e ti a onde vas?

Opción A



Opción B



Opción C




Para todos os gustos, eh?

E se pillo un avión...

O outro día no fedello, falando xa non sei ben de que, Roi Buligan puxo esta ligazón . Xa sei de que falabamos, das súas fotografías no flickr. O conto é que me dou a venada, que é como acostumo a facer as cousas que son así pouco transcendentais, e acabo de mercar uns billetes de avión para a próxima fin de semana, o destino: Madrid.

Vou sosiña e con toda a intención de perderme no Reina Sofía e ver as miradas de

Henri Cartier-Bresson
Dora Maar
Man Ray
Jean Moral
André Kertész...entre outros

ou como din, facer un percorrido polas instantáneas máis representativas do Fondo de Fotografía da Colección Permanente da pinacoteca madrileira.

Man Ray-Woman with long hair, 1929



Xa sei que aquí tamén hai boas exposicións, coma a de Tamara de Lempicka ou a de Keith Haring, e non fai falla ir tan lonxe, pero doume por aí. E iso é bo, volvo tolear.

A frase de hoxe, a que dixo Picasso de Dora Maar: "La dejé por miedo. Dora ya estaba loca mucho antes de que enloqueciera de verdad".

Diario dunha ine(s)xistente

Hai 15 anos e xa son moitos, tiña unha libreta que enchía de tinta de bolígrafos bic e que rematou tendo de compañeiras dúas ou tres máis, igual de emborranchadas. Sei que as teño gardadas nalgún sitio na casa de meus pais porque é o lugar ao que pertencen, e se quero atopalas sei onde, anque agora mesmo non me lembre da súa ubicación concreta. Por aquela libreta pasaron todos os amigos que tiña daquela e que se conservan ata o día de hoxe, foron tempos moi felices á vez que moi tristes, e non precisamente polas comeduras de cabeza que a mente adolescente adoita a ter. Todos eses feitos que aconteceron e fixen acontecer, en gran parte, son os responsables de que sexa como son, co cal confirmo que non hai mal que por ben non veña.

Nas páxinas daquel diario, que ao final é o que era, deixei escrita a miña existencia e por aquel entón, coma agora, era moi celosa dela. Considero que as miñas cousas son miñas e non permito que ninguén se meta nelas a menos que o invite, feito que me sigue costando moito (anque é contradictorio, porque anotar cousas nun blogue non deixa de amosar moito de ti). Un día descubrín que alguén lera o que eu deixara deitado nas cuadrículas da libreta e automaticamente culpei a meu irmán. Enfado, ultraxe, traición, invasión, vergoña, furia e mil outras palabras servirían para describir ese momento no que decidín que mas pagaría por meter os narices no que non lle mandaban. Pegueille a meu irmán e meu pai castigoume. Co tempo descubrín que non fora el, se non miña nai.

Hai un ano e poucos meses comecei a escribir aquí, e por estas mesmas datas era a persoa máis feliz e á vez máis insegura, anque despreocupada, diante dos feitos que estaban a acontecer (bico). Hoxe penso neses días e venme o riso a cara, é cando lembro o que lle dicía a quen me compartiu as palabras: necesitamos tan pouco para ser felices... e a esta idea e ao non darnos conta diso vanlle moi ben estes versos de Juan Gelman que descubrín gracias a ra .

Si me dieran a elegir, yo elegiría
esta salud de saber que estamos muy enfermos,
esta dicha de andar tan infelices.

Nestes días estou moi cansa, alguén me rouba horas do día porque 24 sonme escasas, teño un xeonllo e un hombreiro que decidiron adoptar dúas tendinites en potencia e unha contractura mental que, como é miña, son eu a que a teño que sufrir. Tamén estou triste por ter amigos aos que non acudo e porque hai cinco minutos decateime (e é un feito verídico e non literariamente metamorfoseado) de que teño iogures caducados de onte que alguén vai tirar ao lixo. Ten razón acedre (enorme e longa aperta), freóuseme o planeta Terra e púxose a xirar noutro sentido e como di anxo d (comparto moito do que me contaches) non aturo a tristeza, agás a miña. Non quero a ninguén triste pola miña causa e por eso, si doutora seymour, por eso nego o pan.

Durou pouco a festa. De novo cae a noite e a lúa estámpase sobre un ceo nu. Pero haberá máis festas e máis lúas e máis noites e máis ceos nus, nunca iguais pero sempre meus. Seguro que estou de resaca e neste intre estou espertando porque non quero perder máis días. Aos que, desta vez con permiso e invitación, fixestes coma miña nai e escribistes anotacións nas marxes desta libreta sen pautas nin cuadrículas: gracias, gracias e gracias porque vin que fai falla pouco para poder ser feliz, porque un estado de ánimo pódese mudar con axuda e cun pouco de paciencia e porque enterrarse en vida está moi mal feito.

Veloso, atopeina:

Tu risa. Olga Manzano e Manuel Picón.


e bueno, xa está ben de escribir así cousas tan sentidas porque aínda me vai quedar cursi e todo, so quería agradecérvolo e a partir de agora agardo que non volvades saber de máis tristezas alleas pola miña parte, que queda mal e todos pasamos por malos momentos e se nos poñemos todos a choromicar esto vai ser un val de bágoas e non creo que sexamos tan cristianos e o conto é que unha vez escritas as penas parecen menos e despois arrepíntome de poñer nada...haise que animar.

Bicos, bicazos!

...

De novo, vólvolle facer caso a Francisco Castro.

TU RISA

Quítame el pan si quieres,
quítame el aire, pero
no me quites tu risa.

No me quites la rosa,
la lanza que desgranas,
el agua que de pronto
estalla en tu alegría,
la repentina ola
de planta que te nace.

Mi lucha es dura y vuelvo
con los ojos cansados
a veces de haber visto
la tierra que no cambia,
pero al entrar tu risa
sube al cielo buscándome
y abre para mí
todas las puertas de la vida.

Amor mío, en la hora
más oscura desgrana
tu risa, y si de pronto
ves que mi sangre mancha
las piedras de la calle,
ríe, porque tu risa
será para mis manos
como una espada fresca.

Junto al mar en otoño,
tu risa debe alzar
su cascada de espuma,
y en primavera, amor,
quiero tu risa como
la flor que yo esperaba,
la flor azul, la rosa
de mi patria sonora.

Ríete de la noche,
del día, de la luna,
ríete de las calles
torcidas de la isla,
ríete de este torpe
muchacho que te quiere,
pero cuando yo abro
los ojos y los cierro,
cuando mis pasos van,
cuando vuelven mis pasos,
niégame el pan, el aire,
la luz, la primavera,
pero tu risa nunca
porque me moriría.

Los versos del Capitán-Pablo Neruda



Foto de Urko Suaya

a ver se vai cambiando a cara, que estamos dun depresivo que lo flipas
por moitas razóns

Municipais 2007

E estas son as impresións dos nosos políticos tras coñecer os resultados que xa Vieiros nos amosaba:

Feijoo na Voz de Galicia



Quintana en xornal.com



Touriño ante os titulares da Voz de Galicia




Fotos sacadas do flickr de Xeración.

Carmen Valiño no 14!

Esta moza é Carmen Valiño.



E expón no 14! outras tantas fotografías de 13+1 músicos no escenario.



Seica está ata o 16 de xuño, ou un pouquiño máis, así que irá que ir indo a vela e a tomarlle algo porque xa se me está poñendo o cu gordo de quedar na casa (falta facía que engordase algo tamén)

Mentiras de verdade

Hoxe funJeannie Brown e o meu Dylan diríame

Lay, lady, lay, lay across my big brass bed
Lay, lady, lay, lay across my big brass bed
Whatever colors you have in your mind
I'll show them to you and you'll see them shine

Bob Dylan-Lay Lady Lay


ou sabería verdades coma as que conta aquí

Bob Dylan-One More Cup Of Coffee


And your pleasure knows no limits
Your voice is like a meadowlark
But your heart is like an ocean
Mysterious and dark.

Agora entendo por que foi nominado tantas veces ao Nobel de Literatura.

Outro casamento

E non é que non me gusten as vodas, so que non creo no amor eterno (a pesares do que poida parecer) ou algo así.



Pero casa outra boa amiga, que agardo que sexa a última, e ata nos dou o arrós para tirarlle, porque como ben dicía na invitación, ese día tírase calquera cousa, mesmo os tacóns dos zapatos.



O 30 de xuño a ver como rematamos e agardo librarme da despedida con boy que ao meu ver é un espectáculo algo denigrante.

Momento introspección

Fomos ás troitas a Brandomil



Despois diso dixéronme algo que me lembrou a "coma os caranguejos vou para atrás..."



E sigo chantada no p... medio

E foi que non

Que non fun.