Diario dunha ine(s)xistente

Hai 15 anos e xa son moitos, tiña unha libreta que enchía de tinta de bolígrafos bic e que rematou tendo de compañeiras dúas ou tres máis, igual de emborranchadas. Sei que as teño gardadas nalgún sitio na casa de meus pais porque é o lugar ao que pertencen, e se quero atopalas sei onde, anque agora mesmo non me lembre da súa ubicación concreta. Por aquela libreta pasaron todos os amigos que tiña daquela e que se conservan ata o día de hoxe, foron tempos moi felices á vez que moi tristes, e non precisamente polas comeduras de cabeza que a mente adolescente adoita a ter. Todos eses feitos que aconteceron e fixen acontecer, en gran parte, son os responsables de que sexa como son, co cal confirmo que non hai mal que por ben non veña.

Nas páxinas daquel diario, que ao final é o que era, deixei escrita a miña existencia e por aquel entón, coma agora, era moi celosa dela. Considero que as miñas cousas son miñas e non permito que ninguén se meta nelas a menos que o invite, feito que me sigue costando moito (anque é contradictorio, porque anotar cousas nun blogue non deixa de amosar moito de ti). Un día descubrín que alguén lera o que eu deixara deitado nas cuadrículas da libreta e automaticamente culpei a meu irmán. Enfado, ultraxe, traición, invasión, vergoña, furia e mil outras palabras servirían para describir ese momento no que decidín que mas pagaría por meter os narices no que non lle mandaban. Pegueille a meu irmán e meu pai castigoume. Co tempo descubrín que non fora el, se non miña nai.

Hai un ano e poucos meses comecei a escribir aquí, e por estas mesmas datas era a persoa máis feliz e á vez máis insegura, anque despreocupada, diante dos feitos que estaban a acontecer (bico). Hoxe penso neses días e venme o riso a cara, é cando lembro o que lle dicía a quen me compartiu as palabras: necesitamos tan pouco para ser felices... e a esta idea e ao non darnos conta diso vanlle moi ben estes versos de Juan Gelman que descubrín gracias a ra .

Si me dieran a elegir, yo elegiría
esta salud de saber que estamos muy enfermos,
esta dicha de andar tan infelices.

Nestes días estou moi cansa, alguén me rouba horas do día porque 24 sonme escasas, teño un xeonllo e un hombreiro que decidiron adoptar dúas tendinites en potencia e unha contractura mental que, como é miña, son eu a que a teño que sufrir. Tamén estou triste por ter amigos aos que non acudo e porque hai cinco minutos decateime (e é un feito verídico e non literariamente metamorfoseado) de que teño iogures caducados de onte que alguén vai tirar ao lixo. Ten razón acedre (enorme e longa aperta), freóuseme o planeta Terra e púxose a xirar noutro sentido e como di anxo d (comparto moito do que me contaches) non aturo a tristeza, agás a miña. Non quero a ninguén triste pola miña causa e por eso, si doutora seymour, por eso nego o pan.

Durou pouco a festa. De novo cae a noite e a lúa estámpase sobre un ceo nu. Pero haberá máis festas e máis lúas e máis noites e máis ceos nus, nunca iguais pero sempre meus. Seguro que estou de resaca e neste intre estou espertando porque non quero perder máis días. Aos que, desta vez con permiso e invitación, fixestes coma miña nai e escribistes anotacións nas marxes desta libreta sen pautas nin cuadrículas: gracias, gracias e gracias porque vin que fai falla pouco para poder ser feliz, porque un estado de ánimo pódese mudar con axuda e cun pouco de paciencia e porque enterrarse en vida está moi mal feito.

Veloso, atopeina:

Tu risa. Olga Manzano e Manuel Picón.


e bueno, xa está ben de escribir así cousas tan sentidas porque aínda me vai quedar cursi e todo, so quería agradecérvolo e a partir de agora agardo que non volvades saber de máis tristezas alleas pola miña parte, que queda mal e todos pasamos por malos momentos e se nos poñemos todos a choromicar esto vai ser un val de bágoas e non creo que sexamos tan cristianos e o conto é que unha vez escritas as penas parecen menos e despois arrepíntome de poñer nada...haise que animar.

Bicos, bicazos!

...

De novo, vólvolle facer caso a Francisco Castro.

TU RISA

Quítame el pan si quieres,
quítame el aire, pero
no me quites tu risa.

No me quites la rosa,
la lanza que desgranas,
el agua que de pronto
estalla en tu alegría,
la repentina ola
de planta que te nace.

Mi lucha es dura y vuelvo
con los ojos cansados
a veces de haber visto
la tierra que no cambia,
pero al entrar tu risa
sube al cielo buscándome
y abre para mí
todas las puertas de la vida.

Amor mío, en la hora
más oscura desgrana
tu risa, y si de pronto
ves que mi sangre mancha
las piedras de la calle,
ríe, porque tu risa
será para mis manos
como una espada fresca.

Junto al mar en otoño,
tu risa debe alzar
su cascada de espuma,
y en primavera, amor,
quiero tu risa como
la flor que yo esperaba,
la flor azul, la rosa
de mi patria sonora.

Ríete de la noche,
del día, de la luna,
ríete de las calles
torcidas de la isla,
ríete de este torpe
muchacho que te quiere,
pero cuando yo abro
los ojos y los cierro,
cuando mis pasos van,
cuando vuelven mis pasos,
niégame el pan, el aire,
la luz, la primavera,
pero tu risa nunca
porque me moriría.

Los versos del Capitán-Pablo Neruda



Foto de Urko Suaya

a ver se vai cambiando a cara, que estamos dun depresivo que lo flipas
por moitas razóns

Municipais 2007

E estas son as impresións dos nosos políticos tras coñecer os resultados que xa Vieiros nos amosaba:

Feijoo na Voz de Galicia



Quintana en xornal.com



Touriño ante os titulares da Voz de Galicia




Fotos sacadas do flickr de Xeración.

Carmen Valiño no 14!

Esta moza é Carmen Valiño.



E expón no 14! outras tantas fotografías de 13+1 músicos no escenario.



Seica está ata o 16 de xuño, ou un pouquiño máis, así que irá que ir indo a vela e a tomarlle algo porque xa se me está poñendo o cu gordo de quedar na casa (falta facía que engordase algo tamén)

Mentiras de verdade

Hoxe funJeannie Brown e o meu Dylan diríame

Lay, lady, lay, lay across my big brass bed
Lay, lady, lay, lay across my big brass bed
Whatever colors you have in your mind
I'll show them to you and you'll see them shine

Bob Dylan-Lay Lady Lay


ou sabería verdades coma as que conta aquí

Bob Dylan-One More Cup Of Coffee


And your pleasure knows no limits
Your voice is like a meadowlark
But your heart is like an ocean
Mysterious and dark.

Agora entendo por que foi nominado tantas veces ao Nobel de Literatura.

Outro casamento

E non é que non me gusten as vodas, so que non creo no amor eterno (a pesares do que poida parecer) ou algo así.



Pero casa outra boa amiga, que agardo que sexa a última, e ata nos dou o arrós para tirarlle, porque como ben dicía na invitación, ese día tírase calquera cousa, mesmo os tacóns dos zapatos.



O 30 de xuño a ver como rematamos e agardo librarme da despedida con boy que ao meu ver é un espectáculo algo denigrante.

Momento introspección

Fomos ás troitas a Brandomil



Despois diso dixéronme algo que me lembrou a "coma os caranguejos vou para atrás..."



E sigo chantada no p... medio

E foi que non

Que non fun.

Projecto Mourente na NASA

Xa está máis que contado e recontado, pero é que o evento mereceuno.
Arume dos piñeiros anunciando
Apocalipse do porco 1
Apocalipse do porco 2
Modesto
A regueifa
O demo me leve
AK77
Moderno de merda
Retropower
Luis en tránsito

Re-editando, e vai el, e agradécenolo!! As gracias a ti!

Dende a Coruña fomos Sak, J. máis eu pensando que chegariamos tarde, pero gracias a que os artistas tiñan que cear chegamos máis que a tempo para o evento á sala NASA onde nos atopamos na entrada con Marinha mailo Artipractor (mil gracias e non sei cando nos perdimos a pista), Gustavo Harvey e sergio74. Entramos na NASA, onde nunca estivera antes e que me gustou moito e xa saudamos como poidemos á gran concentración de blogueiros que alí había: ghanito, fer, ifrit, Calidonia, ascárida, Modesto e zerovacas. Surtímonos das cervexas máis baratas que nunca vira e fomos meténdonos entre a xente (copio e pego palabras de AK77: nom entendo como a xente prefire estar apelotonada na metade da sala co bem que se estaba en primeira fila, ou na barra) para escoitar a Los Ruínes que, a min non me defraudaron e como dixo Marinha "que marcha teñen en Cerdido". Nun momento, non sei dicir cando tamén vimos a DJ Helena, a sabelaogrobe e a moita máis xente de Ferrol, misscorpse incluída.



Xa avanzaramos posicións daquela pero cando lles tocou o turno aos The Homens xa non estabamos en primeira fila se non en cuarta ou quinta pola cantidade de xente que se estaba achegando ao escenario. Alí foi cando vimos a xornalistinha por un lado e a Kate por outro. Antes de subir ao escenario Martiño xa dixera que "hoxe a estrela é Mourente" pero confirmamos que The Homens tamén levantaban expectación e as novas cancións que tocaron do seu próximo disco fixéronnos bailar a todos, rainha vermella e rapaza do arco incluídas. Nese intre acordámonos dos emigrados e mandamos cara as españas unha mensaxe tipo "Non sei se escoitaches pero era Sandra Dee dos Homens, que me acordei de ti, bicazos e non é por dar envexa é saudade de ti! bico!" ante o cal respostáronme como merecía.



E despois o noso benquerido Projecto Mourente, primeiro acompañado polos The Homens por iso de verse arroupado (digo eu) e despois el con Noelia que non deixou de bailar nin un so momento. Aquí xa non hai palabras e apareceron novos fans do Carlos, Brunhaven e Luís que transitaba adecuadamente na que polo visto era a súa primeira noite como dios manda despois de moito sufremento. Non hai palabras pero hai vídeos, coma os de Vincent Jalo, que tropecei con el e ben o vin. Despois de moitos temas, entre eles o mítico dos caranguejos, e de moito dar palmas e saltar saiu coma un campión a cantarnos o "Corpiño xeitoso". Xeitoso es ti, rapaz, que menudo concertazo que deches. Abofé que vai ser coma o dos Pistols en Manchester como ben dicían os rapaces da Asociación Xurásica.

Projecto Mourente-Como os caranguejos

Sei que había máis xente alí, como imos descubrindo co paso do tempo, entre eles AK77 presente nesta foto anque non sei cal será. W.Sobchak que sigue sendo un pendejo e non saúda, trivia, nimoi e xxxlurpia, non sei se foron, pero por Compostela adiante andaban.



Cando rematou todo nós fomos cara o Malas Pécoras onde atopamos con moita alegría ao Pastor eléctrico, a Mario e a case toda a xente que o sábado pasado estaba en Fene e non sei porque se lles dou a moitos por liscar pero eu fun detrás, cara a constante do Maycar mentres outro grupo se dirixía ao Tarasca. No Maycar atopamos a Mourente, xa máis relaxado e estivemos baila que te bailotea ata as tantas. Cando saímos eu tiven que marchar, non sen grande pesar, pero dame que xa quedaba moita xente a romper co que quedaba de noite no Ruta 66.

En definitiva, unha noitaza e noraboa a Mourente que observadores alleos a todo este tinglado que é o blogomillo confirmaron que os The Homens son bos e que a ver que era o que nos deran para estar tan eufóricos durante a actuación de Projecto Mourente. LK foi o que nos deron e moitas ganas de bailar.

Fotos de ghanito, todas toditas.

Rock en Costa e a Asociación Xurásica

A Asociación Xurásica surxe no 2004 no Castiñeiriño en Compostela, é unha asociación preocupada pola creación de contidos e actividades que aposta polas periferias das cidades e é a responsable en última instancia do Rock en Costa que xa leva 6 edicións. Este ano Rock en Costa ten festa de presentación, o día 16 de maio na sala NASA coas actuacións de Los Ruines, Projecto Mourente e The Homens.



Como surxiu e por parte de quen a iniciativa da Asociación Xurásica?

A Asociación Xurásica naceu aló polo 2004, da man dun grupo de mozas e mozos que vivían ou tiñan relación co barrio do Castiñeiriño. Desde o principio había ganas de facer cousas desde os barrios, de demostrar algo que nos parece evidente: que as cidades son algo máis que un centro que irradia para o resto dos seus habitantes, que nos barrios tamén hai creatividade e ganas de facer cousas.

Cal é o organismo ou entidade que máis vos está axudando?

Como calquera asociación cultural pedimos axudas a diversos organismos. Temos que destacar en especial a colaboración que nos prestan diversas empresas e establecementos do barrio, que, por exemplo, participan como patrocinadores no Rock en Costa.

Hai voces a favor da descentralización da cultura e este ano co Cultur.gal(primeiras crónicas, venres 11, sábado 12, domingo 13) celebrado en Pontevedra dividiu á xente entre as que cre que un evento así se debería realizar en cidades máis grandes e a que pensa que hai que favorecer a vilas máis pequenas. Nas cidades, neste caso na aldea máis grande do mundo, tamén é preciso esta descentralización cultural?

A descentralización é especialmente necesaria en cidades-museo coma Santiago D.C., onde o centro é cada vez máis un escaparate e unha zona de actividades para os turistas. Consideramos que hai que sacar dunha vez da sombra aos barrios, e recoñecerlles o seu papel, tamén como xeradores de cultura. Ao fin e ao cabo, custa o mesmo ir do Obradoiro ao Castiñeiriño que do Castiñeiriño ao Obradoiro.

A Asociación Xurásica coñécese na rede sobre todo por iniciativas musicais. Que grupos se forxaron aí e que facilidades lles da a Asociación Xurásica? Algunha nova promesa para seguirlles a pista?

É posible que se nos coñeza sobre todo polo Rock en Costa, pero desde logo que non é o único que facemos. Desde que empezou a traballar, a Asociación Xurásica fai roteiros e actividades de campismo pola comarca e por outras zonas de Galicia, leva a cabo cursos e campionatos deportivos, colabora coa Asociación de Veciños en moitas das actividades que se fan no barrio... O Rock en Costa é probablemente a punta do iceberg, non o único que se fai...



En canto aos grupos, na Asociación está involucrada xente das bandas que ensaian na Casa Xurásica, de onde saíron Fame Neghra, Street Fighter (onde estivo Xocas) ou Redullos (que deron o seu concerto de despedida na anterior edición de Rock en Costa), xa desaparecidos, ou os actuais Samesugas e The Homens. Agora mesmo están empezando a pisar as táboas os Royalties, aos que poderedes ver o 2 de xuño no festival, un grupo de punk rock con xente dos Redullos, unha apisonadora. Somos todos xente bastante apegada á filosofía hardcore do "faino ti mesmo", e iso é o que merece a pena. Hai unha especie de comunidade rock no Castiñeiriño que o resto do planeta ten que coñecer, hahaha...

Que tal foron as anteriores edicións do Rock en Costa? Que agardades da de este ano?

O Rock en Costa foi cambiando e medrando ano a ano. Naceu precisamente con iso do "faino ti mesmo": unha vez ao ano, os grupos da Casa Xurásica sacaban os amplis e os instrumentos á rúa que hai enfronte dos locais e facían unha festa para mostrarlle á xente do barrio –que nos sofre con moi bo humor- e a quen quixese darse por aludido o que se cocía alí dentro. Despois comezouse a convidar a algúns grupos de fóra da Casa, ata que, no 2005, coa Asociación xa montada, a cousa pasou a maiores. Desde entón o festival faise no campo da festa do Castiñeiriño, máis ou menos coincidindo coas festas do barrio, aínda que sempre montamos algunha cousa paralela, no caso deste ano a festa de presentación do 16 de maio, na sala Nasa.

Por que o achegamento a Portugal no Rock en Costa? Como surxiu esa posibilidade?

Ademais desa condescendencia que se ten habitualmente cos barrios, outra cousa que nunca comprendemos moi ben é o muro de ignorancia mutua que hai entre Galicia e Portugal. Os grupos da Casa Xurásica colaboran desde hai tempo coa xente de Audiência Zero, outra asociación radicada no Porto que aposta polo intercambio sónico entre un país e o outro. Esta é a nosa contribución a ese achegamento, e a verdade é que sempre nos foi moi ben: o ano pasado os d3ö, de Coimbra, deixaron pampo a máis de un, e temos a certeza de que o 2 de xuño vai pasar o mesmo cos Act-Ups, de Barreiro, ao lado de Lisboa, que son un grupazo. Temos grupazos aí ao lado e non nos queremos nin dar conta, e iso é ben triste.

Que estratexias seguistes para promocionar o evento? Cal é a que mellor funciona, tendo en conta que a mayor parte do público non é do Castiñeiriño?

Basicamente dar a chapa por terra, mar e aire, como saberedes a xente que estades na lista de correo, hahaha... Logo funciona moito o boca a orella, e cremos que a xente xa empeza a familiarizarse co festival.



Máis nada por hoxe, so decir que nos vemos todos mañá na presentación do Rock en Costa 2007 e moita sorte co evento. (Se hai algo máis que engadir, adiante)

Pouco máis, só pedirvos que veñades primeiro á Festa (debuta Projecto Mourente, e iso, ademais de que só vai pasar unha vez na historia, vai ser coma o concerto aquel dos Pistols en Manchester, todo o mundo quererá ter ido) e logo ao Rock en Costa, que este ano prometemos que non se acaba a cervexa.

Gracias!



Gracias a vos por organizar estes eventos, vémonos!