O outro día no fedello, falando xa non sei ben de que, Roi Buligan puxo esta ligazón . Xa sei de que falabamos, das súas fotografías no flickr. O conto é que me dou a venada, que é como acostumo a facer as cousas que son así pouco transcendentais, e acabo de mercar uns billetes de avión para a próxima fin de semana, o destino: Madrid.
Vou sosiña e con toda a intención de perderme no Reina Sofía e ver as miradas de
Xa sei que aquí tamén hai boas exposicións, coma a de Tamara de Lempicka ou a de Keith Haring, e non fai falla ir tan lonxe, pero doume por aí. E iso é bo, volvo tolear.
A frase de hoxe, a que dixo Picasso de Dora Maar: "La dejé por miedo. Dora ya estaba loca mucho antes de que enloqueciera de verdad".
Hai 15 anos e xa son moitos, tiña unha libreta que enchía de tinta de bolígrafos bic e que rematou tendo de compañeiras dúas ou tres máis, igual de emborranchadas. Sei que as teño gardadas nalgún sitio na casa de meus pais porque é o lugar ao que pertencen, e se quero atopalas sei onde, anque agora mesmo non me lembre da súa ubicación concreta. Por aquela libreta pasaron todos os amigos que tiña daquela e que se conservan ata o día de hoxe, foron tempos moi felices á vez que moi tristes, e non precisamente polas comeduras de cabeza que a mente adolescente adoita a ter. Todos eses feitos que aconteceron e fixen acontecer, en gran parte, son os responsables de que sexa como son, co cal confirmo que non hai mal que por ben non veña.
Nas páxinas daquel diario, que ao final é o que era, deixei escrita a miña existencia e por aquel entón, coma agora, era moi celosa dela. Considero que as miñas cousas son miñas e non permito que ninguén se meta nelas a menos que o invite, feito que me sigue costando moito (anque é contradictorio, porque anotar cousas nun blogue non deixa de amosar moito de ti). Un día descubrín que alguén lera o que eu deixara deitado nas cuadrículas da libreta e automaticamente culpei a meu irmán. Enfado, ultraxe, traición, invasión, vergoña, furia e mil outras palabras servirían para describir ese momento no que decidín que mas pagaría por meter os narices no que non lle mandaban. Pegueille a meu irmán e meu pai castigoume. Co tempo descubrín que non fora el, se non miña nai.
Hai un ano e poucos meses comecei a escribir aquí, e por estas mesmas datas era a persoa máis feliz e á vez máis insegura, anque despreocupada, diante dos feitos que estaban a acontecer (bico). Hoxe penso neses días e venme o riso a cara, é cando lembro o que lle dicía a quen me compartiu as palabras: necesitamos tan pouco para ser felices... e a esta idea e ao non darnos conta diso vanlle moi ben estes versos de Juan Gelman que descubrín gracias a ra .
Si me dieran a elegir, yo elegiría esta salud de saber que estamos muy enfermos, esta dicha de andar tan infelices.
Nestes días estou moi cansa, alguén me rouba horas do día porque 24 sonme escasas, teño un xeonllo e un hombreiro que decidiron adoptar dúas tendinites en potencia e unha contractura mental que, como é miña, son eu a que a teño que sufrir. Tamén estou triste por ter amigos aos que non acudo e porque hai cinco minutos decateime (e é un feito verídico e non literariamente metamorfoseado) de que teño iogures caducados de onte que alguén vai tirar ao lixo. Ten razón acedre (enorme e longa aperta), freóuseme o planeta Terra e púxose a xirar noutro sentido e como di anxo d (comparto moito do que me contaches) non aturo a tristeza, agás a miña. Non quero a ninguén triste pola miña causa e por eso, si doutora seymour, por eso nego o pan.
Durou pouco a festa. De novo cae a noite e a lúa estámpase sobre un ceo nu. Pero haberá máis festas e máis lúas e máis noites e máis ceos nus, nunca iguais pero sempre meus. Seguro que estou de resaca e neste intre estou espertando porque non quero perder máis días. Aos que, desta vez con permiso e invitación, fixestes coma miña nai e escribistes anotacións nas marxes desta libreta sen pautas nin cuadrículas: gracias, gracias e gracias porque vin que fai falla pouco para poder ser feliz, porque un estado de ánimo pódese mudar con axuda e cun pouco de paciencia e porque enterrarse en vida está moi mal feito.
e bueno, xa está ben de escribir así cousas tan sentidas porque aínda me vai quedar cursi e todo, so quería agradecérvolo e a partir de agora agardo que non volvades saber de máis tristezas alleas pola miña parte, que queda mal e todos pasamos por malos momentos e se nos poñemos todos a choromicar esto vai ser un val de bágoas e non creo que sexamos tan cristianos e o conto é que unha vez escritas as penas parecen menos e despois arrepíntome de poñer nada...haise que animar.
Quítame el pan si quieres, quítame el aire, pero no me quites tu risa.
No me quites la rosa, la lanza que desgranas, el agua que de pronto estalla en tu alegría, la repentina ola de planta que te nace.
Mi lucha es dura y vuelvo con los ojos cansados a veces de haber visto la tierra que no cambia, pero al entrar tu risa sube al cielo buscándome y abre para mí todas las puertas de la vida.
Amor mío, en la hora más oscura desgrana tu risa, y si de pronto ves que mi sangre mancha las piedras de la calle, ríe, porque tu risa será para mis manos como una espada fresca.
Junto al mar en otoño, tu risa debe alzar su cascada de espuma, y en primavera, amor, quiero tu risa como la flor que yo esperaba, la flor azul, la rosa de mi patria sonora.
Ríete de la noche, del día, de la luna, ríete de las calles torcidas de la isla, ríete de este torpe muchacho que te quiere, pero cuando yo abro los ojos y los cierro, cuando mis pasos van, cuando vuelven mis pasos, niégame el pan, el aire, la luz, la primavera, pero tu risa nunca porque me moriría.
E expón no 14! outras tantas fotografías de 13+1 músicos no escenario.
Seica está ata o 16 de xuño, ou un pouquiño máis, así que irá que ir indo a vela e a tomarlle algo porque xa se me está poñendo o cu gordo de quedar na casa (falta facía que engordase algo tamén)
Lay, lady, lay, lay across my big brass bed Lay, lady, lay, lay across my big brass bed Whatever colors you have in your mind I'll show them to you and you'll see them shine
Bob Dylan-Lay Lady Lay
ou sabería verdades coma as que conta aquí
Bob Dylan-One More Cup Of Coffee
And your pleasure knows no limits Your voice is like a meadowlark But your heart is like an ocean Mysterious and dark.
Agora entendo por que foi nominado tantas veces ao Nobel de Literatura.
E non é que non me gusten as vodas, so que non creo no amor eterno (a pesares do que poida parecer) ou algo así.
Pero casa outra boa amiga, que agardo que sexa a última, e ata nos dou o arrós para tirarlle, porque como ben dicía na invitación, ese día tírase calquera cousa, mesmo os tacóns dos zapatos.
O 30 de xuño a ver como rematamos e agardo librarme da despedida con boy que ao meu ver é un espectáculo algo denigrante.
Dende a Coruña fomos Sak, J. máis eu pensando que chegariamos tarde, pero gracias a que os artistas tiñan que cear chegamos máis que a tempo para o evento á sala NASA onde nos atopamos na entrada con Marinha mailo Artipractor (mil gracias e non sei cando nos perdimos a pista), Gustavo Harvey e sergio74. Entramos na NASA, onde nunca estivera antes e que me gustou moito e xa saudamos como poidemos á gran concentración de blogueiros que alí había: ghanito, fer, ifrit, Calidonia, ascárida, Modesto e zerovacas. Surtímonos das cervexas máis baratas que nunca vira e fomos meténdonos entre a xente (copio e pego palabras de AK77: nom entendo como a xente prefire estar apelotonada na metade da sala co bem que se estaba en primeira fila, ou na barra) para escoitar a Los Ruínes que, a min non me defraudaron e como dixo Marinha "que marcha teñen en Cerdido". Nun momento, non sei dicir cando tamén vimos a DJ Helena, a sabelaogrobe e a moita máis xente de Ferrol, misscorpse incluída.
Xa avanzaramos posicións daquela pero cando lles tocou o turno aos The Homens xa non estabamos en primeira fila se non en cuarta ou quinta pola cantidade de xente que se estaba achegando ao escenario. Alí foi cando vimos a xornalistinha por un lado e a Kate por outro. Antes de subir ao escenario Martiño xa dixera que "hoxe a estrela é Mourente" pero confirmamos que The Homens tamén levantaban expectación e as novas cancións que tocaron do seu próximo disco fixéronnos bailar a todos, rainha vermella e rapaza do arco incluídas. Nese intre acordámonos dos emigrados e mandamos cara as españas unha mensaxe tipo "Non sei se escoitaches pero era Sandra Dee dos Homens, que me acordei de ti, bicazos e non é por dar envexa é saudade de ti! bico!" ante o cal respostáronme como merecía.
E despois o noso benquerido Projecto Mourente, primeiro acompañado polos The Homens por iso de verse arroupado (digo eu) e despois el con Noelia que non deixou de bailar nin un so momento. Aquí xa non hai palabras e apareceron novos fans do Carlos, Brunhaven e Luís que transitaba adecuadamente na que polo visto era a súa primeira noite como dios manda despois de moito sufremento. Non hai palabras pero hai vídeos, coma os de Vincent Jalo, que tropecei con el e ben o vin. Despois de moitos temas, entre eles o mítico dos caranguejos, e de moito dar palmas e saltar saiu coma un campión a cantarnos o "Corpiño xeitoso". Xeitoso es ti, rapaz, que menudo concertazo que deches. Abofé que vai ser coma o dos Pistols en Manchester como ben dicían os rapaces da Asociación Xurásica.
Projecto Mourente-Como os caranguejos
Sei que había máis xente alí, como imos descubrindo co paso do tempo, entre eles AK77 presente nesta foto anque non sei cal será. W.Sobchak que sigue sendo un pendejo e non saúda, trivia, nimoi e xxxlurpia, non sei se foron, pero por Compostela adiante andaban.
Cando rematou todo nós fomos cara o Malas Pécoras onde atopamos con moita alegría ao Pastor eléctrico, a Mario e a case toda a xente que o sábado pasado estaba en Fene e non sei porque se lles dou a moitos por liscar pero eu fun detrás, cara a constante do Maycar mentres outro grupo se dirixía ao Tarasca. No Maycar atopamos a Mourente, xa máis relaxado e estivemos baila que te bailotea ata as tantas. Cando saímos eu tiven que marchar, non sen grande pesar, pero dame que xa quedaba moita xente a romper co que quedaba de noite no Ruta 66.
En definitiva, unha noitaza e noraboa a Mourente que observadores alleos a todo este tinglado que é o blogomillo confirmaron que os The Homens son bos e que a ver que era o que nos deran para estar tan eufóricos durante a actuación de Projecto Mourente. LK foi o que nos deron e moitas ganas de bailar.
