Nunca me deixes de trovar

Vaite ir ver, vai ir ao corazón do país. Xa ten o itinerario feito na cabeza e so queda realizalo. Quere, non debe, ten medo, pero á fin, débecho. Se ela fose ti, xa tería abandoado a lírica e xa se tería ocupado doutra máis agradecida.

E de certo que parece unha desas historias, que todos sospeitan, que ninguén sabe, que todos vos ven e ninguén vos mira. Como pensa que o amor máis puro é o que non se posúe, es ti quen o sofre. Es ti o que se preocupa de que saiba que toleas por un ollar e é ela a que rexeita todo o que lle das. Non sempre. Desta vez toca unha de area, anque despois de tres anos a cal estaría máis que merecida.

Tres anos sen vos ver, oito a vos coñecer.
Primeiro encontro, a cidade mareira.
Segundo encontro, a cidade de pedra.
Terceiro encontro, a foliada da carballeira.
Cuarto encontro, a cidade das burgas.
Quinto encontro, a vila do maravedí.
Houbo outro nunha cova da cidade primeira que rematou onde fixo o mesmo Xerion, dende aquela ningún máis.

Teme que hoxe sexa o día no que os feitos desfagan toda a maxia. Quere, non debe, ten medo, pero á fin, débecho. Que sexa hoxe o día no que a vexas fea e que sexa a fin, despois poderá dicir o que Olga Novo: "quen me dera ser gata..."