a vexas fea e que sexa a fin, despois poderá dicir o que Olga Novo: "quen me dera ser gata..."

Nós mesmos

E ti estarías encantada/o de coñecerte?

Sábado, sabadete

¿Pero en que país vivimos? A min é que me da a risa, pero moita risa. Aparte do chuzas que somos (aquí tamén comentan algo) paréceme incrible que lle estean dando publicidade e todo (acabo de velo no supertelexornal da TVG, con hora e lugar incluídos).

O peor do conto é que supostamente é para batir un récord Guiness (viva a cervexaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa), a ver se lles gañamos aos de Sevilla, ole mi niño.

E falando da cidade en cuestión, a finais deste mes voltarei a visitala. A primeira e única vez que fun foi cando era algo máis pipiola, con 19 aniños case recén cumpridos. Unhas xornadas de estudantes que organizaran alá e non sei como foi a cousa e metinme no grupo que ía. E claro, a vida de estudiante xa se sabe...preciosa.

Cousas a destacar, todo en xeral, pero así que me impactaran máis...é que me da vergonza e todo. A manzanilla riquísima. A única bebida non alcólica tomada foi unha auga embotellada media hora antes de liscar de volta a Coruña, e foi auga porque acababa de perder a chave da taquilla da estación de autobuses e estaba o ánimo algo decaído. Descobremento da existencia de "Tele-botella" con xeo incluído. Descobremento do que era un botellón: unha praza diante dunha igrexa enorme petadísima de xente coas súas bolsas espirituosas entre os pés porque non collían noutro sitio. Descobremento de que en Sevilla non se fala galego e que o porteiro en cuestión non te deixa entrar porque pensa que estás bébeda (tiña razón, pero non era para tanto, eu falaba o que aprendín...so tiña un leve problema espacio-temporal...pensaba que estaba na terriña). A casualidade de que aquel rapaz que che fixera tilín fose de Novelda...ao ano seguinte, creo (se non foi ese) en Novelda caeu o gordo.

En definitiva...non sei se sairei o sábado, en caso de que si ¿por que sitio da xeografía galega me deixo caer?

Tags: licor café, ron, cervexa,máis cervexa, güisque se se tercia e viño seco de Madeira.

Fuxindo das situacións tóxicas

E iamos por luuuuuuuuume e atopamos neve. As cousas nunca saen como unha pensa e sorprendentemente, comeza a gustarme ese feito.

Estaba eu tola por ir a ver Lamatumbá e convenzo á xente para tirar cara Arzúa no día menos propicio para ir a sitio ningún. Que gusto a auga a caer do ceo, e mi madriña querida... creo que vai ser boa idea mercar unhas cadeas para o coche. Curtis en plena nevarada, ¿para onde imos? ¡e eu que sei se os carteis están branquiños da neve! A cuestión é que chegamos alí e vaia por dios, que resulta que cancelaron o concerto. ¿Pero dende cando se cancelan os concertos neste país? Éche o mesmo, imos cear como é debido e imos buscar onde pasar a noite que de aquí hoxe non nos movemos.

E aí nos vamos de ricachóns a pasar a noite nunha casiña de turismo rural. Que ben, que ben, que ata hai calefacción e mira ti que a auga sae máis quente aquí que na miña casa. Como non, nunha terra de vacas, ule a vaca, o exterior que non o interior da casa.

E ao día seguinte imos a feira do queixo, a escoitar os pasarrúas e a meterse no ambiente da vila. Comemos pulpiño, comemos churrasco, bebemos barrantes, bebemos café e como non, gotas e licorciño do negro...¡café! Machiño nin que fose un cubata. E vamos chamar a tal, e vamos chamar a cual e siiiiii, van vir tamén...¿e teu irmán? Sms que te criou.

E xa que estamos e quedou boa tarde, fría coma o demo, pero boa á fin, quedaremos a escoitar a Xochimilca. E entre chimpo e chimpo descubrimos que ao noso lado está a Susana Seivane mailo mozo...crónica rosa galega, mellor non, non nos rebaixemos ata eses extremos ¿non? (si que nos rebaixamos un pouquiño, pero todo queda en bueh, sabe dios e que máis ten)

E eso, que nos vemos rapaces, que nós liscamos para casa que mañá toca traballo e a Milladoiro xa os veremos noutra, pasádeo ben e quedamos neso ¿vale? Xa nos chamamos. E de volta para casa sorpréndome de bo humor, contenta da fin de semana e con ganas de sofá.

E dime mamá, ¿que meu irmán tamén estivo en Arzúa?...este rapaz non se entera de nada, nin mirou o teléfono...se é que o levou, claro. Pois veña que xa te chamo eu nesta semana, chauuuu.

Que ben se está cando se está ben ¿a que si? Bicazos.

Non me gusta nada que me potreen

Que unha sexa algo calada e non diga máis do que ten que dicir porque lle parece que os demais xa falan de máis.
Que porque fales máis alto e digas catro palabros técnicos moi ben colocados dando a impresión de que sabes máis co resto.
Que as túas palabras acabalen ás miñas coma se foran bestas na rapa e queiras ir para arriba empurrándote gracias ao apoio do teu pe no meu ombreiro.
Que cando hai un bo proxecto para todos pero que non che vai ben a ti poñas trabas ao caladiño por tódolos lados.
Que che pareza que aínda hai categorías e que catalogues aos demais baseándote en que o teu punto de vista es lo más de lo más.
Que vexas que me mato e que aínda me restregues con queixumes as concesións que che fan a ti.
Que estea notando que so me contes o que che convén e cando che convén.
Que me mires coma unha rival cando sabes de sobra que están tentando levar a cabo un proxecto de grupo.

Que pase todo eso e que haxa alguén que confíe en min e a ti non che guste, pois claro que é fastidiado, pero non me gusta que pasen por riba de min tantas veces. Tranquila que xa me estou poñendo as pilas e noutra así non me cazan.

Respecto a ti, que che dean e que che guste, que non hai que ser tan trepa.

Pascual Veiga

Andamos nunha época de bo comer e eses bos costumes non se deben perder. Descubríronme fai pouco un sitio que me gustou moito para iso, boa comida e bo prezo tamén, ao meu ver. Chámase O Trisquel (Pascual Veiga, 14 creo...preto das Conchiñas na Coruña).

As veces non te paras a pensar no nome das rúas (véxase Calle/Rúa División Azul) e pódeste levar sorpresas. Desta vez foi moi grata.

Eu xa aviso cando saiba tocar o noso himno.