Dime algo sucio vai para...

O prometido é débeda, así que aí vai o sorteo do libro:



Parabéns!!

E lembrade, C´mmons Baby! tamén anda repartindo agasallos!

O coitelo do Matachín

De todos é xa sabido que o 25 de novembro denúnciase toda clase de violencia contra as mulleres. A miña aportación desta vez é un microrrelato titulado O coitelo do Matachín que vén de gañar o VII Certame de Microrrelatos da Lonxa Literaria de Moaña, que me parece que andan a estrear nova páxina.

Foi unha gran sorpresa e alegría saber a nova e dende aquí quería agradecer o apoio dos amigos á hora de animarme a facer aquelo que quero, á Lonxa Literaria polo traballo que fan, ao xurado do certame e tamén compartir a miña ilusión con todos vos.

Meme do libro galego e portugués

An manda un meme, o do libro galego e portugués, comezado por Manuel. Sortearase un libro entre todos os que comenten nesta entrada o día 30 de novembro. Manuel apuntaba que sería ben que o libro escollido para sortear fose dalgún autor ou autora da zona.

Vivo na Coruña e foi aquí, da man de María, onde coñecín a Diego Ameixeiras. Así que, como o rapaz me caeu ben, decidín que o libro que vou sortear será Dime algo sucio.

Suponse que debería pasar o meme a outras persoas, pero como a blogomorgue anda moi morrida, os zombis que anden por aí e lean isto, se lles apetece unirse a este meme, que se unan, e se non a comentar neste post, mortos vivintes, que se sortea un libro!!

Mozas espidas lendo

Michel L´amour e outras mozas espidas, libros coma O retrato de Dorian Gray, Lolita, poemas de Neruda e Sylvia Plath, cancións de Leonard Cohen ou o último de Nick Cave: A morte de Bunny Munro, aforo de 50 persoas e ás veces música en directo. Todo iso é o show Naked Girls Reading.

Se iso non é unha campaña de animación á lectura, a min que me maten.

Quero mozas espidas lendo. Ou mozos espidos lendo.



Por moito que Jaureguízar insista na súa última actuación, Todo o que sempre quixo saber sobre a literatura e ninguén lle contou, que discrepa da prosa "sonora" de Caneiro, non me disgustaría escoitar a un mozo limpo de roupa, sentado e lendo ao Xosé Carlos "Quita a roupa aos poucos, anda, deixa, vou quitarche eu a blusa, o pantalón, déixame a min, cariño, non vou tratarte coma un oso de peluche, non, esta vez non, permite que os meus dentes rompan a seda negra que cobre a túa pube..." ou, eu que sei, mozas a recitar a María do Cebreiro ou Berta Dávila mentres tomas un café.

Non sería ningunha tolería posto que xa nos teatros temos visto a máis dun e dunha espidos ou case (e lémbrome de Davide Salvado) e non sei como resultou Palabras Contadas Long Play con Camilo Franco e Magín Blanco nas Crechas, pero xa é outra maneira de achegar a literatura á xente.

E ti que lerías espido?
E que che gustaría que che lesen?

Eu vou agardar por Ameixeiras e o seu Dime algo sucio que é un bo título para quedar sen roupa.

Nocilla

Nocilla Dream realmente é iso, un bote de Nocilla con leite, cacao, avelás e azucre. É unha mestura de posts con ligazóns, con citas, con contos e cun fío conductor: un álamo que me enfeitizou.

En efecto, técnicamente su nombre es US50. Está en el Estado de Nevada, y es la carretera más solitaria de Norteamérica. Une las localidades de Carson City y Ely atravesando un desierto semimontañoso. Una carretera en la que, hay que insistir, no hay nada. Exactamente nada. 418 km con 2 burdeles en cada extremo. Conceptualmente hablando, en todo el trayecto sólo una cosa recuerda vagamente a la presencia humana: los cientos de pares de zapatos que cuelgan de las ramas del único álamo que allí crece, el único que encontró agua.

Enfeitizoume ese álamo, a historia que Agustín Fernández Mallo lle regala e o feito de que me faga lembrar Espectro e Big Fish.

O mellor de todo é que a árbore existe.

Físicas poéticas II

A poesía verdadeira estaba do outro lado da rúa: unha parra no medio da cidade.

Físicas poéticas I

A poesía, fisicamente, tampouco se crea nin se destrúe, so se transforma. Aínda está por ver se acada o equilibrio.

Harold & Blúm


J. S. de Montfort & Ángela du Pré, chorrazos de auga fría recitando a Luís Pimentel.

Somos punkis

Dixo hai uns días unha amiga que Inditex decidiu esta tempada que as adolescentes serían rockeiras/punkis.

Tati Mancebo está propoñéndonos que esta tempada sexamos Culturpunkis.

A min paréceme unha moi boa idea, eu tamén quero Culturgal 2009.

O mes de remexer

Este para min é un mes de remexer: remexer nas fotos, remexer nos recordos, remexer nos días de vacacións, remexer nos festivos que quedan por diante, remexer entre os números do almanaque, remexer ideas na cabeza.

Hoxe tocou remexer agosto e despois de moito buscar botei de menos o Artenativa. Tiven que recurrir ao consabido baúl dos recordos e atopei a Projecto Mourente e a The Homens (sen raias, por espontáneos) tamén remexidos.

Festivalga (porque Valga era unha festa)


Xa sei, hai festivais a fartar, pero neste pasábase tan ben...

Cine e lecturas desacougantes

Desacóugame.
A el inquietouno o Ensaio sobre a Cegueira de Saramago.
Entón póñome a pensar en libros que me desacougasen, que me revolvesen as tripas anque so fose un pouquichiño e fago unha lista pequena na que se admiten suxerencias:

1.Ensaio sobre a cegueira-José Saramago
2.El señor de las moscas-William Golding
3.Pedro Páramo-Juan Rulfo
4.Crimen y castigo-Fiódor Dostoievski
5.A sangre fría-Truman Capote
6.El tambor de hojalata-Günter Grass
7.La identidad-Milan Kundera
8.Diario:una novela-Chuck Palahniuk
9.Cuentos Completos-Julio Cortázar
10.Putas asesinas-Roberto Bolaño
11.La larga marcha-Stephen King (cando escribía baixo o pseudónimo de Richard Bachman)
12.La carretera- Cormac McCarthy


Despois doume conta de que as seis primeiras novelas xa teñen as súas correspondentes películas adaptadas.

Ensaio sobre a cegueira


El señor de las moscas


Pedro Páramo


Crimen y castigo


A sangre fría


El tambor de hojalata


Kundera e Palahniuk teñen outras novelas que tamén foron convertidas en filmes.

La insoportable levedad del ser


El club de la lucha



Tamén hai un montón películas baseadas en contos de Cortázar, que semella ir competindo con Stephen King en canto a fonte de inspiración á hora de adaptar guións, de feito vin que hai unha curta que se basea en La noche boca arriba(Final del juego) de Julio Cortázar e no segundo volume da saga La torre oscura de Stephen King.

Blow Up (baseado no relato de Cortázar Las babas del diablo)


Perseguido (baseado en El fugitivo, tamén escrita baixo o pseudónimo de Richard Bachman e con Schwarzenegger de protagonista)


Seica Frank Darabont para o 2010 terá lista a versión para cine de La larga marcha e a Bolaño adaptaranlle Los detectives salvajes, seica.

E agora, de tanto rebuscar, remato atopando a Viggo Mortensen en La carretera

Os Superseñores e as touradas

Iso son os touros de preto e a foto xa cumpriu o seu obxectivo, ser vista. Con todo, continúa a ser "a festa" e, para a próxima tempada de touros, estou por chamar a un Superseñor deses:

El incidente había sido en verdad extraordinario, el primer indicio del odio que los superseñores sentían por la crueldad. Ese odio, y su pasión por la justicia y el orden, parecían ser las emociones que dominaban sus vidas...si uno podía juzgarlos por sus actos.
Y sólo aquella vez se mostró Karellen enojado o al menos con la apariencia del enojo. "Pueden matarse entre ustedes si les gusta -había dicho el mensaje-, ese es un asunto que queda entre ustedes y sus leyes. Pero si matan, salvo que sea para comer o en defensa propia, a los animales con quienes ustedes comparten el mundo...entonces tendrán que responder ante mí."
(...)
Los matadores habían ocupado ya sus lugares y el toro había entrado bufando en la arena. Los flacos caballos, con los ollares dilatados por el terror, daban vueltas a la luz del sol mientras sus jinetes trataban de que enfrentasen al enemigo. Se dio el primer lanzazo -se produjo el contacto- y en ese momento se oyó un ruido que jamás hasta entonces había sonado en la Tierra.
Era la voz de diez mil personas que gritaban de dolor ante una misma herida;diez mil personas que, al recobrarse de su sorpresa, descubrieron que estaban ilesos. Pero aquel fue el fin de la corrida y en verdad de todas las corridas, pues la novedad se extendió rápidamente. Es bueno recordar que los aficionados estaban tan confundidos que sólo uno de cada diez se acordó de pedir que le devolvieran el dinero, y que el di ario londinense Daily Mirror empeoró aún más las cosas sugiriendo que los españoles adoptaran el cricket como nuevo deporte nacional.

El fin de la infancia, Arthur C. Clarke

Aínda estou por ver como remata o libro e saber que máis van facer os Superseñores ademais de rexeitar as touradas.

Ao xeito de Benning

Teño tempo. Gusto de ter tempo porque cando non o teño vivo demasiado de présa e iso dame problemas. Onte tamén tiven un montón de tempo e atopeime sacándolle fotos ao ceo. Despois lembreime de Pawley e de James Benning.

Estes son os meus ceos de onte.

Coleccións

Unha vez rematado O museo da inocencia decátome de que eu tamén teño coleccións, nunca chegarán a ser tan grandes coma a que Pamuk relata, pero están formadas por obxectos que gardo coma se fosen auténticos tesouros (son auténticos tesouros) e que etiqueto na miña memoria cos recordos que emanan: a historia dunha bufanda, a dun post-it, a dun libro, a dunha cinta, a dun CD, a dunha caixa de bombóns, a historia desas postais, a de todas esas fotos, a dunha chapa...

Penso no Museo da inocencia e en Istambul. Os gatos de Istambul, sen telos visto, lémbranme aos gatos que viven entre a Dársena da Marina e o Dique de abrigo na Coruña. A xente déixalle potas con macarróns e cousas así. Outros danlle de comer ás pombas.

O caso é que Pamuk non fala dos gatos en todo o libro, así que eu non falarei das ratas que vimos preto das Esclavas.

Os documentais da 2

Adícome a ler, a pasear, a ir ver as Perseidas, a ver pelis e series, a ir a algún concerto, a algunha festa, a ir á praia cando todo o mundo se vai e a facer documentais para a hora da sesta.

Caranguexo Ermitaño

Os camiños do Facebook son inescrutables

Facebook. Ademais de engadir a coñecidos e descoñecidos como amigos, ás veces fago tests. É sabido que no seu día facía os da Cosmopolitan por ver de ser unha muller ata que me decatei de que, por ser muller, a Cosmopolitan so me ofrecía tests. Hoxe ía facer un, pero a primeira pregunta era Cal é a túa cor favorita?: vermello, negro, verde, amarelo, gris, azul, branco, rosa, violeta, celeste (por que non puxeron o laranxa). Foi unha mágoa que non puxesen a resposta válida: depende. Non conseguín seguir adiante. Era para saber en que serie de televisión me darían un papel protagonista.

Si fixen un que me dicía a que personaxe de Lost me parecía máis (cal é a miña cor preferida? Gústame o vermello e o negro e o verde para vestir) e estes días ando rematando a 5ª tempada. Parecíame unha vergoña non ter aínda acabado de ver a serie(no seu día o azul gustoume moito, o celeste estaría nas últimas posicións e o violeta nas primeiras) ata que un amigo me dixo que so vira a 1ª tempada e xa non me sentín tan rara. A primeira serie que me enganchou foi Al salir de clase. Por vela teño latado a aulas sendo xa "universitaria" (por aquel entón vestía moito de gris: lembro unha chaqueta gris, un xersei gris, moitas saias de gris e botas con remaches metálicos tamén; ata que me gustou un xersei amarelo dunha compañeira de piso e comecei a ver a luz).

Saiume Sawyer. Sawyer pode ser detestable (gústame o rosa, moito), ou non. A Sawyer véxoo moito lendo e fun mirar a ver se a alguén se lle ocorrera facer unha lista cos libros que saen en Lost e claro que se lle ocorreu a alguén.

Comecei co facebook e alí, nunha conversa, falouse do aposto que era Bioy Casares e por curiosidade merquei La invención de Morel (de pequena facía trampas, escollía o xeral para conseguir o concreto, seguro que diría que o branco é a miña cor favorita por iso de poder pintar despois por riba a cor que me dese a gana), sorprendinme logo ao ver que era un dos libros que Sawyer andaba lendo.

Non sei cal é a miña cor favorita.


Obras literarias que aparecen en Lost

Oitavo mes

Este mes non traballo, pero o estado mental de vacacións xa me viña acompañando dende o concerto de Jens Lekman en Porto, no Maus Hábitos. Ese 18 de xullo aproveitei para mercar outro libro dun portugués que moito me gusta, Pedro Paixão, porque son historias de dentro, deses pensamentos que rumías, do que pasa cando te apaixonas, cando che acontecen extraordinarios sucesos de a diario, son desas historias que te contas a ti mesma porque gostas delas. Gústame porque me envolve de palabras e de vidas.

Cada massagista tem, por assim dizer, a sua maneira própia de massajar, com os seus segredos, com uma maneira de começar e outra de acabar, para além de traços que não têm diretamente a ver com a massagem mas que necessariamente acompanham sempre tudo aquilo que um humano faça: o carácter, a inteligência, a sensibilidade, modos de falar e assuntos preferidos. Convém saber que uma massagem nunca é um acto silencioso: ouvem-se as mãos sobre o corpo, ouvem-se gemidos de dor e suspiros, conversas mais ou menos curtas e esmo confissões. A sala de massagens é un lugar onde o corpo, ao relaxar, põe a alma mais à vontade, para quem a tenha, é claro, e eu, por acaso, tenho. Isto é o que eu acho, mas quando acho tenho a certeza de ter encontrado.
Esta massagista tem boas mãos, é uma coisa que se nota logo. Despois é preciso tempo.

Viver Todos os Dias Cansa, Pedro Paixão

E eu preciso facer de nómada, mudar eses quefaceres diarios, porque como di o Pedro: É simples: trabalham num lugar onde nos habituamos às suas mãos, aos seus cotovelos e pés e, de repente, sem dizerem nada, desaparecem e aparecem outros.

O instante máis feliz da miña vida

Adoitaba regalar libros ás persoas que coñecía por vez primeira sempre que a ocasión o facía posible. Coa mellor intención. Regalaba un libro que me gustaba a min, un que sabía que era desexado, un que aínda non lera (El libro de los amores ridículos de Kundera foi un deles), un escrito con moito amor, un adicado polo autor...

Regalaba libros porque, en certo modo, tamén me agasallaba eu. Co tempo fun perdendo o costume porque cansei de regalarme. Hai moi, moi, moi pouco tempo regaláronme.

Entramos nunha libraría, escollín o libro e fixo que o envolveran para regalo. Despois doumo. Abrino hai pouco e comeza así:

O INSTANTE MÁIS FELIZ DA MIÑA VIDA

Foi o instante máis feliz da miña vida e non o souben entón. Puideron ser diferentes as cousas, púidome perdurar a felicidade, se o sei nese momento? Abofé, porque se me chego a decatar de que era ese o momento máis feliz da miña vida, non o deixo fuxir! Aínda que o instante único en que me invadiu unha fonda paz interior durou escasos segundos, tiven a sensación de que esa felicidade duraba horas, anos. O domingo 26 de maio de 1975, contra as tres menos cuarto, estabamos libres de culpa e pecado, de penitencia e castigo, e no mundo derrogáranse as leis do tempo e da gravitación. Biquei a Füsun no ombro-suado da calor e do xogo erótico-, abraceina por detrás, penetreina e ao trabarlle na orella esquerda soltóuselle o pendente, que quedou brillando brevemente no aire e caeu ao chan. Estabamos tan encantados, que nin fixemos caso del, nin eu reparei na súa forma, e continuamos a acariciarnos.

O museo da inocencia, Orhan Pamuk

Regaláchesme alegría e ganas de recuperar o vello costume.

Gracias.

Paradigmas

Lin Postpoesía, de Agustín Fernández Mallo. Gustoume. Recomendaríao por curioso, por recrearse nun discurso.

Hoxe entérome de que Pina Bausch morreu o 30 de xuño. Ela xa era postmoderna no seu eido: a danza.


Pina Bausch - Parle avec elle

Despois descubro outro termo: transmodernidade. E pérdome, pero dame igual, xa todo é tan novo que é vello. So creo naquelo que me gusta e iso é tan relativo...

Fagamos algo antes de morrer

Abraham Boba - 'Hagamos algo antes de morir'

Je me souviens

Acórdome do meu primeiro San Xoán de verdade na Coruña.
Acórdome de que o coche pinchara de volta á Coruña mentres eu durmía na parte de atrás.
Acórdome de Riazor ás seis da mañá, que era de día e que a praia estaba suxa e os barrendeiros a traballar.
Acórdome que esa tarde fora á praia e de estar alegre mentres vía á xente carrexar leña.
Acórdome de bañarme esa mesma noite en Veigue ás 12 da noite e de que non levaba nin bikini nin toalla.
Acórdome dunha man sacando a Super Coco ao outro lado da ventá mentres nos metiamos co coche no túnel de Juana de Vega cara o Paseo Marítimo.
Acórdome da vértixe que dá a felicidade mentres nos metiamos como balas nese mesmo túnel.
Acórdome de como fixen o esguince no dedo gordo do pé esquerdo.
Acórdome das noites que non remataban e de un día non ir facer puenting por esgotamento.
Acórdome de Where the streets have no name, de With or without you e sobre todo de I still haven´t found what I´m looking for sonando a través das luces da noite.
Acórdome de que discutiades de se realmente se notaba que os mp3 tiñan menos calidade.
Acórdome das hamburguesas no Delicias, de chegar á casa e coller o bikini para ir á finca da piscina, de quedar durmida ao sol e queimar o lombo.
Acórdome da Ronda de Outeiro, de Juan Flórez, da rúa Juan Canalejo, dun coche azul, de todas as rutas.
Acórdome da pista de patinaxe de Adormideras, de manter o equilibrio, de seis brazos dispostos a collerme, de caer de cu entre risos á luz das farolas e de aprender a frenar os patíns.
Acórdome de como o estómago sube cando a Ronda de Outeiro se cruza coa Avenida de Finisterre e vas a 90 por hora.
Acórdome de beber moito, de bailar, de "¡estamos ahí ya!", da sorpresa de que "xa" esteades todos aí, de Green despois.
Acórdome do Dreams, acórdome de Coruña, acórdome de coñecer a moitos coruñeses.

Acórdome do Macondo, acórdome...deste enorme e último e primeiro recordo destes acordos todos.

Tiñas razón, todo era máis fácil antes. Dez anos antes.



Je me souviens, George Perec
Acórdome

Que eras ti o do outro lado

The Legendary Tiger Man-Honey, you´re too much


E, por veces, lembrar unha clase de luz.

(vístome e deixo outra versión homenaxe a Betty Page)

Actitudes

Hai formas de suicidio realmente atractivas:
rascar o pulso, abotoar o derradeiro botón da camisa
ou fumar un paquete enteiro de tabaco,
actitudes vitais que exerzo no absurdo.

Outros seica deciden masturbarse mentres se privan de osíxeno...e morren. O sábado pasado fun a Mera, cubriuse de néboa, de moita néboa. De estar o día claro ao outro lado vese A Coruña, vese a Torre, vense espellos que a fan bonita.

Oín as buguinas dos barcos, máxicas, invisibles, longas, a tronzar a néboa. Souben despois o que dicían. Quixera eu tamén que coñeceses, coma os barcos, a maneira de poder atoparte na néboa, de avisar da túa presenza, de que escoitases a buguina que che resposta e saber que non es o único que non ve nestes intres o camiño. Que te deixes acompañar.

Rearmarte.

Viñan para salvarnos

Acontece, en todas as circunstancias, que viñan para salvarnos
con palabras de alento,
maleándonos brandas.
Despois vendéronnos e aplastáronnos
igual que os dinosaurios fixeron cos homes.

Viñan para salvarnos, a salvarnos da imposición dun idioma que esmorece, a salvarnos de Xurxo Souto, a salvarnos das Vacas Tolas e Caixas Negras, a salvarnos de libros, de teatro, de todo o que poida facernos pensar en Galicia, de todo o que nos distingue, de todo o que se fai aquí. Viñan para salvarnos despois das enanas vermellas.

Infórmannos
as lesmas, os dinosaurios, os que viñan a salvarnos,
que outro mundo non interesa

Pero éche o mesmo, isto foi o que se escolleu, porque seica estabamos fatal.

Arrólome mirando este teatro con papeis de mansas ovellas
e no fondo, matarilerilerón, dirasme “os cans pastores sempre foron tan bonitos...”

Actualizando: vía R.R. descubro Galician Rights Watch

Lupe

Onte vin nun estante "Quero bailar" e leveino para a casa. É o primeiro libro que lle leo a Lupe Gómez da que sempre me chamaron a atención os títulos dos libros que nunca lera. E lin.

Agora estou enfadada sobremaneira con Lupe. Porque é feliz, porque está namorada, porque voa e porque baila.

Estou enfadada porque eu tamén sufrín moito, porque Trasmonte tamén era un mundo, porque teño un río, polas vacas, por toda a herba dos prados, porque tamén sempre estou namorada.

Realmente estou enfadada porque a Lupe que levo dentro aínda non se atreve a voar, aínda non baila libre e quere ter un Manolo co que falar.

Estou enfadada porque queimo as ás dunha soa vez en voos estratosféricos, porque me condeno a min mesma a bailar sempre a mesma canción, porque cando aparecen Manolos non lles digo todo o que lles quero dicir.

VOAR

Para min é importante voar. Elevarse sobre a realidade. Escapar. Sempre estou voando, sempre estou contenta. O xesto da muller é voar.
...
Hoxe espertei con medo a quedarme muda. O amor faime falar. Para min sentir amor é ter palabras. Sempre estou namorada. Díxenlle a Manolo que para min é moi importante falar. E púxenme a voar.
...

QUERO BAILAR

Gústame moito bailar. Nada ten sentido, o importante é bailar. Hai uns versos de Uxío Novoneyra que me gustan moito, e que din así: "Bailas e faisme libre". Porque para min bailar é a liberdade e cando bailo me sinto libre. Sinto que alcanzo unha liberdade preciosa.
...
Ás veces cando estou soa eu na miña casa e poño música e síntome contenta e póñome a bailar. Para min bailar é un sentimento profundo de amor e liberdade.

AMO MOITO

...
Eu sempre estou namorada. Eu son namoradiza como unha vaca. E todos os meus poemas son poemas de amor. Sempre me gustou escribir sobre ese sentimento que me invade e que me fai sentirme viva, chorar, rir. Amo moito, amo todo. Amo moito, como unha nena aburrida.
...
A min gústame bailar libre no amor. Quérote, sen que veñas ao meu carón como algo fixo. Namoreime cando chovía. Se non chovese tanto non me namoraba.
...

Quero bailar, Lupe Gómez

Máis:

Lupenáutica
Algo máis do Dicionario para lupenautas
Lupe, fascículo 3


E estou enfadada porque choveu e namoreime tanto...teño que ser zen.

Sobre as sereas

Fala emereci dos disfraces de serea e eu que namorei de Ray Bradbury (definitivamente) cando lin Crónicas Marcianas deixo aquí, da man do mesmo autor, a infelicidade doutra serea.

"-Todo el año, Johnny, ese monstruo estuvo allá, mil kilómetros mar adentro, y a treinta kilómetros bajo las aguas, soportando el paso del tiempo. Quizás esta solitaria criatura tiene un millón de años. Piénsalo, esperar un millón de años. ¿Esperarías tanto? Quizás es el último de su especie. Yo así lo creo. De todos modos, hace cinco años vinieron aquí unos hombres y construyeron este faro. E instalaron la sirena, y la sirena llamó y llamó y su voz llegó hasta donde tú estabas, hundido en el sueño y en recuerdos de un mundo donde había miles como tú. Pero ahora estás solo, enteramente solo en un mundo que no te pertenece, un mundo del que debes huir. El sonido de la sirena llega entonces, y se va, y llega y se va otra vez, y te mueves en el barroso fondo de los abismos, y abres los ojos como los lentes de una cámara de cincuenta milímetros, y te mueves lentamente, lentamente, pues tienes todo el peso del océano sobre los hombros. Pero la sirena atraviesa mil kilómetros de agua, débil y familiar, y en el horno de tu vientre arde otra vez el juego, y te incorporas lentamente, lentamente. Te alimentas de grandes cardúmenes de bacalaos y de ríos de medusas, y subes lentamente por los meses de otoño, y septiembre cuando nacen las nieblas, y octubre con más niebla, y la sirena todavía llama, y luego, en los últimos días de noviembre, luego de ascender día a día, unos pocos metros por hora, estás cerca de la superficie, y todavía vivo. Tienes que subir lentamente: si te apresuras; estallas. Así que tardas tres meses en llegar a la superficie, y luego unos días más para nadar por las frías aguas hasta el faro. Y ahí estás, ahí, en la noche, Johnny, el mayor de los monstruos creados. Y aquí está el faro, que te llama, con un cuello largo como el tuyo que emerge del mar, y un cuerpo como el tuyo, y, sobre todo, con una voz como la tuya. ¿Entiendes ahora, Johnny, entiendes?

..........

-Así es la vida -dijo McDunn-. Siempre alguien espera que regrese algún otro que nunca vuelve. Siempre alguien que quiere a algún otro que no lo quiere. Y al fin uno busca destruir a ese otro, quienquiera que sea, para que no nos lastime más.

La sirena, Ray Bradbury

Tería que drogarme

Saio do armario cun montón de palabras. Todas xuntas forman Tería que drogarme.

Dáme vergoña pero precisaba saír.

Pechando etapas

Polo de agora pechouse esta.

Puro teatro

O teu é puro teatro



Concentración na defensa da Sala Nasa

Microblogueando

Twouble with Twitters


Visto no twitter de Pablo.

Case que non utilizo o twitter para nada, infrautilízoo.

Ao mesmo tempo admírome das súas posibilidades. Hai quen nestes intres está lendo Rayuela de Cortázar a través de http://twitter.com/rayuela ou seguindo a Romeo e Xulieta. Mesmo xa hai quen escribiu novelas neste formato e no 2008 houbo un concurso de relatos de ciencia ficción: http://twitter.com/scifitwit.

Xa todo está inventado e reformulado, así que so queda probar.

Remorsos e inseguridades

Isto escribiuno Huxley como prólogo de Un mundo feliz, un mundo cheo de soma, de felicidade, de ausencia de pensamento, de dor...

"El remordimiento, y en ello coinciden todos los moralistas, es un sentimiento sumamente indeseable. Si has obrado mal, arrepiéntete, enmienda tus yerros en lo posible y esfuérzate por comportarte mejor la próxima vez. Pero en ningún caso debes llevar a cabo una morosa meditación sobre tus faltas. Revolcarte en el fango no es la mejor manera de limpiarse.

Tambien el arte tiene su moral, y muchas de las reglas de esta moral son las mismas de la ética corriente, o al menos análogas a ellas. El remordimiento, por ejemplo, es tan indeseable en relación con nuestra creación artística como en relación con las malas acciones. En el futuro, la maldad debe ser perseguida, reconocida, y, en lo posible, evitada. Arrepentirse de los errores literarios cometidos hace veinte años, intentar enmendar una obra fallida para darle la perfección que no logró en su primera ejecución, perder los años de la madurez en el intento de corregir los pecados artísticos cometidos y legados por esta persona ajena que fue uno mismo en la juventud, todo ello, sin duda, es vano y fútil. De aquí que este nuevo Un mundo feliz sea exactamente igual al viejo. Sus defectos como obra de arte son considerables; mas para corregirlos debería haber vuelto a escribir el libro, y al hacerlo, como un hombre mayor, como otra persona que soy, probablemente hubiese soslayado no sólo algunha sde las faltas de la obra, sino también algunos de los méritos que poseyera originalmente. Así, resistiendo la tentación de revolcarme en los remordimientos artísticos, prefiero dejar tal como está lo bueno y lo malo del libro y pensar en otra cosa."

Salvando enormes distancias, tamén vou deixar as cousas como máis ou menos estaban e pensar noutra cousa...iso si, decidín amosar a inseguridade e os remorsos que pesan sobre a "obra fallida". Teñan clemencia.

Freud e o galego

Leo en Vieiros a nova: Entre 1992 e 2004 duplicouse o número de monolingües en castelán.

Bótolle unha ollada ao ultimísimo Mapa Sociolingüístico de Galicia da RAG, o de hai 5 anos.

Veña, admitámolo, nunca Freud foi tan atractivo.

Relax & unwind with the father of psychoanalysis himself!
Wind it up in the back and an old-fashioned music box plays the song 'Memories' (The Way We Were)!
100% Cotton.

Atopado en The Unemployed Philosophers Guild.

Pabillón psiquiátrico

Esta foto de Cortázar é obra de Sara Facio. Colaboraron xuntos polo menos en dúas obras e é así como comeza Pabillón psiquiátrico.

Remata con Agustín Fernández Paz, como non.

A min o que me gusta

...é que me miren á cara.

Lalín Pork Art

A Lalín Pork Art(pdf), ao igual que a Cow Parade, parécenme moi boas ideas, danlle un "algo" distinto ás cidades e, nestas datas, o porco é indispensable para un bo cocido e Lalín o mellor sitio para ir comelo.

Dorvisou xa fotografara algúns destes exemplares cando estiveran expostos o ano pasado en Compostela, o de Paco Lareo, o de Armindo Salgueiro e o de José A. Fondevila García que foi o que máis lle debeu gustar ao alcalde José Crespo, xa que mesmo aparece ao seu carón no folleto de presentación.



Ao meu ver non é a mellor fotografía para un alcalde, pero é entroido e todo vale.

Always look on the bright side of life

Sei o que fixestes...o domingo a mediodía:



Máis ridiculismo:
Manifestación Galicia Bilingüe Santiago (I)
Manifestación Galicia Bilingüe Santiago (II)
Manifestación Galicia Bilingüe Santiago (III)
Manifestación Galicia Bilingüe Santiago (IV)
Manifestación Galicia Bilingüe Santiago (V)



e retranca a fartar:
http://upeydeiros.wordpress.com/
http://tangallegocomoelgazpacho.blogspot.com/
http://libertinajelinguistico.blogspot.com/
As Mil Filhas de Pita

Nunca tanto rin, así que gracias.

Unha de arte urbana

Bansky, Dolk...quedo con nin9, un rapaz da Coruña que fai marabillas co estarcido. Participou no 2007 no proxecto Galeria Oberta en Barcelona, na oitava edición do Marisquiño, no Artec 8/800 Ltd Edition na Coruña, a rúa comezou a facérselle pequena e os seus traballos puidéronse ver en varias exposicións, agora mesmo na tenda Westpeak en Vigo. Para quen queira máis, eBay é unha opción e outra pasarse por aquí:

http://www.flickr.com/photos/nin9/

http://www.fotolog.com/nin9

e ver a paciencia que hai que ter para facer estas marabillas:

nin9 stencil cutting

Recuncando no "Eu sei" e meme (se queredes)

Eu sei que no ano 2000 os adxudicatarios das obras do tramo da alta velocidade que queda a carón da miña casa foron OHL e a súa filial Guinovart & Obras y Servicios Hispania, pertencentes ao GRUPO VILLAR MIR. Villar Mir, famoso de xeito vergoñento e con atisbos de corrupción polo caso da mina de Serrabal. Dubido que este home sufrise as consecuencias do seu comportamento. As obras finalizaron no 2005. Tiveron que facer un túnel e durante días, ás 3 da mañá, os cristais das ventás tremeron por mor dos estoupidos. Cando menos non houbo fendas nas casas cercanas, pero o descanso dos veciños rompeuse esas noites. Tiveron que facer pontes para o paso das carreteras por riba das novas vías. Unha delas tirárona 2 veces porque o terreo non aguantaba, anque os estudos xeolóxicos tiñan moi claro que si. Á terceira foi a vencida, pero estiñaron as fontes todas que alí había canalizando as augas subterráneas cara o río. Manaron anos e o tren xa non para na miña casa.

O río que pasa a carón da miña casa é o Lengüelle. Ven de Cerceda, onde está Sogama, onde está Areosa, onde está Danigal. Sempre considerei á auga do río, a das fontes, unha das cousas máis sagradas do mundo: sei a forza que ten cando hai enchentes, da beleza en primavera mentres andamos a pescar e sei dos veráns con risos nas súas augas frías. Sei que o que se facía en Sogama (a da Xunta, a de Fenosa), río arriba, era contaminar as augas que pasan a carón da casa. Sei que os responsables botan terra por riba da porcallada pensando que se continúan agachando os feitos, non imos pedir explicacións. O que non saben é que a auga na que lavan despois as mans está tan contaminada coma o Lengüelle o estivo en cada verquido e os responsables deberían, metaforicamente, estar coma as troitas eses días: mortos.

Dóeme a cabeza e penso nas pílulas enterradas en Cerceda, penso nos hospitais. A semana pasada foi de infarto: de urxencias no aínda chamado Juan Canalejo a urxencias no CHUS en Santiago, foi neste último onde vin unha situación deprimente: cortinas suxas manchadas de sangue, o barullo da feira e móbiles soando diante de cartaces que pregaban silencio e teléfonos apagados. Os familiares campando a pracer por urxencias, facendo de enfermeiros dos pacientes diante de cartaces nas paredes denunciando a diminución do persoal de urxencias. Sei que é deprimente, sei que é de vergoña, sei que me estou enfadando.

Sei tamén que me enfadei hai uns días. Cando acudín a unha ortopedia solicitando unha serie de aparellos precisos para o meu traballo. Cando me dixeron que non oíran falar diso na súa vida e que o que pedía non existía. Cando insistín, cando lle repito o nome dos aparellos e cando San Google lles amosa que si existe o que quero. E enfadeime cando tentaron camuflar a súa ignorancia, a súa pouca profesionalidade, a súa falta de humildade contestándome: "Claro, es que como lo dijiste en gallego...". Realmente estáballe pedindo as cousas polo seu nome comercial, o seu nome en inglés. Sei que hai quen non soporta que faga a miña vida en galego con normalidade e sei que son intransixentes, totalitarios e irrespetuosos para comigo.

Isto é o único que eu sei de primeira man, pouco, pero seino. Quen goberne ten que saber para quen e onde vai gobernar e ter claro que é unha responsabilidade.

E ti que sabes? Máis ca min, supoño.

Eu sei

Pasolini sabía.

Roberto Saviano sabía.


Eu sei, nós sabemos, teñen que saber que están no punto de mira porque o país non é seu. Eu polo menos non quero máis cagadiñas.

Déjà vu

No 98 Miguel Anxo Murado foi a Palestina e tróuxonos Fin de Século en Palestina. No 2005 Hany Abu-Assad falábanos de mártires en Paradise Now.

Paradise Now


O sábado funa escoitando cando ía cara casa no programa Videodrome de Radio3.

O domingo moita xente manifestou non querer ter máis déjà vu deste tipo.

Immolate yourself

Nestes días de guerra-invasión-asoballamento israelí encuberto e permitido vou dar cun par de rapaces de Nova Orleáns que fan música electrónica e o seu novo disco, Telefon Tel Aviv-Immolate Yourself.



Impactoume a combinación do nome do grupo e o título do album, casualidade, oportunismo ou podemos deducir algún tipo de posicionamento se unha canción se chama Helen of Troy? O caso é que sen darlle máis volta escoiteinos e non me disgustaron.

www.myspace.com/telefontelaviv

Os Contacontos de Tala

Tala é un lugar en Manila, Filipinas, onde a Fundación Vedruna (chamada así por unha carmelita descalza que chegou a ser considerada santa) ten un taller onde emprega ata 200 mulleres excluidas socialmente para facer estes bonecos contacontos. Polo visto aproveitan os restos das industrias textiles da zona para facer os bonecos.Un deses contacontos regaláronnolo o ano pasado.

Amarante é unha Organización Galega de Cooperación para o Ecodesenvolvemento e vende tamén por internet estes bonecos aquí.

Comercio Xusto-Os contacontos de Tala

Eu quería falar de amor

Para o comezo do novo ano eu quería falar de amor, porque sempre fai falla, pero a inxustiza, as atrocidades e as masacres que continúan nos territorios ocupados de Gaza por parte dos sionistas convirten en absurda e artificial esa palabra. Sempre queda a posibilidade de reconvertila en solidariedade, posto que se anda a convocar unha manifestación a nivel nacional repudiando estas accións a través do grupo Galiza-Palestina no Facebook (grazas emereci pola corrección)

Eu quería falar de amor