Soños, ríos e poesía

Nin recollemento nin nada, a semana santa non está feita para min.

Teño que dicir ao meu favor que o xoves vía vir o meu vía crucis particular e o doutros achegados debido a certos acontecementos que han de influír nas nosas vidas (agardo que para ben) e que podían traer consigo estigmas nas nosas almas, pero pecadores somos e o venres xa estabamos todos repostos dos demos e dos medos e nun chiscar de dedos a vida retornou ao seu feliz cauce.



E a carón do cauce dun río fun o venres a atopar a miña paz interior despois de redimirme co meu primeiro soño en moito tempo.



E vistas as trazas que estaba tomando a semaniña non quedaba outra que ir o sábado ao convite que se nos facía dende casatlántica da man das ramboias periféricas. Ás seis da tarde estabamos en Corme e asistimos na lonxa do percebe, con báscula e chimpín incluído, á Performance literaria e musical coa que nos agasallaban Paco Souto, Suso Bahamonde, Estevo e Davide Creus, María Lado e Lucía Aldao e o artista convidado: un rapaz alemán que co seu ding dong e o danke anke nos fixo participar nas rimas teutonas. Colaborando no evento estaba por aí un dos percebeiros máis queridos polo blogomillo, Suso Lista, e a xente inquieta e chea de ideas de alg-a.

Teño que dicir, entre avergoñada e sorprendida por darme conta do feito a estas alturas, que era o primeiro recital ao que asistía e gustoume. Foron un golpe nos oídos as voces (des)acompasadas de maria e lucia, embelesáronme as verbas de Suso Bahamonde coa sonoridade da guitarra de seu irmán de fondo, impresiona a forza que bota lu pola boca e o grande que se fai maria cando ensina o que leva dentro, foi moi grata a experiencia alemá con ese outro poeta de nome que non lembro e que maria xa se encargará de decirnos, gustoume Paco Souto con ese cambio de temática e estilo máis tradicional e encantoume o que fixeron os semiespidos irmáns Creus pegándonos versos nos corpos mentres as palabras se nos metían a través dos poros: un ollo dis para un ollo dis-tanto.



Foi tamén especialmente bonito e pouco participativo a última improvisación de maria con "Lonja", unha subasta que estiven a piques de interromper para quedar co poema nesa puxa de versos e subastar algo coma:

e é meu, como eu sempre quixen que ti foses
e ti foxes cara min coa túa boca
de caramelo e sal. e sal de min.
sen querer sal coa túa boca de mar,
de min, de nós.
a túa boca de flor
da que caen pétalos coma se fosen pérolas,
pérolas de amor,
pérolas de sol.
a túa boca de flor
que me regalas na pel,
que é túa, que é miña
e que eu che dou
sen saber que máis dicir
sen saber que máis falar
sen saber que máis falar
sonan badaladas con son de mar,
de norte e de sorte.
sorte a miña por terte,
sempre a sorte que eu digo:
e é meu, como eu sempre quixen que ti foses.

Pero a "Lonja" non se interrumpiu porque daba xenio oír a maria. Estivo xenial.

E hoxe, domingo de resurección...as chagas están pechadas, a catarse realizada e sigo querendo que me lamban feridas (esto xa é rollo cristianocatólico así dando pena para non desentonar coa semana de paixón, que se non mas lamben, xa as lamberei eu)