Hai 15 anos e xa son moitos, tiña unha libreta que enchía de tinta de bolígrafos bic e que rematou tendo de compañeiras dúas ou tres máis, igual de emborranchadas. Sei que as teño gardadas nalgún sitio na casa de meus pais porque é o lugar ao que pertencen, e se quero atopalas sei onde, anque agora mesmo non me lembre da súa ubicación concreta. Por aquela libreta pasaron todos os amigos que tiña daquela e que se conservan ata o día de hoxe, foron tempos moi felices á vez que moi tristes, e non precisamente polas comeduras de cabeza que a mente adolescente adoita a ter. Todos eses feitos que aconteceron e fixen acontecer, en gran parte, son os responsables de que sexa como son, co cal confirmo que non hai mal que por ben non veña.
Nas páxinas daquel diario, que ao final é o que era, deixei escrita a miña existencia e por aquel entón, coma agora, era moi celosa dela. Considero que as miñas cousas son miñas e non permito que ninguén se meta nelas a menos que o invite, feito que me sigue costando moito (anque é contradictorio, porque anotar cousas nun blogue non deixa de amosar moito de ti). Un día descubrín que alguén lera o que eu deixara deitado nas cuadrículas da libreta e automaticamente culpei a meu irmán. Enfado, ultraxe, traición, invasión, vergoña, furia e mil outras palabras servirían para describir ese momento no que decidín que mas pagaría por meter os narices no que non lle mandaban. Pegueille a meu irmán e meu pai castigoume. Co tempo descubrín que non fora el, se non miña nai.
Hai un ano e poucos meses comecei a escribir aquí, e por estas mesmas datas era a persoa máis feliz e á vez máis insegura, anque despreocupada, diante dos feitos que estaban a acontecer (bico). Hoxe penso neses días e venme o riso a cara, é cando lembro o que lle dicía a quen me compartiu as palabras: necesitamos tan pouco para ser felices... e a esta idea e ao non darnos conta diso vanlle moi ben estes versos de Juan Gelman que descubrín gracias a ra .
Si me dieran a elegir, yo elegiría
esta salud de saber que estamos muy enfermos,
esta dicha de andar tan infelices.
Nestes días estou moi cansa, alguén me rouba horas do día porque 24 sonme escasas, teño un xeonllo e un hombreiro que decidiron adoptar dúas tendinites en potencia e unha contractura mental que, como é miña, son eu a que a teño que sufrir. Tamén estou triste por ter amigos aos que non acudo e porque hai cinco minutos decateime (e é un feito verídico e non literariamente metamorfoseado) de que teño iogures caducados de onte que alguén vai tirar ao lixo. Ten razón acedre (enorme e longa aperta), freóuseme o planeta Terra e púxose a xirar noutro sentido e como di anxo d (comparto moito do que me contaches) non aturo a tristeza, agás a miña. Non quero a ninguén triste pola miña causa e por eso, si doutora seymour, por eso nego o pan.
Durou pouco a festa. De novo cae a noite e a lúa estámpase sobre un ceo nu. Pero haberá máis festas e máis lúas e máis noites e máis ceos nus, nunca iguais pero sempre meus. Seguro que estou de resaca e neste intre estou espertando porque non quero perder máis días. Aos que, desta vez con permiso e invitación, fixestes coma miña nai e escribistes anotacións nas marxes desta libreta sen pautas nin cuadrículas: gracias, gracias e gracias porque vin que fai falla pouco para poder ser feliz, porque un estado de ánimo pódese mudar con axuda e cun pouco de paciencia e porque enterrarse en vida está moi mal feito.
Veloso, atopeina:
Tu risa. Olga Manzano e Manuel Picón.
e bueno, xa está ben de escribir así cousas tan sentidas porque aínda me vai quedar cursi e todo, so quería agradecérvolo e a partir de agora agardo que non volvades saber de máis tristezas alleas pola miña parte, que queda mal e todos pasamos por malos momentos e se nos poñemos todos a choromicar esto vai ser un val de bágoas e non creo que sexamos tan cristianos e o conto é que unha vez escritas as penas parecen menos e despois arrepíntome de poñer nada...haise que animar.
Bicos, bicazos!
21 comentários:
Haberá que facer oco para tomar aquela caña que falábamos :-)
Bicos.
Repítocho, estamos aquí. Cada un cos seus entresijos, pero para ti, estamos
Xa pasou. Tal como ti dis, escribir as penas axuda a quitarlles importancia. O malo, o verdadeiramente malo e catastrófico é que o Celta vai baixar e eu vou perdendo pelo. Pero que todas as desgrazas sexan así. Un bico, Besbe, que o planeta recupere a súa órbita habitual.
a verdade é que estamos todos/as tan preto como a gholpe de click, e petar, sempre podes petar na porta!!!
A cronista das euforias nocturnas do blogomillo é (estaba visto) unha emocionante narradora das melancolías profundas. Gracias por deixarnos albiscar ese teu magnífico diario. Sursum corda.
As tristuras non quedan mal nin quedan ben son parte de nós e é probable que precisaras de verter esa ansiedade neste cachiño do teu mundo así que non te arrepintas que nos turnaremos para chorar, para rir e para dar apertas.
a)Ánimo!
b)Antes de condenar ao acusado é preciso cando menos darlle oportunidade de se defender.
Imos ver:
Estás baixa de ánimo e métesnos unha solicitude de cariños á que lle damos rexistro de entrada. Perfecto. Pasámoslla ao organismo competente (nós mesmos neste caso xunto co blogomillo todo) que aplica a lexislación vixente e inicia o procedemento ao abeiro do Decreto de hoxe/pola tarde, polo que se convoca concurso aberto para a provisión de un millón de doses de cariños a Besbellinha.
Aplicando a Lei de réxime xurídico das administracións públicas e do procedemento administrativo común, vanche chegar en breve, e por correo certificado, unha manchea de cariños "que lo vas a flipar".
A-miga, coa administración virtual non se xoga. ;))
Os feitos acontecidos son responsables de que sexa como é (lúcida), e os que están acontecendo serán responsables de como será (máis lúcida aínda) , é a vida, un continuo ir aprendendo. Despois de ler este (fermoso, fermoso), texto alédame ver que chegou á conclusión de que as moitas razóns non eran tantas. É por Deus!, non me tire os iogures con só un día pasados de data, consumir preferentemente non quere dicir que ás doce da noite do día que marca a tapa xa estean podres.
Un bico, é unha aperta.
Pois si, enterrarse en vida está moi mal feito!! pero xa sabes, de todo se pode saír, até de debaixo da terra, e se non, mira a rapaza do mono amarelo, que non só sae, a base de manter a calma e dar puñetazos, senón que despois arranca con máis forza.
Outra posibilidade é ir nós coas nosas palas :)
Aléghrate!
gracias a todos: ás cañas que siguen pendentes, aos que están, aos que saben escribir e se preocupan polo Celta, aos clicks clicks e aos que saben latín e fan que as fibras cardíacas latexen ao ritmo dunha risa, a quen sen coñecerme xa se fai sentir amigo estando aí, aos que sen saber que son acusada saben que teño dereito a defenderme, á eficiente administración virtual que me ofrece o que preciso, á miña psicóloga favorita que coñece ben a esencia dos iogures e á arqueira que me fixo lembrar as miñas imitacións da que viste mono amarelo cunha frauta na man no canto dunha katana e a todos os que adicaron un pensamento a esta que escribe.
Hoxe son Escarlata O´Hara xurando un nunca máis e que de todas as penas, cando nos pregunten por elas, poidamos dicir que se foron co vento. Grande, grande, grande aperta.
Falar é ben barato cando non se sabe do que se fala...
O iogurte caducado
o mesmo digo e o iogur caducado son eu, que xa vin como me tiraron.
Casi se me sale la lagrimilla... qué bien te sienta el lado tierno, intrépida cronista Besbe.Bico
(PD. Yo ando a ratos coon Gelman leyendo su "Salarios del impío y otros poemas". No recomiendo, pero no tiene desperdicio)
Segues a entender o que che peta, se non o entendiche en diálogo menos espero que o comprendas en comentarios de blog. E mellor fermentar no fondo da bolsa do lixo que morrer de frío no conxelador aguardando que se acabe o flan caseiro.
subscribo a primeira frase e aplícoa á segunda, engadindo que eu son eu mailas miñas circunstancias. para algo máis, penso que este non é o lugar máis axeitado, gracias.
carallo como cambia a cousa eh?
Non cambia nadiña. Corto e pego: "Considero que as miñas cousas son miñas e non permito que ninguén se meta nelas a menos que o invite.", invitado quedas a falar delas onde hai que falalas.
Ter un diario cursi e emocionalmente superficial é un tópico ben adolescente, e está moi ben que a señorita cumprise con el coa ansia debida. Pero raíña, deberían notárselle a vostede os vinte e moitos abriles nalgo máis que na pel da cara. Fáltalle a vostede peso.
E a pataleta co anónimo, fódase ou peche o o blog, que os arranques de dignidade despois de tanto rollo existencial insustancial dan ganas de facer o que o bifidus.
aínda vai ser que o que tiña o diario non o leu miña nai, se non o dalky de fresa, que por eso opina tan razonadamente sobre el. Os novembros, que non abriles, nótanse de sobra, non así o peso.
Sobra da pataleta que se colleu o anónimo... que lle vou dicir, que fermente rancores se é o que quere, que non lle vou eu dicir a ninguén o que ten que facer coa súa vida.
e gracias polos seus interesantes puntos de vista.
Por qué non pintar tristuras onde caben as risas?. Se déstas disfrutamos todos, amigos, anónimos, familia ou non, de perto ou na distancia, e todos parecemos respirar ó mesmo són, por qué non dar espacio a esas tristuras porque sí, porque existen, porque ás veces renovan, ou non??
Agora toca festa, e esas festas que contas... Bicos.
Enviar um comentário