5/28/2007

...


De novo, vólvolle facer caso a Francisco Castro.

TU RISA

Quítame el pan si quieres,
quítame el aire, pero
no me quites tu risa.

No me quites la rosa,
la lanza que desgranas,
el agua que de pronto
estalla en tu alegría,
la repentina ola
de planta que te nace.

Mi lucha es dura y vuelvo
con los ojos cansados
a veces de haber visto
la tierra que no cambia,
pero al entrar tu risa
sube al cielo buscándome
y abre para mí
todas las puertas de la vida.

Amor mío, en la hora
más oscura desgrana
tu risa, y si de pronto
ves que mi sangre mancha
las piedras de la calle,
ríe, porque tu risa
será para mis manos
como una espada fresca.

Junto al mar en otoño,
tu risa debe alzar
su cascada de espuma,
y en primavera, amor,
quiero tu risa como
la flor que yo esperaba,
la flor azul, la rosa
de mi patria sonora.

Ríete de la noche,
del día, de la luna,
ríete de las calles
torcidas de la isla,
ríete de este torpe
muchacho que te quiere,
pero cuando yo abro
los ojos y los cierro,
cuando mis pasos van,
cuando vuelven mis pasos,
niégame el pan, el aire,
la luz, la primavera,
pero tu risa nunca
porque me moriría.


Los versos del Capitán-Pablo Neruda



Foto de Urko Suaya

a ver se vai cambiando a cara, que estamos dun depresivo que lo flipas
por moitas razóns

17 comentários:

Anónimo disse...

Un pequeno agasallo para tempos de tribulación:
EL FINAL DE LA FIESTA
Felipe Benítez Reyes

Copas sobre el césped, mojadas de rocío,
con manchas de carmines estridentes...

En el jardín nocturno brillaban las guirnaldas
y llegaba la música
en aladas bandejas invisibles del aire.
Los abrazos furtivos, el juego de señales,
los disfraces barrocos y las niñas de nieve
posando de fatales con rosas en los labios.

Copas abandonadas sobre el césped, confetti
flotando en la piscina y un jirón de vestido
prendido en el columpio. Toda la irrealidad
de esa escenografía de los bailes de máscaras
tuvo para nosotros un sentido simbólico:
era la juventud,
vestida de sí misma, estrafalaria y loca,
quemando alegremente sus bengalas,
porque el amanecer traería un viento frío,
una mala resaca como precio. Las copas
quedaron sobre el césped. Flores pisoteadas,
antifaces deshechos, sombreros, serpentinas
diminuto y fantasma que naufragó en el sueño
de aquella noche de verano. En las hogueras
de nuestro corazón los restos de una fiesta,
los restos de una vida. Recogeré las copas,
guardaré mi disfraz en un cajón secreto.
Duró poco la fiesta. De nuevo cae la noche
y la luna se estampa sobre un cielo desnudo.

Zerovacas disse...

Son as nove da mañá, e a estas horas en min nunca hai poesía. Pero si un abrazo. Estamos aquí, todos. Cando nos necesites

Anónimo disse...

Muita força Inesinha, eu também nom é que esteja demasiado bem..

Prosciutto Mourente disse...

Como que? A sorrir agora mesmo! Mira-me este vídeo ;)
http://www.youtube.com/watch?v=2dxC1jezNEo

Anónimo disse...

Non sei moi ben de qué vai a cousa, pero semella que moi ben non vai. Por se fora o caso:

Someday, little girl, everything is gonna be new. /
Someday, little girl, you'll have a diammond as big as your shoe.

Beluka disse...

Nada de estados depresivos! Veña parriba e padiante! :D
Se cadra é un estado xeralizado, algo do tempo, quen sabe. Ánimo, pois. Eu non teño para repartir, pero non é tan malo de atopar :)
Apertas!!

A rapaza do arco disse...

muller! non te deixes levar pola depresión e saca forzas da xente que anda por aquí, aínda que sexa virtualmente ;) moitos bicos

Anónimo disse...

A ver se chega até o teu corpo esta aperta agarimosa que che mando. Abre os brazos, mais conta uns segundos, que hai desfase pola distancia. Se non notas nada doulle máis forza. Dano non fai ou! aproveita para xunta-lo ós que todo-los téus amigos che mandan agora e logo escribes e dinos qué fixeches con tanto sentimento.
Sí, non nos coñecemos pero non aturo a tristeza, agás a miña. Se non queres contaxiar a tanta xente, senta e escribe.
Un bico descoñecido para sacar un sorriso.

Anónimo disse...

pensamento positivo!! Non te deixes arrastrar por este pseudo-inverno que nos rodea.
ánimo

Raposo disse...

sempre é unha ledicia releer a Neruda. E arriba ese ánimo!

Ra disse...

Qué mejores versos para elevar el ánimo y el ánima, Besbe...
Besote

Nuca disse...

Muller, non hai que tomarse tan a peitos os resultados das eleccións...



(a intención era obter un soriso)

Veloso disse...

Estes versos de Neruda foron convertidos en fermosísima canción por unha parella chamada Olga Manzano e Manuel Picón (creo que arxentina e uruguaio). Arriba sempre eses ánimos. Está ben un pequeno retroceso, pero só para tomar impulso. Bicos, Besbe, e sempre primavera.

Anónimo disse...

Súmome aos ánimos. Veña! Que non se diga. Forza! Bicos.

Anónimo disse...

As moitas razóns, ás veces non son tantas... Ánimo, e se ten que negar o pan négueo cunha risa, Neruda era un sabio.

paideleo disse...

Oi que mal !. Besbe triste é como frear o planeta Terra en seco e pórse a xirar no outro sentido.
Ánimo que ves que muita xente está detrás animándote.

Son Unha Xoaniña disse...

Gústame vir polo teu blog e pásame como con todos os blogs que acostumo a visitar, que xa os considero como unha especie de amig@s virtuais. E non me gusta que @s amig@s estean tristes, así que che mando un bico ben grande e unha aperta ben forte chea de ledicia como se fose un virus para contaxiarcha.