5/31/2007

E se pillo un avión...


O outro día no fedello, falando xa non sei ben de que, Roi Buligan puxo esta ligazón . Xa sei de que falabamos, das súas fotografías no flickr. O conto é que me dou a venada, que é como acostumo a facer as cousas que son así pouco transcendentais, e acabo de mercar uns billetes de avión para a próxima fin de semana, o destino: Madrid.

Vou sosiña e con toda a intención de perderme no Reina Sofía e ver as miradas de

Henri Cartier-Bresson
Dora Maar
Man Ray
Jean Moral
André Kertész...entre outros

ou como din, facer un percorrido polas instantáneas máis representativas do Fondo de Fotografía da Colección Permanente da pinacoteca madrileira.

Man Ray-Woman with long hair, 1929



Xa sei que aquí tamén hai boas exposicións, coma a de Tamara de Lempicka ou a de Keith Haring, e non fai falla ir tan lonxe, pero doume por aí. E iso é bo, volvo tolear.

A frase de hoxe, a que dixo Picasso de Dora Maar: "La dejé por miedo. Dora ya estaba loca mucho antes de que enloqueciera de verdad".

Diario dunha ine(s)xistente

Hai 15 anos e xa son moitos, tiña unha libreta que enchía de tinta de bolígrafos bic e que rematou tendo de compañeiras dúas ou tres máis, igual de emborranchadas. Sei que as teño gardadas nalgún sitio na casa de meus pais porque é o lugar ao que pertencen, e se quero atopalas sei onde, anque agora mesmo non me lembre da súa ubicación concreta. Por aquela libreta pasaron todos os amigos que tiña daquela e que se conservan ata o día de hoxe, foron tempos moi felices á vez que moi tristes, e non precisamente polas comeduras de cabeza que a mente adolescente adoita a ter. Todos eses feitos que aconteceron e fixen acontecer, en gran parte, son os responsables de que sexa como son, co cal confirmo que non hai mal que por ben non veña.

Nas páxinas daquel diario, que ao final é o que era, deixei escrita a miña existencia e por aquel entón, coma agora, era moi celosa dela. Considero que as miñas cousas son miñas e non permito que ninguén se meta nelas a menos que o invite, feito que me sigue costando moito (anque é contradictorio, porque anotar cousas nun blogue non deixa de amosar moito de ti). Un día descubrín que alguén lera o que eu deixara deitado nas cuadrículas da libreta e automaticamente culpei a meu irmán. Enfado, ultraxe, traición, invasión, vergoña, furia e mil outras palabras servirían para describir ese momento no que decidín que mas pagaría por meter os narices no que non lle mandaban. Pegueille a meu irmán e meu pai castigoume. Co tempo descubrín que non fora el, se non miña nai.

Hai un ano e poucos meses comecei a escribir aquí, e por estas mesmas datas era a persoa máis feliz e á vez máis insegura, anque despreocupada, diante dos feitos que estaban a acontecer (bico). Hoxe penso neses días e venme o riso a cara, é cando lembro o que lle dicía a quen me compartiu as palabras: necesitamos tan pouco para ser felices... e a esta idea e ao non darnos conta diso vanlle moi ben estes versos de Juan Gelman que descubrín gracias a ra .

Si me dieran a elegir, yo elegiría
esta salud de saber que estamos muy enfermos,
esta dicha de andar tan infelices.


Nestes días estou moi cansa, alguén me rouba horas do día porque 24 sonme escasas, teño un xeonllo e un hombreiro que decidiron adoptar dúas tendinites en potencia e unha contractura mental que, como é miña, son eu a que a teño que sufrir. Tamén estou triste por ter amigos aos que non acudo e porque hai cinco minutos decateime (e é un feito verídico e non literariamente metamorfoseado) de que teño iogures caducados de onte que alguén vai tirar ao lixo. Ten razón acedre (enorme e longa aperta), freóuseme o planeta Terra e púxose a xirar noutro sentido e como di anxo d (comparto moito do que me contaches) non aturo a tristeza, agás a miña. Non quero a ninguén triste pola miña causa e por eso, si doutora seymour, por eso nego o pan.

Durou pouco a festa. De novo cae a noite e a lúa estámpase sobre un ceo nu. Pero haberá máis festas e máis lúas e máis noites e máis ceos nus, nunca iguais pero sempre meus. Seguro que estou de resaca e neste intre estou espertando porque non quero perder máis días. Aos que, desta vez con permiso e invitación, fixestes coma miña nai e escribistes anotacións nas marxes desta libreta sen pautas nin cuadrículas: gracias, gracias e gracias porque vin que fai falla pouco para poder ser feliz, porque un estado de ánimo pódese mudar con axuda e cun pouco de paciencia e porque enterrarse en vida está moi mal feito.

Veloso, atopeina:

Tu risa. Olga Manzano e Manuel Picón.


e bueno, xa está ben de escribir así cousas tan sentidas porque aínda me vai quedar cursi e todo, so quería agradecérvolo e a partir de agora agardo que non volvades saber de máis tristezas alleas pola miña parte, que queda mal e todos pasamos por malos momentos e se nos poñemos todos a choromicar esto vai ser un val de bágoas e non creo que sexamos tan cristianos e o conto é que unha vez escritas as penas parecen menos e despois arrepíntome de poñer nada...haise que animar.

Bicos, bicazos!

5/28/2007

...


De novo, vólvolle facer caso a Francisco Castro.

TU RISA

Quítame el pan si quieres,
quítame el aire, pero
no me quites tu risa.

No me quites la rosa,
la lanza que desgranas,
el agua que de pronto
estalla en tu alegría,
la repentina ola
de planta que te nace.

Mi lucha es dura y vuelvo
con los ojos cansados
a veces de haber visto
la tierra que no cambia,
pero al entrar tu risa
sube al cielo buscándome
y abre para mí
todas las puertas de la vida.

Amor mío, en la hora
más oscura desgrana
tu risa, y si de pronto
ves que mi sangre mancha
las piedras de la calle,
ríe, porque tu risa
será para mis manos
como una espada fresca.

Junto al mar en otoño,
tu risa debe alzar
su cascada de espuma,
y en primavera, amor,
quiero tu risa como
la flor que yo esperaba,
la flor azul, la rosa
de mi patria sonora.

Ríete de la noche,
del día, de la luna,
ríete de las calles
torcidas de la isla,
ríete de este torpe
muchacho que te quiere,
pero cuando yo abro
los ojos y los cierro,
cuando mis pasos van,
cuando vuelven mis pasos,
niégame el pan, el aire,
la luz, la primavera,
pero tu risa nunca
porque me moriría.


Los versos del Capitán-Pablo Neruda



Foto de Urko Suaya

a ver se vai cambiando a cara, que estamos dun depresivo que lo flipas
por moitas razóns

Municipais 2007

E estas son as impresións dos nosos políticos tras coñecer os resultados que xa Vieiros nos amosaba:

Feijoo na Voz de Galicia



Quintana en xornal.com



Touriño ante os titulares da Voz de Galicia




Fotos sacadas do flickr de Xeración.

5/27/2007

Carmen Valiño no 14!

Esta moza é Carmen Valiño.



E expón no 14! outras tantas fotografías de 13+1 músicos no escenario.



Seica está ata o 16 de xuño, ou un pouquiño máis, así que irá que ir indo a vela e a tomarlle algo porque xa se me está poñendo o cu gordo de quedar na casa (falta facía que engordase algo tamén)

5/24/2007

Mentiras de verdade

Hoxe funJeannie Brown e o meu Dylan diríame

Lay, lady, lay, lay across my big brass bed
Lay, lady, lay, lay across my big brass bed
Whatever colors you have in your mind
I'll show them to you and you'll see them shine


Bob Dylan-Lay Lady Lay


ou sabería verdades coma as que conta aquí

Bob Dylan-One More Cup Of Coffee


And your pleasure knows no limits
Your voice is like a meadowlark
But your heart is like an ocean
Mysterious and dark.


Agora entendo por que foi nominado tantas veces ao Nobel de Literatura.

Outro casamento

E non é que non me gusten as vodas, so que non creo no amor eterno (a pesares do que poida parecer) ou algo así.



Pero casa outra boa amiga, que agardo que sexa a última, e ata nos dou o arrós para tirarlle, porque como ben dicía na invitación, ese día tírase calquera cousa, mesmo os tacóns dos zapatos.



O 30 de xuño a ver como rematamos e agardo librarme da despedida con boy que ao meu ver é un espectáculo algo denigrante.

5/22/2007

Momento introspección

Fomos ás troitas a Brandomil



Despois diso dixéronme algo que me lembrou a "coma os caranguejos vou para atrás..."



E sigo chantada no p... medio

5/20/2007

5/18/2007

Projecto Mourente na NASA

Xa está máis que contado e recontado, pero é que o evento mereceuno.
Arume dos piñeiros anunciando
Apocalipse do porco 1
Apocalipse do porco 2
Modesto
A regueifa
O demo me leve
AK77
Moderno de merda
Retropower
Luis en tránsito

Re-editando, e vai el, e agradécenolo!! As gracias a ti!

Dende a Coruña fomos Sak, J. máis eu pensando que chegariamos tarde, pero gracias a que os artistas tiñan que cear chegamos máis que a tempo para o evento á sala NASA onde nos atopamos na entrada con Marinha mailo Artipractor (mil gracias e non sei cando nos perdimos a pista), Gustavo Harvey e sergio74. Entramos na NASA, onde nunca estivera antes e que me gustou moito e xa saudamos como poidemos á gran concentración de blogueiros que alí había: ghanito, fer, ifrit, Calidonia, ascárida, Modesto e zerovacas. Surtímonos das cervexas máis baratas que nunca vira e fomos meténdonos entre a xente (copio e pego palabras de AK77: nom entendo como a xente prefire estar apelotonada na metade da sala co bem que se estaba en primeira fila, ou na barra) para escoitar a Los Ruínes que, a min non me defraudaron e como dixo Marinha "que marcha teñen en Cerdido". Nun momento, non sei dicir cando tamén vimos a DJ Helena, a sabelaogrobe e a moita máis xente de Ferrol, misscorpse incluída.



Xa avanzaramos posicións daquela pero cando lles tocou o turno aos The Homens xa non estabamos en primeira fila se non en cuarta ou quinta pola cantidade de xente que se estaba achegando ao escenario. Alí foi cando vimos a xornalistinha por un lado e a Kate por outro. Antes de subir ao escenario Martiño xa dixera que "hoxe a estrela é Mourente" pero confirmamos que The Homens tamén levantaban expectación e as novas cancións que tocaron do seu próximo disco fixéronnos bailar a todos, rainha vermella e rapaza do arco incluídas. Nese intre acordámonos dos emigrados e mandamos cara as españas unha mensaxe tipo "Non sei se escoitaches pero era Sandra Dee dos Homens, que me acordei de ti, bicazos e non é por dar envexa é saudade de ti! bico!" ante o cal respostáronme como merecía.



E despois o noso benquerido Projecto Mourente, primeiro acompañado polos The Homens por iso de verse arroupado (digo eu) e despois el con Noelia que non deixou de bailar nin un so momento. Aquí xa non hai palabras e apareceron novos fans do Carlos, Brunhaven e Luís que transitaba adecuadamente na que polo visto era a súa primeira noite como dios manda despois de moito sufremento. Non hai palabras pero hai vídeos, coma os de Vincent Jalo, que tropecei con el e ben o vin. Despois de moitos temas, entre eles o mítico dos caranguejos, e de moito dar palmas e saltar saiu coma un campión a cantarnos o "Corpiño xeitoso". Xeitoso es ti, rapaz, que menudo concertazo que deches. Abofé que vai ser coma o dos Pistols en Manchester como ben dicían os rapaces da Asociación Xurásica.

Projecto Mourente-Como os caranguejos

Sei que había máis xente alí, como imos descubrindo co paso do tempo, entre eles AK77 presente nesta foto anque non sei cal será. W.Sobchak que sigue sendo un pendejo e non saúda, trivia, nimoi e xxxlurpia, non sei se foron, pero por Compostela adiante andaban.



Cando rematou todo nós fomos cara o Malas Pécoras onde atopamos con moita alegría ao Pastor eléctrico, a Mario e a case toda a xente que o sábado pasado estaba en Fene e non sei porque se lles dou a moitos por liscar pero eu fun detrás, cara a constante do Maycar mentres outro grupo se dirixía ao Tarasca. No Maycar atopamos a Mourente, xa máis relaxado e estivemos baila que te bailotea ata as tantas. Cando saímos eu tiven que marchar, non sen grande pesar, pero dame que xa quedaba moita xente a romper co que quedaba de noite no Ruta 66.

En definitiva, unha noitaza e noraboa a Mourente que observadores alleos a todo este tinglado que é o blogomillo confirmaron que os The Homens son bos e que a ver que era o que nos deran para estar tan eufóricos durante a actuación de Projecto Mourente. LK foi o que nos deron e moitas ganas de bailar.

Fotos de ghanito, todas toditas.

5/15/2007

Rock en Costa e a Asociación Xurásica



A Asociación Xurásica surxe no 2004 no Castiñeiriño en Compostela, é unha asociación preocupada pola creación de contidos e actividades que aposta polas periferias das cidades e é a responsable en última instancia do Rock en Costa que xa leva 6 edicións. Este ano Rock en Costa ten festa de presentación, o día 16 de maio na sala NASA coas actuacións de Los Ruines, Projecto Mourente e The Homens.



Como surxiu e por parte de quen a iniciativa da Asociación Xurásica?


A Asociación Xurásica naceu aló polo 2004, da man dun grupo de mozas e mozos que vivían ou tiñan relación co barrio do Castiñeiriño. Desde o principio había ganas de facer cousas desde os barrios, de demostrar algo que nos parece evidente: que as cidades son algo máis que un centro que irradia para o resto dos seus habitantes, que nos barrios tamén hai creatividade e ganas de facer cousas.

Cal é o organismo ou entidade que máis vos está axudando?

Como calquera asociación cultural pedimos axudas a diversos organismos. Temos que destacar en especial a colaboración que nos prestan diversas empresas e establecementos do barrio, que, por exemplo, participan como patrocinadores no Rock en Costa.

Hai voces a favor da descentralización da cultura e este ano co Cultur.gal(primeiras crónicas, venres 11, sábado 12, domingo 13) celebrado en Pontevedra dividiu á xente entre as que cre que un evento así se debería realizar en cidades máis grandes e a que pensa que hai que favorecer a vilas máis pequenas. Nas cidades, neste caso na aldea máis grande do mundo, tamén é preciso esta descentralización cultural?

A descentralización é especialmente necesaria en cidades-museo coma Santiago D.C., onde o centro é cada vez máis un escaparate e unha zona de actividades para os turistas. Consideramos que hai que sacar dunha vez da sombra aos barrios, e recoñecerlles o seu papel, tamén como xeradores de cultura. Ao fin e ao cabo, custa o mesmo ir do Obradoiro ao Castiñeiriño que do Castiñeiriño ao Obradoiro.

A Asociación Xurásica coñécese na rede sobre todo por iniciativas musicais. Que grupos se forxaron aí e que facilidades lles da a Asociación Xurásica? Algunha nova promesa para seguirlles a pista?

É posible que se nos coñeza sobre todo polo Rock en Costa, pero desde logo que non é o único que facemos. Desde que empezou a traballar, a Asociación Xurásica fai roteiros e actividades de campismo pola comarca e por outras zonas de Galicia, leva a cabo cursos e campionatos deportivos, colabora coa Asociación de Veciños en moitas das actividades que se fan no barrio... O Rock en Costa é probablemente a punta do iceberg, non o único que se fai...



En canto aos grupos, na Asociación está involucrada xente das bandas que ensaian na Casa Xurásica, de onde saíron Fame Neghra, Street Fighter (onde estivo Xocas) ou Redullos (que deron o seu concerto de despedida na anterior edición de Rock en Costa), xa desaparecidos, ou os actuais Samesugas e The Homens. Agora mesmo están empezando a pisar as táboas os Royalties, aos que poderedes ver o 2 de xuño no festival, un grupo de punk rock con xente dos Redullos, unha apisonadora. Somos todos xente bastante apegada á filosofía hardcore do "faino ti mesmo", e iso é o que merece a pena. Hai unha especie de comunidade rock no Castiñeiriño que o resto do planeta ten que coñecer, hahaha...

Que tal foron as anteriores edicións do Rock en Costa? Que agardades da de este ano?

O Rock en Costa foi cambiando e medrando ano a ano. Naceu precisamente con iso do "faino ti mesmo": unha vez ao ano, os grupos da Casa Xurásica sacaban os amplis e os instrumentos á rúa que hai enfronte dos locais e facían unha festa para mostrarlle á xente do barrio –que nos sofre con moi bo humor- e a quen quixese darse por aludido o que se cocía alí dentro. Despois comezouse a convidar a algúns grupos de fóra da Casa, ata que, no 2005, coa Asociación xa montada, a cousa pasou a maiores. Desde entón o festival faise no campo da festa do Castiñeiriño, máis ou menos coincidindo coas festas do barrio, aínda que sempre montamos algunha cousa paralela, no caso deste ano a festa de presentación do 16 de maio, na sala Nasa.

Por que o achegamento a Portugal no Rock en Costa? Como surxiu esa posibilidade?

Ademais desa condescendencia que se ten habitualmente cos barrios, outra cousa que nunca comprendemos moi ben é o muro de ignorancia mutua que hai entre Galicia e Portugal. Os grupos da Casa Xurásica colaboran desde hai tempo coa xente de Audiência Zero, outra asociación radicada no Porto que aposta polo intercambio sónico entre un país e o outro. Esta é a nosa contribución a ese achegamento, e a verdade é que sempre nos foi moi ben: o ano pasado os d3ö, de Coimbra, deixaron pampo a máis de un, e temos a certeza de que o 2 de xuño vai pasar o mesmo cos Act-Ups, de Barreiro, ao lado de Lisboa, que son un grupazo. Temos grupazos aí ao lado e non nos queremos nin dar conta, e iso é ben triste.

Que estratexias seguistes para promocionar o evento? Cal é a que mellor funciona, tendo en conta que a mayor parte do público non é do Castiñeiriño?

Basicamente dar a chapa por terra, mar e aire, como saberedes a xente que estades na lista de correo, hahaha... Logo funciona moito o boca a orella, e cremos que a xente xa empeza a familiarizarse co festival.



Máis nada por hoxe, so decir que nos vemos todos mañá na presentación do Rock en Costa 2007 e moita sorte co evento. (Se hai algo máis que engadir, adiante)

Pouco máis, só pedirvos que veñades primeiro á Festa (debuta Projecto Mourente, e iso, ademais de que só vai pasar unha vez na historia, vai ser coma o concerto aquel dos Pistols en Manchester, todo o mundo quererá ter ido) e logo ao Rock en Costa, que este ano prometemos que non se acaba a cervexa.

Gracias!



Gracias a vos por organizar estes eventos, vémonos!

5/14/2007

Voces coma poemas

Ferrol e arredores aparte de ter gasificadoras e de saber e querer facer barcos, tamén é un fervedoiro de cultura e así o poidemos comprobar o sábado no Pote en Maniños onde nos achegamos a rainha vermella, Gustavo Harvey, sergio74 máis eu a escoitar as voces das que podemos ir tomando nota que nun futuro seguro que estarán nos libros de texto, como ben dixo Arsenio Iglesias que fixo de presentador do acto e agradecéndolle tamén a Darío Iglesias facer que o acto fose posible.

Recitaron Xiana Arias, Eduardo Estévez, Daniel Salgado, Leo, Lorena Souto, Arsenio Iglesias, María Lado e Mario Regueira.




Moitos recitaron contidos de Pirata, como Xía Arias co seu Cleo de dez a doce, definido como artefacto de apoio ao Cineclube de Compostela, que como ben din: Compartir non é delito.



Arrancou os aplausos dos asistentes Daniel Salgado cando leu "Non á SGAE" de 20.000 leguas de viaxe subnormal, desfrutamos dos haicus de Leo, da sensualidade de Lorena e por fin lle poñía cara a Arsenio Iglesias do que tivera novas por vez primeira a través de Alicia Fernández e a quen dá gusto escoitar. Despois María embelesou ao público coas súas palabras cargadas de emocións e de osiños de peluche, de novembros e que bonita porque te miramos e so te vemos sorrir. Mario puxo fin ao recital lendo versos de Tanxerina e xa andamos agardando todos a que volva á poesía despois da L´affiche rouge. Finalizou todo cunha gran actuación de Leo que non deixou indiferente a ninguén e que creo que ás señoras máis maiores que alí había lles fixo sacar as cores e as risas.

E se Tanxerina gañara o ano pasado o Premio Nacional de Poesía XoseMaría Pérez Parallé este ano gañouno Ortigas de Xía Arias e fomos á presentación que ía da man de Fernán-Vello e Leo. Mención hai que facer a Xosé Carlos Hidalgo que é o responsable da portada do libro e á súa vez do deseño gráfico do documental CCCV (Cineclube Compostela Carlos Varela).




Había máis casualidades e máis que celebrar porque se o Ático de Arsenio gañara a anterior edición do Avelina Balladares, este ano Nove de María Lado é o galardonado.

Despois de confirmar que a poesía si da de comer e con lamentables baixas que como ben dixeron "estaría ben espertar en Compostela" o resto da cuchipanda fomos de troula pola noite ferrolana que, unha vez máis, confirmamos que é para recomendar.

Agora estou ortigándome e vendo lauras por canto sitio hai.

Vémonos todos o 16 na Nasa.

5/13/2007

Noite de Titáns



O venres na Capitol foi a noite de dous grupos grandes e que van dar moito que falar por aí adiante 6pm e Niño y Pistola. Tíñaos visto antes na Mardi Gras pero hai que dicir que a Capitol é o escenario que merecían eles e o que merecía o seu público para darse esa homenaxe acústica nunha sala practicamente chea. Os homes orquesta de 6pm fixeron delicias electrónicas paseándose no escenario entre cables, guitarras, acordeóns e demais instrumentos e fíxose curto o concerto e creo que todos escoitariamos mil veces máis temas como Crossfading Natures ou Homemade Screener.

6pm-Homemade Screener


Despois tocaron Niño y Pistola e de novo non defraudaron, a xente bailou ao son das notas e ven se ve que teñen lexión de fans que algunhas ata teñen coreografías para algunha canción e todo. Desta vez a súa "Dancing Queen" non foi a canción que pechou o concerto.

Niño y Pistola-Dancing Queen


Despois dunha ovación pedindo outra máis saíron e cantaron unha que non tiñan moi ensaiada pero que o público soubo agradecer destilando dobarrismo polas orellas "O tren", que xa se pode escoitar no seu myspace, foi coreada polos alí presentes deixándonos un sorriso na cara e unhas ganas tremendas de facernos xa con ese disco homenaxe a Andrés do Barro.

Foi unha noite moi bonita por ver como a Capitol estaba chea para ver a dous grupos galegos que han encherse de éxitos (6pm van ir ao Primavera Sound e Niño y Pistola xa andan dando concertos por toda a Península) polo mundo adiante. Eu polo menos quedei moi contenta e seguro que non fun a única igual de satisfeita. E aproveito de paso para dar gracias a ifrit e compañía (e que boa compañía) por aturar a miña presencia e foi unha pena que non poidesen quedar ata o final do concerto onde coincidín con outro coñecido máis.

5/11/2007

Xeración


e que máis vou dicir que xa non dixeran?

Elianinha
Chexire
Zerovacas
Gustavo Harvey
El duende
Chuza!

Pois iso que habemus Xeración, de beta pa riba e subindo (ou progresando adecuadamente).

5/10/2007

Xorna e Yobordo

Xornalistinha é unha rapaza que estuda xornalismo e vaise graduar este ano.
Para o acontecemento decidiu levar un vestido da firma Yobordo (lercheando moito, resulta que elianinha tamén o ten e eu devezo por el...será cousa das -inhas???), o cal xa dou moito que falar en Chuza.

Cando e onde vai ser o acto de graduación? Quen vai ser o voso padriño/madriña da promoción?

O acto de licenciatura vai ser o próximo 19 de maio no auditorio da
facultade, e despois teremos a cea no restaurante do Hotel Los Robles. A
madriña vai ser Maruja Torres, e tamén se falaba de que viñese Manuel Rivas,
pero non sei se ao final virá. Eu, a verdade, non estou moi enterada de como
van as cousas, porque como polas mañás teño as prácticas en AGN non podo ir ás reunións.

Que foi o que fixo que te decidiras polo vestido que finalmente levarás? Xa tiñas pensado de antemán que había ser dunha firma galega?
Realmente, eu ía levar outro vestido que mercara na tenda de ‘Menganita’ que
hai na Rúa Nova, en Santiago. Pero non me convencía de todo, porque non daba
atopado uns zapatos e unha chaqueta que lle fora a xogo. Así que cando vin o
vestido de Yobordo, decidín cambiar, xa que ao ser en branco e negro, é máis
doado atopar os complementos. E a verdade é que ao día seguinte xa merquei
uns ‘pee toes’ negros de charol e unha chaquetiña torera a xogo. Agora faltame
o bolso, que será estilo carteira, por suposto. O máis seguro é que me
decante por un moi bonito que vin en Blanco.

Sabes o que han levar as túas compañeiras? Pódesnos adiantar algo?
Non sei se a elas lles gustará que conte o que van levar, pero sei que hai vestidos de Mango, de U de Adolfo Domínguez e de Juan Blanco.



Ti es de Pontevedra, unha cidade con pasarela propia, a Pontus-Veteri. É Pontevedra unha cidade chea de maniquies ou o xeito de vestir non é tan importante na vila?
A verdade é que no centro de Pontevedra hai un rollo rancio de postureo moi
chungo, desta clase de xente que ou ten criada con cofia na casa, ou pasa
fame para logo ir aparentado pola rúa. En Pontevedra hai moito postureo e tamén moita xente tuja, o que na Coruña chaman “quies”-

Agora vives en Compostela e tes relación con A Coruña, atopas diferencias en canto a estilos nas diferentes cidades galegas?
Si, si que hai diferencias. Tanto en Pontevedra como na Coruña hai abundancia de pijos e tujos, aínda que o pijerío coruñés creo que é máis elegante, aínda que tamén hai moito rancio, como en Pontevedra. Compostela xa é outra historia. Aquí hai de todo porque ven xente de todo Galicia a estudiar. Sen dúbida, quédome con Santiago.


O fenómeno das tribus urbanas relaciona uns gustos e unha forma de vida cunha estética característica. Con cal te sintes máis identificada e cal é a estética que máis che gusta?
A verdade é que non sei con que ‘tribu urbana’ me identifico máis. Eu ás veces vou máis rollo pijo, outras veces máis estilo hippie, sobre todo, en verán… Non sabería dicirche. Son de comprar moito en Mango e Zara.

Últimamente saíu á luz o falso etiquetado nas tallas de diferentes marcas de
roupa, que opinas respecto a iso?

O máis penoso de todo iso é que como sexas un pouco gordiña, xa non atopas roupa nas tendas. Por iso me gusta bastante Mango, porque teñen tallas, dende o meu punto de vista reais. Supoño que a todo o mundo lle pasa como a min, que teño mercado dende unha 40 ata unha 48 co mesmo peso.

Que tendas de roupa e accesorios nos recomendarías?
A miña favorita é, sen dúbida, Mango. Tamén compro bastante en Zara e gústame moito a tenda de Menganita da zona vella. Ademais, como non, a partir de agora, recomendarei sempre Yobordo, que venden os seus deseños na tenda de Rei Zentolo. E caso ao lado hai outra tenda que se chama Malandro, creo, e ten cousas preciosas, pero é moi cara e non podo comprar nada. Para o verán tamén me gusta ir mercar camisolas a La Caja de Pandora. En canto a complementos, hai mogollón de zapaterías que me encantan pero que son carísimas. Unha que me encanta é onde merquei os zapatos para o acto. Chámase Piepas e está en frente de Apolo, en Santiago. Tamén ten carteiras e bolsos bonitas unha tenda que abriu hai pouco, que está ao lado de Yarda, en Santiago. E volvería a recomendar para bolsos a tenda de Menganita e Blanco. Compraría xa 15 bolsos entre Menganita e Blanco!

Outro lugar a onde se acode en Galicia a mercar roupa son as feiras, vas á feira e regateas?
Non, non vou moito. Eu non sei que opina o resto da xente, pero eu non atopo case nunca nada nas feiras, polo menos nas de Pontevedra, que é onde adoitaba ir. O único xeitoso que atopaba eran calcetíns.

Todos sabemos da túa aficción aos bolsos, algún que che quite o sono?
Pois últimamente ando a pensar no do acto de licenciatura que, a non ser que atope algo mellor, vai ser o de Blanco. Pero a verdade é que me volven tola a maioría dos bolsos carterita. É o que ten ver ‘Sexo en NY’! Se me derán diñeiro, mercaría agora mesmo uns 20 bolsos que vin en Malandro, Zara, Mango, Menganita e Blanco.

Unha personaxe con bo gusto á hora de vestir?
Victoria Beckham, Kylie Minogue, Halle Berry, Nicole Kidman, Kate Moss (a pesar de que non a aturo), Jessica Biel, Eva González, Penélope Cruz, Elsa Pataky… Agora non se me ocurre ninguén máis, pero seguro que me deixo moitas atrás.



Como xornalista pensaches en enfocar a túa carreira no mundo da moda?
Non sei que me deparará o futuro, pero non creo que a miña carreira vaia por eses camiños.

E por último, se merco o mesmo vestido que has levar á graduación, pareceríache mal? É que realmente é precioso.
Mentras non vaias con el ao acto de licenciatura de Xornalismo, cousa que vexo moi pouco probable, non pasa nada.

Pois máis nada xorna, un pracer e moitas gracias e xa nos contarás que tal a
graduación.



Aproveitando a ocasión decidimos poñernos en contacto con Yobordo. Os responsables de Yobordo e do Rei Zentolo (Pablo Rodríguez, Manuel Prieto e Salvador Vázquez) andan liadiños de vez do ben que lles van as cousas co cal decidiron mandar unha nota de prensa na que dan resposta a moitas das cousas que queremos saber deles...aí vos vai:

YOBORDO cautiva coa súa estética divertida. Unha coidada recreación dos debuxos de Nieves Sierra do papel á roupa que nos transmite languidez e inocencia pero tamén desafío e provocación. Estampación e bordado sobre formas rectas, básicas e definidas. O resultado son prendas que se afastan das tendencias e convídannos a divertirnos, a facer do acto de vestirse algo alegre e entretido. Roupa que destila sofisticación e delicadeza, pero que ao mesmo tempo inspira sinxeleza e desenfado. YOBORDO é unha aposta polo deseño e a liberdade creativa pero ademais unha invitación ao xogo e ás trasnadas. “A vida é demasiado importante como para tomala en serio”, dixo en certa ocasión o escritor Oscar Wilde. Aquí tedes unha proposta original e cómoda para deixarvos levar pola corrente da vida. Roupa para mirar o mundo con outros ollos.

Como comezou todo?
Estudié Bellas Artes en Pontevedra y dentro de la especialidad de pintura desarrollé principalmente el dibujo. Buscando nuevos soportes para mis obras comencé a trabajar con telas y a interesarme por el diseño de ropa. Cuando terminé la carrera hice un curso de confección. Más adelante contacté con Rei Zentolo (una entonces recién nacida marca de ropa gallega que hoy es ya una empresa consolidada) para crear una línea de camisetas para chica. Diseñé una serie de camisetas bordadas y una pequeña colección de temporada. Ahí comenzó a tomar forma la idea de YOBORDO.

Cal foi a vosa plataforma de lanzamento?
Ya habíamos comercializado dos colecciones en tiendas nacionales. En Septiembre del 2006, la tercera colección, la de Primavera-Verano 2007, fue presentada en la Semana Internacional de la Moda de Madrid con una muy buena acogida por parte del público y profesionales del sector. Nos seleccionaron para participar en el showroom del EGO de Cibeles y nos invitaron a la siguiente feria PRÊT-À-PORTER de Paris. Podría decirse que ese fue el despegue oficial de YOBORDO. En este momento contamos ya con una buena presencia en el mercado español y hemos lanzado la marca internacionalmente. Tenemos clientes en ciudades como París, Milán, Londres, Berlín o Copenhague y recientemente hemos recibido una oferta para comercializar YOBORDO en Japón.



Cóntanos algo sobre o teu proceso de traballo.
Es un proceso de creación continua. Es necesaria una tirada constante de ideas para crear cada nueva colección y que esta sea completa, redonda, con un patronaje muy cuidado y unos acabados minuciosos y bien presentados. Uno de los valores que hace más exclusiva cada colección de YOBORDO es que todo se hace en Galicia. Trabajamos con varios talleres gallegos de corte y confección especializados en la parte de producción que llevan. De esta manera podemos supervisar el proceso de creación completamente; desde el diseño y patronaje de cada modelo, pasando por la selección y corte de las telas, hasta el resultado final, con las prendas ya elaboradas.

Cales son as túas influencias?
Por estudiar Bellas Artes mis referencias proceden de muchos campos. Al especializarme en pintura y concretamente en dibujo mis influencias son, por ejemplo; Ghada AMER, egipcia, que hace unas bellísimas telas abstractas en las que borda motivos eróticos; Cy Twombly, expresionista abstracto norteamericano; o la francesa Annette Messager. Yo quería ser pintora. Nunca imaginé que llegaría a dedicarme al diseño de moda. Si hago esto es porque puedo trabajar con mis conocimientos de pintura y dibujo.

Entre los diseñadores actuales me gustan mucho Zazo & Brull, Balenciaga, Frederique Daubal y La Casita de Wendy, por citar algunos.

Fálanos un pouco da túa última colección.
Intento buscar contrastes entre las estampaciones y los tejidos. En esta colección he experimentado con serigrafía sobre telas como el satén, tejidos elásticos y telas con acabados en cera. Para no ceñirme solo al algodón cuando trabajo con serigrafía. He retomado también el bordado para algunos motivos.

A la hora de crear un estampado nunca pienso en una tela. Pienso en otro tipo de objetos para que pueda dar cabida a una sorpresa al verlo estampado sobre la tela. Imagino los diseños sobre papel de pared, alfombras… incluso bordados en lienzos gigantes al modo de Ghada Amer. En esta colección he jugado con el brillo de las telas y el dibujo.

Siempre procuro usar cosas divertidas para crear un ambiente de trabajo más llevadero, divertido y afable. Un buen ambiente para poder concentrarme y ser más creativa. Quiero lograr transmitir que vestirse de YOBORDO es algo entretenido. Los motivos que he utilizado en esta colección son lazos, arco iris y flores para pintarlo todo de color de rosa. Ropa para una chica ingenua, fuera de toda malicia. Pero siempre hay un contrapunto, no puede ser todo tan happy. También hay flores y calaveras, Eros y Tánatos. Esto da la medida de la colección. Romper y contrastar, para que no sea todo una niñería.


Algúns sitios onde podedemos atopar prendas de Yobordo son Ulan-Udé (Rosalía de Castro, 54) en Compostela, Tarantina (López Mora, 73) e APolaNaPola (Cervantes, 19 en Churruca) en Vigo, Curra (Capitán Eloy, 9) en Ourense, Rewind (Alcalde Canuto Verea) na Coruña e na rúa Charino nº 5 en Pontevedra.


Moitas gracias a Xorna e a Salva e Nieves de Rei Zentolo e Yobordo.

Rumore, rumore

Seica din, que eu ben o oín e non sei se é verdade, que detrás de nos gusta La Coruña anda alguén da directiva de Santa Zara de los Atunes.

Basicamente outro abarrote no Parrote e que Paco nos bendiga.

5/09/2007

Ladytroneando na Coruña

Despois das troitas lisérxicas, con ausencia de representantes da Madriña, de visitar amigas en Compostela e de coñecer a esas grandes persoas e mellores seres humanos que son Elianinha, o home de Hellboy e Chexire, onte tocou concerto again, ao remate do cal pillei o playlist en News Time Romans hételo aquí:



Foi unha noite ogrovita total sendo o nexo de unión SugarKane (ás veces non sei que faría sen ti, rapaz). E está claro que O Grove , que nunca saberei como se escribe correctamente, é un sitio distinto con grupos coma The Phantom Keys ou locais onde so hai que poñer a ourella para darse conta do bo gusto ogrovita, destacando Vado Permanente ou Vinilo: grandes, que son grandes. Outra ourella tiñámola posta no 14 (a partir de agora catorsse) coa honrosa presencia dos mariñeiros do navío. O concerto estivo xenial e o Playa petado e desta vez non houbo queixa de son, moi ben todo. A golpe de martes fomos de visita pola Coruña adiante con parada no Patachim e a botarlle un baile despois no Rock´n´Roll en pleno Orzán, así ata as catro da mañá que eran horas e ao día seguinte había que traballar (anque se por min fose aí quedaba toda a noite).

E está claro que Vigo queda cada día máis preto da Coruña porque alí atopamos a Ra (ese marabilloso nevero) e compañía onde se incluían aos rapaces de proxecto-ds. Encontros breves pero non por iso menos gratos.

Decirlle á xente de la baca pop, a ese dr. infarto, que foi unha pena que non poidesen vir que aquí tiñamos os brazos abertos e a Ladytron en concerto, para outra vez será, verdade?

Pouco máis que contar, agás que como ben dixen ante a pregunta das lentillas: quero crer que eses ollos son seus. Fermosas mulleres.

Ladytron-Evil


Crónica escuetísima que xa nos imos preparando para o venres na Capitol a ver a Niño y Pistola e a 6pm. Ifrit, estate alí e sorte este xoves con Cinema Friki nos premios de 20 minutos (Ballan the same wishes to you)!

De regalo para SugarKane por levarme de paseo:



Ai que noite tan bonita.

5/06/2007

Soñan os androides con ovellas eléctricas?

Si, agora si que o fan gracias ao Apophysis creado por Mark Townsend e que ten a súa orixe no ano 92 cando Scott Graves se puxo a facer chamas fractais (fractal flames). É un software libre e hai un plug-in no gimp (tamén para Mac) que permite facer o mesmo. Outra opción é ir á páxina das ovellas eléctricas, onde tamén se pode descargar un salvapantallas de código aberto tamén que vai creando o que eles chaman ovellas, imaxes coma esta. Cada un vota pola súa preferida e esa perdurará e seguirase reproducindo seguindo un código xenético con mutacións incluídas.



E diredes, código xenético a conto de que? A conto da mesma esencia fractais e copio da wikipedia: os fractais veñen sendo obxectos xeométricos nos que a súa estructura básica se repite a diferentes escalas. Os fractais polo visto poden ser xerados por un proceso recursivo e producir estructuras auto-similares a eles independentemente da escala e son estructuras xeométricas que combinan irregularidade e estructura.

Os fractais están relacionados coa Teoría do Caos e lendo esta explicación quedoume todo moito máis claro e tamén esbocei un tremendo sorriso porque collendo unha frase do artigo parece ser que o caos da tanta liberdade que nada se organiza nin perdura e a orde é tan ríxida que non permite que nada interesante aconteza. O meu caos determinista ten o seu fundamento, e por terceira vez consecutiva teño que voltar a nomear a mourullo (porque o día que foramos a ver a Ballan a Pontevedra xa me tiña clasificada como determinista) e chiscarlle un ollo a outra persoa que eu me sei.



Pois para animar a cousa resulta que agora non flipamos por colores, agora alucinamos en fractais. Lendo este artigo do 2004 Neuroloxía, Filoxenia e Teoría do Caos que sei que lle ha de interesar á rainha vermella vou dar ao tema das drogas e resulta que eso, que alucinamos fractalmente e viría sendo algo así:

Alucinacións e música fractal-Hongo Psilocybe


Alucinando fractalmente co LSD

Eu non sei se será así pero dame a impresión que pode chegar a ser moi agobiante.

Máis fractais.
Artigo moi interesante sobre a teoría do caos.

Por certo, que pobres androides.

5/05/2007

Troita, troita, troita!!!



Pois eso, XI Festa da Troita en Oroso . Esta noite andan as rapazas de Faltriqueira a tocar e tamén a Cristina Pato, non sei se poderei ir pero mañá seguro que ando a comer as ricas troitiñas. Invitados quedades que cunhas cerveciñas nos baretos do lugar (véxase Sigüeiro) hánvolas poñer de balde, 5.ooo kilos de troitas malo será que non cheguen.

E de paso, gracias a que mourullo mo lembrou, a Barciela é nosa!(bueno, un cacho)

5/04/2007

Camiño a Compostela

Camera Obscura e pernocta en Portomarín

Como pasa o tempo. Hai unha semana desta hora estaba rematando de ver a actuación de Camera Obscura na Fundación Caixa Galicia. O sitio é ben bonito e non se podía pedir mellor compaña: SugarKane e amigos, o noso camareiro favorito (ese home do 14) e á súa compañeira de fatigas nocturnas, zetxek (amiguiño no last.fm) e mourullo a quen cría desaparecido en combate, tamén estaban alí. Quedei encantada do concerto e nalgún momento púxoseme a pel de galiña e creo que a máis dun tamén. Deixo un dos temazos causantes desa erección pilosa que en directo é para quitarse o sombreiro e o dito, moi bonito, tranquilo e relaxado (síntoo sr nohara).

Camera Obscura-Razzle Dazzle Rose

Baixo a choiva liscamso pitando a facer o macuto que me acompañaría nos 4 vindeiros días camiño a Compostela. Despois de que Sak me fixese de GPS telefónico e facer a parada típica por Lugo "mira, vou ben por aquí?" por desviarme onde non era, á unha da mañá cheguei a Portomarín. Alí agardábame a miña compañeira de soños, unha alicantina que levou o xeonllo vendado e revendado como recordo da camiñata.

Andando polo Camiño

O sábado erguinme pensando que a ver que facía eu no Camiño de Santiago no medio de 50 persoas que non coñecía de nada, pero pronto rematou a incertidume porque os que serían a escoba e o recolledor do grupo baixaban a almorzar e pronto me dixeron que eu debía ser a quen estaban agardando. Efectivamente, era eu e xa se encargaron de difundir a nova entre o grupo de peregrinos e asombreime do bo recebemento que tiven (anque dado o traballo que ía facer creo que era máis que comprensible). E xa nos puxemos a andar.

Contaría mil cousas dese día e millóns de millóns dos tres seguintes e non acabaría nunca. Andivemos moito nas catro xornadas 6 horas, 7 horas, 8 horas...xa non sei porque o tempo relativízase. As cousas que che aconteceron esa mañá parecen de fai 15 días e disfrutas de que iso sexa así, de que che cunda o tempo tanto, que se faga inmenso e rico de vivencias. Se nos primeiros cinco minutos resulta que non coñeces a ninguén, aos sete xa sintes que os coñeces a todos de toda a vida anque so cruzaras unha mirada con eles.



Así transcorre o Camiño: seguindo as frechas marelas, andando, rindo, saudando a máis peregrinos, preguntando se viramos pasar a outros que compartían etapas, cruzando estradas, meténdonos en bosques encantados que pensabas extintos, tentando non esvarar na lama, enchoupando as botas en pozas que parecían lagoas, apartando das 200 bicicletas que ían timbrándonos, escoitando as verbas máxicas "Buen Camino", acompañando aos que cara o final da andanza non podían máis, falando de todo e con todos, aledándote polo bo tempo e agradecendo poder darlle uso ao poncho cando sarabeou e se puxo a chover...Disfrutando, disfrutando moito.

Cando non andas...

Toca xantar, toca cear e re-descubres o caldo con repolo (que non con grelos), os chuletóns das cuchas galegas, saboreas o rape, a pescada, as xudías co refrito por riba, a empanada, a carne asada, o polvo de Melide na de Ezequiel e o pan. Saboreas o café de pota e régalo coa caña, co licor de herbas e co LK ou coa crema de orujo. Despois de repoñer forzas estamos todos mellor e rimos fitándonos coa chispa na mirada.



O que non esquecerei nunca vai ser a sesión de estiramentos do grupo na praza de Portomarín, onde todo eran ais, nin a enfermería que montamos nun cuarto para pinchar bozas, facer curas, vendar xeonllos, vendar nocellos, dar masaxes e trapichear con antiinflamatorios. Como ben dixeron, non imos a Santiago, parece que imos a Lourdes. Son todos moi agradecidos, aínda hai moitos que non coñeces pero eles a ti si, e alédaste de que ningún estea demasiado grave. Son un encanto de rapaces.

E as noites son o mellor, o ron seica quita tódolos males, convídante a Zamora cando lle falas doutro zamorano de adopción, convidas en Arzúa por 30 euros a 12 copas, queren que quedes e ti vas canda outros pero á noite seguinte estás con eles como lles prometeches, aínda estamos preguntándonos os nomes despois de horas de conversa, hai unha servilleta con tódalas direccións de correo e sigues rindo e falando e sabes que xa tes amigos para sempre.

E entre todo iso choras, choras andando no camiño sen saber por que, choras falando con alguén cando che pregunta que tal o día, choras despois de que te abracen sen motivo, choras ao chegar ao Obradoiro e nunca tanto te aledaches de ver a Praza, choras sen motivo e a choiva ás veces disimula esas pingueiras na cara. Pero estás feliz, moi feliz.

Un remate que non é tal

A chegada a Compostela eu non a sentín coma o final, o Camiño sigue. Queres volver facelo e continúas preguntándote por que: porque foi moi enriquecedor, porque ogallá toda na vida fose coma o Camiño, porque é coma estar noutro mundo e porque merece a pena. Non sabería dicir que é iso da introspección que tanto falan porque eu sigo sendo a mesma, anque houbo algo que se remexeu dentro de min pero non sei o que.



E agora é cando podedes dicir o falsa que son. Teño a Compostela. Podería ter un certificado que dan conforme fixen o Camiño de Santiago porque cando cubres os datos na Oficina do Peregrino (onde che din que se queres deixar esmola que botes 1 ou 2 euros) marcas os motivos polos que o fas: relixiosos, relixiosos e outros e Outros. Marquei a segunda opción, non porque fose por motivos relixiosos, se non porque sen a relixión o camiño non existiría e a esencia é esa. Non é argumento ningún e no momento pareceume moi obsceno poñer un X nese recadro, de feito aínda mo sigue parecendo e creo que me enganei. Ás veces penso que fago cousas aínda sabendo que me vou a arrepentir delas (ao igual que sempre aposto cando sei que vou perder). Tanto ten, é un papel, é un rito.

E comemos unha vieira, dinnos que aínda non é o tempo de pementos de Padrón e temos que ir marchando todos e despedímonos felices sabendo que nos imos voltar a ver.

Trapalladiñas

Non tiven unha soa vexiga (chiste malo coas ampollas: un que vaia unha farmacia en Londres e pregunta Hay ampollas? e respostalle o farmacéutico Hello, Mr Pollas) porque as miñas botas están feitas para iso...for walking!



Levei cámara de fotos prestada pero non levei o cargador para as pilas así que non teño unha soa fotografía, pero xa mas pasarán e xa darei a lata con elas.

Andar é do melloriño que hai.

Nunca tanto castelán falei na vida, unha semana despois aínda se me escapan cousas en español.

Non sei como non me deshidratei porque ao chegar a casa ben podía cantar iso de eu chorar, chorei o domingo á tarde...

Houbo prensa e todo.

Quero volver a facer o Camiño así que se a alguén lle leva idea, que avise (como dixo Elianinha, é unha proposición indecente)

Polo de agora a Mariam Agnetus esta que vos fala vai ir devotamente Camiño de San Antón da man desa escisión de RM chamada The Policarpo Sound Inc. que nos ofrece en primicia A Regueifa para petiscar xunto co Corpiño Xeitoso versionada por Mourente. Data clave para ese disco dobarrista tan agardado: 5 de xuño, estaremos atentos.



Tedhead, un policarpo, fala por aí dun coro final inédito que seica di así:

lévame, elévame, lévame,
lévame á pandeirar...
e-lévame meu xeitosiño
que eu non quero camiñar

Pois ata aquí chegou o meu Camiño de Swan, amigos, Bobby McGee mediante.

5/01/2007

Cuestionario Proust

Da man de larvós chega o Cuestionario Proust e imos aventurarnos a facelo anque supoña contar algo máis dun mesmo, cousa que anque normalmente facemos, non deixa de dar un pouco de vergoña cando é así tan explícito.

O Cuestionario Proust polo que estiven mirando, leva ese nome porque o das madalenas foi o que o publicou por vez primeira no 1892 e está feito coa idea de coñecer mellor a unha persoa. Seica no século XIX nos salóns de París era un entretemento de cabaleiros e mesmo había xente que llo pasaba ás visitas e tíñanos todos recollidos nun libro.



O conto é que o Marcel respostou a estas preguntas no aniversario da súa amiga Antoniette Felix-Faure cando tiña 13 anos que a rapaza gardou no "libro de aniversario" (supoño que sería algo así como o album da primeira comunión) e despois fixo outro aos 20. Hoxe tócanos respostar, eivai!

1. O principal rasgo do meu carácter?
Supoño que a empatía, anque ás veces penso que é o contrario, a falta de personalidade e de asertividade. Tanto ten, eu penso que é boa cualidade porque así non me radicalizo en canto a pensamentos e actitudes e escoitar o que ten que dicir a xente é algo moi enriquecedor e xa non é todo branco ou negro, se non que rematas tendo unha paleta enorme de cores coa que ver as cousas.

2. A calidade que prefiro nun home?
A capacidade de facerme rir, que sexa unha persoa comunicativa, as mostras de afecto e por suposto, a ausencia de soberbia.

3. A calidade que desexo nunha muller?
Sinceridade.

4. O que máis aprecio nos meus amigos?
Que sempre estean aí cando o preciso, que saiban que poden contar comigo e que nunca nos damos problemas nin nos botamos cousas en cara, doutro xeito non serían amigas/os. Vamos, que nos queremos.

5. O meu principal defecto?
Pouca autoestima? E ser moi desconfiada.

6. A miña ocupación preferida?
Non facer nada.

7. O meu soño de dicha?
Non aspiro a nada nesta vida, ou mellor dito, xa son dichosa.

8. Cal sería a miña maior desgraza?
Morrer ou que morresen/desaparecesen persoas queridas da miña vida.

9. Que quixera ser?
De pequena quería ser escritora ou xornalista agora, o que son (anque algunhas veces penso que me enganei en escoller profesión). Despois penso que calquera traballo ou ocupación sería interesante pero como nunca tiven vocación de nada, pois tanto me daría. O que si me gustaría sería poder ser unha exploradora, unha alpinista, formar parte dunha expedición na Antártida...algo así.

10. Onde desexaría vivir?
En calquera sitio onde tivese amigos e me poidese localizar a familia, de clima aceptable e se pode ter mar mellor, que anque son de interior tamén se bota de menos. A miña idea é ter unha casa no campo nun futuro, coa súa camposa, cos froitais, coa parra e coa parrilla para o churrasco. Estaría ben.

11. A cor que prefiro?
Gústame o azul. E os verdes e os laranxas rechamantes tamén.

12. A flor que prefiro?
Gústanme tres xuntas que fan contraste no medio do verde: as queiroas violetas, as chorimas amarelas dos toxos(ou no sitio as flores das xestas)e as herbas das doas azuis.

13. O paxaro que prefiro?
Os pardais.

14. Os meus autores preferidos en prosa?
Borges, García Márquez, Saramago, Houellebecq, Terry Pratcher, Neil Gaiman, Manuel Rivas, Blanco Amor, Roald Dahl, Bukowski...

15. Os meus poetas preferidos?
Pessoa, Maria Lado, Lorca, Neruda, anque se digo a verdade non leo moita poesía non sei por que.

16. Os meus heroes de ficción?
Obi-Wan Kenobi

17. As miñas heroínas de ficción?
Chihiro, Alicia e Dorothy.

18. Os meus compositores preferidos?
Mozart, Miles Davis e Coltrane (e gracias a quen mos descubriu) e a partir de hoxe o Doctor Keli.


19. Os meus pintores predilectos?
Rubens, Rembrandt, Caravaggio, El Greco, Tiziano, El Bosco, Dalí, Renoir, Manet,Pisarro e case todos os impresionistas. Envexo moito a quen sabe debuxar e pintar ben.

20. Os meus heroes da vida real?
Meus pais.

21. As miñas heroínas históricas?
Juana de Arco, a pesar de toda a relixiosidade que a rodea.

22. Os meus nomes favoritos?
Uxía, Xiana, André, Asier, Alexandre e Inés.

23. Que detesto máis que nada?
A mentira, a soberbia, a hipocresía, a traición, a intransixencia, a inxustiza e o resquemor.

24. Que caracteres históricos desprezo máis?
Todos aqueles que leven implícitos todo o anterior e que arrastraron masas nunha única dirección de pensamento.

25. Que feito militar admiro máis?
A Revolução dos Cravos.

26. Que reforma admiro máis?
A Española.

27. Que dons naturais quixeras ter?
Sangre nas venas que ás veces non me viña mal e algo máis de asertividade e confianza.

28. Como me gustaría morrer?
Tranquila, sabéndoo de antemán e sen dor.

29. Estado presente do meu espírito?
Coma un río calmo de gran caudal a piques de desbordar coma un bañeiro cando esta cheo e sigue a billa botando auga, ando revolucionándome amodiño.

30. Feitos que me inspiran máis indulxencia?
Os que se fan sen maldade e sen querer.

31. O meu lema?
Non facer aos demais o que non me gustaría que me fixesen a min e o Carpe Diem sen dubidalo un momento.

Que o faga quen lle apeteza, se por min fose:

W. Sobchak
arume dos piñeiros
Gustavo Harvey