Coma toda noveliña que vaia a pena...aquí está o corto e estes son os protagonistas:
Helena
Roi
Xelís
Marcos
Daniel (o Xurxo)
Mingos
Sven
Ulrich (tiven un romance con el cando estivo en na TVG, por se alguén non o sabía)
Rapaz da mensaxería
Agardo que acudan en masa á estrea en tódalas pantallas do seu cine habitual, e se non, ale, a carregar da mula e esas cousas que se adoitan a facer.
Mostrar mensagens com a etiqueta Operación Troia. Mostrar todas as mensagens
Mostrar mensagens com a etiqueta Operación Troia. Mostrar todas as mensagens
7/12/2006
7/09/2006
Epílogo
O paso dos anos fai que reconsideremos moita das nosas posturas, ideas, conviccións e fagamos xuízos morais das nosas propias accións. Nalgunhas persoas o tempo fai que se arrepintan das súas accións. Eso explicaría que dous mozos cun pasado salpicado pola implicación nun dos movementos máis activos do nacionalismo galego, pola presunta actuación nun acto de violencia terapéutica contra civís para reivindicar o dereito de libre determinación do pobo galego e demais pingas aceitosas nun traxe novo, quedasen esquecidas e conseguisen integrarse de novo nunha sociedade que de boas a primeiras os rexeitaría.
Estes dous mozos, Marcos e Daniel, despois dos sucesos do 21 de xuño do 2006 nunca máis quixeron saber nada sobre o que antes lles levaba a vida. Un estudiou Empresariais e o outro adicouse á Física e non se voltaron a ver, nin ganas que tiñan. Nunca Daniel soubo que Marcos chegou a ser o director dunha sucursal bancaria e que con 35 anos morreu a causa dun tiro na caluga. Os atracadores que pertencían ao GRAPO, ao que lle quedaba nada para desaparecer, levaran a cabo un atraco ao estilo de "Bandits", no último momento o Marcos púxose nervioso e un dos atracadores, tamén, co conseguinte falecemento do xoven. Marcos tampouco soubo que Daniel , militante dun partido de dereitas e profesor asociado no Departamento de Física da Materia Condensada, recriminara nunha das clases a un alumno que tiña tódalas trazas de ter moito amor propio. O que pasa a esas idades é que non se ten moi claro o que se fai nin por que, tamén pode ser que algún transtorno debido a algunha adicción propiciase que unha noite na alameda se cruzasen e que Daniel se transformase nun poema :
"Juan Antonio el de Montilla
rueda muerto la pendiente
su cuerpo lleno de lirios
y una granada en las sienes.
Ahora monta cruz de fuego,
carretera de la muerte."*
*fragmento de Reyerta, Romancero Gitano, Federico García Lorca.
A dereita gobernou na Galiza moito tempo máis, ata que un grupo de xornalistas un día decidiron facer unha revisión dos atentados do 2006. Non se sabe como fai a xente desta profesión que sempre acaba sacando trapos suxos á luz: altos cargos do goberno, dirixentes municipais, caciques de medio pelo e mesmo algún que outro cargo dentro da Policía, Garda Civil e Exército, víronse implicados no que deron en chamar "Operación Troia". Infiltraran xente nos núcleos independentistas máis radicais para levar a cabo a súa propia guerra preventiva a costa de danos colaterais. O plan fora perfecto, conseguiran un acto terrorista, conseguiran demonizar todo o que sonase a nación e mesmo o himno galego esquecérase da forza bravía do "fogar de Breogán" e so pregaba nas bocas dos poucos que o entonaban "a redenzón da boa/nazón de Breogán". Conseguiran a través do sangue de víctimas inocentes acalar as voces dos que reclamaban atención para unha terra que seguía sendo caciquil e voltaran a facerse co poder. Pero os xornalistas son así, meten os narices en todo.
Roi recibiu a noticia a través dunha chamada de Xelís. Contoullo con tódolos detalles a Ulrich e a Sven. O recordo de Helena non sería mancillado nunca máis. Esa noite saiu das súas vísceras toda a impotencia, a dor, a tristeza, a humillación, a xenreira, o odio, a ausencia e todo canto sentemento acumulara neses anos. As bágoas ían arrastrando pola súa faciana os anos que non poidera disfrutar con ela. Ela, a quen tanto quería.
Aprópiome dunha canción para adicarlla a Roi e a Helena.
Mus e Nacho Vegas. La D´amor.
(resulta que castpost non funa, o savefile anda en venda e de novo a buscarse a vida noutro lado, desta en rapidshare...e de novo, download download)
Ayer vite na fonte tabes cantando
y hoy que pase per ella tabes llorando,
Díme por qué tras triste y descoloría
dime por qué sospires prenda quería.
Sospiro por amores que yo quería,
sospiro por amores que yo tenía.
Amores que tuvisti sigues teniendo,
ya sabes que te quixi y sigo queriendo.
¿Si tanto me quixisti y sigues queriendo,
por qué nun vas a veme cuando te espero?
Ya se que tienes otra que t'enamora,
bien se qu'a mí me dexes llorando sola.
La qu'a mí m'enamora tu bien lo sabes,
que yes tu prenda mía coles tos gracies.
Les gracies que yo tengo nun son dalguna,
por eso vivo sola como la lluna.
Pues si tu yes la lluna yo soy lluceru,
que te voy persiguiendo per todo'l cielu.
Ya se fue l'amor, ya se fue'l querer
al pie d'una fonte m'amaste y t'ame.
Espero que vos gustase e gracias por ler.
Estes dous mozos, Marcos e Daniel, despois dos sucesos do 21 de xuño do 2006 nunca máis quixeron saber nada sobre o que antes lles levaba a vida. Un estudiou Empresariais e o outro adicouse á Física e non se voltaron a ver, nin ganas que tiñan. Nunca Daniel soubo que Marcos chegou a ser o director dunha sucursal bancaria e que con 35 anos morreu a causa dun tiro na caluga. Os atracadores que pertencían ao GRAPO, ao que lle quedaba nada para desaparecer, levaran a cabo un atraco ao estilo de "Bandits", no último momento o Marcos púxose nervioso e un dos atracadores, tamén, co conseguinte falecemento do xoven. Marcos tampouco soubo que Daniel , militante dun partido de dereitas e profesor asociado no Departamento de Física da Materia Condensada, recriminara nunha das clases a un alumno que tiña tódalas trazas de ter moito amor propio. O que pasa a esas idades é que non se ten moi claro o que se fai nin por que, tamén pode ser que algún transtorno debido a algunha adicción propiciase que unha noite na alameda se cruzasen e que Daniel se transformase nun poema :
"Juan Antonio el de Montilla
rueda muerto la pendiente
su cuerpo lleno de lirios
y una granada en las sienes.
Ahora monta cruz de fuego,
carretera de la muerte."*
*fragmento de Reyerta, Romancero Gitano, Federico García Lorca.
A dereita gobernou na Galiza moito tempo máis, ata que un grupo de xornalistas un día decidiron facer unha revisión dos atentados do 2006. Non se sabe como fai a xente desta profesión que sempre acaba sacando trapos suxos á luz: altos cargos do goberno, dirixentes municipais, caciques de medio pelo e mesmo algún que outro cargo dentro da Policía, Garda Civil e Exército, víronse implicados no que deron en chamar "Operación Troia". Infiltraran xente nos núcleos independentistas máis radicais para levar a cabo a súa propia guerra preventiva a costa de danos colaterais. O plan fora perfecto, conseguiran un acto terrorista, conseguiran demonizar todo o que sonase a nación e mesmo o himno galego esquecérase da forza bravía do "fogar de Breogán" e so pregaba nas bocas dos poucos que o entonaban "a redenzón da boa/nazón de Breogán". Conseguiran a través do sangue de víctimas inocentes acalar as voces dos que reclamaban atención para unha terra que seguía sendo caciquil e voltaran a facerse co poder. Pero os xornalistas son así, meten os narices en todo.
Roi recibiu a noticia a través dunha chamada de Xelís. Contoullo con tódolos detalles a Ulrich e a Sven. O recordo de Helena non sería mancillado nunca máis. Esa noite saiu das súas vísceras toda a impotencia, a dor, a tristeza, a humillación, a xenreira, o odio, a ausencia e todo canto sentemento acumulara neses anos. As bágoas ían arrastrando pola súa faciana os anos que non poidera disfrutar con ela. Ela, a quen tanto quería.
Aprópiome dunha canción para adicarlla a Roi e a Helena.
Mus e Nacho Vegas. La D´amor.
(resulta que castpost non funa, o savefile anda en venda e de novo a buscarse a vida noutro lado, desta en rapidshare...e de novo, download download)
Ayer vite na fonte tabes cantando
y hoy que pase per ella tabes llorando,
Díme por qué tras triste y descoloría
dime por qué sospires prenda quería.
Sospiro por amores que yo quería,
sospiro por amores que yo tenía.
Amores que tuvisti sigues teniendo,
ya sabes que te quixi y sigo queriendo.
¿Si tanto me quixisti y sigues queriendo,
por qué nun vas a veme cuando te espero?
Ya se que tienes otra que t'enamora,
bien se qu'a mí me dexes llorando sola.
La qu'a mí m'enamora tu bien lo sabes,
que yes tu prenda mía coles tos gracies.
Les gracies que yo tengo nun son dalguna,
por eso vivo sola como la lluna.
Pues si tu yes la lluna yo soy lluceru,
que te voy persiguiendo per todo'l cielu.
Ya se fue l'amor, ya se fue'l querer
al pie d'una fonte m'amaste y t'ame.
Espero que vos gustase e gracias por ler.
Doce
-So tes que facer dúas cousas e fainas ben. Hoxe lévalle a Roi Dopazo o que hai dentro dun paquete que pronto che levará algunha empresa de mensaxería. Dentro vai a dirección, unha carta e unha mochila. Nada máis recibilo, lévallo. Sabes que te vixiamos.- Mingos seguía mirando a fotografía que atopara dentro dun sobre na mesa do seu traballo. Mirara arredor por ver se alguén o vía, pero na redacción todos seguían ao seu. Todo era normal. Todo agás a situación. Seguía mirando a mesa de mármore do bar de Pepe. Miraba para os vasos cheos do café irlandés. Miraba os debuxos que facía no aire o fume do cigarro que estaba pousado no cinceiro. Miraba para a esquina do cadro aquel e debuxaba na cabeza todo o poster, Grande Pyramide Bleue de Leproust. Pepe tiña detrás da barra outro poster que chamaba a atención no medio das botellas todas, era unha fotografía en branco e negro da Bauhaus. Indo cara os aseos había outra que tamén lle gustaba, o Ed. Secil-Hasselblad Arc Body dun portugués. Pepe tiña que ser arquitecto. Pero na foto non saía Pepe, saían Helena máis el.- Ti fai o que che dicimos e todo estará ben, se non, sabes que o de meterse en negocios escuros non é boa cousa.-xa sabía do que falaba, a trata de brancas, anque fose indirectamente tamén o luxaba de sobremaneira, realmente non quería ter nada diso no seu currículo.- E nunca máis te voltes a meter onde non te chaman.-colgou e ao pouco chegou un rapaz de MRW ou SEUR ou calquer outro sitio preguntando por Domingo Martínez.
Marcos dixérame que Roi chamara. Que estaba preocupado e parecía algo importante. Que a ver se as once podía estar na catedral, alí no Pórtico da Gloria, que el quedara a esa hora cunha amiga que estaba facendo prácticas de turismo alí e que así xa ían tomar algo despois e a falar. Que el a podía achegar ata alí. A mañá seguinte colleron o coche e voltaron a Compostela. Quedaría con Roi, a ver que pasara, iría á casa a botar de menos aos rapaces, chamaría a Mingos para contarllo todo, desfaría a mochila e faría a maleta. Quería liscar xa daquela cidade que tanto a estaba oprimindo. Do resto que se encargase a policía que por unha tempada non desexaba saber nada. Cando baixei do coche e lle dei as gracias ao Marcos por achegarme, collín camiño da Praza do Obradoiro, tan cansa estaba que me parecía que a mochila pesaba moito máis do debido.
Que facía Helena alí arriba? Non dicía na carta que liscaba? Que facía alí? E se estaba alí, por que mandara a aquel fulano coa mochila...si, era unha proba, seguro que era iso...e se non era, non lle daba tempo a subir antes de que estoupase. A carta dicía que ía ser un estourido pequeno, que non debía estar preto do lugar cando supostamente estoupase, a eso das once. Seguiu andando cara diante, non fora boa idea meterse no grupiño. Nun principio compartira ideario pero despois so tiña que asimilar consignas e facelas súas, alienabante, perdías a capacidade de posuír as túas propias ideas e unha vez metido na marabunta non te decatabas de que era un pensamento de masa, que actuabas nun rabaño e se tiñas unha opinión algo discordante, mellor quedar calados porque che poñían un R de reaccionario na caluga. Non estoupara. Xirou a cabeza e si, era Helena sen dúbida. A confusión mesturábase coa alegría de vela, mirou como baixaba as escaleiras. Pero que facía alí? Ao mellor non lle mandara ela a carta. Ela tamén tiña unha mochila ás costas. E nun intre todo estoupou sorprendendo a un día que se prometía tranquilo. Ao pouco escoitáronse, no silencio que quedou, as detonacións que seguiron desfacendo en anacos as pedras que tanto tempo repousaran tranquilas.
Aínda era hoxe o día no que podía lembrar cada detalle deses momentos, podía lembrar cada acontecemento que seguira a ese día, podía lembrar como se convertira na cabeza de turco daquela noxenta acción, podía lembrar as páxinas dos xornais sacando a cara de Helena como compañeira dun suposto comando inexistente, podía recitar os nomes dos mortos dese día, mesmo tamén o dun Evaristo García, o Ferreiro que falecera na outra punta do país de vello e dun Domingo Fernández, que facía xornalismo de investigación dun diario de gran tirada e que se chimpara dunha ventá embaixo e de todos os que saían nas esquelas eses días, catro anos e pico no cárcere dan para remoer moitos recordos. Despois fora sabendo da vida de moitos dos seus compañeiros a través de Xelís. El tamén o pasou mal, moi mal, pero nunca lle preguntara nada do tema, so lembraba vagamete un "Roi, que che pasa? Enterácheste do da catedral?" naquel día tan doroso. A metade dos que coñecera eran xa ex militantes e o resto adicábanse a organizar actos sociais, culturais etc sen ánimo reivindicativo algún porque as forzas represivas vixiábanos moi de preto. O que pretendía ser a liberación do povo da represión conseguira o efecto contrario: a esquerda era mal vista, o nacionalismo era o demo e os resultados de tódolos comicios torcían cara unha dereita orgullosa de si mesma e orgullosa dos resultados obtidos por "un sangue que non foi derramado en balde" segundo palabras do actual presidente da Xunta.
Ao final a xustiza existe, pensou Xelís. Catro anos para instruir a causa non foran abondo e Roi saiu en liberdade por ter superado o tempo máximo en prisión preventiva. As incompetencias e retrasos conseguiran o impensable, a liberdade de seu irmán. Había repercusión nos medios de comunicación pero o peor, ao seu ver, ía ser a volta a casa, a retomar a normalidade que nunca ía ser tal. Aínda estaban coa reconstrucción dos edificios que nunca voltarían a ter esa beleza que posuíran. Compostela era unha cidade moi pequena e Roi non mantivera contacto con ningún dos seus anteriores amigos, so se adicara a respostar as cartas de Sven e Ulrich. Logo duns meses de comprobar que aquel non ía ser sitio para Roi, decidiron entre os catro que o mellor era que se fose para Berlín.
Marcos dixérame que Roi chamara. Que estaba preocupado e parecía algo importante. Que a ver se as once podía estar na catedral, alí no Pórtico da Gloria, que el quedara a esa hora cunha amiga que estaba facendo prácticas de turismo alí e que así xa ían tomar algo despois e a falar. Que el a podía achegar ata alí. A mañá seguinte colleron o coche e voltaron a Compostela. Quedaría con Roi, a ver que pasara, iría á casa a botar de menos aos rapaces, chamaría a Mingos para contarllo todo, desfaría a mochila e faría a maleta. Quería liscar xa daquela cidade que tanto a estaba oprimindo. Do resto que se encargase a policía que por unha tempada non desexaba saber nada. Cando baixei do coche e lle dei as gracias ao Marcos por achegarme, collín camiño da Praza do Obradoiro, tan cansa estaba que me parecía que a mochila pesaba moito máis do debido.
Que facía Helena alí arriba? Non dicía na carta que liscaba? Que facía alí? E se estaba alí, por que mandara a aquel fulano coa mochila...si, era unha proba, seguro que era iso...e se non era, non lle daba tempo a subir antes de que estoupase. A carta dicía que ía ser un estourido pequeno, que non debía estar preto do lugar cando supostamente estoupase, a eso das once. Seguiu andando cara diante, non fora boa idea meterse no grupiño. Nun principio compartira ideario pero despois so tiña que asimilar consignas e facelas súas, alienabante, perdías a capacidade de posuír as túas propias ideas e unha vez metido na marabunta non te decatabas de que era un pensamento de masa, que actuabas nun rabaño e se tiñas unha opinión algo discordante, mellor quedar calados porque che poñían un R de reaccionario na caluga. Non estoupara. Xirou a cabeza e si, era Helena sen dúbida. A confusión mesturábase coa alegría de vela, mirou como baixaba as escaleiras. Pero que facía alí? Ao mellor non lle mandara ela a carta. Ela tamén tiña unha mochila ás costas. E nun intre todo estoupou sorprendendo a un día que se prometía tranquilo. Ao pouco escoitáronse, no silencio que quedou, as detonacións que seguiron desfacendo en anacos as pedras que tanto tempo repousaran tranquilas.
Aínda era hoxe o día no que podía lembrar cada detalle deses momentos, podía lembrar cada acontecemento que seguira a ese día, podía lembrar como se convertira na cabeza de turco daquela noxenta acción, podía lembrar as páxinas dos xornais sacando a cara de Helena como compañeira dun suposto comando inexistente, podía recitar os nomes dos mortos dese día, mesmo tamén o dun Evaristo García, o Ferreiro que falecera na outra punta do país de vello e dun Domingo Fernández, que facía xornalismo de investigación dun diario de gran tirada e que se chimpara dunha ventá embaixo e de todos os que saían nas esquelas eses días, catro anos e pico no cárcere dan para remoer moitos recordos. Despois fora sabendo da vida de moitos dos seus compañeiros a través de Xelís. El tamén o pasou mal, moi mal, pero nunca lle preguntara nada do tema, so lembraba vagamete un "Roi, que che pasa? Enterácheste do da catedral?" naquel día tan doroso. A metade dos que coñecera eran xa ex militantes e o resto adicábanse a organizar actos sociais, culturais etc sen ánimo reivindicativo algún porque as forzas represivas vixiábanos moi de preto. O que pretendía ser a liberación do povo da represión conseguira o efecto contrario: a esquerda era mal vista, o nacionalismo era o demo e os resultados de tódolos comicios torcían cara unha dereita orgullosa de si mesma e orgullosa dos resultados obtidos por "un sangue que non foi derramado en balde" segundo palabras do actual presidente da Xunta.
Ao final a xustiza existe, pensou Xelís. Catro anos para instruir a causa non foran abondo e Roi saiu en liberdade por ter superado o tempo máximo en prisión preventiva. As incompetencias e retrasos conseguiran o impensable, a liberdade de seu irmán. Había repercusión nos medios de comunicación pero o peor, ao seu ver, ía ser a volta a casa, a retomar a normalidade que nunca ía ser tal. Aínda estaban coa reconstrucción dos edificios que nunca voltarían a ter esa beleza que posuíran. Compostela era unha cidade moi pequena e Roi non mantivera contacto con ningún dos seus anteriores amigos, so se adicara a respostar as cartas de Sven e Ulrich. Logo duns meses de comprobar que aquel non ía ser sitio para Roi, decidiron entre os catro que o mellor era que se fose para Berlín.
7/08/2006
Once (Om mani padme hum)
A paisaxe que se vía dende a ventá era fermosa, ao lonxe unha morea de ondulacións cobertas das cores dos castaños, das uces, das aciñeiras, dos carballos e de tantas outras especies, facían que pensar na chaira castelá provocase agorafobia. Non, non era esa a palabra...a ela producílle unha sensación de baleiro, soidade e ausencia.
Mentres se dirixían á casiña que alugaran, vira árbores e máis árbores no camiño, montes calmos e vales coma os dos contos que escribía cando era pequena. Mesmo se pararan a observar o plegamento de Campodola por petición propia, sempre gustara da xeoloxía anque pouco podería contar agora do tema, esquecíaselle todo. Estábase lembrando agora da imaxe do plegamento, hai case 500 millóns de anos a Terra decidira moverse e facer acabalgar aquelas moreas de materias estratificados uns por riba doutros. Agora, por mor da choiva, do vento e de todo aquelo que nos daba tema de conversa nos ascensores, viamos so o sinclinal, deitado e repousado, agardando sen saber a ciencia certa o seu futuro dentro doutros 500 millóns de anos. Despois dese momento desexou por uns intres transformarse nunha ninfa para habitar aqueles marabillosos lugares, despois pensou nos homes, nos deuses, na destrucción e lembrouse do que estaba a facer alí.
Precisaban implicación por parte da xente, darlles motivos para a loita, facer posible a combustión. "Precisamos dun catalizador", dixera Daniel, "Xa sabes, un discurso contando a represión que nos rodea, ti deso sabes, dáseche moi ben o discurso." O discurso precisaba de palabras xa por todos sabidas, represión, o País, independentismo, organización, estado español, política opresiva social, caciquismo, aplicación terapéutica da violencia, simboloxía fascista, víctimas do terrorismo machista e patriarcal, autodeterminación, Galiza livre e combativa, denuncia, política lingüística, non ao soberanismo, marbellización mesmo podería chegar a valer nun momento dado...
Mingos prometéralle que despois daquelo todo remataría, que so precisaba identificar á xente que ía acudir, que lle daría el persoalmente a información ás autoridades que xa estaban sobreaviso. Pero diante deles tiña que amosarse como unha líder agora que llo pediran, despois todo remataría, prometérallo. Ela pensaba que xa estaba indo demasiado lonxe, quería rematar con aquelo xa. Cando chegaran todos á casa alugada aledouse moito de non atopar a Roi alí, ao mellor facía mal en tentar mantelo apartado, pero era dos poucos que non quería ter que denunciar.
Tras o discurso de arenga, polo que o Daniel e o Marcos a felicitaron moi sinceramente e con cara de estar realmente sorprendidos, foi para o cuarto. Botou media hora sentada na cama cravando os ollos en ningún sitio. 18 de xuño, hoxe marchaban os "deutsches" e onte non os vira en todo o día, nin de noite (houbera festa) e hoxe pola mañá cos nervios nin se lembrara de deixarlles anque fose unha tarxeta de despedida. Voltarían o mércores pola mañá a Compostela e despois chamaríaos a Berlín se atopaba o teléfono. Pensou no seu móbil, debeu de deixalo encima da cama mentres metía a roupa na mochila. Pero ela tiña a imaxe clara de telo metido no bolso. Esqueceuno. Dispúxose de novo a baixar cara a lareira da casa onde estarían todos os demais. Xa ulía a churrasco, colleu aire e botouno lentamente baleirando o peito. Ultreia abriu a porta e baixou as escaleiras cun sorriso na cara.
"Todo rematará pronto e ben", ía repetindo a modo de mantra Helena.
(Comunicado: xantar do blogomillo o domingo 30 de xullo no San Clodio en Compostela, razón e reservas na casa de dorfun)
Mentres se dirixían á casiña que alugaran, vira árbores e máis árbores no camiño, montes calmos e vales coma os dos contos que escribía cando era pequena. Mesmo se pararan a observar o plegamento de Campodola por petición propia, sempre gustara da xeoloxía anque pouco podería contar agora do tema, esquecíaselle todo. Estábase lembrando agora da imaxe do plegamento, hai case 500 millóns de anos a Terra decidira moverse e facer acabalgar aquelas moreas de materias estratificados uns por riba doutros. Agora, por mor da choiva, do vento e de todo aquelo que nos daba tema de conversa nos ascensores, viamos so o sinclinal, deitado e repousado, agardando sen saber a ciencia certa o seu futuro dentro doutros 500 millóns de anos. Despois dese momento desexou por uns intres transformarse nunha ninfa para habitar aqueles marabillosos lugares, despois pensou nos homes, nos deuses, na destrucción e lembrouse do que estaba a facer alí.
Precisaban implicación por parte da xente, darlles motivos para a loita, facer posible a combustión. "Precisamos dun catalizador", dixera Daniel, "Xa sabes, un discurso contando a represión que nos rodea, ti deso sabes, dáseche moi ben o discurso." O discurso precisaba de palabras xa por todos sabidas, represión, o País, independentismo, organización, estado español, política opresiva social, caciquismo, aplicación terapéutica da violencia, simboloxía fascista, víctimas do terrorismo machista e patriarcal, autodeterminación, Galiza livre e combativa, denuncia, política lingüística, non ao soberanismo, marbellización mesmo podería chegar a valer nun momento dado...
Mingos prometéralle que despois daquelo todo remataría, que so precisaba identificar á xente que ía acudir, que lle daría el persoalmente a información ás autoridades que xa estaban sobreaviso. Pero diante deles tiña que amosarse como unha líder agora que llo pediran, despois todo remataría, prometérallo. Ela pensaba que xa estaba indo demasiado lonxe, quería rematar con aquelo xa. Cando chegaran todos á casa alugada aledouse moito de non atopar a Roi alí, ao mellor facía mal en tentar mantelo apartado, pero era dos poucos que non quería ter que denunciar.
Tras o discurso de arenga, polo que o Daniel e o Marcos a felicitaron moi sinceramente e con cara de estar realmente sorprendidos, foi para o cuarto. Botou media hora sentada na cama cravando os ollos en ningún sitio. 18 de xuño, hoxe marchaban os "deutsches" e onte non os vira en todo o día, nin de noite (houbera festa) e hoxe pola mañá cos nervios nin se lembrara de deixarlles anque fose unha tarxeta de despedida. Voltarían o mércores pola mañá a Compostela e despois chamaríaos a Berlín se atopaba o teléfono. Pensou no seu móbil, debeu de deixalo encima da cama mentres metía a roupa na mochila. Pero ela tiña a imaxe clara de telo metido no bolso. Esqueceuno. Dispúxose de novo a baixar cara a lareira da casa onde estarían todos os demais. Xa ulía a churrasco, colleu aire e botouno lentamente baleirando o peito. Ultreia abriu a porta e baixou as escaleiras cun sorriso na cara.
"Todo rematará pronto e ben", ía repetindo a modo de mantra Helena.
(Comunicado: xantar do blogomillo o domingo 30 de xullo no San Clodio en Compostela, razón e reservas na casa de dorfun)
7/06/2006
Dez
Levaba seis meses no cárcere e parecíalle estar vivindo aínda unha película. Dende que aquel rapaz lle trouxera a dichosa mochila amarela todo fora de mal en peor.
-Abre ti Xelís, que eu non poido!!-berrara dende a sala mentres seguía limpando a ventá que daba á rúa. Xelís abrira sen dar un chío. Era o mellor irmán que nunca poidese ter tido, a mellor persoa que coñecía: tan inxenuo por veces pero sempre tan atento e sereno. Nunca che daba un consello se non llo pedías e nunca o xulgara en acto ningún. Quería a Xelís. Non podía pensar nel se non era con moita admiración, por moitas pelexas que tivesen tido e por moito que se chegaran a non soportar nalgúns momentos, gústaballe telo coma irmán: chegar a aborrecelo máis que a ninguén pero terlle gardado o mellor curruncho no corazón.
-Ola, está Roi? É que lle viña dar unha cousa, que non sabe que veño.-Xelís quedara mirando con cara de extrañeza ao fulano que tiña diante. Non lle debía cadrar para nada comigo: un mozo alto, tan delgado que semellaba que se ía descompoñer por momentos, cun riso estúpido na cara brillante pola graxa que lle rezumaba polos poros e catro pelos que se dispoñían anarquicamente na cima do cranio. Ademais a camisiña rosa non lle cadraba nada a esa cara. Levaba postas unhas gafas de pasta negras que lle quedaban moi mal, parecían as gafas de Torrente Ballester, pero era o único no que podería parecerse a el.
-Roi, é para ti...-mirou ao rapaz sen saber en que categoría de recoñecemento de patróns colocalo- e chámaste?
-Mingos... Domingo mellor.
-Domingo-repetiu polo baixo Xelís. Iso de que as primeiras apariencias enganan non lle voulo de nada.
Achegárame á porta da entrada mirando para o mozo aquel. A cara de extrañeza penso que se notaba ás leguas, non vira a aquel fulano na vida, pero el parecía que me coñecese de toda a vida porque me miraba aos ollos e sorríame. Xelís miroume con cara de "e este ghicho?" e foise para a cociña deixándonos aos dous no marco da porta.
O tipiño era a cousa máis extraña que vira nunca, un cabezón enorme para a delgadez do seu corpo e un pelo moi fino e algo longo de máis. Tamén tiña as mans moi grandes para os brazos de fideo que se gastaba. Supuxo ao ver o pelo que lle cubría os dedos que a carencia de masa muscular era suplida pola presencia de bulbos pilosos.
-Ola.
-Ola. Roi, non? Son Mingos, Domingo. Veño traerche unha cousa de parte dunha amiga en común-enarquei as cellas- De Helena. Creo que foi de viaxe ou algo así e encargoume que che dera isto- dixo alongándome a mochila marela.
-Ah, de viaxe. E encargouche a ti que me deses isto.-había unha semana que non vía a Helena. A última vez fora nunha das festas que se organizaran. A temática da festa era contra a marbellización de Galiza. Fora divertido, estaba todo o mundo moi eufórico e nos poucos intres que puiden estar con ela díxome que pronto deixaría todo aquilo, que xa me contaría polo miúdo e que non fixera burrada ningunha. Realmente non sei moi ben que me dixera porque non estaba en condicións de reter moita información, estaba automutilando o meu cerebro a base de cervexa, porque me decatara daquela que o único que me interesaba reter dos beizos da rapaza, non eran as palabras, se non a propia carnosidade dos mesmos nos meus.
-Cóllea, que eu teño presa. Veña, que marcho, aburiño e boa sorte!- quedei coma un papón coa mochila na man. O fulano dou volta instantáneamente- Esquecíaseme ufff, tamén me dixo que che dera isto.- e a miña man colleu un sobre cunha suposta carta dentro.
Fora moi parvo. Tan inocente que non podía dar creto. Fixera todo o que poñía na carta, crérao todo. Que se ía de Compostela por motivos familiares, que xa voltaría a ter novas dela e xa lle explicaría polo miúdo, que so lle tiña que facer un favor...moi grande, deixar a mochila no Pórtico da Gloria, que non llo debía de dicir pero que ía ser unha pequena explosión, que apenas danaría a pedra, sería so un susto, unha acción política...se llo pedía era porque tiña moita confianza nel e palabras e máis palabras que embaucaban e que o fixeran sentir... especial? Hai veces que un non pensa as cousas e anque as pensase moito tempo seguro que tiraría para adiante igual, por moi absurdo que poida parecer. Ao mellor ese fora o erro da súa vida. E o dela, cal fora o dela? Neses intres, seis meses caen riba das costas e pesan, abafan, murchan, consumen e vante ferindo nunha constante tortura.
-Abre ti Xelís, que eu non poido!!-berrara dende a sala mentres seguía limpando a ventá que daba á rúa. Xelís abrira sen dar un chío. Era o mellor irmán que nunca poidese ter tido, a mellor persoa que coñecía: tan inxenuo por veces pero sempre tan atento e sereno. Nunca che daba un consello se non llo pedías e nunca o xulgara en acto ningún. Quería a Xelís. Non podía pensar nel se non era con moita admiración, por moitas pelexas que tivesen tido e por moito que se chegaran a non soportar nalgúns momentos, gústaballe telo coma irmán: chegar a aborrecelo máis que a ninguén pero terlle gardado o mellor curruncho no corazón.
-Ola, está Roi? É que lle viña dar unha cousa, que non sabe que veño.-Xelís quedara mirando con cara de extrañeza ao fulano que tiña diante. Non lle debía cadrar para nada comigo: un mozo alto, tan delgado que semellaba que se ía descompoñer por momentos, cun riso estúpido na cara brillante pola graxa que lle rezumaba polos poros e catro pelos que se dispoñían anarquicamente na cima do cranio. Ademais a camisiña rosa non lle cadraba nada a esa cara. Levaba postas unhas gafas de pasta negras que lle quedaban moi mal, parecían as gafas de Torrente Ballester, pero era o único no que podería parecerse a el.
-Roi, é para ti...-mirou ao rapaz sen saber en que categoría de recoñecemento de patróns colocalo- e chámaste?
-Mingos... Domingo mellor.
-Domingo-repetiu polo baixo Xelís. Iso de que as primeiras apariencias enganan non lle voulo de nada.
Achegárame á porta da entrada mirando para o mozo aquel. A cara de extrañeza penso que se notaba ás leguas, non vira a aquel fulano na vida, pero el parecía que me coñecese de toda a vida porque me miraba aos ollos e sorríame. Xelís miroume con cara de "e este ghicho?" e foise para a cociña deixándonos aos dous no marco da porta.
O tipiño era a cousa máis extraña que vira nunca, un cabezón enorme para a delgadez do seu corpo e un pelo moi fino e algo longo de máis. Tamén tiña as mans moi grandes para os brazos de fideo que se gastaba. Supuxo ao ver o pelo que lle cubría os dedos que a carencia de masa muscular era suplida pola presencia de bulbos pilosos.
-Ola.
-Ola. Roi, non? Son Mingos, Domingo. Veño traerche unha cousa de parte dunha amiga en común-enarquei as cellas- De Helena. Creo que foi de viaxe ou algo así e encargoume que che dera isto- dixo alongándome a mochila marela.
-Ah, de viaxe. E encargouche a ti que me deses isto.-había unha semana que non vía a Helena. A última vez fora nunha das festas que se organizaran. A temática da festa era contra a marbellización de Galiza. Fora divertido, estaba todo o mundo moi eufórico e nos poucos intres que puiden estar con ela díxome que pronto deixaría todo aquilo, que xa me contaría polo miúdo e que non fixera burrada ningunha. Realmente non sei moi ben que me dixera porque non estaba en condicións de reter moita información, estaba automutilando o meu cerebro a base de cervexa, porque me decatara daquela que o único que me interesaba reter dos beizos da rapaza, non eran as palabras, se non a propia carnosidade dos mesmos nos meus.
-Cóllea, que eu teño presa. Veña, que marcho, aburiño e boa sorte!- quedei coma un papón coa mochila na man. O fulano dou volta instantáneamente- Esquecíaseme ufff, tamén me dixo que che dera isto.- e a miña man colleu un sobre cunha suposta carta dentro.
Fora moi parvo. Tan inocente que non podía dar creto. Fixera todo o que poñía na carta, crérao todo. Que se ía de Compostela por motivos familiares, que xa voltaría a ter novas dela e xa lle explicaría polo miúdo, que so lle tiña que facer un favor...moi grande, deixar a mochila no Pórtico da Gloria, que non llo debía de dicir pero que ía ser unha pequena explosión, que apenas danaría a pedra, sería so un susto, unha acción política...se llo pedía era porque tiña moita confianza nel e palabras e máis palabras que embaucaban e que o fixeran sentir... especial? Hai veces que un non pensa as cousas e anque as pensase moito tempo seguro que tiraría para adiante igual, por moi absurdo que poida parecer. Ao mellor ese fora o erro da súa vida. E o dela, cal fora o dela? Neses intres, seis meses caen riba das costas e pesan, abafan, murchan, consumen e vante ferindo nunha constante tortura.
Nove
Viña de Cáceres, cada vez que ía visitar a Roi quedaba alí máis días do debido, parecíalle que así estaba máis preto del. Non lle dicía nada ao rapaz sobre iso porque sabía que sufriría máis. Roi deixaba pasar o tempo, sen pensar moito, sen facer nada e obedecendo, máis por desidia que por outra cousa, as normas internas. Lía, escribía e escoitaba música. Tentaba manterse ocupado a maior parte do tempo e non fixera moita amistade con ninguén. Con quen te vas xuntar no cárcere?
Desta vez, coma das outras, a cara do Roi era coma a do conde Orgaz...estaba morta, pálida, ausente. Mesmo el se deixaba utilizar. Ao pouco de mandalo para prisión, como sempre pasa nestes casos, unha plataforma cidadá comezaba xa a armar rebumbio pedindo a excarcelación de Roi. Despois so pedían o achegamento a Galiza. Non quixen ter nada que ver e Roi continuaba co seu mutismo. Deixaba facer pero non se implicaba nada. Tiña cartas sen ler, de xente que descoñecía e dalgunha que coñecía. Deixou de lelas despois da primeira, a organización pedíalle que fose forte, que eles estaban con el, que fora todo un exemplo para os demais non declarando, que era o bastión do independentismo galego, que ogallá todos tivesen a súa decisión e a súa convicción na loita...e así moreas de verbas imbéciles, incoherentes e falsas. Roi decidiu seguir dando a calada por resposta, rexeitaba visitas e fuxía de situacións que o forzasen a lembrar o que pasara. Nen el mesmo o sabía.
A casa estaba valeira e voltoume ao corpo esa sensación de tristura. Mirei as cartas que collera do buzón e entre as facturas e a publicidade apareceu unha sen remitente. Sentei no sofá ao lado da ventá e abrina. Viña unha fotografía dentro que recoñecín de seguido e dúas cartas dentro, unha para Helena e outra para Roi e para min. Lin a nósa, eran Ulrich e Sven, os "deutsches". Veume un sorriso á cara ao lembralos, foran os compañeiros de piso de Helena... xa pasaran 5 meses dende que marcharan, como coincidiu con todo o rebumbio penso que nin nos despediramos deles. Dicían que Helena non lles respostaba ás cartas, se sabiamos se se mudara de casa, que nos botaban de menos e que a ver se podían vir uns días de novo a Compostela. Non sabían nada. Mandaban tamén unha carta para a rapaza e agardaban que estivesemos todos ben. Unha morea de apertas, que lles gustaría ter novas nósas e que eles seguían sendo do LK.
A fotografía que mandaban fixéraa eu. Estaban Sven, Helena, Roi e Ulrich sorrindo á camara nos Cañóns do Sil. Fora un día de sol no mes de maio que colleramos o coche cara non se sabe onde e remataramos, como dixera Sven, en Falcon Crest. Ogallá as cousas seguisen sempre así. Tería que dicirlles que esa foto nunca máis voltaría a ser posible porque nos faltaba un riso para completala.
(por certo, tamén nos falta hojasdehierba de Hai Cada!, sabe alguén algo dela?)
Desta vez, coma das outras, a cara do Roi era coma a do conde Orgaz...estaba morta, pálida, ausente. Mesmo el se deixaba utilizar. Ao pouco de mandalo para prisión, como sempre pasa nestes casos, unha plataforma cidadá comezaba xa a armar rebumbio pedindo a excarcelación de Roi. Despois so pedían o achegamento a Galiza. Non quixen ter nada que ver e Roi continuaba co seu mutismo. Deixaba facer pero non se implicaba nada. Tiña cartas sen ler, de xente que descoñecía e dalgunha que coñecía. Deixou de lelas despois da primeira, a organización pedíalle que fose forte, que eles estaban con el, que fora todo un exemplo para os demais non declarando, que era o bastión do independentismo galego, que ogallá todos tivesen a súa decisión e a súa convicción na loita...e así moreas de verbas imbéciles, incoherentes e falsas. Roi decidiu seguir dando a calada por resposta, rexeitaba visitas e fuxía de situacións que o forzasen a lembrar o que pasara. Nen el mesmo o sabía.
A casa estaba valeira e voltoume ao corpo esa sensación de tristura. Mirei as cartas que collera do buzón e entre as facturas e a publicidade apareceu unha sen remitente. Sentei no sofá ao lado da ventá e abrina. Viña unha fotografía dentro que recoñecín de seguido e dúas cartas dentro, unha para Helena e outra para Roi e para min. Lin a nósa, eran Ulrich e Sven, os "deutsches". Veume un sorriso á cara ao lembralos, foran os compañeiros de piso de Helena... xa pasaran 5 meses dende que marcharan, como coincidiu con todo o rebumbio penso que nin nos despediramos deles. Dicían que Helena non lles respostaba ás cartas, se sabiamos se se mudara de casa, que nos botaban de menos e que a ver se podían vir uns días de novo a Compostela. Non sabían nada. Mandaban tamén unha carta para a rapaza e agardaban que estivesemos todos ben. Unha morea de apertas, que lles gustaría ter novas nósas e que eles seguían sendo do LK.
A fotografía que mandaban fixéraa eu. Estaban Sven, Helena, Roi e Ulrich sorrindo á camara nos Cañóns do Sil. Fora un día de sol no mes de maio que colleramos o coche cara non se sabe onde e remataramos, como dixera Sven, en Falcon Crest. Ogallá as cousas seguisen sempre así. Tería que dicirlles que esa foto nunca máis voltaría a ser posible porque nos faltaba un riso para completala.
(por certo, tamén nos falta hojasdehierba de Hai Cada!, sabe alguén algo dela?)
7/05/2006
Oito
Xa lle tardara moito a chegada da Policía e non lle extrañara nada que lle puxesen vixilancia policial. Non quixo contar nada do interrogatorio pero entre o que ía esclarecendo a prensa e o que el ía expresando co seu comportamento podía concluír moitas cousas.
Polo visto foran 30 bombas colocadas en diferentes puntos dos edificios danados, co cal supoñían que se trataba dun grupo importante de persoas o que argallara a desfeita, un grupo organizado. De momento e tras moitos interrogatorios, controis policiais e demais barullos. o que máis malparado estaba saíndo era Roi, atoparan o seu teléfono tirado polo chan e podíase adiviñar que andaban a buscar os destinatarios das últimas chamadas e pesquisaban as últimas chamadas pra ver de onde viñeran. Todo ía indicando cara o mesmo sitio, unha moza que se perfilaba como a cabecilla do grupo, tendo en conta os testemuños doutros interrogados e grabacións e fotografías conseguidas das últimas manifestacións e actos organizados no entorno dos sospeitosos.
Iso era o que traía o xornal dese día. Roi collérao e negaba para si mesmo coa cabeza mentres ía lendo. Mirou para Xelís e seguiu negando. Descoñecíase o paradoiro da moza e xa estaban a piques de identificala, aínda non publicaran fotografía ningunha porque todos andaban con moita cautela e non querían alarmar máis á poboación que acababa de sufrir tan duro golpe. De feito aínda continuaban sacando mostras de ADN para identificar algúns cadáveres.
Xelís acendeu outro pito, estaba claro que non ía ser moi boa época para deixar de fumar. Seu irmán non lle dicía nada, el non insistía. Xa estaba intuíndo como remataría a cousa: se non daban con ninguén máis deteríano porque tiña tódalas trazas de culpable, pasaría a prisión preventiva e tardarían anos en saír o xuízo. Con sorte, o cárcere estaría preto, con sorte os amigos formarían unha plataforma pedindo a excarcelación, con moita sorte e coa súa colaboración igual non era tan grave a cousa. Pero Roi non colaboraría, de feito non colaboraba.
Xelís tampouco cría que Helena fose cabecilla de cousa ningunha. Pero tampouco nunca crera que seu irmán poidese ser un terrorista. E menos imaxinar que a fidelidade a unha idea poidese comprometer dese xeito unha vida e acabase afectando a tantas outras.
O pensamento dos dous pousouse na faciana de Helena. Negaron os dous ao mesmo tempo. Noutro recuncho da cidade unha foto con ese mesmo rostro enrugábase nun cinceiro porque alguén lle estaba prendendo lume mentres un xesto de satisfacción agromaba na súa cara.
Polo visto foran 30 bombas colocadas en diferentes puntos dos edificios danados, co cal supoñían que se trataba dun grupo importante de persoas o que argallara a desfeita, un grupo organizado. De momento e tras moitos interrogatorios, controis policiais e demais barullos. o que máis malparado estaba saíndo era Roi, atoparan o seu teléfono tirado polo chan e podíase adiviñar que andaban a buscar os destinatarios das últimas chamadas e pesquisaban as últimas chamadas pra ver de onde viñeran. Todo ía indicando cara o mesmo sitio, unha moza que se perfilaba como a cabecilla do grupo, tendo en conta os testemuños doutros interrogados e grabacións e fotografías conseguidas das últimas manifestacións e actos organizados no entorno dos sospeitosos.
Iso era o que traía o xornal dese día. Roi collérao e negaba para si mesmo coa cabeza mentres ía lendo. Mirou para Xelís e seguiu negando. Descoñecíase o paradoiro da moza e xa estaban a piques de identificala, aínda non publicaran fotografía ningunha porque todos andaban con moita cautela e non querían alarmar máis á poboación que acababa de sufrir tan duro golpe. De feito aínda continuaban sacando mostras de ADN para identificar algúns cadáveres.
Xelís acendeu outro pito, estaba claro que non ía ser moi boa época para deixar de fumar. Seu irmán non lle dicía nada, el non insistía. Xa estaba intuíndo como remataría a cousa: se non daban con ninguén máis deteríano porque tiña tódalas trazas de culpable, pasaría a prisión preventiva e tardarían anos en saír o xuízo. Con sorte, o cárcere estaría preto, con sorte os amigos formarían unha plataforma pedindo a excarcelación, con moita sorte e coa súa colaboración igual non era tan grave a cousa. Pero Roi non colaboraría, de feito non colaboraba.
Xelís tampouco cría que Helena fose cabecilla de cousa ningunha. Pero tampouco nunca crera que seu irmán poidese ser un terrorista. E menos imaxinar que a fidelidade a unha idea poidese comprometer dese xeito unha vida e acabase afectando a tantas outras.
O pensamento dos dous pousouse na faciana de Helena. Negaron os dous ao mesmo tempo. Noutro recuncho da cidade unha foto con ese mesmo rostro enrugábase nun cinceiro porque alguén lle estaba prendendo lume mentres un xesto de satisfacción agromaba na súa cara.
7/03/2006
Sete
-Si?
-Mingos, son Helena, temos que falar. Podes quedar agora?
-Helena? Helena, pero ti sabes que horas son, rapaza? E como é que chamas? Pasou algo...non quedaramos en que me mandabas un correo para o mes? Pero ti como me chamas?
-A ver, pero podes quedar ou non? Que esto é serio.
-Mulleres, dende logo...si, ho, si. Ves ata a miña casa? Non, esquécete, a ver...-"na de Pepe" pensou ela- na de Pepe, váleche?
-Si, veña, xa vou indo. Non tardes.
- Non tardes ti que...-xa lle colgara e deixou a frase sen rematar- A ver que neura lle dou agora a esta.
Media hora despois estaban diante dun café irlandés, ela tremando dos nervios e el con cara de enfado.
-Tes que buscar maneira de sacarme disto, van facer estourar algo, aínda non sei o que pero estanse movendo moito. Dixéronme se quería participar, temos que ir á policía ou á garda civil ou a algún lado. Aceptei claro, a ver que lle ía dicir, non? Pero pode que sexa algo moi forte, non sei quen máis está nisto...teño que moverme máis e descubrilo, hai xente que se cega e ata lle parecerá boa idea. A serio, que a min case me estaba convencendo co seu discurso. Seguro que son poucos os que saben o plan enteiro, estoume asustando que estes teñen trazas de facer as cousas, de verdade...
-Seguro que non esaxeras? Que estes non son quen de tirar máis que catro petardos mal tirados, non cres que o estas levando a onde non é?
-O que me faltaba, ti cres que te levantaría da cama a estas horas por catro petardos? Hai que chamar a policía!
-Oes, estate tranquila, si? Que xa sabía eu que unha muller traería problemas.
Despois dunha hora discutindo o tema decidiron que ela seguiría facendo o seu papel, que el se encargaría de avisar á policia, garda civil ou o que fose non revelando as fontes e que ela pesquisase máis. El marchou da de Pepe e ela aínda quedou sentada un anaco máis rumiando as súas futuras accións a levar a cabo. Tiña que serenarse, ultimamente estivera implicándose moito no grupo e notábase que o fixera moi ben cando lle confiaban plans desa envergadura. Ía ser complicado finxir aínda máis. E pensou en Roi...moito tempo. Finalmente decidiu liscar do lugar e saiu como medosa para a rúa, non debera apresurarse tanto en chamar ao Mingos, fora un momento de non saber que facer e parecéralle a mellor opción pero agora non a consideraba tal.
Ao pouco de saír á rúa cruzouse con Marcos, mirouna aos ollos e sorriulle, ía case correndo e díxolle que ía apurado, que xa se verían mañá. A cidade quedou conxelada por un intre para ela, despois foi ela a que se conxelou camiño da casa. Tardou moito tempo en quedar durmida.
(Ben, está claro que a música non é o meu forte...xa paso de ambientar todo)
-Mingos, son Helena, temos que falar. Podes quedar agora?
-Helena? Helena, pero ti sabes que horas son, rapaza? E como é que chamas? Pasou algo...non quedaramos en que me mandabas un correo para o mes? Pero ti como me chamas?
-A ver, pero podes quedar ou non? Que esto é serio.
-Mulleres, dende logo...si, ho, si. Ves ata a miña casa? Non, esquécete, a ver...-"na de Pepe" pensou ela- na de Pepe, váleche?
-Si, veña, xa vou indo. Non tardes.
- Non tardes ti que...-xa lle colgara e deixou a frase sen rematar- A ver que neura lle dou agora a esta.
Media hora despois estaban diante dun café irlandés, ela tremando dos nervios e el con cara de enfado.
-Tes que buscar maneira de sacarme disto, van facer estourar algo, aínda non sei o que pero estanse movendo moito. Dixéronme se quería participar, temos que ir á policía ou á garda civil ou a algún lado. Aceptei claro, a ver que lle ía dicir, non? Pero pode que sexa algo moi forte, non sei quen máis está nisto...teño que moverme máis e descubrilo, hai xente que se cega e ata lle parecerá boa idea. A serio, que a min case me estaba convencendo co seu discurso. Seguro que son poucos os que saben o plan enteiro, estoume asustando que estes teñen trazas de facer as cousas, de verdade...
-Seguro que non esaxeras? Que estes non son quen de tirar máis que catro petardos mal tirados, non cres que o estas levando a onde non é?
-O que me faltaba, ti cres que te levantaría da cama a estas horas por catro petardos? Hai que chamar a policía!
-Oes, estate tranquila, si? Que xa sabía eu que unha muller traería problemas.
Despois dunha hora discutindo o tema decidiron que ela seguiría facendo o seu papel, que el se encargaría de avisar á policia, garda civil ou o que fose non revelando as fontes e que ela pesquisase máis. El marchou da de Pepe e ela aínda quedou sentada un anaco máis rumiando as súas futuras accións a levar a cabo. Tiña que serenarse, ultimamente estivera implicándose moito no grupo e notábase que o fixera moi ben cando lle confiaban plans desa envergadura. Ía ser complicado finxir aínda máis. E pensou en Roi...moito tempo. Finalmente decidiu liscar do lugar e saiu como medosa para a rúa, non debera apresurarse tanto en chamar ao Mingos, fora un momento de non saber que facer e parecéralle a mellor opción pero agora non a consideraba tal.
Ao pouco de saír á rúa cruzouse con Marcos, mirouna aos ollos e sorriulle, ía case correndo e díxolle que ía apurado, que xa se verían mañá. A cidade quedou conxelada por un intre para ela, despois foi ela a que se conxelou camiño da casa. Tardou moito tempo en quedar durmida.
(Ben, está claro que a música non é o meu forte...xa paso de ambientar todo)
Seis
Ía con pasos perdidos resoando nas pedras da zona vella e comezaba a sentirme perdida anque sabía de sobra o camiño que tiña que seguir. Estaba vivindo unha vida que non era miña e na que, por momentos, non me sentía interpretando un papel. Creárame unha personaxe naquela obra de teatro, nun principio tan perfecta, que daquela cría telo todo controlado. Moza, estudiando cuarto de Políticas con algunhas asignaturas pendentes de terceiro, de tendencias nacionalistas e esquerdistas, militante da vida, reivindicativa, activa e propensa a integrarse en todo tipo de comandos por mor da entrega á causa, fose cal fose a causa na que crese. Unha adolescencia tardía ou alongada de máis no tempo.
Co que non contara nunca fora en adaptarme tan ben a este xeito de vida, a interesarme máis alá do estricto pola xente que me rodeaba, a chegar a crer que aquelo era so ficción e non decatarme de que as cousas realmente acontecían, que cada frase que dicía daquel guión que tan ben estaba fluíndo ía ser tan decisiva para facer arrancar outra frase doutro actor daquela historia. Non contara con atoparme facendo un papel protagonista cara a metade da obra, non sabía o papel, quedaba en branco, improvisaba moitas veces, máis das debidas,tanto, que mesmo o resto do intérprestes tiraban de min para que xurdisen da boca as palabras máxicas que facían que todo seguise fluíndo sen que o público sospeitase nada.
O malo de meterse tanto no papel é que chega un momento en que o corpo non so actúa para os demais, acabas enganándote a ti mesma e os pensamentos chocan cos desa impostora que impide que amoses eses sentementos encontrados, salvándoche a vida a maior parte das veces.
Acababa de estar tomando unhas cañas con Daniel e xusto esa noite tivera a ben de falarme dos plans que tiña a organización. Agardaba a confesión e aledábame que me pedise esa implicación pero por outra banda estaba a sufrir no meu interior a catarse que me facía falla, todo se tinguía de negro polo que se ía aveciñando no devagar do tempo. E eu, máis ca nunca, necesitaba crer no meu papel á vez que se me facía necesario un rápido cambio de guión.
Despedímosnos diante do Convento de Santa Clara cun sorriso e cunha leve intoxicación etílica enriba. Aos 250 pasos o corazón xa me latexaba algo máis amodo pero aínda non levaba as bágoas controladas nas coveiras. Que facer? Como evitalo? Como saír desa arañeira? Quen máis se implicaría? Outra vez máis sentíame perdida no medio das circunstancias, tan queridas e tan buscadas, coma sempre. Collín o móbil e despois de cinco segundos de marañas de pensamentos desordeados chamei a quen me metera no allo.
Co que non contara nunca fora en adaptarme tan ben a este xeito de vida, a interesarme máis alá do estricto pola xente que me rodeaba, a chegar a crer que aquelo era so ficción e non decatarme de que as cousas realmente acontecían, que cada frase que dicía daquel guión que tan ben estaba fluíndo ía ser tan decisiva para facer arrancar outra frase doutro actor daquela historia. Non contara con atoparme facendo un papel protagonista cara a metade da obra, non sabía o papel, quedaba en branco, improvisaba moitas veces, máis das debidas,tanto, que mesmo o resto do intérprestes tiraban de min para que xurdisen da boca as palabras máxicas que facían que todo seguise fluíndo sen que o público sospeitase nada.
O malo de meterse tanto no papel é que chega un momento en que o corpo non so actúa para os demais, acabas enganándote a ti mesma e os pensamentos chocan cos desa impostora que impide que amoses eses sentementos encontrados, salvándoche a vida a maior parte das veces.
Acababa de estar tomando unhas cañas con Daniel e xusto esa noite tivera a ben de falarme dos plans que tiña a organización. Agardaba a confesión e aledábame que me pedise esa implicación pero por outra banda estaba a sufrir no meu interior a catarse que me facía falla, todo se tinguía de negro polo que se ía aveciñando no devagar do tempo. E eu, máis ca nunca, necesitaba crer no meu papel á vez que se me facía necesario un rápido cambio de guión.
Despedímosnos diante do Convento de Santa Clara cun sorriso e cunha leve intoxicación etílica enriba. Aos 250 pasos o corazón xa me latexaba algo máis amodo pero aínda non levaba as bágoas controladas nas coveiras. Que facer? Como evitalo? Como saír desa arañeira? Quen máis se implicaría? Outra vez máis sentíame perdida no medio das circunstancias, tan queridas e tan buscadas, coma sempre. Collín o móbil e despois de cinco segundos de marañas de pensamentos desordeados chamei a quen me metera no allo.
6/28/2006
Cinco
Dous anos antes
"- Mira temos un traballo para ti.
- Menos mal, pensei que non ías chamar máis nin contar comigo despois de...
- Nena, non mestures as cousas, non me veñas con esas conclusións tan típicas de mulleres.
- Ben, non comeces ti cos típicos dos homes que non tiñas nin idea do que che ía dicir. Supós de máis a maior parte das veces, non sei se cho dixeran algunha vez.
- Ti mesma, ale, a ver, interésache o traballo ou non?
- Si, claro, non? De que se trata? De que vai a cousa desta vez? De investigar o roteiro dos vikingos por Galiza adiante ou a rota da migración das píntegas en épocas de seca?
- Que estúpida es cando queres. A ver, mellor quedamos que este é un tema serio, invítote a cear, eh, guapa? Aínda mo vas ter que agradecer e todo.
- ...(eu non tiven nunca que agradecerlle nada a ninguén e menos a ti, que nin sabía quen eras, que aínda pensas que as casualidades non existen e che parece que son unha buscona, e se me deitei contigo foi por un gran erro de apreciación etílico) Imbécil.(e pensaba na súa cara de cocho comendo, falando e rindo ao mesmo tempo) Mellor quedamos a tomar algo, despois das dez, paréceche?
- No de Pepe, vale?
- (suspiro longo) Está ben, non discuto contigo. Veña, vémosnos. Ata logo.
- Ata logo parviña."
Fai uns meses.
"- E a ti que che parece o que andan dicindo o Marcos e o Daniel? Non pensas que é moito esbardallar sobre o colonialismo, activismo, nacionalismo e demais ismos e lerias?
- Home, que queres que che diga, mentres sexa todo por pasr un bo anaco sen facer mal a ninguén cada un que diga o que lle pete, non?
- E ti cres que so o fan por pasalo ben? Algo teñen que crer, non? Non digo todo, pero algo...
- Que queres dicir?
- Nada, que ultimamente véxote moito con eles. Sobre todo co Daniel. Que igual non está de máis que penses no que din e no que fan.
- E vasmo dicir ti? Non cres que te deberías aplicar o conto se tan en desacordo estás?
- Non, estou en desacordo so ao verte a ti nisto.
- E se eu non estivese? Se eu non soubese deste tipo de xuntanzas, se eu non soubese o que se pode facer fermentar aquí? Se eu me mantivese á marxe...ti que farías?
- Entón eu tampouco querería saber e pensaría que estas asambleas son para pasalo ben e facer un pouco de festa reivindicativa e nada máis.
- E por que non é así?
- Porque estás ti. E a ti interésache isto. E ti a min int...
- A min non me interesa isto! (corteino de présa anque devecía por escoitar o que el levaba xa preto dun ano queréndome dicir. Pero tiña que alonxalo daquelo e despois...despois si lle deixaría falar do intanxible, do desexo, dos corpos e da satisfacción)
- Entón por que andas tan metida no allo?
- E se ti non compartes ideas e procedementos por que non te botas fóra?
- (porque quero estar contigo, contigo, porque quero estar contigo) So quería saber que opinabas ti. Non dixen que non compartise esas ideas. Anque me preocupa o teu interese por elas-marmurou esta última frase sen que ela o escoitase xa.
Esa noite acompañáronse en silencio cara a casa, ela triste por arrastralo a sitios que non quería e el triste por sentirse rexeitado cando so quería compracela."
Música pra ambientar.
A escoller.
"- Mira temos un traballo para ti.
- Menos mal, pensei que non ías chamar máis nin contar comigo despois de...
- Nena, non mestures as cousas, non me veñas con esas conclusións tan típicas de mulleres.
- Ben, non comeces ti cos típicos dos homes que non tiñas nin idea do que che ía dicir. Supós de máis a maior parte das veces, non sei se cho dixeran algunha vez.
- Ti mesma, ale, a ver, interésache o traballo ou non?
- Si, claro, non? De que se trata? De que vai a cousa desta vez? De investigar o roteiro dos vikingos por Galiza adiante ou a rota da migración das píntegas en épocas de seca?
- Que estúpida es cando queres. A ver, mellor quedamos que este é un tema serio, invítote a cear, eh, guapa? Aínda mo vas ter que agradecer e todo.
- ...(eu non tiven nunca que agradecerlle nada a ninguén e menos a ti, que nin sabía quen eras, que aínda pensas que as casualidades non existen e che parece que son unha buscona, e se me deitei contigo foi por un gran erro de apreciación etílico) Imbécil.(e pensaba na súa cara de cocho comendo, falando e rindo ao mesmo tempo) Mellor quedamos a tomar algo, despois das dez, paréceche?
- No de Pepe, vale?
- (suspiro longo) Está ben, non discuto contigo. Veña, vémosnos. Ata logo.
- Ata logo parviña."
Fai uns meses.
"- E a ti que che parece o que andan dicindo o Marcos e o Daniel? Non pensas que é moito esbardallar sobre o colonialismo, activismo, nacionalismo e demais ismos e lerias?
- Home, que queres que che diga, mentres sexa todo por pasr un bo anaco sen facer mal a ninguén cada un que diga o que lle pete, non?
- E ti cres que so o fan por pasalo ben? Algo teñen que crer, non? Non digo todo, pero algo...
- Que queres dicir?
- Nada, que ultimamente véxote moito con eles. Sobre todo co Daniel. Que igual non está de máis que penses no que din e no que fan.
- E vasmo dicir ti? Non cres que te deberías aplicar o conto se tan en desacordo estás?
- Non, estou en desacordo so ao verte a ti nisto.
- E se eu non estivese? Se eu non soubese deste tipo de xuntanzas, se eu non soubese o que se pode facer fermentar aquí? Se eu me mantivese á marxe...ti que farías?
- Entón eu tampouco querería saber e pensaría que estas asambleas son para pasalo ben e facer un pouco de festa reivindicativa e nada máis.
- E por que non é así?
- Porque estás ti. E a ti interésache isto. E ti a min int...
- A min non me interesa isto! (corteino de présa anque devecía por escoitar o que el levaba xa preto dun ano queréndome dicir. Pero tiña que alonxalo daquelo e despois...despois si lle deixaría falar do intanxible, do desexo, dos corpos e da satisfacción)
- Entón por que andas tan metida no allo?
- E se ti non compartes ideas e procedementos por que non te botas fóra?
- (porque quero estar contigo, contigo, porque quero estar contigo) So quería saber que opinabas ti. Non dixen que non compartise esas ideas. Anque me preocupa o teu interese por elas-marmurou esta última frase sen que ela o escoitase xa.
Esa noite acompañáronse en silencio cara a casa, ela triste por arrastralo a sitios que non quería e el triste por sentirse rexeitado cando so quería compracela."
Música pra ambientar.
A escoller.
6/23/2006
Catro
O fume do cigarro que saíra da súa boca, inspirábao de novo o seu nariz por un erro de cálculo. Botárao fóra tan forte que rebotara no cristal da ventá e volvera contra el.
Levaba alí dúas horas seguidas dende que seu irmán chegara e non deixaba de fumar e pensar na súa cara desencaixada abrindo a porta, indo a toda présa cara o seu cuarto e pechar dun golpe a porta.
- Roi, que che pasa? Enterácheste do da catedral?-fitoume cos ollos conxelando desesperadamente as bágoas. Quixen preguntarlle se estivera alí, pero as palabras non saíron porque un nó na gorxa mo estaba impendindo. Estábanseme vindo de súpeto moitas imaxes, moitas conversas e moitas cousas á cabeza que me dicían que si e que ademais non me gustaría saber toda a verdade. El seguía sentado na cama coa cabeza entre as mans, creo que xa chorando e paseille unha man por riba das costas.
Era meu irmán...suponse que o tiña que coñecer ben pero nunca me preocupara abondo por el, non polo menos no que máis me tiña que preocupar. Un pensa que todas esas conversas onde se misturaban palabras coma independencia, reintegracionismo, imperialismo, españois, nación, lingua, colectivo, plataforma, comunicado, cultura, asoballamento, opresión, reivindicación... non pasarían máis alá de conversas, ideas e ideais. Pode que estivese errado. Deille un abrazo e díxenlle que descansase, que xa falariamos e que non se preocupase. Saín do seu cuarto e creo que o oín saloucar.
Lembraba unha vez que viñera esa rapaza, Helena, á casa. Falaban de loita armada, medio en broma, medio en serio. Cando cheguei ela tentábao convencer de que esa non era boa idea anque sempre se comentase entre os outros.
- A ti que che parece, Helena? Faremos del un terrorista sanguinario ou so rematará facéndolle boicot aos garitos de comida rápida e consumindo "Galicia calidade"?
- Hahahahaha, se ti es o cociñeiro faremos boicot e tan contentos.- respostou ela collendo un pemento, dos que me tiña pinta que ían picar, do prato. Roi non facía máis que mirala coma un embobado que quere demostrar algo.- Ademais, míralle para os ollos. Esa mirada non é sanguinaria.
Outro cigarro. Tiña razón ela, non é sanguinaria, pero non podía deixar de pensar no que podía descubrir nas próximas horas.
Música para ambientar.
Kylie Minogue. In your eyes.
ou
Kylie Minogue. Can´t get you out of my head.
Levaba alí dúas horas seguidas dende que seu irmán chegara e non deixaba de fumar e pensar na súa cara desencaixada abrindo a porta, indo a toda présa cara o seu cuarto e pechar dun golpe a porta.
- Roi, que che pasa? Enterácheste do da catedral?-fitoume cos ollos conxelando desesperadamente as bágoas. Quixen preguntarlle se estivera alí, pero as palabras non saíron porque un nó na gorxa mo estaba impendindo. Estábanseme vindo de súpeto moitas imaxes, moitas conversas e moitas cousas á cabeza que me dicían que si e que ademais non me gustaría saber toda a verdade. El seguía sentado na cama coa cabeza entre as mans, creo que xa chorando e paseille unha man por riba das costas.
Era meu irmán...suponse que o tiña que coñecer ben pero nunca me preocupara abondo por el, non polo menos no que máis me tiña que preocupar. Un pensa que todas esas conversas onde se misturaban palabras coma independencia, reintegracionismo, imperialismo, españois, nación, lingua, colectivo, plataforma, comunicado, cultura, asoballamento, opresión, reivindicación... non pasarían máis alá de conversas, ideas e ideais. Pode que estivese errado. Deille un abrazo e díxenlle que descansase, que xa falariamos e que non se preocupase. Saín do seu cuarto e creo que o oín saloucar.
Lembraba unha vez que viñera esa rapaza, Helena, á casa. Falaban de loita armada, medio en broma, medio en serio. Cando cheguei ela tentábao convencer de que esa non era boa idea anque sempre se comentase entre os outros.
- A ti que che parece, Helena? Faremos del un terrorista sanguinario ou so rematará facéndolle boicot aos garitos de comida rápida e consumindo "Galicia calidade"?
- Hahahahaha, se ti es o cociñeiro faremos boicot e tan contentos.- respostou ela collendo un pemento, dos que me tiña pinta que ían picar, do prato. Roi non facía máis que mirala coma un embobado que quere demostrar algo.- Ademais, míralle para os ollos. Esa mirada non é sanguinaria.
Outro cigarro. Tiña razón ela, non é sanguinaria, pero non podía deixar de pensar no que podía descubrir nas próximas horas.
Música para ambientar.
Kylie Minogue. In your eyes.
ou
Kylie Minogue. Can´t get you out of my head.
6/22/2006
Tres
Helena máis eu coñecerámosnos un xoves de noite a través dun amigo que coñecía a unha amiga que coñecía a outra que viñera con ela. Atopámosnos todos dentro dun local no qu enos moviamos igual que os balóns dun parque infantil: tan pronto tiñas ao teu carón a alguén coñecido cmo ao segundo seguinte todo rotaba arredor dun eixo non definido que, polo xeral, tentaba ser un mesmo loitando contra os empurróns que te desprazaban a posturas de equilibrio imposible.
Nun deses desprazamentos aleatorios coincidimos apretuxados ela máis eu, anque quixese falarlle non podería. Estaba sorríndome e todo indicaba que xa non sabía onde meterse, quizais so coñecese a aquela amiga que se perdera nun recanto con outro amigo nóso. Nunha desas ideas que se teñen leume nos beizos que seica os demais querían saír para fóra. Asentiu coa cabeza e bisbeoulle o mesmo a alguén que estaba ao lado...creo que aquela persoa non viñera con nós e nos meus adentros rin a escachar, quedaba claro que non coñecía a ninguén máis.
Collina do pulso con decisión e comecei a fuxida do local a trompicóns con ela detrás. Cando saímos resoplei aledándome de respirar o aire nocturno e sorrín respostando ao riso que tiña ela alumeando nos ollos. Foi algo coma o que pasa nos filmes, que pensas que sería marabilloso que che acontecese a ti. Non sei de que falamos, nin como decidimos ir a un bar a 200 metros dalí a sentar e tomar algo pero ese desprazamento no tempo e no espacio foi o que propiciou que despois fosemos propensos a voltar a vernos. Xa non era a que veu coa amiga da amiga de unha amiga, era Helena.
Coincidimos moitas veces en reunións da facultade, en festas cheas de anécdotas, en xuntanzas de amigos comúns...era unha relación non premeditada pero buscada por ambas partes. Era unha rapaza que me daba paz, que enchía o meu campo visual en canto aparecía e que me interesaba a pesar de que non era a que máis sabía de nada, nin moito menos. Unha máis de outras pero con algo especial que ás veces me facía lembrala cando estaba so. A cousa máis bonita do mundo, pensaba. E aínda penso.
O remordemento de non terllo dito carcomíame e a anguria de non tela visto por lado ningún facíame estar máis perdido mentres o médico aquel exploraba os meus oídos. Doíanme moito, tiña un ruído dentro que non cesaba e esforzaba os ollos e achegaba a cabeza ao rapaz aquel que me preguntaba o nome e os datos persoais para encher o papel que tiña diante. Non sei se o que sentía era vertixe ou non. Dano por explosión, que repousara coa cabeza en alto...que pasase polo médico de cabeceira despois, que en 24 horas tiña que recuperar a audición, que o levaba todo apuntado naquel papeliño...E eu miraba perdido as camillas que rolaban diante de todo aquel persoal sanitario despregado alí, algunha persoa xa levaba unha saba por riba do corpo.
Marchei do lugar despois de pasar polo cordón policial e de dar os meus datos, cando saín da praza fun cara alameda. Antes de chegar a ela tiven que parar nunha rúa a chorar, ninguén me facía caso, todos corrían cara as pedras derruídas. Quixen chamar a Xelís e decateime de que non tiña o teléfono comigo. Esto non podía ser real, seguro que se vou para a casa e durmo non pasa nada. Prefería non pensar en nada para non sentirme moito peor, pero a imaxe daquela moza baixando polas escaleiras, agora ruínas, víñame unha e outra vez á retina.
Música pra ambientar.
Family. Nadadora.
suele aparecer cuando ella está nadando
es tan clara su inteción
como el agua
hoy también llegará recién peinado
pasará por delante sin poder disimular su amor
ella suele descansar con los pies en el agua
tiene azul el corazón
de nadadora
volverá con su piel color membrillo
bordeando en equilibrio toda la piscina por amor
hoy también llegará recién peinado
pasará por delante sin poder disimular
sin poder disimular su amor
Nun deses desprazamentos aleatorios coincidimos apretuxados ela máis eu, anque quixese falarlle non podería. Estaba sorríndome e todo indicaba que xa non sabía onde meterse, quizais so coñecese a aquela amiga que se perdera nun recanto con outro amigo nóso. Nunha desas ideas que se teñen leume nos beizos que seica os demais querían saír para fóra. Asentiu coa cabeza e bisbeoulle o mesmo a alguén que estaba ao lado...creo que aquela persoa non viñera con nós e nos meus adentros rin a escachar, quedaba claro que non coñecía a ninguén máis.
Collina do pulso con decisión e comecei a fuxida do local a trompicóns con ela detrás. Cando saímos resoplei aledándome de respirar o aire nocturno e sorrín respostando ao riso que tiña ela alumeando nos ollos. Foi algo coma o que pasa nos filmes, que pensas que sería marabilloso que che acontecese a ti. Non sei de que falamos, nin como decidimos ir a un bar a 200 metros dalí a sentar e tomar algo pero ese desprazamento no tempo e no espacio foi o que propiciou que despois fosemos propensos a voltar a vernos. Xa non era a que veu coa amiga da amiga de unha amiga, era Helena.
Coincidimos moitas veces en reunións da facultade, en festas cheas de anécdotas, en xuntanzas de amigos comúns...era unha relación non premeditada pero buscada por ambas partes. Era unha rapaza que me daba paz, que enchía o meu campo visual en canto aparecía e que me interesaba a pesar de que non era a que máis sabía de nada, nin moito menos. Unha máis de outras pero con algo especial que ás veces me facía lembrala cando estaba so. A cousa máis bonita do mundo, pensaba. E aínda penso.
O remordemento de non terllo dito carcomíame e a anguria de non tela visto por lado ningún facíame estar máis perdido mentres o médico aquel exploraba os meus oídos. Doíanme moito, tiña un ruído dentro que non cesaba e esforzaba os ollos e achegaba a cabeza ao rapaz aquel que me preguntaba o nome e os datos persoais para encher o papel que tiña diante. Non sei se o que sentía era vertixe ou non. Dano por explosión, que repousara coa cabeza en alto...que pasase polo médico de cabeceira despois, que en 24 horas tiña que recuperar a audición, que o levaba todo apuntado naquel papeliño...E eu miraba perdido as camillas que rolaban diante de todo aquel persoal sanitario despregado alí, algunha persoa xa levaba unha saba por riba do corpo.
Marchei do lugar despois de pasar polo cordón policial e de dar os meus datos, cando saín da praza fun cara alameda. Antes de chegar a ela tiven que parar nunha rúa a chorar, ninguén me facía caso, todos corrían cara as pedras derruídas. Quixen chamar a Xelís e decateime de que non tiña o teléfono comigo. Esto non podía ser real, seguro que se vou para a casa e durmo non pasa nada. Prefería non pensar en nada para non sentirme moito peor, pero a imaxe daquela moza baixando polas escaleiras, agora ruínas, víñame unha e outra vez á retina.
Música pra ambientar.
Family. Nadadora.
suele aparecer cuando ella está nadando
es tan clara su inteción
como el agua
hoy también llegará recién peinado
pasará por delante sin poder disimular su amor
ella suele descansar con los pies en el agua
tiene azul el corazón
de nadadora
volverá con su piel color membrillo
bordeando en equilibrio toda la piscina por amor
hoy también llegará recién peinado
pasará por delante sin poder disimular
sin poder disimular su amor
6/21/2006
Dous
"Novas
Descoñécese ata o momento a autoría dos feitos.
Atentado terrorista en Compostela
(21/06/2006) Ás 11:oo horas do día de hoxe estouparon na Praza do Obradoiro de Santiago de Compostela 30 artefactos explosivos caseiros cuasando 46 víctimas mortais de diferentes nacionalidades e centos de feridos de diversa consideración, segundo fontes policiais.
Ás perdas persoais hai que sumar os danos materiais nos edificios que delimitan a Praza do Obradoiro, destacando a importante destrucción do interior da Catedral de Santiago, símbolo da cidade . Os outros edificios danados son o Pazo de Raxoi, sede do concello, o Hostal dos Reis Católicos, o Pazo de Xelmírez e o Colexio de San Xerónimo.
Descoñécese polo momento a autoría deste terrible e impactante atentado. A Policía e a Garda Civil puxeron onte, namais coñecerse os feitos, en marcha un dispositivo especial por mor dos acontecementos producidos. Aínda non se produciron detencións pero si se sabe que foron rexistrados varios locais e sedes de asociacións vencelladas co ámbito da esquerda independentista e interrogados algúns persoeiros do actual escenario político e cultural galego.
O goberno da Xunta de Galicia expresou nun comunicado a "repulsa e condena" destes feitos por parte das institucións e do pobo galego, á vez que daba o seu sincero pésame ás familias dos falecidos ás que acompañaba nestes "tristes e vergoñentos momentos" e expresaba a súa solidariedade cos feridos."
Xelís sentiu...non soubo o que sentiu. Algo deso xa se vía vir tal e como estaban indo as cousas ultimamente. Nos meses anteriores houbera bastantes desperfectos no "mobiliario urbano" e lembraba o 25 de xullo do ano pasado. Había cousas que non lograba entender e non deixaba de pensar na catedral feita anacos e todos aqueles mortos. Aínda non lle parecía real de todo e cando prendeu a televisión viu imaxes aéreas do lugar das explosións, a comentarista non facía máis que dicir que era incrible e horripilante a sensación de estar vendo aquel monumento desfeito, que os terroristas actuaran moi compenetrados, que despois do 11-S e do 11-M aquela sería unha vergoña máis que engadir á historia, que houbera moitas víctimas e que andaba a xente a chamar aos hospitais desesperada por saber dos seus.
Xelís pensou en seu irmán, estaría na facultade... chamouno cun certo malestar no corpo ao momento. Non dispoñible.
Quedou chantado diante do televisor, había algo que non o deixaba moverse de diante. Tiña a pel de galiña e estaba sentindo noxo pensando que aquí había quen facía xermolar o terror. Tivo medo.
Nalgún lugar habería alguén disfrutando de todo aquilo.
Música pra ambientar.
Rammstein. Mein Teil.
Descoñécese ata o momento a autoría dos feitos.
Atentado terrorista en Compostela
(21/06/2006) Ás 11:oo horas do día de hoxe estouparon na Praza do Obradoiro de Santiago de Compostela 30 artefactos explosivos caseiros cuasando 46 víctimas mortais de diferentes nacionalidades e centos de feridos de diversa consideración, segundo fontes policiais.
Ás perdas persoais hai que sumar os danos materiais nos edificios que delimitan a Praza do Obradoiro, destacando a importante destrucción do interior da Catedral de Santiago, símbolo da cidade . Os outros edificios danados son o Pazo de Raxoi, sede do concello, o Hostal dos Reis Católicos, o Pazo de Xelmírez e o Colexio de San Xerónimo.
Descoñécese polo momento a autoría deste terrible e impactante atentado. A Policía e a Garda Civil puxeron onte, namais coñecerse os feitos, en marcha un dispositivo especial por mor dos acontecementos producidos. Aínda non se produciron detencións pero si se sabe que foron rexistrados varios locais e sedes de asociacións vencelladas co ámbito da esquerda independentista e interrogados algúns persoeiros do actual escenario político e cultural galego.
O goberno da Xunta de Galicia expresou nun comunicado a "repulsa e condena" destes feitos por parte das institucións e do pobo galego, á vez que daba o seu sincero pésame ás familias dos falecidos ás que acompañaba nestes "tristes e vergoñentos momentos" e expresaba a súa solidariedade cos feridos."
Xelís sentiu...non soubo o que sentiu. Algo deso xa se vía vir tal e como estaban indo as cousas ultimamente. Nos meses anteriores houbera bastantes desperfectos no "mobiliario urbano" e lembraba o 25 de xullo do ano pasado. Había cousas que non lograba entender e non deixaba de pensar na catedral feita anacos e todos aqueles mortos. Aínda non lle parecía real de todo e cando prendeu a televisión viu imaxes aéreas do lugar das explosións, a comentarista non facía máis que dicir que era incrible e horripilante a sensación de estar vendo aquel monumento desfeito, que os terroristas actuaran moi compenetrados, que despois do 11-S e do 11-M aquela sería unha vergoña máis que engadir á historia, que houbera moitas víctimas e que andaba a xente a chamar aos hospitais desesperada por saber dos seus.
Xelís pensou en seu irmán, estaría na facultade... chamouno cun certo malestar no corpo ao momento. Non dispoñible.
Quedou chantado diante do televisor, había algo que non o deixaba moverse de diante. Tiña a pel de galiña e estaba sentindo noxo pensando que aquí había quen facía xermolar o terror. Tivo medo.
Nalgún lugar habería alguén disfrutando de todo aquilo.
Música pra ambientar.
Rammstein. Mein Teil.
6/20/2006
Un
Algunha xente mirábame, algunha, non toda, que ante semellante monumento pouco miras para os que tes arredor. Estaba agora parado diante do Pórtico da Gloria, calquera que me vise durante a miña visita diría que sufría unha especie de síndrome de Stendhal. Case choraba e nun momento de contemplación a miña cabeza parecía querer aprender a rezar de novo. Pasei a man pola fronte e retirei a suor que xa me estaba resultando moi incómoda.
No pulso levaba o reloxio. Cinco minutos para as once. Dei unha voltiña máis e fun ata o Santo dos Croques. Había unha pequena que estaba batendo a cabeza contra el, sorrín cando súa nai me mirou. Non sei por que sorrín. Logo de mirar outra vez para o altar díxenme que tiña que marchar.
Estaba a saír cando vin interrumpido o paso por un grupo de mulleres que querían entrar en tropel e púxenme máis nervioso do que estaba. A respiración quería ir ao mesmo ritmo co corazón que bombeaba sangue a máis non poder. Baixei as escaleiras tan de présa e tan amodo como puiden, as pernas tremían e semellaba que eran de goma e que me ían facer tropezar dun momento a outro. Máis e máis escaleiras.
Cando xa ía pisar o chan da Praza do Obradoiro mirei cara atrás pensando na mochila que se me esquecera dentro e pareceume ver alá no alto a Ultreia, a Helena, que eu sempre a chamei Helena. O de Ultreia era como o das monxas, no convento so te coñecen por ese nome. Tamén vira dentro a máis do convento, dera por feito que a catedral sempre é un bonito sitio para ir pasear, pero vela a ela aí fixo que ese dar por feito comezase a caer polo seu propio peso.
Dubidei 10 segundos. Non me daba tempo a subir tan de présa as escaleiras, falar con ela e baixar máis apurados aínda sen que o reloxio marcase a hora. Tiña que estar noutro sitio ás once en punto e faltaba nada pra que os segundos chegasen e moveran as agullas. Botei unha forte espiración suspirada e seguín andando cara o Pazo de Raxoi contando xa cara atrás...15, 14, 13...non calculara ben o tempo e o corpo tensábase para non dar pasos máis rápidos. Ao lonxe vía as cámaras do Pazo, seguín fitándoas...5, 4, 3...o pescozo púxoseme ríxido como agardando un golpe que sabes que vai vir. Non veu. Sentín un leve desconcerto e un gran alivio ao tempo. Ao mellor era unha proba, ou algo así. Non me extrañaría nada, parecérame todo moi raro.
Parei case no medio da praza e mirei a catedral outra vez. Podían limpala. Vin unha moza baixando as escaleiras cunha mochila na man. Era Ultreia (7, 6, 5...) de certo, eran as súas maneiras de andar. Un pensamento coma un lóstrego atravesoume a cachola e no fondo do ventre comezou a formarse unha terrible anguria, a cara estabaseme a desencaixar e as bágoas xa me impediron ver as terribles explosións que seguiron. Agacheime e boteime a correr cara o Pazo de Raxoi desesperado e maldecíndoos a todos, cando de novo os tímpanos volveron a rebentar cos estouridos que viñan do Concello. Do Hostal dos Reis Católicos. Do Pazo de Xelmírez. Do Colexio de San Xerónimo.
Aquí e aló estourou todo. Anacos de pedra, grandes e pequenos, caían no chan da praza. Eu non oía nada, zumbábanme os oídos e unha enorme sensación de náusea percorría o meu interior. Andiven pola praza mirando os anacos de pedra caídos, os edificios derruídos. Sentíame perdido con tanta xente berrando, non sabía que facer e sentíame culpable e enganado ao mesmo tempo. Derrotado. Avergoñado. Sentíame coma un neno extraviado chorando.
Claro que sairía nas noticias, imbéciles. Claro que acababamos de destruír unha das marabillas da Galiza. Claro que habería xente morta, que eso non o contastes. Claro que...Helena, onde estás??? Maldita sexa!!!
Música pra ambientar.
Franz Ferdinand. Walk away. (download, download, again)
I swapped my innocence for pride
Crushed the end within my stride
Said I'm strong now I know that I'm a leaver
I love the sound of you walking away, you walking away
Mascara bleeds a blackened tear, oh
And I am cold, yes, I'm cold
But not as cold as you are
I love the sound of you walking away, you walking away
I love the sound of you walking away, walking away, hey hey
Why don't you walk away?
Why don't you walk away?
Why don't you walk away?
No buildings will fall down
Won't you walk away
No quake will split the ground
Won't you walk away
The sun won't swallow the sky
Won't you walk away?
Statues will not cry
Don't you walk away X
Why don't you walk away?
Why don't you walk away?
Why don't you walk away?
Hey
mmmmm
I cannot turn to see those eyes
As apologies may rise
I must be strong and stay an unbeliev her X
And love the sound of you walking away, you walking away
Mascara bleeds into my eye, oh
And I'm not cold, I am old
At least as old as you are
La la la la la la la la la la la la la la la la la la la la la la la la la la la
And as you walk away
Oh, as you walk away
Oh, as you walk away
My headstone crumbles down
As you walk away
The Hollywood winds will howl
As you walk away
The Kremlin's falling
As you walk away
Radio Four is static
As you walk away
Oh, as you walk away
Oh, as you walk away
Oh, as you walk away
Hey
The stab of stiletto
On a silent night
Stalin smiles and Hitler laughs
Churchill claps Mao Tse Tung on the back
No pulso levaba o reloxio. Cinco minutos para as once. Dei unha voltiña máis e fun ata o Santo dos Croques. Había unha pequena que estaba batendo a cabeza contra el, sorrín cando súa nai me mirou. Non sei por que sorrín. Logo de mirar outra vez para o altar díxenme que tiña que marchar.
Estaba a saír cando vin interrumpido o paso por un grupo de mulleres que querían entrar en tropel e púxenme máis nervioso do que estaba. A respiración quería ir ao mesmo ritmo co corazón que bombeaba sangue a máis non poder. Baixei as escaleiras tan de présa e tan amodo como puiden, as pernas tremían e semellaba que eran de goma e que me ían facer tropezar dun momento a outro. Máis e máis escaleiras.
Cando xa ía pisar o chan da Praza do Obradoiro mirei cara atrás pensando na mochila que se me esquecera dentro e pareceume ver alá no alto a Ultreia, a Helena, que eu sempre a chamei Helena. O de Ultreia era como o das monxas, no convento so te coñecen por ese nome. Tamén vira dentro a máis do convento, dera por feito que a catedral sempre é un bonito sitio para ir pasear, pero vela a ela aí fixo que ese dar por feito comezase a caer polo seu propio peso.
Dubidei 10 segundos. Non me daba tempo a subir tan de présa as escaleiras, falar con ela e baixar máis apurados aínda sen que o reloxio marcase a hora. Tiña que estar noutro sitio ás once en punto e faltaba nada pra que os segundos chegasen e moveran as agullas. Botei unha forte espiración suspirada e seguín andando cara o Pazo de Raxoi contando xa cara atrás...15, 14, 13...non calculara ben o tempo e o corpo tensábase para non dar pasos máis rápidos. Ao lonxe vía as cámaras do Pazo, seguín fitándoas...5, 4, 3...o pescozo púxoseme ríxido como agardando un golpe que sabes que vai vir. Non veu. Sentín un leve desconcerto e un gran alivio ao tempo. Ao mellor era unha proba, ou algo así. Non me extrañaría nada, parecérame todo moi raro.
Parei case no medio da praza e mirei a catedral outra vez. Podían limpala. Vin unha moza baixando as escaleiras cunha mochila na man. Era Ultreia (7, 6, 5...) de certo, eran as súas maneiras de andar. Un pensamento coma un lóstrego atravesoume a cachola e no fondo do ventre comezou a formarse unha terrible anguria, a cara estabaseme a desencaixar e as bágoas xa me impediron ver as terribles explosións que seguiron. Agacheime e boteime a correr cara o Pazo de Raxoi desesperado e maldecíndoos a todos, cando de novo os tímpanos volveron a rebentar cos estouridos que viñan do Concello. Do Hostal dos Reis Católicos. Do Pazo de Xelmírez. Do Colexio de San Xerónimo.
Aquí e aló estourou todo. Anacos de pedra, grandes e pequenos, caían no chan da praza. Eu non oía nada, zumbábanme os oídos e unha enorme sensación de náusea percorría o meu interior. Andiven pola praza mirando os anacos de pedra caídos, os edificios derruídos. Sentíame perdido con tanta xente berrando, non sabía que facer e sentíame culpable e enganado ao mesmo tempo. Derrotado. Avergoñado. Sentíame coma un neno extraviado chorando.
Claro que sairía nas noticias, imbéciles. Claro que acababamos de destruír unha das marabillas da Galiza. Claro que habería xente morta, que eso non o contastes. Claro que...Helena, onde estás??? Maldita sexa!!!
Música pra ambientar.
Franz Ferdinand. Walk away. (download, download, again)
I swapped my innocence for pride
Crushed the end within my stride
Said I'm strong now I know that I'm a leaver
I love the sound of you walking away, you walking away
Mascara bleeds a blackened tear, oh
And I am cold, yes, I'm cold
But not as cold as you are
I love the sound of you walking away, you walking away
I love the sound of you walking away, walking away, hey hey
Why don't you walk away?
Why don't you walk away?
Why don't you walk away?
No buildings will fall down
Won't you walk away
No quake will split the ground
Won't you walk away
The sun won't swallow the sky
Won't you walk away?
Statues will not cry
Don't you walk away X
Why don't you walk away?
Why don't you walk away?
Why don't you walk away?
Hey
mmmmm
I cannot turn to see those eyes
As apologies may rise
I must be strong and stay an unbeliev her X
And love the sound of you walking away, you walking away
Mascara bleeds into my eye, oh
And I'm not cold, I am old
At least as old as you are
La la la la la la la la la la la la la la la la la la la la la la la la la la la
And as you walk away
Oh, as you walk away
Oh, as you walk away
My headstone crumbles down
As you walk away
The Hollywood winds will howl
As you walk away
The Kremlin's falling
As you walk away
Radio Four is static
As you walk away
Oh, as you walk away
Oh, as you walk away
Oh, as you walk away
Hey
The stab of stiletto
On a silent night
Stalin smiles and Hitler laughs
Churchill claps Mao Tse Tung on the back
Subscrever:
Mensagens (Atom)