A paisaxe que se vía dende a ventá era fermosa, ao lonxe unha morea de ondulacións cobertas das cores dos castaños, das uces, das aciñeiras, dos carballos e de tantas outras especies, facían que pensar na chaira castelá provocase agorafobia. Non, non era esa a palabra...a ela producílle unha sensación de baleiro, soidade e ausencia.
Mentres se dirixían á casiña que alugaran, vira árbores e máis árbores no camiño, montes calmos e vales coma os dos contos que escribía cando era pequena. Mesmo se pararan a observar o plegamento de Campodola por petición propia, sempre gustara da xeoloxía anque pouco podería contar agora do tema, esquecíaselle todo. Estábase lembrando agora da imaxe do plegamento, hai case 500 millóns de anos a Terra decidira moverse e facer acabalgar aquelas moreas de materias estratificados uns por riba doutros. Agora, por mor da choiva, do vento e de todo aquelo que nos daba tema de conversa nos ascensores, viamos so o sinclinal, deitado e repousado, agardando sen saber a ciencia certa o seu futuro dentro doutros 500 millóns de anos. Despois dese momento desexou por uns intres transformarse nunha ninfa para habitar aqueles marabillosos lugares, despois pensou nos homes, nos deuses, na destrucción e lembrouse do que estaba a facer alí.
Precisaban implicación por parte da xente, darlles motivos para a loita, facer posible a combustión. "Precisamos dun catalizador", dixera Daniel, "Xa sabes, un discurso contando a represión que nos rodea, ti deso sabes, dáseche moi ben o discurso." O discurso precisaba de palabras xa por todos sabidas, represión, o País, independentismo, organización, estado español, política opresiva social, caciquismo, aplicación terapéutica da violencia, simboloxía fascista, víctimas do terrorismo machista e patriarcal, autodeterminación, Galiza livre e combativa, denuncia, política lingüística, non ao soberanismo, marbellización mesmo podería chegar a valer nun momento dado...
Mingos prometéralle que despois daquelo todo remataría, que so precisaba identificar á xente que ía acudir, que lle daría el persoalmente a información ás autoridades que xa estaban sobreaviso. Pero diante deles tiña que amosarse como unha líder agora que llo pediran, despois todo remataría, prometérallo. Ela pensaba que xa estaba indo demasiado lonxe, quería rematar con aquelo xa. Cando chegaran todos á casa alugada aledouse moito de non atopar a Roi alí, ao mellor facía mal en tentar mantelo apartado, pero era dos poucos que non quería ter que denunciar.
Tras o discurso de arenga, polo que o Daniel e o Marcos a felicitaron moi sinceramente e con cara de estar realmente sorprendidos, foi para o cuarto. Botou media hora sentada na cama cravando os ollos en ningún sitio. 18 de xuño, hoxe marchaban os "deutsches" e onte non os vira en todo o día, nin de noite (houbera festa) e hoxe pola mañá cos nervios nin se lembrara de deixarlles anque fose unha tarxeta de despedida. Voltarían o mércores pola mañá a Compostela e despois chamaríaos a Berlín se atopaba o teléfono. Pensou no seu móbil, debeu de deixalo encima da cama mentres metía a roupa na mochila. Pero ela tiña a imaxe clara de telo metido no bolso. Esqueceuno. Dispúxose de novo a baixar cara a lareira da casa onde estarían todos os demais. Xa ulía a churrasco, colleu aire e botouno lentamente baleirando o peito. Ultreia abriu a porta e baixou as escaleiras cun sorriso na cara.
"Todo rematará pronto e ben", ía repetindo a modo de mantra Helena.
(Comunicado: xantar do blogomillo o domingo 30 de xullo no San Clodio en Compostela, razón e reservas na casa de dorfun)
7/08/2006
7/06/2006
Dez
Levaba seis meses no cárcere e parecíalle estar vivindo aínda unha película. Dende que aquel rapaz lle trouxera a dichosa mochila amarela todo fora de mal en peor.
-Abre ti Xelís, que eu non poido!!-berrara dende a sala mentres seguía limpando a ventá que daba á rúa. Xelís abrira sen dar un chío. Era o mellor irmán que nunca poidese ter tido, a mellor persoa que coñecía: tan inxenuo por veces pero sempre tan atento e sereno. Nunca che daba un consello se non llo pedías e nunca o xulgara en acto ningún. Quería a Xelís. Non podía pensar nel se non era con moita admiración, por moitas pelexas que tivesen tido e por moito que se chegaran a non soportar nalgúns momentos, gústaballe telo coma irmán: chegar a aborrecelo máis que a ninguén pero terlle gardado o mellor curruncho no corazón.
-Ola, está Roi? É que lle viña dar unha cousa, que non sabe que veño.-Xelís quedara mirando con cara de extrañeza ao fulano que tiña diante. Non lle debía cadrar para nada comigo: un mozo alto, tan delgado que semellaba que se ía descompoñer por momentos, cun riso estúpido na cara brillante pola graxa que lle rezumaba polos poros e catro pelos que se dispoñían anarquicamente na cima do cranio. Ademais a camisiña rosa non lle cadraba nada a esa cara. Levaba postas unhas gafas de pasta negras que lle quedaban moi mal, parecían as gafas de Torrente Ballester, pero era o único no que podería parecerse a el.
-Roi, é para ti...-mirou ao rapaz sen saber en que categoría de recoñecemento de patróns colocalo- e chámaste?
-Mingos... Domingo mellor.
-Domingo-repetiu polo baixo Xelís. Iso de que as primeiras apariencias enganan non lle voulo de nada.
Achegárame á porta da entrada mirando para o mozo aquel. A cara de extrañeza penso que se notaba ás leguas, non vira a aquel fulano na vida, pero el parecía que me coñecese de toda a vida porque me miraba aos ollos e sorríame. Xelís miroume con cara de "e este ghicho?" e foise para a cociña deixándonos aos dous no marco da porta.
O tipiño era a cousa máis extraña que vira nunca, un cabezón enorme para a delgadez do seu corpo e un pelo moi fino e algo longo de máis. Tamén tiña as mans moi grandes para os brazos de fideo que se gastaba. Supuxo ao ver o pelo que lle cubría os dedos que a carencia de masa muscular era suplida pola presencia de bulbos pilosos.
-Ola.
-Ola. Roi, non? Son Mingos, Domingo. Veño traerche unha cousa de parte dunha amiga en común-enarquei as cellas- De Helena. Creo que foi de viaxe ou algo así e encargoume que che dera isto- dixo alongándome a mochila marela.
-Ah, de viaxe. E encargouche a ti que me deses isto.-había unha semana que non vía a Helena. A última vez fora nunha das festas que se organizaran. A temática da festa era contra a marbellización de Galiza. Fora divertido, estaba todo o mundo moi eufórico e nos poucos intres que puiden estar con ela díxome que pronto deixaría todo aquilo, que xa me contaría polo miúdo e que non fixera burrada ningunha. Realmente non sei moi ben que me dixera porque non estaba en condicións de reter moita información, estaba automutilando o meu cerebro a base de cervexa, porque me decatara daquela que o único que me interesaba reter dos beizos da rapaza, non eran as palabras, se non a propia carnosidade dos mesmos nos meus.
-Cóllea, que eu teño presa. Veña, que marcho, aburiño e boa sorte!- quedei coma un papón coa mochila na man. O fulano dou volta instantáneamente- Esquecíaseme ufff, tamén me dixo que che dera isto.- e a miña man colleu un sobre cunha suposta carta dentro.
Fora moi parvo. Tan inocente que non podía dar creto. Fixera todo o que poñía na carta, crérao todo. Que se ía de Compostela por motivos familiares, que xa voltaría a ter novas dela e xa lle explicaría polo miúdo, que so lle tiña que facer un favor...moi grande, deixar a mochila no Pórtico da Gloria, que non llo debía de dicir pero que ía ser unha pequena explosión, que apenas danaría a pedra, sería so un susto, unha acción política...se llo pedía era porque tiña moita confianza nel e palabras e máis palabras que embaucaban e que o fixeran sentir... especial? Hai veces que un non pensa as cousas e anque as pensase moito tempo seguro que tiraría para adiante igual, por moi absurdo que poida parecer. Ao mellor ese fora o erro da súa vida. E o dela, cal fora o dela? Neses intres, seis meses caen riba das costas e pesan, abafan, murchan, consumen e vante ferindo nunha constante tortura.
-Abre ti Xelís, que eu non poido!!-berrara dende a sala mentres seguía limpando a ventá que daba á rúa. Xelís abrira sen dar un chío. Era o mellor irmán que nunca poidese ter tido, a mellor persoa que coñecía: tan inxenuo por veces pero sempre tan atento e sereno. Nunca che daba un consello se non llo pedías e nunca o xulgara en acto ningún. Quería a Xelís. Non podía pensar nel se non era con moita admiración, por moitas pelexas que tivesen tido e por moito que se chegaran a non soportar nalgúns momentos, gústaballe telo coma irmán: chegar a aborrecelo máis que a ninguén pero terlle gardado o mellor curruncho no corazón.
-Ola, está Roi? É que lle viña dar unha cousa, que non sabe que veño.-Xelís quedara mirando con cara de extrañeza ao fulano que tiña diante. Non lle debía cadrar para nada comigo: un mozo alto, tan delgado que semellaba que se ía descompoñer por momentos, cun riso estúpido na cara brillante pola graxa que lle rezumaba polos poros e catro pelos que se dispoñían anarquicamente na cima do cranio. Ademais a camisiña rosa non lle cadraba nada a esa cara. Levaba postas unhas gafas de pasta negras que lle quedaban moi mal, parecían as gafas de Torrente Ballester, pero era o único no que podería parecerse a el.
-Roi, é para ti...-mirou ao rapaz sen saber en que categoría de recoñecemento de patróns colocalo- e chámaste?
-Mingos... Domingo mellor.
-Domingo-repetiu polo baixo Xelís. Iso de que as primeiras apariencias enganan non lle voulo de nada.
Achegárame á porta da entrada mirando para o mozo aquel. A cara de extrañeza penso que se notaba ás leguas, non vira a aquel fulano na vida, pero el parecía que me coñecese de toda a vida porque me miraba aos ollos e sorríame. Xelís miroume con cara de "e este ghicho?" e foise para a cociña deixándonos aos dous no marco da porta.
O tipiño era a cousa máis extraña que vira nunca, un cabezón enorme para a delgadez do seu corpo e un pelo moi fino e algo longo de máis. Tamén tiña as mans moi grandes para os brazos de fideo que se gastaba. Supuxo ao ver o pelo que lle cubría os dedos que a carencia de masa muscular era suplida pola presencia de bulbos pilosos.
-Ola.
-Ola. Roi, non? Son Mingos, Domingo. Veño traerche unha cousa de parte dunha amiga en común-enarquei as cellas- De Helena. Creo que foi de viaxe ou algo así e encargoume que che dera isto- dixo alongándome a mochila marela.
-Ah, de viaxe. E encargouche a ti que me deses isto.-había unha semana que non vía a Helena. A última vez fora nunha das festas que se organizaran. A temática da festa era contra a marbellización de Galiza. Fora divertido, estaba todo o mundo moi eufórico e nos poucos intres que puiden estar con ela díxome que pronto deixaría todo aquilo, que xa me contaría polo miúdo e que non fixera burrada ningunha. Realmente non sei moi ben que me dixera porque non estaba en condicións de reter moita información, estaba automutilando o meu cerebro a base de cervexa, porque me decatara daquela que o único que me interesaba reter dos beizos da rapaza, non eran as palabras, se non a propia carnosidade dos mesmos nos meus.
-Cóllea, que eu teño presa. Veña, que marcho, aburiño e boa sorte!- quedei coma un papón coa mochila na man. O fulano dou volta instantáneamente- Esquecíaseme ufff, tamén me dixo que che dera isto.- e a miña man colleu un sobre cunha suposta carta dentro.
Fora moi parvo. Tan inocente que non podía dar creto. Fixera todo o que poñía na carta, crérao todo. Que se ía de Compostela por motivos familiares, que xa voltaría a ter novas dela e xa lle explicaría polo miúdo, que so lle tiña que facer un favor...moi grande, deixar a mochila no Pórtico da Gloria, que non llo debía de dicir pero que ía ser unha pequena explosión, que apenas danaría a pedra, sería so un susto, unha acción política...se llo pedía era porque tiña moita confianza nel e palabras e máis palabras que embaucaban e que o fixeran sentir... especial? Hai veces que un non pensa as cousas e anque as pensase moito tempo seguro que tiraría para adiante igual, por moi absurdo que poida parecer. Ao mellor ese fora o erro da súa vida. E o dela, cal fora o dela? Neses intres, seis meses caen riba das costas e pesan, abafan, murchan, consumen e vante ferindo nunha constante tortura.
Nove
Viña de Cáceres, cada vez que ía visitar a Roi quedaba alí máis días do debido, parecíalle que así estaba máis preto del. Non lle dicía nada ao rapaz sobre iso porque sabía que sufriría máis. Roi deixaba pasar o tempo, sen pensar moito, sen facer nada e obedecendo, máis por desidia que por outra cousa, as normas internas. Lía, escribía e escoitaba música. Tentaba manterse ocupado a maior parte do tempo e non fixera moita amistade con ninguén. Con quen te vas xuntar no cárcere?
Desta vez, coma das outras, a cara do Roi era coma a do conde Orgaz...estaba morta, pálida, ausente. Mesmo el se deixaba utilizar. Ao pouco de mandalo para prisión, como sempre pasa nestes casos, unha plataforma cidadá comezaba xa a armar rebumbio pedindo a excarcelación de Roi. Despois so pedían o achegamento a Galiza. Non quixen ter nada que ver e Roi continuaba co seu mutismo. Deixaba facer pero non se implicaba nada. Tiña cartas sen ler, de xente que descoñecía e dalgunha que coñecía. Deixou de lelas despois da primeira, a organización pedíalle que fose forte, que eles estaban con el, que fora todo un exemplo para os demais non declarando, que era o bastión do independentismo galego, que ogallá todos tivesen a súa decisión e a súa convicción na loita...e así moreas de verbas imbéciles, incoherentes e falsas. Roi decidiu seguir dando a calada por resposta, rexeitaba visitas e fuxía de situacións que o forzasen a lembrar o que pasara. Nen el mesmo o sabía.
A casa estaba valeira e voltoume ao corpo esa sensación de tristura. Mirei as cartas que collera do buzón e entre as facturas e a publicidade apareceu unha sen remitente. Sentei no sofá ao lado da ventá e abrina. Viña unha fotografía dentro que recoñecín de seguido e dúas cartas dentro, unha para Helena e outra para Roi e para min. Lin a nósa, eran Ulrich e Sven, os "deutsches". Veume un sorriso á cara ao lembralos, foran os compañeiros de piso de Helena... xa pasaran 5 meses dende que marcharan, como coincidiu con todo o rebumbio penso que nin nos despediramos deles. Dicían que Helena non lles respostaba ás cartas, se sabiamos se se mudara de casa, que nos botaban de menos e que a ver se podían vir uns días de novo a Compostela. Non sabían nada. Mandaban tamén unha carta para a rapaza e agardaban que estivesemos todos ben. Unha morea de apertas, que lles gustaría ter novas nósas e que eles seguían sendo do LK.
A fotografía que mandaban fixéraa eu. Estaban Sven, Helena, Roi e Ulrich sorrindo á camara nos Cañóns do Sil. Fora un día de sol no mes de maio que colleramos o coche cara non se sabe onde e remataramos, como dixera Sven, en Falcon Crest. Ogallá as cousas seguisen sempre así. Tería que dicirlles que esa foto nunca máis voltaría a ser posible porque nos faltaba un riso para completala.
(por certo, tamén nos falta hojasdehierba de Hai Cada!, sabe alguén algo dela?)
Desta vez, coma das outras, a cara do Roi era coma a do conde Orgaz...estaba morta, pálida, ausente. Mesmo el se deixaba utilizar. Ao pouco de mandalo para prisión, como sempre pasa nestes casos, unha plataforma cidadá comezaba xa a armar rebumbio pedindo a excarcelación de Roi. Despois so pedían o achegamento a Galiza. Non quixen ter nada que ver e Roi continuaba co seu mutismo. Deixaba facer pero non se implicaba nada. Tiña cartas sen ler, de xente que descoñecía e dalgunha que coñecía. Deixou de lelas despois da primeira, a organización pedíalle que fose forte, que eles estaban con el, que fora todo un exemplo para os demais non declarando, que era o bastión do independentismo galego, que ogallá todos tivesen a súa decisión e a súa convicción na loita...e así moreas de verbas imbéciles, incoherentes e falsas. Roi decidiu seguir dando a calada por resposta, rexeitaba visitas e fuxía de situacións que o forzasen a lembrar o que pasara. Nen el mesmo o sabía.
A casa estaba valeira e voltoume ao corpo esa sensación de tristura. Mirei as cartas que collera do buzón e entre as facturas e a publicidade apareceu unha sen remitente. Sentei no sofá ao lado da ventá e abrina. Viña unha fotografía dentro que recoñecín de seguido e dúas cartas dentro, unha para Helena e outra para Roi e para min. Lin a nósa, eran Ulrich e Sven, os "deutsches". Veume un sorriso á cara ao lembralos, foran os compañeiros de piso de Helena... xa pasaran 5 meses dende que marcharan, como coincidiu con todo o rebumbio penso que nin nos despediramos deles. Dicían que Helena non lles respostaba ás cartas, se sabiamos se se mudara de casa, que nos botaban de menos e que a ver se podían vir uns días de novo a Compostela. Non sabían nada. Mandaban tamén unha carta para a rapaza e agardaban que estivesemos todos ben. Unha morea de apertas, que lles gustaría ter novas nósas e que eles seguían sendo do LK.
A fotografía que mandaban fixéraa eu. Estaban Sven, Helena, Roi e Ulrich sorrindo á camara nos Cañóns do Sil. Fora un día de sol no mes de maio que colleramos o coche cara non se sabe onde e remataramos, como dixera Sven, en Falcon Crest. Ogallá as cousas seguisen sempre así. Tería que dicirlles que esa foto nunca máis voltaría a ser posible porque nos faltaba un riso para completala.
(por certo, tamén nos falta hojasdehierba de Hai Cada!, sabe alguén algo dela?)
7/05/2006
Oito
Xa lle tardara moito a chegada da Policía e non lle extrañara nada que lle puxesen vixilancia policial. Non quixo contar nada do interrogatorio pero entre o que ía esclarecendo a prensa e o que el ía expresando co seu comportamento podía concluír moitas cousas.
Polo visto foran 30 bombas colocadas en diferentes puntos dos edificios danados, co cal supoñían que se trataba dun grupo importante de persoas o que argallara a desfeita, un grupo organizado. De momento e tras moitos interrogatorios, controis policiais e demais barullos. o que máis malparado estaba saíndo era Roi, atoparan o seu teléfono tirado polo chan e podíase adiviñar que andaban a buscar os destinatarios das últimas chamadas e pesquisaban as últimas chamadas pra ver de onde viñeran. Todo ía indicando cara o mesmo sitio, unha moza que se perfilaba como a cabecilla do grupo, tendo en conta os testemuños doutros interrogados e grabacións e fotografías conseguidas das últimas manifestacións e actos organizados no entorno dos sospeitosos.
Iso era o que traía o xornal dese día. Roi collérao e negaba para si mesmo coa cabeza mentres ía lendo. Mirou para Xelís e seguiu negando. Descoñecíase o paradoiro da moza e xa estaban a piques de identificala, aínda non publicaran fotografía ningunha porque todos andaban con moita cautela e non querían alarmar máis á poboación que acababa de sufrir tan duro golpe. De feito aínda continuaban sacando mostras de ADN para identificar algúns cadáveres.
Xelís acendeu outro pito, estaba claro que non ía ser moi boa época para deixar de fumar. Seu irmán non lle dicía nada, el non insistía. Xa estaba intuíndo como remataría a cousa: se non daban con ninguén máis deteríano porque tiña tódalas trazas de culpable, pasaría a prisión preventiva e tardarían anos en saír o xuízo. Con sorte, o cárcere estaría preto, con sorte os amigos formarían unha plataforma pedindo a excarcelación, con moita sorte e coa súa colaboración igual non era tan grave a cousa. Pero Roi non colaboraría, de feito non colaboraba.
Xelís tampouco cría que Helena fose cabecilla de cousa ningunha. Pero tampouco nunca crera que seu irmán poidese ser un terrorista. E menos imaxinar que a fidelidade a unha idea poidese comprometer dese xeito unha vida e acabase afectando a tantas outras.
O pensamento dos dous pousouse na faciana de Helena. Negaron os dous ao mesmo tempo. Noutro recuncho da cidade unha foto con ese mesmo rostro enrugábase nun cinceiro porque alguén lle estaba prendendo lume mentres un xesto de satisfacción agromaba na súa cara.
Polo visto foran 30 bombas colocadas en diferentes puntos dos edificios danados, co cal supoñían que se trataba dun grupo importante de persoas o que argallara a desfeita, un grupo organizado. De momento e tras moitos interrogatorios, controis policiais e demais barullos. o que máis malparado estaba saíndo era Roi, atoparan o seu teléfono tirado polo chan e podíase adiviñar que andaban a buscar os destinatarios das últimas chamadas e pesquisaban as últimas chamadas pra ver de onde viñeran. Todo ía indicando cara o mesmo sitio, unha moza que se perfilaba como a cabecilla do grupo, tendo en conta os testemuños doutros interrogados e grabacións e fotografías conseguidas das últimas manifestacións e actos organizados no entorno dos sospeitosos.
Iso era o que traía o xornal dese día. Roi collérao e negaba para si mesmo coa cabeza mentres ía lendo. Mirou para Xelís e seguiu negando. Descoñecíase o paradoiro da moza e xa estaban a piques de identificala, aínda non publicaran fotografía ningunha porque todos andaban con moita cautela e non querían alarmar máis á poboación que acababa de sufrir tan duro golpe. De feito aínda continuaban sacando mostras de ADN para identificar algúns cadáveres.
Xelís acendeu outro pito, estaba claro que non ía ser moi boa época para deixar de fumar. Seu irmán non lle dicía nada, el non insistía. Xa estaba intuíndo como remataría a cousa: se non daban con ninguén máis deteríano porque tiña tódalas trazas de culpable, pasaría a prisión preventiva e tardarían anos en saír o xuízo. Con sorte, o cárcere estaría preto, con sorte os amigos formarían unha plataforma pedindo a excarcelación, con moita sorte e coa súa colaboración igual non era tan grave a cousa. Pero Roi non colaboraría, de feito non colaboraba.
Xelís tampouco cría que Helena fose cabecilla de cousa ningunha. Pero tampouco nunca crera que seu irmán poidese ser un terrorista. E menos imaxinar que a fidelidade a unha idea poidese comprometer dese xeito unha vida e acabase afectando a tantas outras.
O pensamento dos dous pousouse na faciana de Helena. Negaron os dous ao mesmo tempo. Noutro recuncho da cidade unha foto con ese mesmo rostro enrugábase nun cinceiro porque alguén lle estaba prendendo lume mentres un xesto de satisfacción agromaba na súa cara.
7/03/2006
Sete
-Si?
-Mingos, son Helena, temos que falar. Podes quedar agora?
-Helena? Helena, pero ti sabes que horas son, rapaza? E como é que chamas? Pasou algo...non quedaramos en que me mandabas un correo para o mes? Pero ti como me chamas?
-A ver, pero podes quedar ou non? Que esto é serio.
-Mulleres, dende logo...si, ho, si. Ves ata a miña casa? Non, esquécete, a ver...-"na de Pepe" pensou ela- na de Pepe, váleche?
-Si, veña, xa vou indo. Non tardes.
- Non tardes ti que...-xa lle colgara e deixou a frase sen rematar- A ver que neura lle dou agora a esta.
Media hora despois estaban diante dun café irlandés, ela tremando dos nervios e el con cara de enfado.
-Tes que buscar maneira de sacarme disto, van facer estourar algo, aínda non sei o que pero estanse movendo moito. Dixéronme se quería participar, temos que ir á policía ou á garda civil ou a algún lado. Aceptei claro, a ver que lle ía dicir, non? Pero pode que sexa algo moi forte, non sei quen máis está nisto...teño que moverme máis e descubrilo, hai xente que se cega e ata lle parecerá boa idea. A serio, que a min case me estaba convencendo co seu discurso. Seguro que son poucos os que saben o plan enteiro, estoume asustando que estes teñen trazas de facer as cousas, de verdade...
-Seguro que non esaxeras? Que estes non son quen de tirar máis que catro petardos mal tirados, non cres que o estas levando a onde non é?
-O que me faltaba, ti cres que te levantaría da cama a estas horas por catro petardos? Hai que chamar a policía!
-Oes, estate tranquila, si? Que xa sabía eu que unha muller traería problemas.
Despois dunha hora discutindo o tema decidiron que ela seguiría facendo o seu papel, que el se encargaría de avisar á policia, garda civil ou o que fose non revelando as fontes e que ela pesquisase máis. El marchou da de Pepe e ela aínda quedou sentada un anaco máis rumiando as súas futuras accións a levar a cabo. Tiña que serenarse, ultimamente estivera implicándose moito no grupo e notábase que o fixera moi ben cando lle confiaban plans desa envergadura. Ía ser complicado finxir aínda máis. E pensou en Roi...moito tempo. Finalmente decidiu liscar do lugar e saiu como medosa para a rúa, non debera apresurarse tanto en chamar ao Mingos, fora un momento de non saber que facer e parecéralle a mellor opción pero agora non a consideraba tal.
Ao pouco de saír á rúa cruzouse con Marcos, mirouna aos ollos e sorriulle, ía case correndo e díxolle que ía apurado, que xa se verían mañá. A cidade quedou conxelada por un intre para ela, despois foi ela a que se conxelou camiño da casa. Tardou moito tempo en quedar durmida.
(Ben, está claro que a música non é o meu forte...xa paso de ambientar todo)
-Mingos, son Helena, temos que falar. Podes quedar agora?
-Helena? Helena, pero ti sabes que horas son, rapaza? E como é que chamas? Pasou algo...non quedaramos en que me mandabas un correo para o mes? Pero ti como me chamas?
-A ver, pero podes quedar ou non? Que esto é serio.
-Mulleres, dende logo...si, ho, si. Ves ata a miña casa? Non, esquécete, a ver...-"na de Pepe" pensou ela- na de Pepe, váleche?
-Si, veña, xa vou indo. Non tardes.
- Non tardes ti que...-xa lle colgara e deixou a frase sen rematar- A ver que neura lle dou agora a esta.
Media hora despois estaban diante dun café irlandés, ela tremando dos nervios e el con cara de enfado.
-Tes que buscar maneira de sacarme disto, van facer estourar algo, aínda non sei o que pero estanse movendo moito. Dixéronme se quería participar, temos que ir á policía ou á garda civil ou a algún lado. Aceptei claro, a ver que lle ía dicir, non? Pero pode que sexa algo moi forte, non sei quen máis está nisto...teño que moverme máis e descubrilo, hai xente que se cega e ata lle parecerá boa idea. A serio, que a min case me estaba convencendo co seu discurso. Seguro que son poucos os que saben o plan enteiro, estoume asustando que estes teñen trazas de facer as cousas, de verdade...
-Seguro que non esaxeras? Que estes non son quen de tirar máis que catro petardos mal tirados, non cres que o estas levando a onde non é?
-O que me faltaba, ti cres que te levantaría da cama a estas horas por catro petardos? Hai que chamar a policía!
-Oes, estate tranquila, si? Que xa sabía eu que unha muller traería problemas.
Despois dunha hora discutindo o tema decidiron que ela seguiría facendo o seu papel, que el se encargaría de avisar á policia, garda civil ou o que fose non revelando as fontes e que ela pesquisase máis. El marchou da de Pepe e ela aínda quedou sentada un anaco máis rumiando as súas futuras accións a levar a cabo. Tiña que serenarse, ultimamente estivera implicándose moito no grupo e notábase que o fixera moi ben cando lle confiaban plans desa envergadura. Ía ser complicado finxir aínda máis. E pensou en Roi...moito tempo. Finalmente decidiu liscar do lugar e saiu como medosa para a rúa, non debera apresurarse tanto en chamar ao Mingos, fora un momento de non saber que facer e parecéralle a mellor opción pero agora non a consideraba tal.
Ao pouco de saír á rúa cruzouse con Marcos, mirouna aos ollos e sorriulle, ía case correndo e díxolle que ía apurado, que xa se verían mañá. A cidade quedou conxelada por un intre para ela, despois foi ela a que se conxelou camiño da casa. Tardou moito tempo en quedar durmida.
(Ben, está claro que a música non é o meu forte...xa paso de ambientar todo)
Seis
Ía con pasos perdidos resoando nas pedras da zona vella e comezaba a sentirme perdida anque sabía de sobra o camiño que tiña que seguir. Estaba vivindo unha vida que non era miña e na que, por momentos, non me sentía interpretando un papel. Creárame unha personaxe naquela obra de teatro, nun principio tan perfecta, que daquela cría telo todo controlado. Moza, estudiando cuarto de Políticas con algunhas asignaturas pendentes de terceiro, de tendencias nacionalistas e esquerdistas, militante da vida, reivindicativa, activa e propensa a integrarse en todo tipo de comandos por mor da entrega á causa, fose cal fose a causa na que crese. Unha adolescencia tardía ou alongada de máis no tempo.
Co que non contara nunca fora en adaptarme tan ben a este xeito de vida, a interesarme máis alá do estricto pola xente que me rodeaba, a chegar a crer que aquelo era so ficción e non decatarme de que as cousas realmente acontecían, que cada frase que dicía daquel guión que tan ben estaba fluíndo ía ser tan decisiva para facer arrancar outra frase doutro actor daquela historia. Non contara con atoparme facendo un papel protagonista cara a metade da obra, non sabía o papel, quedaba en branco, improvisaba moitas veces, máis das debidas,tanto, que mesmo o resto do intérprestes tiraban de min para que xurdisen da boca as palabras máxicas que facían que todo seguise fluíndo sen que o público sospeitase nada.
O malo de meterse tanto no papel é que chega un momento en que o corpo non so actúa para os demais, acabas enganándote a ti mesma e os pensamentos chocan cos desa impostora que impide que amoses eses sentementos encontrados, salvándoche a vida a maior parte das veces.
Acababa de estar tomando unhas cañas con Daniel e xusto esa noite tivera a ben de falarme dos plans que tiña a organización. Agardaba a confesión e aledábame que me pedise esa implicación pero por outra banda estaba a sufrir no meu interior a catarse que me facía falla, todo se tinguía de negro polo que se ía aveciñando no devagar do tempo. E eu, máis ca nunca, necesitaba crer no meu papel á vez que se me facía necesario un rápido cambio de guión.
Despedímosnos diante do Convento de Santa Clara cun sorriso e cunha leve intoxicación etílica enriba. Aos 250 pasos o corazón xa me latexaba algo máis amodo pero aínda non levaba as bágoas controladas nas coveiras. Que facer? Como evitalo? Como saír desa arañeira? Quen máis se implicaría? Outra vez máis sentíame perdida no medio das circunstancias, tan queridas e tan buscadas, coma sempre. Collín o móbil e despois de cinco segundos de marañas de pensamentos desordeados chamei a quen me metera no allo.
Co que non contara nunca fora en adaptarme tan ben a este xeito de vida, a interesarme máis alá do estricto pola xente que me rodeaba, a chegar a crer que aquelo era so ficción e non decatarme de que as cousas realmente acontecían, que cada frase que dicía daquel guión que tan ben estaba fluíndo ía ser tan decisiva para facer arrancar outra frase doutro actor daquela historia. Non contara con atoparme facendo un papel protagonista cara a metade da obra, non sabía o papel, quedaba en branco, improvisaba moitas veces, máis das debidas,tanto, que mesmo o resto do intérprestes tiraban de min para que xurdisen da boca as palabras máxicas que facían que todo seguise fluíndo sen que o público sospeitase nada.
O malo de meterse tanto no papel é que chega un momento en que o corpo non so actúa para os demais, acabas enganándote a ti mesma e os pensamentos chocan cos desa impostora que impide que amoses eses sentementos encontrados, salvándoche a vida a maior parte das veces.
Acababa de estar tomando unhas cañas con Daniel e xusto esa noite tivera a ben de falarme dos plans que tiña a organización. Agardaba a confesión e aledábame que me pedise esa implicación pero por outra banda estaba a sufrir no meu interior a catarse que me facía falla, todo se tinguía de negro polo que se ía aveciñando no devagar do tempo. E eu, máis ca nunca, necesitaba crer no meu papel á vez que se me facía necesario un rápido cambio de guión.
Despedímosnos diante do Convento de Santa Clara cun sorriso e cunha leve intoxicación etílica enriba. Aos 250 pasos o corazón xa me latexaba algo máis amodo pero aínda non levaba as bágoas controladas nas coveiras. Que facer? Como evitalo? Como saír desa arañeira? Quen máis se implicaría? Outra vez máis sentíame perdida no medio das circunstancias, tan queridas e tan buscadas, coma sempre. Collín o móbil e despois de cinco segundos de marañas de pensamentos desordeados chamei a quen me metera no allo.
7/01/2006
Así a modo de anécdota
Outro sitio para comer ben, La Masía, rúa San Vicente número 28...vamos, San Vicente con Ronda de Outeiro, gustoume.
Frases a lembrar:
"Oye, chico, que yo soy morena, pero dos días más y me vuelvo negra" Unha mulata chamando ao fontaneiro que lle vaia arreglar o calentador (quentador...)
"O pai dun amigo foi militar e el herdou a arma...e hai días que che vai ao monte cunha botella e pasa toda a tarde a pegar tiros por aí...ten licencia de pesca submarina..."
" Cuando el gato se va de siesta, los ratones hacen fiesta"
Crónicas dunha cea anunciada.
Frases a lembrar:
"Oye, chico, que yo soy morena, pero dos días más y me vuelvo negra" Unha mulata chamando ao fontaneiro que lle vaia arreglar o calentador (quentador...)
"O pai dun amigo foi militar e el herdou a arma...e hai días que che vai ao monte cunha botella e pasa toda a tarde a pegar tiros por aí...ten licencia de pesca submarina..."
" Cuando el gato se va de siesta, los ratones hacen fiesta"
Crónicas dunha cea anunciada.
6/30/2006
Ei vai
Porque sempre hai alguén que che recorda cousas que tes por aí aparcadas ás que non lle fas moito caso...
6/28/2006
Cinco
Dous anos antes
"- Mira temos un traballo para ti.
- Menos mal, pensei que non ías chamar máis nin contar comigo despois de...
- Nena, non mestures as cousas, non me veñas con esas conclusións tan típicas de mulleres.
- Ben, non comeces ti cos típicos dos homes que non tiñas nin idea do que che ía dicir. Supós de máis a maior parte das veces, non sei se cho dixeran algunha vez.
- Ti mesma, ale, a ver, interésache o traballo ou non?
- Si, claro, non? De que se trata? De que vai a cousa desta vez? De investigar o roteiro dos vikingos por Galiza adiante ou a rota da migración das píntegas en épocas de seca?
- Que estúpida es cando queres. A ver, mellor quedamos que este é un tema serio, invítote a cear, eh, guapa? Aínda mo vas ter que agradecer e todo.
- ...(eu non tiven nunca que agradecerlle nada a ninguén e menos a ti, que nin sabía quen eras, que aínda pensas que as casualidades non existen e che parece que son unha buscona, e se me deitei contigo foi por un gran erro de apreciación etílico) Imbécil.(e pensaba na súa cara de cocho comendo, falando e rindo ao mesmo tempo) Mellor quedamos a tomar algo, despois das dez, paréceche?
- No de Pepe, vale?
- (suspiro longo) Está ben, non discuto contigo. Veña, vémosnos. Ata logo.
- Ata logo parviña."
Fai uns meses.
"- E a ti que che parece o que andan dicindo o Marcos e o Daniel? Non pensas que é moito esbardallar sobre o colonialismo, activismo, nacionalismo e demais ismos e lerias?
- Home, que queres que che diga, mentres sexa todo por pasr un bo anaco sen facer mal a ninguén cada un que diga o que lle pete, non?
- E ti cres que so o fan por pasalo ben? Algo teñen que crer, non? Non digo todo, pero algo...
- Que queres dicir?
- Nada, que ultimamente véxote moito con eles. Sobre todo co Daniel. Que igual non está de máis que penses no que din e no que fan.
- E vasmo dicir ti? Non cres que te deberías aplicar o conto se tan en desacordo estás?
- Non, estou en desacordo so ao verte a ti nisto.
- E se eu non estivese? Se eu non soubese deste tipo de xuntanzas, se eu non soubese o que se pode facer fermentar aquí? Se eu me mantivese á marxe...ti que farías?
- Entón eu tampouco querería saber e pensaría que estas asambleas son para pasalo ben e facer un pouco de festa reivindicativa e nada máis.
- E por que non é así?
- Porque estás ti. E a ti interésache isto. E ti a min int...
- A min non me interesa isto! (corteino de présa anque devecía por escoitar o que el levaba xa preto dun ano queréndome dicir. Pero tiña que alonxalo daquelo e despois...despois si lle deixaría falar do intanxible, do desexo, dos corpos e da satisfacción)
- Entón por que andas tan metida no allo?
- E se ti non compartes ideas e procedementos por que non te botas fóra?
- (porque quero estar contigo, contigo, porque quero estar contigo) So quería saber que opinabas ti. Non dixen que non compartise esas ideas. Anque me preocupa o teu interese por elas-marmurou esta última frase sen que ela o escoitase xa.
Esa noite acompañáronse en silencio cara a casa, ela triste por arrastralo a sitios que non quería e el triste por sentirse rexeitado cando so quería compracela."
Música pra ambientar.
A escoller.
"- Mira temos un traballo para ti.
- Menos mal, pensei que non ías chamar máis nin contar comigo despois de...
- Nena, non mestures as cousas, non me veñas con esas conclusións tan típicas de mulleres.
- Ben, non comeces ti cos típicos dos homes que non tiñas nin idea do que che ía dicir. Supós de máis a maior parte das veces, non sei se cho dixeran algunha vez.
- Ti mesma, ale, a ver, interésache o traballo ou non?
- Si, claro, non? De que se trata? De que vai a cousa desta vez? De investigar o roteiro dos vikingos por Galiza adiante ou a rota da migración das píntegas en épocas de seca?
- Que estúpida es cando queres. A ver, mellor quedamos que este é un tema serio, invítote a cear, eh, guapa? Aínda mo vas ter que agradecer e todo.
- ...(eu non tiven nunca que agradecerlle nada a ninguén e menos a ti, que nin sabía quen eras, que aínda pensas que as casualidades non existen e che parece que son unha buscona, e se me deitei contigo foi por un gran erro de apreciación etílico) Imbécil.(e pensaba na súa cara de cocho comendo, falando e rindo ao mesmo tempo) Mellor quedamos a tomar algo, despois das dez, paréceche?
- No de Pepe, vale?
- (suspiro longo) Está ben, non discuto contigo. Veña, vémosnos. Ata logo.
- Ata logo parviña."
Fai uns meses.
"- E a ti que che parece o que andan dicindo o Marcos e o Daniel? Non pensas que é moito esbardallar sobre o colonialismo, activismo, nacionalismo e demais ismos e lerias?
- Home, que queres que che diga, mentres sexa todo por pasr un bo anaco sen facer mal a ninguén cada un que diga o que lle pete, non?
- E ti cres que so o fan por pasalo ben? Algo teñen que crer, non? Non digo todo, pero algo...
- Que queres dicir?
- Nada, que ultimamente véxote moito con eles. Sobre todo co Daniel. Que igual non está de máis que penses no que din e no que fan.
- E vasmo dicir ti? Non cres que te deberías aplicar o conto se tan en desacordo estás?
- Non, estou en desacordo so ao verte a ti nisto.
- E se eu non estivese? Se eu non soubese deste tipo de xuntanzas, se eu non soubese o que se pode facer fermentar aquí? Se eu me mantivese á marxe...ti que farías?
- Entón eu tampouco querería saber e pensaría que estas asambleas son para pasalo ben e facer un pouco de festa reivindicativa e nada máis.
- E por que non é así?
- Porque estás ti. E a ti interésache isto. E ti a min int...
- A min non me interesa isto! (corteino de présa anque devecía por escoitar o que el levaba xa preto dun ano queréndome dicir. Pero tiña que alonxalo daquelo e despois...despois si lle deixaría falar do intanxible, do desexo, dos corpos e da satisfacción)
- Entón por que andas tan metida no allo?
- E se ti non compartes ideas e procedementos por que non te botas fóra?
- (porque quero estar contigo, contigo, porque quero estar contigo) So quería saber que opinabas ti. Non dixen que non compartise esas ideas. Anque me preocupa o teu interese por elas-marmurou esta última frase sen que ela o escoitase xa.
Esa noite acompañáronse en silencio cara a casa, ela triste por arrastralo a sitios que non quería e el triste por sentirse rexeitado cando so quería compracela."
Música pra ambientar.
A escoller.
6/23/2006
Catro
O fume do cigarro que saíra da súa boca, inspirábao de novo o seu nariz por un erro de cálculo. Botárao fóra tan forte que rebotara no cristal da ventá e volvera contra el.
Levaba alí dúas horas seguidas dende que seu irmán chegara e non deixaba de fumar e pensar na súa cara desencaixada abrindo a porta, indo a toda présa cara o seu cuarto e pechar dun golpe a porta.
- Roi, que che pasa? Enterácheste do da catedral?-fitoume cos ollos conxelando desesperadamente as bágoas. Quixen preguntarlle se estivera alí, pero as palabras non saíron porque un nó na gorxa mo estaba impendindo. Estábanseme vindo de súpeto moitas imaxes, moitas conversas e moitas cousas á cabeza que me dicían que si e que ademais non me gustaría saber toda a verdade. El seguía sentado na cama coa cabeza entre as mans, creo que xa chorando e paseille unha man por riba das costas.
Era meu irmán...suponse que o tiña que coñecer ben pero nunca me preocupara abondo por el, non polo menos no que máis me tiña que preocupar. Un pensa que todas esas conversas onde se misturaban palabras coma independencia, reintegracionismo, imperialismo, españois, nación, lingua, colectivo, plataforma, comunicado, cultura, asoballamento, opresión, reivindicación... non pasarían máis alá de conversas, ideas e ideais. Pode que estivese errado. Deille un abrazo e díxenlle que descansase, que xa falariamos e que non se preocupase. Saín do seu cuarto e creo que o oín saloucar.
Lembraba unha vez que viñera esa rapaza, Helena, á casa. Falaban de loita armada, medio en broma, medio en serio. Cando cheguei ela tentábao convencer de que esa non era boa idea anque sempre se comentase entre os outros.
- A ti que che parece, Helena? Faremos del un terrorista sanguinario ou so rematará facéndolle boicot aos garitos de comida rápida e consumindo "Galicia calidade"?
- Hahahahaha, se ti es o cociñeiro faremos boicot e tan contentos.- respostou ela collendo un pemento, dos que me tiña pinta que ían picar, do prato. Roi non facía máis que mirala coma un embobado que quere demostrar algo.- Ademais, míralle para os ollos. Esa mirada non é sanguinaria.
Outro cigarro. Tiña razón ela, non é sanguinaria, pero non podía deixar de pensar no que podía descubrir nas próximas horas.
Música para ambientar.
Kylie Minogue. In your eyes.
ou
Kylie Minogue. Can´t get you out of my head.
Levaba alí dúas horas seguidas dende que seu irmán chegara e non deixaba de fumar e pensar na súa cara desencaixada abrindo a porta, indo a toda présa cara o seu cuarto e pechar dun golpe a porta.
- Roi, que che pasa? Enterácheste do da catedral?-fitoume cos ollos conxelando desesperadamente as bágoas. Quixen preguntarlle se estivera alí, pero as palabras non saíron porque un nó na gorxa mo estaba impendindo. Estábanseme vindo de súpeto moitas imaxes, moitas conversas e moitas cousas á cabeza que me dicían que si e que ademais non me gustaría saber toda a verdade. El seguía sentado na cama coa cabeza entre as mans, creo que xa chorando e paseille unha man por riba das costas.
Era meu irmán...suponse que o tiña que coñecer ben pero nunca me preocupara abondo por el, non polo menos no que máis me tiña que preocupar. Un pensa que todas esas conversas onde se misturaban palabras coma independencia, reintegracionismo, imperialismo, españois, nación, lingua, colectivo, plataforma, comunicado, cultura, asoballamento, opresión, reivindicación... non pasarían máis alá de conversas, ideas e ideais. Pode que estivese errado. Deille un abrazo e díxenlle que descansase, que xa falariamos e que non se preocupase. Saín do seu cuarto e creo que o oín saloucar.
Lembraba unha vez que viñera esa rapaza, Helena, á casa. Falaban de loita armada, medio en broma, medio en serio. Cando cheguei ela tentábao convencer de que esa non era boa idea anque sempre se comentase entre os outros.
- A ti que che parece, Helena? Faremos del un terrorista sanguinario ou so rematará facéndolle boicot aos garitos de comida rápida e consumindo "Galicia calidade"?
- Hahahahaha, se ti es o cociñeiro faremos boicot e tan contentos.- respostou ela collendo un pemento, dos que me tiña pinta que ían picar, do prato. Roi non facía máis que mirala coma un embobado que quere demostrar algo.- Ademais, míralle para os ollos. Esa mirada non é sanguinaria.
Outro cigarro. Tiña razón ela, non é sanguinaria, pero non podía deixar de pensar no que podía descubrir nas próximas horas.
Música para ambientar.
Kylie Minogue. In your eyes.
ou
Kylie Minogue. Can´t get you out of my head.
Subscrever:
Mensagens (Atom)